Ακολουθεί συνέντευξη που έδωσε ο Αριέλ Σαρόν πρώην Πρωθυπουργός του Ισραήλ,πριν απο αρκετά χρόνια στον Αμός Οζ και δημοσιεύτηκε στην ημερήσια ισραηλινή εφημερίδα "Davar" στις 17 Δεκεμβρίου 1982.
«Μπορείτε να με αποκαλείτε όπως θέλετε. Αποκαλέστε με τέρας, ή δολοφόνο. Μόνο, σημειώστε, ότι δεν μισώ τους Άραβες. Αντίθετα, προσωπικά τους συμπαθώ, ιδίως τους Βεδουίνους, τόσο, όσο και τους Εβραίους. Αυτούς τους Άραβες(τους Βεδουίνους), δεν τους πειράζουμε, είναι περήφανοι, παράλογοι, σκληροί και γενναιόδωροι. Οι Εβραίοι είναι στριμμένοι. Για να τους κατευθύνεις, πρέπει πρώτα να τους λυγίσεις.
Σε συντομία αυτή είναι η ιδεολογία μου…»...
«Δώστε στο Ισραήλοποίο όνομα και οποίο χαρακτηριστικό θέλετε. Αποκαλέστε το, Εβραίο - Ναζιστικό κράτος. Γιατί όχι; Είναι προτιμότερο ένας ζωντανός Εβραίο-Ναζί, από έναν νεκρό άγιο.Δεν με νοιάζει αν μοιάζω με τον Καντάφι.Δεν θαυμάζω τους μη Εβραίους τους αλλόθρησκους. Δεν χρειάζομαι την αγάπη τους. Δεν χρειάζομαι ούτε την αγάπη των Ισραηλινών που έχουν αντίθετες ιδέες από τις δικές μου. Πρέπει να επιβιώσω, και πρέπει να εξασφαλίσω την επιβίωση των παιδιών μου. Με, ή χωρίς την ευλογία του Πάπα και άλλων θρησκευτικών ηγετών από τους Νιου Γιορκ Τάϊμς.Θα καταστρέψω οποιονδήποτε τολμήσει να υψώσει το χέρι του εναντίον των παιδιών μου, θα καταστρέψω αυτόν και τα παιδιά του, με χρήση ή χωρίς χρησιμοποίηση των αγνών μας όπλων. Δεν με νοιάζει αν αυτός είναι Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Εβραίος, ή παγανιστής. Η ιστορία διδάσκει ότιαυτός που δεν σκοτώνει, σκοτώνεται απόάλλους. Αυτός είναι ένας σιδηρούς κανόνας!»
«Ακόμη κι αν μου αποδείξετε με μαθηματικό τρόπο, ότι ο πόλεμος στο Λίβανο, είναι ένας πόλεμος βρώμικος καιανήθικος, δεν με νοιάζει! Ακόμη κι αν μου αποδείξετε, ότι δεν έχουμε ακόμη πετύχει, δεν πετύχαμε τους στόχους μας στο Λίβανο, δεν εγκαταστήσαμε ένα φιλικό σε μας καθεστώς στη Βυρητό, ότι δεν καταστρέψαμε την
Συρία και το PLO, ακόμη καιτότε, δεν με νοιάζει! Όλα όσα γίνονται, είναι χρήσιμα! Ακόμη και αν στη Γαλιλαία βρέχει πυραύλους Κατιούσα, δεν με νοιάζει! Εμείς, θα ξεκινήσουμε έναν καινούργιο πόλεμο, θα σκοτώσουμε και θα καταστρέψουμε
περισσότερους, κι ακόμη περισσότερους, μέχρι να εξαντληθούν. Καιξέρετε γιατί όλα αυτά έχουν αξία; Γιατί φαίνεται, ότι με τον πόλεμο γινόμαστε περισσότερο αντιπαθείς στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο…»
«Δεν πρέπει να ακούμε άλλο τις μπούρδες για τη μοναδική Εβραϊκή ηθική, τα ηθικά μαθήματα του ολοκαυτώματος ή γιατους Εβραίους που αναδύθηκαν αγνοί καικαθαροί από τους θαλάμους των αερίων. Όχι άλλο απ’ αυτά! Η καταστροφή του Εϊν Χίλβε (και είναι κρίμα που δεν το ισοπεδώσαμε εντελώς), ο υγιής βομβαρδισμός της Βηρυτού και η μικρή σφαγή (γιατί, μπορείς να αποκαλέσεις σφαγή το θάνατο μόνο 500 Αράβων;) (η μικρή λοιπόν σφαγή) στα στρατόπεδά τους, την οποία θα έπρεπε να είχαμε κάνει εμείς-με τα χέρια μας- και όχι να αφήσουμε τους φαλαγγίτες να την κάνουν, όλα αυτά τα ωραία συμβάντα, τελικά, σκότωσαν τις γελοιότητες περί μοναδικότητας των Εβραίων και ότι αυτοί είναι δήθεν το φως ανάμεσα στους λαούς της γης. Όχι άλλες μοναδικότητας, όχι άλλες γλύκες και φώτα. Καλή απαλλαγή απ’ όλα αυτά!…».
