Πολλοί Έλληνες πολίτες μέσα στην απόλυτη σύγχυση και τον παραλυτικό φόβο που επικρατεί για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε στα πλαίσια της κρίσης, δεν είναι σε θέση να κάνουν την σωστή ανάλυση και ερμηνεύσουν τα φαινόμενα, που σαν χιονοστιβάδα ή σαν τσουνάμι παρουσιάζονται μπροστά τους, ανίσχυροι στον πανικό τους να αντιδράσουν ορθολογικά και με ανιδιοτέλεια. Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι επιπλέον εκλείπει και το αναγκαίο θάρρος να πει κανείς την αλήθεια, γιατί η αποκάλυψη της αλήθειας θα ερχόταν αναγκαστικά σε αντιπαράθεση με το επικρατούν σύστημα, που προσπαθεί να επιβάλει, με την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου, την θέλησή του με οποιοδήποτε νόμιμο και άνομο μέσο, που μπορεί να φτάσει, χωρίς καμία υπερβολή, και έως την φυσική εξόντωση εκείνου ή εκείνων που τολμούν να τα βάζουν μαζί του. Με αυτήν την έννοια μόνο ένας «τρελός» ή ένα παιδί, που και οι δυο τους δεν έχουν συναίσθηση του κινδύνου και δεν διακατέχονται από κάποια σκοπιμότητα, (συμφέρον) είναι σε θέση να εκφράσουν την αλήθεια. Γιατί την αλήθεια την γνωρίζουν πολλοί, αλλά δεν την ομολογούν για λόγους καιροσκοπικής σκοπιμότητας, την οποία δεν χρειάζεται να αναλύσουμε. Και όπως είπε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας σε κάποια ομιλία του «η αλήθεια είναι επαναστατική». Όμως στο θέμα αυτό τον είχε προλάβει ο Μάνος Χατζηδάκις, που διατύπωσε διαφορετικά την έννοια του επαναστάτη, λέγοντας: «Επαναστάτης είναι, όποιος δεν συμβιβάζεται». Με την έννοια αυτή την αλήθεια μπορεί να εκφράσει μόνο κάποιος που δεν συμβιβάζεται. Και είναι φυσικό να υποθέσει κανείς ότι, αν υπάρχουν επαναστάτες στην Ελλάδα, αυτοί μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι απόδειξη της απόλυτης χειραγώγησης του ελληνικού λαού από τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας που καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και κατευθύνουν την «παρασιτική» συνείδηση του Έλληνα με τα μέσα του ψυχολογικού πολέμου, εκεί που θέλουν και τους βολεύει.
Κατωτέρω συνοπτικά, όσο γίνεται, θα καταθέσω
1. Τις διαπιστώσεις για την σημερινή πραγματικότητα και τα αίτια
2. Τις προβλέψεις για το μέλλον
3. Το διέξοδο από τα αδιέξοδα
Ι. Διαπιστώσεις για την σημερινή πραγματικότητα και τα αίτια
1. Η Ευρώπη γενικά και η Ελλάδα ειδικότερα στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά θέματα τουλάχιστον, χωρίς να αποκλείουμε τα οικονομικά κ.λπ. ελέγχεται απόλυτα από τις ΗΠΑ. Το πρόσφατο παράδειγμα με την Volkswagen είναι ενδεικτικό. Γιατί, όπως λέει και ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης: «Οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική – όχι το παρελθόν, ούτε η φυλή και ο πολιτισμός»[1]
2. Ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ως στρατιωτικός βραχίονας των ΗΠΑ, είναι η Ρωσία στον χώρο της Δύσης και η Κίνα στον χώρο της Ανατολής.
3. Οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης της Ελλάδας, για να μην αναφερθούμε σε άλλες χώρες, που παρουσιάζουν άλλα χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες, προς την Ρωσία, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την χώρα. Ίσως είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που εξαφανίστηκε από το πολιτικό στερέωμα η Λαϊκή Ενότητα της Αριστερής Πλατφόρμας. Η Αμερική δεν θα επιτρέψει όσο κρατάει η στρατιωτική της ισχύ την προσέγγιση της ορθόδοξης χριστιανικής Ελλάδας προς την ομόδοξη Ρωσία. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε το παράδειγμα του εμφυλίου. Διέλυσε ή αποδυνάμωσε με τον έναν ή άλλον τρόπο, κυρίως βέβαια στρατιωτικά, όλες τις χώρες που είχαν ή ήθελαν να έχουν στενές σχέσεις με την Ρωσία. Ας μην ξεχάσουμε και την Κύπρο και τον «Κάστρο της Μεσογείου». Ο γνωστός Τσωρτζ Σόρος χαρακτηρίζει την Κύπρο και την Ελλάδα ως «τους Δούρειους Ίππους της Ρωσίας στην Ευρώπη».
