To 1798, ενώ βασίλευε ο Σουλτάνος Σελίμ ο Τρίτος (1789-1808) στην Τουρκία, εξαιτίας ανθρωποθυσίας Ορθοδόξου παιδιού, ανευρέθει σε κάποιο Εβραϊκό σπίτι λίγες στιγμές πριν το θάνατο του - με ανοιγμένες φλέβες και με το κεφάλι κρεμασμένο προς τα κάτω. 60 Εβραίοι κατηγορήθηκαν για το έγκλημα αυτό και καταδικάσθηκαν σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέσθηκε απαγχονισθέντες ανά 10, στις θύρες του Βεζεστενίου της Κωνσταντινούπολης.
Ο Δόκτωρ Φέλλερ (Feller) παραθέτει στην "Ιστορία της Μεγάλης Στρατιάς τον 1812" μερικές σελίδες από το έργο που έγραψε ο Στρατηγός του Μεγάλου Ναπολέοντα, ο κόμης Σέγγυρος.
"20.000 άνδρες - λέγει ο ανωτέρω ιστορικός - εκ των οποίων 300 αξιωματικοί διαφόρων βαθμών και 7 στρατηγοί έμειναν στην Βίλνα της Ρωσίας μη δυναμένων των στρατιωτών αυτών λόγω των πληγών και των κακουχιών τους, ν' ακολουθήσουν την οπισθοχώρηση της υπόλοιπης στρατιάς. Οι Λιθουανοί, τους οποίους ενοχοποιήσαμε απέναντι στους Ρώσους και τους οποίους ήμασταν αναγκασμένοι να τους εγκαταλείψουμε στον κίνδυνο, χορηγούσαν αφιλοκερδώς κάθε βοήθεια και φροντίδα για τους ανήμπορους στρατιώτες μας, οι Εβραίοι, τους οποίους στις πρώτες επιτυχίες μας στη Ρωσία τους προστατεύσαμε, όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν κατ' ελάχιστο από τις δυστυχίες μας, αλλά απεναντίας οι δυστυχίες αυτές εξήψαν και υποδαύλισαν το αρπακτι κό και ληστρικό χαρακτήρα της μυσαρός αυτής φυλής σε ανήκουστο βαθμό. Και αν βέβαια αρκούνταν οι Εβραίοι μόνο στην απογύμνωση των ασθενών θυμάτων, τα οποία είχαν παραλάβει στα σπίτια τους με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, — η Ιστορία δεν θα κατερχόταν μέχρι του να ρυπάνει τις σελίδες της, αναγράφουσα τη ληστεία, την απογύμνωση και τα μαρτύρια, τα οποία είχαν υποστεί οι τραυματίες μας στρατιώτες από τις ειδεχθείς αυτές βδέλλες, αλλ' εκείνο που δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε, εκείνο το οποίο οφείλουμε θα καταγγείλουμε σ' όλη την ανθρωπότητα είναι ότι οι Εβραίοι, οι "φίλοι" μας, μόλις προσέγγισαν τα Ρωσικά στρατεύματα, αφού πρώτα ατίμως δολοφόνησαν τους περισσότερους από τους τραυματίες μας, έριξαν γυμνά και μισοπεθαμένα τα θύματα από τα παράθυρα στους δρόμους, σε καιρό δριμύτατου χειμώνα. Επειτα, επαιρόμενα για το "γενναίο" αυτό έργο, τόλμησαν να προσέλθουν στους Ρώσους και υποκρινόμενοι αφοσίωση και πίστη σ' αυτούς, να καυχηθούν με υψηλή φωνή για τα φρικώδη βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τα θύματα τους. Τέτοια μυσαρά κακουργήματα πρέπει να γίνονται γνωστά και στους σημερινούς και στους μέλλοντες αιώνες. (General Comte de Segur - Histoire de la Grand Annee de 1812 L.Lwre XII chap.ll)
No comments:
Post a Comment