17 Δεκεμβρίου 1982 και το ναζιστικό παραλήρημα του Σαρόν, στην αποκαλυπτική για τον χαρακτήρα του συνέντευξη, συνεχίζεται:
«…Εγώ προσωπικά, δεν θέλω να είμαι καλύτερος από τον Χομεϊνί, ή από τον Μπρέζνιεφ, ή τον Καντάφι, τον Ασαντ, την κυρία Θάτσερ, ακόμη και από τον Χάρυ Τρούμαν, που σκότωσε μισό εκατομμύριο Γιαπωνέζους με 2 ωραίες βόμβες. Θέλω μόνον, να είμαι εξυπνότερος απ’ αυτούς, γρηγορότερος και πιο αποτελεσματικός, όχι καλύτερος, ή πιο όμορφος απ’ αυτούς… Πες μου, οι πιο κακοί, οι χειρότεροι αυτού του κόσμου, έχουν κανένα πρόβλημα; Αν κάποιος προσπαθήσει να τους αγγίξει, ο κακός του κόβει τα χέρια και τα πόδια. Κυνηγούν και συλλαμβάνουν οποιονδήποτε γουστάρουν.. Δεν υποφέρουν από δυσπεψία και δεν τιμωρούνται από τους ουρανούς. Θέλω, το Ισραήλ να μπει στο ίδιο κλαμπ. Ίσως τότε, θα αρχίσει ο υπόλοιπος κόσμος να με φοβάται, αντί να αισθάνεται λύπη για μένα. Ίσως τότε, θ’ αρχίσουν να τρέμουν, να φοβούνται την τρέλα μου, αντί να λογαριάζουν στην ευγένειά μου… Αυτό, μ’ αρέσει ! Άστους να τρέμουν, άστους να μας αποκαλούν τρελό κράτος. Άστους να καταλάβουν ότι είμαστε ένα άγριο κράτος, επικίνδυνο για τους γείτονές του και όχι κανονικό. Ότι μπορεί καινα τρελαθούμε όλοι, αν ένα από τα παιδιά μας δολοφονηθεί, μόνο ένα! ‘Ότι μπορεί να εξαγριωθούμε, καινα γίνουν παρανάλωμα του πυρός όλες οι πετρελαιοπηγές της Μ. Ανατολής! Αν κάτι συμβεί και στα δικά σου παιδιά, πράγμα που το απεύχομαι, και εσύ τότε θα μιλάς όπως εγώ. Άστους να γνωρίζουν εκεί στην Ουάσιγκτον, στη Μόσχα, στη Δαμασκό ή στον Κίνα, ότι εάν σκοτωθεί ένας πρέσβης, ή ένας πρόξενος, ή ακόμη και ένας νεαρός υπάλληλος πρεσβείας μας, εμείς μπορεί να αρχίσουμε τον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο, μόνο γι’ αυτό!….».
Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμιά αλλαγή και η μετάφραση έγινε κατά λέξη. Ο δημοσιογράφος που άκουγε εμβρόντητος τις δηλώσεις του Σαρόν, περιγράφει το φόντο:
«Καθόμασταν στο μπαλκόνι ενός όμορφου εξοχικού σπιτιού που του φάνηκε, στο Μοσάβ. Δυτικά, βλέπαμε ένα φλογισμένο ηλιοβασίλεμα και υπήρχε στον αέρα μυρωδιά φρούτων. Μας σέρβιραν παγωμένο καφέ σε ψηλά ποτήρια. Ο Σαρόν, είναι πενηντάρης, γνωστός από τις στρατιωτικές του δραστηριότητες. Είναι γερός, βαριά φιγούρα, φορά σορτς χωρίς πουκάμισο. Έχει χρώμα μεταλλικό μπρούντζινο, το χρώμα του ξανθού ανθρώπου που ζει στον ήλιο. Βάζει τα πόδια του στο τραπέζι, και τα χεριά του ακουμπούν στην πολυθρόνα. Ένα σημάδι στο λαιμό… Τα ματιά του πλανώνται στις φυτείες, η φωνή του είναι βραχνή από το κάπνισμα…». Ο Σαρόν συνεχίζει:
«…Άσε με να σου πω ποιο ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα, το πιο γλυκό φρούτο του πολέμου στον Λίβανο: Είναι ότι τώρα, δεν μισούν μόνο το Ισραήλ. Χάρη σ’ εμάς, τώρα μισούν όλους τους Φαϊνσμέχερ Εβραίους στο Παρίσι, στο Λονδίνο? στη Ν. Υόρκη, στη Φρανκφούρτη, στοΜόντρεαλ, σε όλες τις τρύπες τους! Επιτελούς, τώρα μισούν και όλους αυτούς τους κομψευόμενους Εβραίους, που δηλώνουν ότι είναι διαφορετικοί από εμάς ότι δεν είναι Ισραηλινοί δολοφόνοι! Ότι είναι διαφορετικοί, άλλοι Εβραίοι, καθαροί και ευπρεπείς. Όπως ο αφομοιωμένος Εβραίος της Βιέννης, και του Βερολίνου, παρακαλεί τους αντι-σημίτες να μην τον μπερδεύουν με τον φωνακλά, τον βρωμιάρη Ανατολικο - Εβραίο που βρίσκεται εκεί, μέσα στο πολιτισμένο περιβάλλον, έξω από τα γκέτο της Ουκρανίας και της Πολωνίας.. Αυτό, δεν θα τον βοηθήσει, όπως δεν βοήθησε εκείνους τους καθαρούς Εβραίους της Βιέννης και του Βερολίνου. Άστους να σκούζουν, ότι καταδικάζουν το Ισραήλ, ότι αυτοί είναι εντάξει, ότι αυτοί δεν θέλουν να βλάψουν ούτε μύγα, ότι αυτοί προτιμούν να σφάζονται αντί να πολεμούν, και ότι αυτοί προτιμούν να συμπεριφέρνονται ως καλοί Χριστιανοί και γυρνούν πάντοτε το άλλο μάγουλο στα χαστούκια.. Δεν θα τους βγει σε καλό! Τώρα, εισπράττουν κι αυτοί μίσος εξ αιτίας μας και σου λέω, είναι απόλαυση να το βλέπεις…».
«Για τους Εβραίους, τα πράγματα δεν αλλάζουν γρήγορα. Αν κοιτάξετε τριγύρω στον κόσμο, θα δείτε ότι το σκοτάδι έρχεται ξανά! Και ξέρουμε τι συνέβη στον Εβραίο που στάθηκε έξω, στο σκοτάδι»
«Είναι οι ίδιοι οι Εβραίοι που έπεισαν τους «Τζεντάϊλς» (τους αλλόθρησκους, τους μη Εβραίους), να συνθηκολογήσουν με τους μπάσταρδους στο Βιετνάμ, να ανεχθούν τον Χομεϊνί, τον Μπρέζνίεφ, να αισθάνονται λύπη μετά σκληρά παιδικά χρόνια που πέρασε ο σεΐχης Γιαμανί, αυτοί που προτιμούν να κάνουν έρωτα και όχι πόλεμο… Έχουμε βαρεθεί μ’ όλους αυτούς. Ο Εβραίος απορρίπτεται, όχι μόνο επειδή σταύρωσε τον Ιησού, αλλά και επειδή σταυρώνει τον Αραφάτ, στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Μας αναγνωρίζουν τώρα και αυτό είναι καλό πράγμα! Τα νεκροταφεία τους δέχονται βανδαλισμούς, οι συναγωγές τους καίγονται, τα παλιά τους παρατσούκλια τώρα αλλάζουν, διώχνονται από τις καλύτερες λέσχες, άνθρωποι δολοφονούνται μέσα σε εβραϊκά εστιατόρια, σκοτώνονται μικρά παιδιά και εξαναγκάζονται να κρύβουν τα σημάδια που δείχνουν ότι είναι Εβραίοι, εξαναγκάζονται ακόμη και να αλλάζουν δουλειά..