4. Την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ. στην κυβέρνηση προώθησαν οι ΗΠΑ, όπως προώθησαν όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Το ανέλυσα επανειλημμένως και το ομολόγησε τελικά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Αμερική στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη, λέγοντας ότι ανάμεσα στα άλλα ότι «Βρήκαμε πιο ευήκοα ώτα στις ΗΠΑ απ’ ότι οι Βρυξέλλες», προσθέτοντας ότι η Αμερική «παίζει πολύ σημαντικό ρόλο παγκοσμίως και σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν και το μέλλον του τόπου μας». Όμως οι Αμερικανοί δεν κάνουν τίποτε χωρίς ανταλλάγματα και αυτά αφορούν τα εθνικά θέματα, που θα αναφέρουμε κατωτέρω. Το επεισόδιο με τα Σκόπια στην Νέα Υόρκη αποτελεί ένα πρώτο δείγμα της πολιτικής που θα εφαρμόσει η Αμερική στα εθνικά θέματα εναντίον μας.
5. Η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή παρακμιακή πορεία κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης σε όλα τα επίπεδα: ηθικά, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά από συστάσεως του ελληνικού κράτους έως σήμερα. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα άλλων αιτίων, όπως του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής, της αρπαχτής και της απόλυτης ασυδοσίας και αναξιοκρατίας σε όλους τους τομείς. Η Ελλάδα είναι, για να έχουμε μια συγκριτική εικόνα, το τελευταίο κράτος του υπαρκτού- και στην πράξη- ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
6. Η παρακμιακή αυτή πορεία συνεπώς δεν είναι πρωταρχικά οικονομική, όπως καλλιεργείται συνειδητά ή ασυνείδητα από τους περισσότερους παράγοντες, πνευματικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, οι οποίοι οδηγούν τους Έλληνες στην απάτη και παραπλάνηση από τα καθ’ αυτά προβλήματα της ύπαρξής του. Με αυτήν την έννοια βρίσκεται στην δίνη ενός φαύλου κύκλου, που τον οδηγεί από το ένα αδιέξοδο στο άλλο, χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Όταν δεν καταπολεμάς τα αίτια, που βασικά οφείλονται με μια λέξη στην παρασιτική μας νοοτροπία, τότε φυσικά δεν μπορείς να βγεις από τον φαύλο κύκλο.
7. Λείπουν από το πολιτικό στερέωμα ηγεσίες ικανές και αποφασισμένες να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ανιδιοτελώς για το συμφέρον της Ελλάδας και του ελληνικού Λαού, γιατί ακολουθούν είτε προσωπική είτε κομματική στρατηγική ή και τα δύο μαζί. Εθνική στρατηγική δεν ακολούθησε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης κανένα κόμμα τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης.
8. Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες και πολιτικές ηγεσίες της μεταπολίτευσης, για να μην πάμε στο απώτερο παρελθόν, ακολουθούσαν τις επιταγές των ΗΠΑ ήταν εξαρτημένες, καθοδηγούμενες και επιλεγμένες, με τον έναν ή άλλο τρόπο, με βάση τις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές επιλογές της Αμερικής και του ΝΑΤΟ γενικότερα, στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που απώτερο στόχο είχαν τον έλεγχο και τη εκμετάλλευση του μεγαλύτερου δυνατού μεριδίου της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Εκεί εστιάζονται οι ενδοιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των ισχυρών της γης, της λεγόμενης Νέας Τάξης, η οποία στην σημερινή εποχή είναι πολυπολική. Την Ελλάδα κατέστρεψαν οι πολιτικοί της, κατ’ εντολή και μεθόδευση των Αμερικανών.
9. Ο ελληνικός λαός, μέσα από το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και οδήγησε στην διαφθορά και την σήψη, είναι παντελώς ανώριμος και ανίκανος να αντιμετωπίσει αυτήν την παρακμιακή πορεία, στην δίνης της οποίας παραδέρνει αμήχανος. Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης άγονταν και φέρονταν από το «λεφτά υπάρχουν», τα οποία όμως ήταν δανεικά. Κατά την διάρκεια της κρίσης επεκράτησαν δύο συνθήματα και ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά και το σύνδρομο του φόβου και της ανασφάλειας.
10. Η άρχουσα οικονομική και πολιτική τάξη της Ελλάδας, που αποτελούσε το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, οδήγησε, με την ξενόδουλη πολιτική που εφάρμοσε εδώ και σαράντα χρόνια, στην σημερινή καταστροφή. Η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι «κανένας δεν γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, χωρίς την έγκριση της αμερικανικής πρεσβείας», αποτελεί για τα ελληνικά δεδομένα, μετά τον καταστροφικό εμφύλιο, δόγμα. Από το 1822 έως το 1947, ήταν οι Άγγλοι. Τα αίτια της σημερινής κρίσης πρέπει να αναζητήσουμε στον εμφύλιο, ο οποίος δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τις μετέπειτα εξελίξεις, που μας έφεραν στην σημερινή καταστροφή. Η ρήση του Ισοκράτη: «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» έχει διαχρονική ισχύ και του Τζορτζ Όργουελ που συμπληρώνει: «Ένας λαός, που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, απατεώνες, και προδότες, δεν είναι θύμα, αλλά συνεργός». Στην Ελλάδα δυστυχώς από υπαιτιότητα των κομμάτων έχει διαρραγεί επικίνδυνα η κοινωνική συνοχή. Επικρατεί το γνωστό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όμως μια τέτοια αντίληψη οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή και του συνόλου και αυτών που το επικαλούνται.
