Η Θυσία των γυναικών στο Ζάλογγο και η αμφισβήτησή του από την Ρεπούση

Ο Δεκέμβριος του 1803 βρήκε τους Σουλιώτες εξαντλημένους από τις κακουχίες. Για αρκετό καιρό αντιστέκονταν σθεναρά στον Αλή Πασά που τους πολιορκούσε. Η κούραση και η πείνα τους είχαν καταβάλει και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν μαζί του.

Συμφώνησαν να εγκαταλείψουν τα χωριά του Σουλίου και εκείνος να μην τους πειράξει. Τηρώντας τη συμφωνία, οι Σουλιώτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και άρχισαν να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους.

 

Ο Αλή Πασάς όμως, δεν κράτησε τον λόγο του και έστειλε περίπου 3.000 Τουρκαλβανούς να τους καταδιώξουν. Η δεύτερη ομάδα, με αρχηγούς τον Κίτσο Μπότσαρη και τον Κουτσονίκα, κατευθύνθηκε προς την κορυφή του όρους Ζάλογγο, ενώ η πρώτη κινήθηκε προς την Πάργα. Τα γυναικόπαιδα βρήκαν καταφύγιο στη Μονή του Ζαλόγγου.

 

Όταν έφτασαν εκεί, οι άντρες του Αλή Πασά συνάντησαν αναπάντεχη αντίσταση από τους άντρες. Οι Σουλιώτες αμύνθηκαν με πάθος, αλλά η μάχη ήταν άνιση και δεν κατάφεραν να αντέξουν πολύ.

 

Οι Σουλιώτισσες γνώριζαν καλά ότι μια από τις τακτικές του Αλή Πασά ήταν ο εξευτελισμός των γυναικών, που τις άρπαζε και τις πουλούσε στα σκλαβοπάζαρα τις Τουρκίας. Για να αποφύγουν τη σκλαβιά και τον αναπόφευκτο βιασμό, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους, αλλά και στη ζωή των παιδιών τους.

 

Μία μία, στέκονταν στην άκρη του γκρεμού. Έριχναν πρώτα τα παιδιά τους και στη συνέχεια έπεφταν και αυτές. Λέγεται, ότι ήταν πιασμένες από το χέρι, δίνοντας την εντύπωση ότι χορεύουν και τραγουδούσαν το τραγούδι «Έχε γεια καημένε κόσμε». Η πληροφορία για το τραγούδι δεν είναι επιβεβαιωμένη. Υπάρχουν απόψεις που λένε ότι γράφτηκε μετά το περιστατικό.

Οι ιστορικές αναφορές

 

Ο θάνατος των γυναικών στο Σούλι θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πράξεις αυτοθυσίας της προεπαναστατικής περιόδου.

 

Πρόσφατα, η ιστορικός και βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, αμφισβήτησε με τον τρόπο της το ιστορικό γεγονός, χαρακτηρίζοντάς το «εθνικό μύθο».

 

Σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο είπε: «Μέσα στην ιστορία και τη διαδρομή, κάθε λαός που χειρίζεται την ιστορία του και για συγκεκριμένους λόγους, δημιουργεί διάφορους εθνικούς μύθους, οι οποίοι χρειάζονται για εθνικοπατριωτικούς λόγους». 

 

Πάντως, αρκετές είναι οι αναφορές στο γεγονός από ιστορικούς, αλλά και περιηγητές της εποχής στην περιοχή, που κατέγραψαν τις πληροφορίες. Στις αναφορές αυτές, υπάρχουν λεπτομέρειες που διαφέρουν, όπως ο αριθμός των γυναικών και το κατά πόσο υπήρξε χορός πριν από την πτώση, αλλά το ιστορικό γεγονός της αυτοκτονίας για να μην πέσουν σκλάβες μαζί με τα παιδιά τους, επιβεβαιώνεται από όλους.

ΠΗΓΗ