«…Σύντομα, οι Εβραίοι της διασποράς θα ακούν το σλόγκαν: Εβραίοι φύγετε, τρέξτε στην Παλαιστίνη! Και ξέρετε γιατί; Θα έρθουν στην Παλαιστίνη επειδή δεν θα έχουν άλλη εκλογή. Και όλα αυτά, είναι το κέρδος που αποκτήσαμε από τον πόλεμο στο Λίβανο! Πες μου, δεν άξιζε; Σύντομα, θα έχουμε καλύτερες μέρες.. Οι Εβραίοι θα αρχίσουν να φθάνουν και οι Ισραηλινοί θα σταματήσουν να μεταναστεύουν και όσοι μετανάστευσαν θα επιστρέψουν. Αυτοί που διάλεξαν την συνθηκολόγηση, τελικά θα καταλάβουν ότι δεν τους βοηθά σε τίποτε η προσπάθεια να γίνουν η συνείδηση του κόσμου. Η συνείδηση του κόσμου γίνεται μόνο μέσα από τα όπλα και αυτό πρέπει να το βάλουν μέσα στο κεφάλι τους. Οι Τζεντάϊλς, πάντα αισθάνονται αηδία για τους Εβραίους, και τη συνείδησή τους, και τώρα οι Εβραίοι έχουν μόνο μία προοπτική: να έλθουν στην πατρίδα τους, όλοι τους, γρήγορα, να εγκαταστήσουν σιδερένιες πόρτες, να χτίσουν γερά σπίτια, να έχουν όπλα παντού σε κάθε γωνία, και να αγωνιστούν σαν δαίμονες, εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να κάνει έστω ένα θόρυβο, σ’ αυτή την περιοχή. Και αν κάποιος σηκώσει χέρι εναντίον μας, θα του πάρουμε τη μισή γη του και θα κάψουμε την άλλη μισή, μαζί με τα πετρέλαια! θα χρησιμοποιήσουμε ακόμη και πυρηνικά όπλα! Θα κάνουμε ότι πρέπει, μέχρι το τέλος…».
Λέει ο Αριέλ Σαρόν:
«Ίσως θα θέλεις να ξέρεις αν φοβάμαι τις μάζες των Εβραίων που θα έλθουν, για να γλιτώσουν από τον αντισημιτισμό και οι οποίοί θα προσπαθήσουν να μας μαλακώσουν με τα ελαιόλαδά τους, να μας κάνουν σαν αυτούς».
«Ακόμη κι αν πρέπει να καούν μία-δυο Συναγωγές εδώ και εκεί, δεν με νοιάζει! Όπως δεν με νοιάζει, αν μετά από τη δουλειά που έχω να κάνω, με βάλετε σε δίκη στη Νυρεμβέργη, ή με φυλακίσετε ισόβια! »
«Άκου! Η ιστορία είναι αστεία σ’ αυτή την κατεύθυνση. Εδώ υπάρχει μια διαλεκτική, η ειρωνεία. Ποιος ήταν που πέτυχε την επέκταση του Ισραηλινού κράτους σχεδόν ως εκεί που ήταν τα σύνορα του βασιλείου του Δαβίδ; Ποιος πέτυχε την επέκταση του κράτους μέχρι την κάλυψη περιοχών από το όρος Χερμών έως το Ραξ Μοχάμαντ; Ο Λεβί Εσκόλ! Απ’ όλους τους άλλους αυτός ήταν που ακολούθησε τον Γκόρντον, αυτός ο ήπιος γεροντάκος. Απ’ την άλλη μεριά, ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας σπρώξει πίσω, στα τείχη του γκέτο; Ποιος παρέδωσε όλο το Σινά, για να πάρει- δήθεν - την εικόνα του πολιτισμένου; Ο Κυβερνήτης του Μπαϊτάρ στην Πολωνία, ο περήφανος εκείνος άνδρας, ο Μεναχέμ Μπέγκιν. Ποτέ δεν ξέρεις, λοιπόν! Ένα μόνο ξέρω στα σίγουρα: Όσο πολεμάς για τη ζωή σου, όλα επιτρέπονται ακόμη και να διώξεις όλους τους Άραβες από τη Δυτική όχθη, όλα! Πολλοί, όπως ο Λάϊμποβΐτζ, έχουν δίκιο! Είμαστε Εβραίο-Ναζί, γιατί όχι;
Άκου: ένα λαός που επέτρεψε να τον σφάξουν, ένας λαός που άφησε να κάνουν σαπούνι τα παιδιά του, και διακοσμητικά από το δέρμα των γυναικών του, είναι χειρότερος εγκληματίας από τους δολοφόνους του! Χειρότερος από τους Ναζί. Αν οι γονείς σου, οι πολιτισμένοι γονείς σου, έρχονταν εδώ έγκαιρα, αντί να γράφουν βιβλία σχετικά με την αγάπη για την ανθρωπότητα, και αν δεν τραγουδούσαν το «Άκου Ισραήλ» (Χμα Εσραέλ) στον δρόμο προς τους θαλάμους των αερίων….»