11. Η στρατηγική της Αμερικής μέσω των εξαρτημένων ελληνικών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης από τους ίδιους ήταν η πλήρης αποδυνάμωση της Ελλάδας και του ελληνισμού γενικότερα σε όλα τα επίπεδα, όπως τονίσαμε: ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και η προγραμματισμένη συρρίκνωσή και αλλοίωσή του τόσο πληθυσμιακά, όσο και εδαφικά, για να μην είναι ποτέ σε θέση να προσεγγίσει την Ρωσία, όπως επανειλημμένα τόνισα. Οι εδαφικές διεκδικήσεις των γειτόνων μας, που καθοδηγούνται από τις ΗΠΑ, είναι οφθαλμοφανείς. Η καταστροφή της Κύπρου, ήταν η αρχή μετά τον εγκληματικό εμφύλιο, που οργάνωσε η Αγγλία και υλοποίησε το ΚΚΕ.
ΙΙ. Οι προβλέψεις για το μέλλον
1. Με δεδομένο ότι τις εξελίξεις στην Ελλάδα καθορίζουν σε τελευταία ανάλυση οι ΗΠΑ από το 1947 και μετέπειτα, θεωρώ ότι, όπως αναλογικά έγινε στο παρελθόν με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και την εναλλαγή τους στην κυβέρνηση, για να απορροφούν μια η μία και μια η άλλη την συσσωρευμένη δυσαρέσκεια του κόσμου, όπως τόνιζαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας, το ίδιο θα συμβεί και τώρα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και Νέα Δημοκρατία, με τις σχετικές παραφυάδες, για να λειτουργεί και βασιλεύει το δικομματικό σύστημα στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος.Στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 οι Αμερικανοί ανέδειξαν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., γιατί θεωρούν ότι με την συγκυβέρνηση αυτή θα λύσουν με μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς να εκθέσουν την δεξιά παράταξη, την οποία προορίζουν να αναδείξουν στην κυβέρνηση αργότερα, όταν θα είναι οι κατάλληλες συνθήκες. Προς το παρόν εκείνο που προέχει για τους Αμερικανούς είναι η αναδιοργάνωση και ανασυγκρότηση του άλλου πόλου προς τον ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., όταν θα έρθει η ώρα. Γι’ αυτό την άφησαν προς το παρόν να παραδέρνει στην αντιπολίτευση. Πιθανόν στις επόμενες, το αργότερο όμως στις μεθεπόμενες εκλογές να έρθει και η δική τους ώρα. Στην παρούσα φάση χρειάζονται την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ.
2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητοι Έλληνες αναδείχτηκαν στην κυβέρνηση από τις ΗΠΑ, γιατί ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία στην παρούσα φάση δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν πια τα συμφέροντά τους. Ο λόγος είναι ότι απαξιώθηκαν τελείως στην συνείδηση του ελληνικού λαού και δεν ήταν σε θέση να επιτελέσουν τον ρόλο εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων, που τους είχε ανατεθεί κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είναι γελοίο να πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για αριστερή κυβέρνηση, όταν είναι δεδομένο ότι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολύ ένα δύο τοις εκατό, μετά και την αποχώρηση μάλιστα της Αριστερής Πλατφόρμας και φυσικά δεν υπήρξε καμία απολύτως διεργασία οι αστοί και μικροαστοί του ΠΑΣΟΚ κυρίως, που πλαισίωσαν συμφεροντολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν αλλάξει συνείδηση και να έχουν γίνει «επαναστάτες».
3. Η απόφαση των Αμερικανών τελικά ήταν να αρχίσουν την ανασυγκρότηση της Νέας Δημοκρατίας, όχι για το παρόν, που επιδικάζεται για το ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., αλλά για μια μεταγενέστερη φάση, όταν την δυσαρέσκεια του κόσμου, πρέπει να απορροφήσει μια ανανεωμένη και ανασυγκροτημένη Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πιθανόν, για να τους προωθήσει στην κυβέρνηση, προς δόξα και μακροημέρευση του δικομματικού συστήματος.
4. Αυτό θα συντελεστεί, όπως προβλέπω, όταν με κυβέρνηση «προοδευτική» λύσουν οι Αμερικανοί τα εθνικά προβλήματα, όπως είναι το κυπριακό, το σκοπιανό, πιθανόν της Θράκης, που μάλλον θα πάρει περισσότερο χρόνο, της Ηπείρου (Τσαμουριάς), του Αιγαίου, της ΑΟΖ κ.λπ. Αυτά τα προβλήματα, όπως συνέβη συνήθως και στο παρελθόν πρέπει να λυθούν από μια «αριστερή» ή «προοδευτική» κυβέρνηση, ώστε να μην έχει το βάρος της λύσης τους μια συντηρητική, δεξιά κυβέρνηση, η οποία να επιβαρύνεται με το όνειδος μια εθνικής προδοσίας και να επανέλθει αποκαθαρμένη από τις παλιές της αμαρτίες, τις οποίες ο ελληνικός λαός θα ξεχάσει με την πλύση εγκεφάλου που του γίνεται από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και Αποχαύνωσης, που χειραγωγούν τον ανώριμο και πολιτικάντικα και συμφεροντολογικά ώριμο ελληνικό λαό. Είναι βέβαια προσβλητικό και υποτιμητικό για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού μια τέτοια κρίση, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και κάποιος πρέπει να την πει. Σαράντα χρόνια τώρα ψηφίζουν οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους τα δύο κόμματα, που τον οδήγησαν στην κρίση, δηλαδή ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.
