14 Αυγούστου του 1480: η Άλωση της θυγατρός της, Ότραντο (ο Υδρούντας). Το μαρτύριο των 800 αγίων κατοίκων.
Η πόλη βρίσκεται στο πιο ανατολικό μέρος της Ιταλίας, στο πιο κοντινό σημείο με την Ήπειρο και την Ελλάδα, μόνο 70 χλμ., στη χερσόνησο Σαλέντο, στη σημερινή επαρχία του Λέτσε. Στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας ήταν ελληνική αποικία. Συνέχισε να αποτελεί την «καρδιά» του Ελληνισμού, της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας σε ολόκληρη τη Νότια Ιταλία στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά, δηλαδή στα χρόνια της Φραγκοκρατίας και της Ισπανοκρατίας, μετά το σχίσμα του 1054.
Στο Ότραντο υπήρχε το μεγαλύτερο ελληνορθόδοξο μοναστήρι της περιοχής, η Μονή του Αγίου Νικολάου των Κασούλων με ενάρετους μοναχούς, ηγουμένους, με την περίφημη βιβλιοθήκη και τη σχολή. Στο μοναστήρι μέχρι το τέλος, το 1480, οι πατέρες κράτησαν την ορθόδοξη πίστη. Η πόλη ήταν ένα μικρό και πιστό αντίγραφο της «μητέρας» της, της Κωνσταντινούπολης, την οποία μιμήθηκε μέχρι το τέλος… 30 χρόνια μετά.
Τα χαράματα της 31ης Ιουλίου, ένα τεράστιος τούρκικος στόλος υπό τη ηγεσία του Γκεντίκ Αχμέτ Πασά εμφανίστηκε στο λιμάνι της πόλης. Οι Ισπανοί -υπήρχε τότε Ισπανοκρατία- από το φόβο έφυγαν κρυφά τη νύχτα, αφήνοντας τους απλούς αλλά θαρραλέους κατοίκους στην μοίρα τους. Εκείνοι αρνήθηκαν αμέσως κάθε είδους παράδοση, ρίχνοντας τα κλειδιά της πόλεως στη θάλασσα.
«Εάν οι Τούρκοι θέλουν την πόλη μας, ας έρθουν με τα όπλα, πίσω από τα τείχη θα βρουν τα στήθη μας», φώναξε η σύναξη του λάου. Η πόλη άντεξε ηρωικά για 15 ημέρες. Αληθινοί ήρωες, αν συγκρίνουμε τα απλά όπλα των κατοίκων με τα εξελιγμένα όπλα των Τούρκων. Στις 12 Αυγούστου, οι Τούρκοι κατάφεραν να κάνουν την εισβολή. Ήταν η αρχή του τέλους. Μετά την εισβολή οι στρατιώτες επιδόθηκαν αμέσως σε λεηλασίες και σφαγές, θανατώνοντας με φρικτούς τρόπους μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Στον καθεδρικό ναό, όπου βρισκόταν ο κλήρος, οι γυναίκες με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, οι μοναχοί και οι μοναχές, τελέσθηκε για τελευταία φορά η Θεία Λειτουργία από τον αρχιεπίσκοπο. Όλοι κοινώνησαν και κοντά στην Αγία Τράπεζα και γύρω από την καθέδρα όπου καθόταν ό αρχιεπίσκοπος περιμένανε, έτοιμοι, να δώσουν την καλήν ομολογία και μετά να αποχωρήσουν για το αιώνιο ταξίδι. Μόλις μπήκαν μέσα, οι Τούρκοι πλησίασαν τον αρχιεπίσκοπο και ακολούθησε ο διάλογος:
-«Ποιός είσαι εσύ;».
-«Είμαι ο ανάξιος ποιμένας του ποιμνίου του Χριστού!».
-«Όχι! Μην προφέρεις το όνομα του Χριστού! Εδώ πλέον βασιλεύει ο Μωάμεθ!».
-«Ο δικός σας Μωάμεθ καταδικάστηκε από το Θεό μαζί με τη δική του έκλυτη διδασκαλία και εάν δεν μετανοήσετε θα έχετε την ίδια μοίρα».
Αμέσως ο δεσπότης αποκεφαλίστηκε και μαζί του οι ιερείς και οι πατέρες από το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Βιάστηκαν οι μοναχές, οι γυναίκες, οι χήρες. Τα παιδιά αιχμαλωτίστηκαν. Ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί. Στο τέλος απέμειναν 813 άνδρες. Σε αυτούς έθεσαν το φρικτό δίλημμα: «Ασπάζεστε το Ισλάμ και το Μωάμεθ ή θανατώνεστε όλοι επιτόπου;».
Οι γενναίοι χριστιανοί άνδρες με αρχηγό τους τον Αντόνιο Πριμάλντο απάντησαν ότι «προτιμούσαν να πεθάνουν χίλιες φορές παρά να αρνηθούν τον Ιησού, τον υιό του Θεού». Ύστερα από αυτήν την απερίφραστη άρνησή τους αποκεφαλίστηκαν όλοι. Οι αυτόπτες μάρτυρες διηγούνται ότι πριν πεθάνουν άπαντες αγκαλιάστηκαν. Τα παιδιά ζήτησαν την ευλογία από τους γονείς. Οι γονείς ενθάρρυναν τα παιδιά τους. Στο δρόμο προς το μαρτύριο εμφανίστηκε η Παναγία για να τους ενθαρρύνει.
Τα τελευταία λόγια τους: «Καλή αντάμωση στον Παράδεισο». Τα σώματα των ανδρών αυτών έμειναν άταφα και άφθαρτα στο σημείο τoυ μαρτυρίου τους για περίπου ένα χρόνο. Σήμερα φυλάσσονται στο καθεδρικό ναό της πόλης. Η εορτή τους τελείται ανήμερα του μαρτυρίου, κάθε χρόνο στις 14 Αυγούστου.
Πηγή: Voicenews.gr.
No comments:
Post a Comment