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΗ ΣΟΚΑΡΙΣΤΕΙΣ: και αν αυτοί, αντίθετα, είχαν σκοτώσει 6 εκατομμύρια Άραβες ή έστω 1 εκατομμύριο, τι θα είχε συμβεί; Σίγουρα, 2 ή 3 βρωμοσελίδες στα ιστορικά βιβλία θα είχαν γραφεί, θα μας προσέδιδαν οποίον χαρακτηρισμό μπορείς να φανατιστείς, όμως σήμερα, θα ήμασταν εδώ, ένα έθνος 25 εκατομμυρίων ανθρώπων! Είναι μια συνέντευξη που έδωσε το 1982 ο Αριέλ Σαρόν, ίσως διαβάζεται για πρώτη φορά, και είναι ανατριχιαστικός ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί αριθμούς εκατομμυρίων ανθρώπων, ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, με τη μεθοδολογία μιας …στατιστικής! Ο Ναζισμός σε όλο του τον παραλογισμό, από ένα άνθρωπο(;) που σήμερα είναι ο ηγέτης ενός κράτους, στο οποίο ζουν ακόμη θύματα του ναζισμού, και οι απόγονοί τους…
Η συνέντευξη συνεχίζεται:
«…Σήμερα, εύχομαι και ελπίζω να είμαι ο εθελοντής που κάνει τη βρώμικη δουλειά για
το Ισραήλ. Να σκοτώσω όσους Άραβες είναι απαραίτητο να σκοτωθούν, να τους διώξω, να τους ξεριζώσω και να τους κάψω, να κάνω όλους να μας μισούν, να προκαλέσουν αντιδράσεις εναντίον των Εβραιών της διασποράς, για να εξαναγκαστούν να τρέξουν προς τα δω, κλαίγοντας!
Ακόμη κι αν πρέπει να καούν μια-δυο Συναγωγές εδώ και εκεί, δεν με νοιάζει! Όπως δεν με νοιάζει, αν μετά από τη δουλειά που έχω να κάνω, με βάλετε σε δική στη Νυρεμβέργη, ή με φυλακίσετε ισόβια! Κρεμάστε με κιόλας, ως εγκληματία πολέμου! Μετά, θα μπορείτε να ανακαλέσετε την Εβραϊκή σας συνείδηση και να ξαναεισέλθετε στις αξιοπρεπείς λέσχες των πολιτισμένων κρατών, κρατών μεγάλων και υγιών. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνετε, είναι ότι η βρώμικη δουλειά του Σιωνισμού δεν τελείωσε ακόμη, αργεί πολύ! Είναι αλήθεια, πως θα μπορούσε να έχει τελειώσει το 1948, αλλά δεν αφήσατε, το σταματήσατε.