5. Όταν οι Αμερικανοί λύσουν τα προβλήματα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝ.ΕΛ., τότε θα έχει τελειώσει και ο ρόλος και η αποστολή των κομμάτων αυτών στην συγκεκριμένη φάση. Τι θα συμβεί στο απώτερο μέλλον δεν είναι ακόμη δεδομένο και προβλέψιμο. Όμως πάλι οι λύσεις και σ’ αυτήν την μελλοντική περίπτωση θα υπηρετούν, αν δεν υπάρξει μια ηγεσία στην Ελλάδα, που να υπηρετεί πράγματι μια Εθνική Στρατηγική, τα συμφέροντα της Αμερικής και των ξένων γενικότερα και φυσικά των ντόπιων συνεργών τους.
6. Η σκόπιμη ενασχόληση μονίμως και αποκλειστικώς με τα οικονομικά προβλήματα, θα διευκολύνει τα μέγιστα την υλοποίηση αυτών των σχεδίων, που απεργάζονται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, γιατί κανείς δεν θα ασχοληθεί με τα εθνικά προβλήματα, τα οποία αγνοούνται ή μάλλον αποσιωπούνται σκόπιμα και μπορούν να οδηγήσουν στον χαμό της Ελλάδας. Ούτως ή άλλως μια ονομαζόμενη κατ’ επίφαση αριστερή κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει, με τις ιδεοληπτικές της εμμονές στα θέματα της οικονομίας και μόνον, ότι υπάρχουν και εθνικά προβλήματα, παρά μόνο οικονομικά. Με αυτήν την έννοια οι κίνδυνοι για τα εθνικά θέματα είναι άμεσοι και προκείμενοι.
7. Οι Αμερικανοί στόχο έχουν όχι μόνο να αποδυναμώσουν την Ελλάδα πληθυσμιακά, αλλά και την εδαφική μας συρρίκνωση ή διαμελισμό, με αφαίρεση των εδαφών που απελευθερώθηκαν κατά τους βαλκανικούς πολέμους και την ακύρωση της συνθήκης της Λωζάννης. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται: «Ποια θαλάσσια σύνορα» καταργεί στην ουσία από μέρους της Ελλάδας την συνθήκη της Λωζάννης και δίνει την δυνατότητα στους γείτονές μας να υλοποιούν σταδιακά και ντε φάκτο τις επεκτατικές τους βλέψεις, στο Αιγαίο, στην Κύπρο και την Θράκη (με την σταδιακή κοσοβοποίησή της), τις οποίες κάποια στιγμή θα προσπαθήσουν να κατοχυρώσουν και ντε γιούρε.
8. Ούτως ή άλλως τόσο η συντηρητική δεξιά όσο και η ανανεωτική αριστερά από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε μια κοινή στρατηγική αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της πολυπολιτισμικής, παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης Πραγμάτων. Απόδειξη ότι συμφωνούν στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα εθνικά θέματα με ελάχιστες παραλλαγές: Στο σκοπιανό πρόβλημα ταυτίζονται απόλυτα. Και οι δύο πλευρές είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας, που στην ουσία σημαίνει παραχώρηση της ελληνικής Μακεδονίας στα Σκόπια. Συμφωνούν στην λύση του προβλήματος της Κύπρου, με προτεινόμενη λύση την δικοινοτική, διζωνική Ομοσπονδία, που «διζωνική» σημαίνει ντε φάκτο δύο ξεχωριστά κράτη. Δεν αντιδρούν ή ενισχύουν με την καταστροφική πολιτική τους στην Θράκη την αυτονόμηση της, εγκαταλείποντάς την στις βλέψεις του τουρκικού προξενείου. Καμία αντίδραση επίσης στις μεγαλοϊδεατικές επεκτατικές βλέψεις των Αλβανών. Με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, το νόμο περί ιθαγένειας κ.λπ. διευκολύνουν την δημιουργία στην Ελλάδα μειονοτήτων και τον αποικισμό της από μουσουλμάνους, οι οποίοι σταδιακά θα ζητήσουν τα δικαιώματά τους, ως αναγνωρισμένες μειονότητες.
9. Αν λάβουμε υπόψη μας και την φυγή της νεολαίας, την γήρανση του πληθυσμού, το δημογραφικό, δηλαδή την τρομερή υπογεννητικότητα και την διαπολιτισμική ή ανθελληνική παιδεία που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, τότε το μέλλον αυτού του τόπου προβλέπεται πέραν από δυσοίωνο. Οι αποχρώσεις ενδείξεις αυτής της πολιτικής είναι ήδη δεδομένες. Τόσο ο υπουργός Παιδείας, κ. Νίκος Φίλης, όσο και η υφυπουργός Σία Αναγνωστοπούλου έχουν δώσει δείγματα εθνομηδενιστικής γραφής. Η υπαναχώρησή τους δεν σημαίνει και εγκατάλειψη των σχεδίων τους. Η αντίδραση σ’ όλα αυτά υποτονική ή ανύπαρκτη.
