Η μόλις προ ολίγων εικοσιτετραώρων έναρξη των ρωσικών αεροπορικών επιδρομών εναντίον θέσεων των ισλαμιστών του Χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους στο έδαφος της Συρίας δημιουργεί νέα δεδομένα στην Μέση Ανατολή, αλλά και τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δυο πυρηνικών υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας.
Η αμερικανική επέμβαση στην Συρία μέσων των μισθοφόρων τζιχαντιστών είχε γίνει με το ανόητο πρόσχημα-επιχείρημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και της «αραβικής άνοιξης», κάτι δηλαδή που εν τη γενέσει του ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Η Ουάσιγκτον η οποία χρηματοδότησε, εξόπλισε και εκπαίδευσε τους ισλαμιστές τρομοκράτες επενέβη στην Συρία, μαζί με τους συμμάχους της Τουρκία, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, με στόχο τον εκτοπισμό του Άσαντ και την διάλυση της χώρας του. Στην θέση του Άσαντ είχαν σκοπό να τοποθετήσουν κάποια μαριονέτα η οποία θα εξασφάλιζε τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των Αμερικανοσιωνιστών στην περιοχή.
Η Μόσχα από την άλλη πλευρά είχε ως κύριο στόχο να διατηρήσει τον Άσαντ στην εξουσία, τον μοναδικό της πολυετή σύμμαχο στην Μέση Ανατολή, και ούτως να εξασφαλίσει την πρόσβαση της στην μοναδική ναυτική βάση που διαθέτει στην Μεσόγειο. Η απομάκρυνση του Άσαντ από την Δαμασκό θα κλιμάκωνε την περικύκλωση της Ρωσίας, θα την αποδυνάμωνε στο κεντροασιατικό της υπογάστριο και θα καιροφυλακτούσε ο κίνδυνος διαμελισμού ρωσικών επαρχιών με αυξημένο μουσουλμανικό πληθυσμό.
Μερικές χιλιάδες ισλαμιστές μαχητές του Χαλιφάτου που πολεμούν στην Συρία προέρχονται από την Τσετσενία και άλλες μουσουλμανικές περιοχές της Ρωσικής Συνομοσπονδίας. Η επιστροφή αυτών των ισλαμιστών στις πατρίδες τους μετά την διαφαινόμενη επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων της Συρίας θα δημιουργούσε αυτονομιστικές-σχισματικές εξεγέρσεις εναντίον της Μόσχας, εξεγέρσεις οι οποίες βέβαια θα υποκινούνταν από τις ΗΠΑ, την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Έτσι η Ρωσία αποφάσισε να «ξεμπερδεύει» με τους ισλαμιστές τρομοκράτες στο έδαφος της Συρίας, βοηθώντας ταυτόχρονα και την σύμμαχο κυβέρνηση της Συρίας να αποκτήσει πλήρη κυριαρχία στο έδαφος της.
Μια άλλη πτυχή της ρωσικής επέμβασης με αεροπορικές επιχειρήσεις, μιας επέμβασης που ειρήσθω εν παρόδω έγινε σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, κάτι που δεν μπορούν να ισχυριστούν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους για τις δικές τους στρατιωτικές επεμβάσεις, είναι ο κίνδυνος να διεκδικούσε η Ουάσιγκτον και το αμερικανοσιωνιστικό σύμπλεγμα την ηγεμονία στην πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα Μέση Ανατολή. Η πτώση του Άσαντ και η αντικατάσταση του με κυβέρνηση μαριονετών, όπως π.χ. έγινε στην Λιβύη, θα άνοιγε τον δρόμο για έναν ενεργειακό διάδρομο μεταξύ των βαχαμπιστικών μοναρχιών του Αραβικού Κόλπου και των λιμανιών της Συρίας στην Μεσόγειο, με απ’ ευθείας πρόσβαση προς τις αγορές της Ευρώπης, κάτι που θα υπονόμευε τα οικονομικά και ενεργειακά συμφέροντα της Ρωσίας.
Η Ρωσία με τις πρώτες αεροπορικές της επιδρομές κατάφερε ήδη να «ξεδοντιάσει» τους κανίβαλους τζιχαντιστές, τους οποίους υποτίθεται ότι πολεμούσαν η Τουρκία και οι ΗΠΑ με τις δικές τους πολεμικές αεροπορίες. Το ρητορικό ερώτημα βέβαια είναι πώς η Ρωσία κατάφερε ήδη να βρει στόχο με τις αεροπορικές της επιθέσεις, ενώ η πολεμική αεροπορία της Τουρκίας και των ΗΠΑ προσπαθούν εδώ και πολλούς μήνες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο νοών νοείτω...
Η υποκρισία της Ουάσιγκτον έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την Μόσχα ότι δεν βομβαρδίζει μόνο τους τζιχαντιστές, αλλά και όλες τις άλλες σουνιτικές ένοπλες ομάδες που πολεμούν κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Δαμασκού. Πρόκειται για ομάδες συμμοριτών, όπως ο FSA, που επίσης στρατολόγησαν οι ΗΠΑ ως μισθοφόρους για να απομακρύνουν τον Άσαντ από την εξουσία. Εξ άλλου είναι γνωστό από διαρροές των δυτικών μυστικών υπηρεσιών ότι τα όπλα που δόθηκαν σε αυτές τις ομάδες τελικά κατέληξαν στα χέρια των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.
Η μαριονέτα των Αμερικανοσιωνιστών Ομπάμα ακολουθεί την πολιτική μονοπολικής παγκόσμιας ηγεμονίας. Αυτή η πολιτική οδηγεί τις ΗΠΑ σε αναμέτρηση, σε σύγκρουση με την Ρωσία. Η επίσημη ανακοίνωση του αμερικανικού Πενταγώνου από τον περασμένο Απρίλιο ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ θα εμπλακούν στην Συρία εφόσον οι σύμμαχοι τους αντάρτες, τουτέστιν μισθοφόροι, κινδυνεύσουν από ξένες δυνάμεις είναι σε ισχύ και με την ρωσική επέμβαση παίρνει μια πολύ βαρύνουσα σημασία. Εν τω μεταξύ η Σαουδική Αραβία απειλεί με στρατιωτική ανάμειξη για να υπερασπιστεί τους σουνίτες-βαχαμπιστές της μισθοφόρους από την εξολόθρευση, ενώ η Γαλλία δήλωσε ότι οι αεροπορικές της επιδρομές δεν στοχεύουν μόνο τους τζιχαντιστές αλλά και τις κυβερνητικές δυνάμεις της Δαμασκού, τουτέστιν τους συμμάχους της Ρωσίας.
Στο άλλο θέατρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αυξάνουν με έντονους ρυθμούς την στρατιωτική τους παρουσία, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη και Δυτική Ουκρανία. Σε αντιστάθμισμα η Ρωσία μετακινεί τεράστιες δυνάμεις στα δυτικά της σύνορα, ενώ έχει θέσει τα μαχητικά σε ύψιστη ετοιμότητα.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το πέρας του Ψυχρού Πολέμου η απειλή μιας σύγκρουσης μεταξύ των δυο πυρηνικών υπερδυνάμεων κραδαίνει μεγαλύτερη απ’ ότι ήταν στην εποχή της κρίσης πυραύλων της Κούβας. Η αναμφισβήτητη γεωστρατηγική επιτυχία της Μόσχας στην Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία, αναγκάζει την Ουάσιγκτον ή να αναδιπλωθεί ή να αντιδράσει σαν «πληγωμένο ζώο». Ελπίζουμε να αναδιπλωθεί.
Γ. Λιναρδής
No comments:
Post a Comment