Κι όλα αυτά, επειδή επικράτησε ο Εβραϊσμός στις ψυχές σας, λόγω του πνεύματος της Διασποράς. Για τους Εβραίους, τα πράγματα δεν αλλάζουν γρήγορα. Αν κοιτάξετε τριγύρω στον κόσμο, θα δείτε ότι το σκοτάδι έρχεται ξανά! Και ξέρουμε τι συνέβη στον Εβραίο που στάθηκε έξω, στο σκοτάδι…
Έτσι, χαίρομαι που ούτως ο μικρός πόλεμος στον Λίβανο φόβισε τους Εβραίους! Άστους να φοβούνται, άστους να υποφέρουν. Θα τρέξουν να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι, πριν πέσει το αληθινό σκοτάδι. Είμαι, λοιπόν, αντισημίτης; Ωραία! Όμως μη με κατηγορείτε. Δεν πρέπει να κατηγορείτε έναν αντισημίτη. Κατηγορείστε τον Λίλιενμπλουμ, που δεν είναι αντισημίτης! Είναι ειρηνιστής, και του έχουμε δώσει το όνομά του σ’ ένα δρόμο στο Τελ Αβίβ…
Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή οι πατεράδες μας- και εμείς-, ήθελαν και εξακολουθούν να θέλουν, να είμαστε ατιμασμένοι; Ότι μας αρέσει να ζούμε σαν τσιγγάνοι; Αυτός είναι ο Λίλιενμπλουμ. Όχι εγώ! Πιστέψτε με.., έχω διαβάσει τη σιωνιστική βιβλιογραφία, και μπορώ να αποδείξω αυτά που λέω…
Μπορείς να γράψεις, ότι ντροπιάζω την ανθρωπότητα, δεν με νοιάζει! Αντίθετα…Ας κάνουμε μία συμφωνία: Εγώ, θα κάνω ότι μπορώ για να διώξω τους Άραβεςαπό εδώ, θα κάνω ότι μπορώ, για να δυναμώσω τον αντισημιτισμό, και εσύ θα γράφεις ποιήματα και ύμνους για την δυστυχία των Αράβων και θα προετοιμάζεται η απορρόφηση των Εβραιών, που εγώ θα εξαναγκάσω να έλθουν στη χώρα, για να τους διδάξω να είναι το φως ανάμεσα στους Τζεντάϊλς. Τι έχεις να πεις;».
Εδώ, σταμάτησε η συνέντευξη με τον Αριέλ Σαρόν, εκείνο το ηλιοβασίλεμα στις 17 Δεκεμβρίου 1982.. Ο δημοσιογράφος (ο Άμος Οζ), τόλμησε μόνο να πει- διακόπτοντας τον πυρετώδη μονόλογο- μια παρατήρηση: Ήταν πιθανόν ο Χίτλερ να μην είχε μόνο σκοτώσει τους Εβραίους σωματικά, αλλά να είχε δηλητηριάσει και τα μυαλά τους; Και αυτό το δηλητήριο, εξακολουθεί ακόμη να δρα, να δημιουργεί όλες αυτές τις παρενέργειες; Αυτό τόλμησε να το πει στον Σαρόν! Εκείνος, δεν φάνηκε να ενοχλείται.. Δεν ύψωσε τη φωνή του, οργισμένος.. Είπε μόνο, ότι ποτέ δεν ενεργεί κάτω από στρες, ακόμη και στη διάρκεια των επιχειρήσεων, των όποιων επιχειρήσεων, συνδέονται με το όνομά του!…
Η ανατριχιαστική αυτή συνέντευξη που διαβάσαμε είναι αυθεντική!!
Στο δημοσίευμα της 17ης Δεκεμβρίου 1982 στην Ισραηλινή ημερήσια εφημερίδα Davar, το όνομα Σαρόν, δεν υπήρχε! O δημοσιογράφος, αναφερόταν στον συνομιλητή του, παρουσιάζοντας τον ως - S -. Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίσαν τον Αριέλ Σαρόν, ως τον -S- της συνέντευξης, η οποία αναδημοσιεύθηκε μόνο μια φορά από το Scripps Howard News Service, στο Ρόκυ Μάουντιν Νιους, στις 12 Απριλίου 2002. Στην αναδημοσίευση αυτή, ο - S - αναφέρθηκε ως Αριέλ Σαρόν! Μετά «από πιέσεις» ο εκδότης Χόλγκερ Γιένσεν, έκανε διόρθωση στις 15 Απριλίου 2002 με τίτλο «MEA CULPA», δηλώνοντας ότι ο -S - θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος, από τους πολλούς Ισραηλινούς στρατηγούς και πολιτικούς.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Παλαιστίνη, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για τον άνθρωπο που στην συνέντευξη αναφέρεται ως -C-. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Αριέλ Σαρόν, αποδεικνύει αδιάψευστα την ταυτότητα του προσώπου που έδωσε τη συνέντευξη, μέσα από τις πρακτικές που εφαρμόζει και από την πολιτική της κυβέρνησής του.
Αναδημοσιεύτηκε απο http://www.nemesi.gr/?p=503
Στα αγγλικά θα την βρείτε και εδω http://www.stormfront.org/forum/sitemap/index.php/t-100571.html
LinkWithin
No comments:
Post a Comment