10. Ο κύριος στρατηγικός στόχος των Αμερικανών σε τελευταία ανάλυση είναι, όπως έπραξαν με όλα τα κράτη που είχαν σχέση με την Ρωσία και τα κατέστρεψαν ή τα αποδυνάμωσαν, όπως έγινε με την πρώην Γιουγκοσλαβία, μέσα από την αφαίρεση εδαφών της Ελλάδας και την οικονομική ασφυξία και την πολυπολιτισμική της διαμόρφωση, να αποδυναμώσουν την Ελλάδα σε τέτοιο βαθμό, ηθικά, πνευματικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, ώστε να την ελέγχουν απόλυτα και να την αποτρέψουν στο μέλλον από κάθε προσπάθεια της να προσεγγίσει για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους την Ρωσία.
Όλα τα ανωτέρω αποτελούν διαπιστώσεις και εκτιμήσεις του γράφοντος, που μπορεί να ευσταθούν ή και μπορεί και να είναι λανθασμένες. Από την άλλη οι διαπιστώσεις, όσο απίθανες, σκληρές και αρνητικές κι αν είναι, δεν σημαίνουν ότι τις αποδεχόμαστε και υποτασσόμαστε σ’ αυτές. Αντιθέτως, βλέποντας πια είναι η πραγματικότητα και με βάση την αλήθεια για τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας, που βιώνουμε να βρούμε και εφαρμόσουμε την στρατηγική εκείνη που θα μας βγάλει από το τέλμα και την υποτέλεια.
ΙΙΙ. Θεωρητική προσέγγιση της βασικής αντίθεσης στην Ελλάδα
Η κύρια αντίθεση στην Ελλάδα, αν περιοριστούμε μόνο στην Ελλάδα, είναι στο επίπεδο των εθνικών θεμάτων, η αντίθεση ανάμεσα στον εθνομηδενισμό και στον πατριωτισμό και στο επίπεδο των κοινωνικών θεμάτων η αντίθεση ανάμεσα στον καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, δηλαδή στην νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που ευνοεί το κεφάλαιο ή την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, όπως την γνωρίσαμε στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Η Ελλάδα έχει πέρα από τα οικονομικοκοινωνικά και κρίσιμα εθνικά προβλήματα, εξαιτίας της εθνικιστικής και επεκτατικής πολιτικής των γειτόνων της, που δεν τα έχουν άλλες χώρες, γιατί δεν ζούμε σαν μετέωροι στο κενό. Περιβαλλόμαστε δυστυχώς από εθνικιστικές και επεκτατικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ή μικρά κράτη που στηρίζονται από ισχυρά, που δεν κρύβουν τις προθέσεις τους, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν την ηττοπαθή και υποτελή στάση δεξιών εθνοκάπηλων κυβερνήσεων και την κοσμοπολίτικη, παγκοσμιοποιημένη, ουτοπική διεθνιστική στάση αριστερών φορέων. Ο εθνομηδενισμός είναι σε τελευταία ανάλυση το όχημα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Επειδή τα εθνικά θέματα συνδέοντα άρρηκτα με τα κοινωνικά, ώστε να βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση, η λύση προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση θα έχει και τις ανάλογες συνέπειες. Πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, που να υπηρετεί τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και μόνο της Ελλάδας, δεν δημιουργείται, παρά μόνο με τη σύνδεση του εθνικού με τα κοινωνικά προβλήματα. Αλλιώς το ρεύμα αυτό θα είναι σαν την κινούμενη άμμο. Ο εθνομηδενισμός που ασπάζεται την θεωρητική άποψη περί της κατάργησης του έθνους -κράτους πρέπει να έχει άμεση επίπτωση και στον κοινωνικό τομέα. Για να κατανοήσουμε την σημασία αυτής της άποψης, αρκεί να σκεφτούμε ότι ο εθνομηδενισμός, τασσόμενος ως αντι-εθνικισμός υπέρ της κατάργησης του έθνους – κράτους, ως πολιτικής οντότητας, τάσσεται ανοιχτά υπέρ των ανοιχτών συνόρων και υπέρ της κατάργησης της εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, ένα γεγονός που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό. Η Ελλάδα δηλαδή εκλαμβάνεται ως χώρος και όχι ως χώρα, που διατηρεί εθνικά σύνορα. Βασικά ο εθνομηδενισμός δεν αναγνωρίζει την εθνική ταυτότητα, την ιστορική συνέχεια του έθνους, τις εθνικές παραδόσεις και παρακαταθήκες. Παρ’ όλο που ο Νίκος Πουλαντζάς, ο θεωρητικός του Ευρωκομμουνισμού και ιδεολογικός καθοδηγητής του ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε ότι το έθνος αποτελεί «μια ιδιαίτερη ενότητα αναπαραγωγής του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων πολύ πριν τον καπιταλισμό». Οι σχέσεις δηλαδή του έθνους και των κοινωνικών τάξεων θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμη και στην αταξική κοινωνία.
Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το πρόβλημα, με όλη την καλή πρόθεση και με τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα, αλλά και με το απαραίτητο θάρρος και παρρησία, ώστε από τη μια να μην παρεκκλίνουμε από την αντικειμενική έρευνα, λόγο κάποιας ιδεολογικής προτίμησης ή τρομοκρατίας, που μπορεί να ασκηθεί στο πρόσωπό μας και από την άλλη να αποφύγουμε τους σκοπέλους που δημιουργεί μια ανερμάτιστη και κακόβουλη πολεμική, που στόχο έχει να διαβάλει και συκοφαντήσει, παρά να απαντήσει νηφάλια και με επιστημονική επάρκεια στα θέματα αυτά, όσο δύσκολη και «κακοτράχαλη» κι αν είναι η διερεύνησή τους.Είναι μαρξιστικό ή λενινιστικό ή τροτσκιστικό ή γενικά διεθνιστικό καθήκον μιας αντισυστημικής αριστεράς, όπως διατείνεται το μέλος και υπεύθυνος του τομέα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Θεοδωρίδης, να συμβάλει στην κατάργηση του Έθνους – κράτους; Σε άρθρο του στην εφημ. του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» με τίτλο: «Αιρετικές σκέψεις για την “εθνική ιδεολογία” του σχολείου» αναφέρει τα τετριμμένα και απλοϊκά επιχειρήματα των αποδομητών του έθνους: «Τα “έθνη” (και άρα και το ελληνικό) δεν είναι προαιώνια και αναλλοίωτα.. Άρα η αποδόμηση της εθνικής ιδεολογίας αποτελεί πρότυπο καθήκον μιας αντι-συστημικής αριστεράς».
Η άποψη αυτή, που ευχόμαστε να είναι περιθωριακή, είναι ωστόσο απόρροια μιας συγκεκριμένης σχολής σκέψης, πολύ διαδεδομένης στη Δύση, που λέει σε απλά ελληνικά ότι τα έθνη είναι θεωρητικές – τεχνητές κατασκευές των κρατών, μετά τη γαλλική επανάσταση και μάλιστα των καπιταλιστικών κρατών. Ούτε καν «φαντασιακές κοινότητες», όπως διατείνονται άλλοι ερευνητές. Για το λόγο αυτό ισχυρίζεται ο κύριος θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, που τώρα μαζί με τους περισσότερους εθνομηδενιστές βρίσκεται στον χώρο της Λαϊκής Ενότητας, ότι «Κεφάλαιο-κράτος (αστική πολιτική εξουσία) -έθνος αποτελούν όψεις μιας και της αυτής μορφής ταξικής εξουσίας, του καπιταλισμού». Κάπως απλουστευτικά και εκλαϊκευτικά η ανωτέρω τοποθέτηση του Γιάννη Μηλιού, σημαίνει ότι αφού το κεφάλαιο ταυτίζεται λίγο ως πολύ με το έθνος και εφόσον η Αριστερά είναι υπέρ της κατάργησης του κεφαλαίου, άρα και κατά του έθνους. Λίγο ως πολύ μας το αναλύει ο ίδιος πιο κάτω: «Το ζήτημα δεν είναι, επομένως, να διαπιστώνει κανείς ότι το έθνος μπορεί να εκφράζει την αστική κυριαρχία, αλλά να κατανοήσει ότι το έθνος αποτελεί αναγκαία μορφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας». (Γιάννης Μηλιός, « Έθνος: Ο λαός τους αστικού κράτους», άρθρο στο «εντός εποχής», 8.7.2007). Το λογικό συμπέρασμα που βγαίνει από την άποψη αυτή είναι ότι καταργώντας το έθνος και κατά συνέπεια το έθνος -κράτος, καταργείς ή συμβάλεις εν πάση περιπτώσει στην κατάργηση της αστικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η θεωρητική αντίληψη, η οποία κυριαρχεί ως η ηγεμονεύουσα ιδεολογία ή ιδεοληψία αναλόγως πώς κρίνει κανείς αυτήν την θεωρητική τοποθέτηση, στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως δεν διακηρύσσεται πάντοτε ανοιχτά, αλλά επενεργεί τις περισσότερες φορές από το παρασκήνιο και καθορίζει την πολιτική του.
Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε την συγκεκριμένη άποψη της σχολής του Σικάγου, που αναφέρει η ήδη γνωστή στην Ελλάδα συγγραφέας Ναόμι Κλάιν και λίγο ως πολύ ταυτίζεται με την άποψη που εκφράζει ο Γιάννης Μηλιός: «Όταν τριάντα χρόνια πριν η αντεπανάσταση της Σχολής του Σικάγου έκανε το πρώτο της άλμα από τα εγχειρίδια στον πραγματικό κόσμο, επεδίωξε επίσης να εξαλείψει έθνη και να δημιουργήσει καινούργια στη θέση τους». (Ναόμι Κλάιν, Το δόγμα του σοκ, ή άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2007,σ. 446). Ο Γιάννης Μηλιός ωστόσο είναι κατηγορηματικός. Ούτε καινούργια έθνη θέλει ούτε παλιά. Τόσο τα μεν, όσο και τα δε αντιστρατεύονται την «ταξική πάλη». Η κατάργηση του έθνους – κράτους μπαίνει συνεπώς ως στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που ο Γιάννης Μηλιός και οι ομοϊδεάτες του (το ίδιο με ελάχιστες παραλλαγές πιστεύουν και οι Τροτσκιστές), μπορούν να περάσουν την ιδεολογική αυτή γραμμή ως κυρίαρχη κοσμοθεωρητική αντίληψη στο κόμμα αυτό, πράγμα που απευχόμαστε. Πώς συντελείται στην πράξη μια τέτοια διαδικασία αποδόμησης του έθνους-κράτους μας το εξηγεί με απλό, κατανοητό και εκλαϊκευμένο τρόπο ο συγγραφές Μίλαν Κούντερα με τα εξής λόγια: «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία…Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμη πιο γρήγορα». (Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2011) Στόχος λοιπόν κάθε «αντισυστημικής» ιδεολογίας με συνέπεια και συνέχεια, όπως την αντιλαμβάνονται οι αποδομητές του έθνους κράτους, και συνεπώς και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να καταργήσει το έθνος – κράτος και φυσικά ότι αυτό εκφράζει.
Τέτοιες και παρόμοιες δηλώσεις και απόψεις δεν είναι οι μοναδικές στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν είναι γενικά μοναδικές και δεν ανήκουν μόνο στην Αριστερά, γιατί το ίδιο πρεσβεύει σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη συνέπεια και η δεξιά, όπως διαφαίνεται αυτό μάλιστα από δηλώσεις δύο πρώην πρωθυπουργών και συγκεκριμένα του Κωνσταντίνου Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου και όχι κάποιων θεωρητικών διανοητών. Υπάρχει δηλαδή απόλυτη ταύτιση απόψεων. Μάλιστα τα πρωτεία του εθνομηδενισμού κατέχει κυρίως ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο εθνομηδενιστικός λόγος της «εκσυγχρονιστικής δεξιάς», κυρίως στην μετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, και της αναθεωρητικής Αριστεράς ταυτίζονται απόλυτα. Απλώς διαφέρουν ποιοτικά και αναλογικά και όσον αφορά την αφετηρία. Ας δούμε τι λέει π.χ. ο Κώστας Σημίτης για την συγκεκριμένη περίπτωση: «Η πολιτική μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αδιαφορία απέναντι σ’ εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, μια χωρίς απήχηση ελληνική χριστιανική παράδοση. Να εμποδίσουμε και ν’ αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του έθνους και στη χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα». Ο «εθνικός προσανατολισμός» του Κώστα Σημίτη και «η εθνική ιδεολογία» του Νάσου Θεοδωρίδη και της Νέας Τάξης είναι ένα και το αυτό πράγμα. Γι’ αυτό ο Κώστας Σημίτης μιλάει πολλές φορές για «εθνικιστικό λαϊκισμό».
Σ’ όλα αυτά προστίθεται ο κοσμοπολίτικος «πολυπολιτισμός», τον οποίο επικαλείται ο διάδοχος του με το «δαχτυλίδι» Γιώργος Παπανδρέου, που ο «πολυπολιτισμός», τον οποίο ήθελε «δια της βίας» να προωθήσει στην Ελλάδα στην απολυτότητά του, είναι ανώτερος σε ένταση και περιεχόμενο απ’ αυτόν που προωθεί η Αριστερά. Στο πνεύμα αυτό φυσικά δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο, αν τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της Ελλάδας την αγοράσει η Τουρκία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, έστω κι αν επιβουλεύεται την εθνική και εδαφική της κυριαρχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δήλωση του παγκοσμιοποιημένου υπουργού Οικονομίας της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία μετείχε και η «Δημοκρατική Αριστερά», ο οποίος σε συνέντευξή του στο γνωστό αμερικανικό δίκτυο CNN και σε ερώτηση δημοσιογράφου, αν η Ελλάδα θα είχε πρόβλημα να πουλήσει τομείς της χώρας του στην Τουρκία, απάντησε ότι κατά την άποψή του δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν συγκρίνουμε τις τοποθετήσεις αυτές θα διαπιστώσουμε ότι τόσο ο Κώστας Σημίτης, όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, όσο και η ελληνική τρόικα του Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη, στο θέμα της «αποδόμησης της εθνικής ιδεολογίας», είναι πολύ πιο σκληροί και αποτελεσματικοί. Μάλιστα ο πρώτος είναι απόλυτος, όταν λέει «με κάθε κόστος». Αυτό ούτε η Αριστερά, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, τολμά να το ισχυριστεί, πάρ’ όλο τον εθνοαποδομητικό της λόγο και ρόλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε κατ’ εντολή των Αμερικανών – κι αυτό ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας -,να φτιάξει όχι μόνο μια πολυπολιτισμική Ελλάδα, όπως του καταμαρτυρεί ο Κώστας Σκανδαλίδης και άλλοι, αλλά μια προγραμματισμένα πολυφυλετική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα, ώστε να την διαλύσει, όπως διατείνεται με μια πρόσφατη ομολογία του ο Δημήτρης Παξινός, καταξιωμένος πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου. Σε μια επίσκεψή αντιπροσωπείας του ΣΔΑ στην πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, άκουσε από το στόμα του ομολόγου του Γιουγκοσλάβου το εξής αποκαλυπτικό: «Οι συμφωνίες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν και περίμεναν την ώρα. Υπάρχουν όμως και για εσάς!!». Σήμερα οι εξελίξεις στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή, μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν το κάνουν να ακούγεται.
Άραγε η Αριστερά είναι παγερά αδιάφορη για όλα αυτά; Μόνο η ιδεολογική καθαρότητα, αν είναι φυσικά «ιδεολογική καθαρότητα», που βέβαια δεν είναι, με όσα παρέθεσα, ή η «ταξική πάλη» έχει σημασία; Και ποια ταξική πάλη κάτω από τις σημερινές συνθήκες της ιδιόμορφης κατοχής της πατρίδας μας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης; Πώς θα κάνει ταξική πάλη, όταν θα έχει κατακρεουργηθεί εδαφικά η χώρα, κι όταν αποδυναμωθεί παντελώς σε όλα τα επίπεδα: Πώς θα κάνει ταξική πάλη, όταν θα έχει διαλυθεί ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας; Όταν δεν θα υφίσταται πια Ελλάδα, αλλά ένας παγκοσμιοποιημένος πολυπολιτισμικός αχταρμάς; Με ποιους εν πάση περιπτώσει θα κάνει ταξικό αγώνα ή έστω θα παλέψει για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας; Ο μονοφυσίτικος πρωτομαρξιστικός «οικονομισμός» που επικρατεί στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κακό σύμβουλο για διέξοδο από την κρίση, γιατί όπως τόνισα η κρίση οφείλεται στην παρασιτική μας νοοτροπία η οποία δημιούργησε και την οικονομική και γενικότερη κρίση. Η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση αξιών και όχι οικονομικών μεγεθών. H αποδόμηση του εθνικού κράτους, κυρίαρχη σήμερα ιδεολογία της άρχουσας τάξης, προκειμένου να εντάξει σε έναν παγκοσμιοποιημένο πολτό, ως παγκόσμια διακυβέρνηση, όλες τις κοινωνίες και να χρησιμοποιήσει τα μέλη τους όχι ως πολίτες αλλά ως πληθυσμός, μια καινούργια έννοια της πολυπολιτισμικής Αριστεροδεξιάς, είναι ο κοινός παρανομαστής της δεξιάς και της αριστεράς στην Ελλάδα. Καθένας μόνος του, παγκόσμιος καταναλωτής με την ιδιότητα του «πολίτη του κόσμου».
ΙV. Το διέξοδο από τα αδιέξοδα
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα, αν θέλει να βγει από τα αδιέξοδα θα πρέπει να ακολουθήσει την εθνική στρατηγική. Με δεδομένο ότι μόνο ένα τρίτο του Λαού προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την αξιοπρέπειά του και να μην ενταχθεί στην διαφθορά και την σήψη, στα πλαίσια της παρακμιακής πορείας του τόπου κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, μας δίνει την ελπίδα και την προσδοκία να πιστεύουμε ότι η ανόρθωση της πατρίδας μας μπορεί σε πρώτη φάση να στηριχτεί σ’ αυτό το ένα τρίτο, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε πατριωτικό. Πατριωτικό με την έννοια ότι πονάει πραγματικά γι αυτόν τον τόπο και υποφέρει για την κατάντια του και προσδοκά και θέλει να συμβάλει σε οποιαδήποτε ανανεωτική κίνηση, που θα βασιζόταν σε οράματα, αρχές και αξίες. Αυτό το ένα τρίτο, που η μόνη του έγνοια είναι η σωτηρία και προκοπή της Ελλάδας, είναι γνήσια πατριωτικό, γιατί δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός πατριωτισμός. Ο συνειδητός διχασμός της ελληνικής κοινωνίας σε δεξιούς και αριστερούς, για να την εκμεταλλεύονται οι άρχουσες τάξεις εντός και εκτός Ελλάδας, πρέπει να σταματήσει. Επιτέλους πρέπει να εκλείψουν τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, που κατέστρεψαν τον τόπο, γιατί εξυπηρετούσαν αλλότρια συμφέροντα, είτε προς την Δύση είτε προς την Ανατολή. Θα πρέπει να υπάρξει μια ελληνοκεντρική πολιτική, που να υπηρετεί τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα των Ελλήνων και της Ελλάδας.
Θα πρέπει να δημιουργηθεί με την έννοια αυτή ένα γνήσιο πατριωτικό κίνημα με που θα συνδυάζει τα εθνικά θέματα με τα κοινωνικά σε μια αδιάσπαστη διαλεκτική ενότητα. Τότε μόνο μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη πορεία με την διέξοδο από τα αδιέξοδα. Γι’ αυτό η συσπείρωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων της Ελλάδας, που βρίσκονται σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους και κράτησαν με θυσίες την ανιδιοτέλεια και την αξιοπρέπειά τους, είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση διεξόδου ανασυγκρότησης της χώρας που δεν είναι μόνο ανασυγκρότηση μόνον στην οικονομία, αλλά όπως τονίσαμε κυρίως στον πολιτιστικό τομέα. Η εθνοαπελευθερωτική προοπτική μιας τέτοιας προσπάθειας για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, μπορεί να επιτευχθεί μόνο από ένα πατριωτικό κίνημα, που πρέπει να δημιουργηθεί τάχιστα, πριν είναι πολύ αργά για την επιβίωση και ύπαρξη των Ελλήνων και του Ελληνισμού στο πνεύμα που διακήρυξε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης για την εθνική στρατηγική, που πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί στην Ελλάδα: «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις».[2]
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 28.9.2015
http://www.berlin-athen.eu/
No comments:
Post a Comment