Ύβρις και Βιολογική Κατάρρευση

Ιδανικό των αρχαίων Ελλήνων ήταν το "όμαιμον" και το "ομόσπορον έθνος". Ο βαρύτερος χαρακτηρισμός, τον όποιον είχαν δημιουργήσει οι Έλληνες για τον άνθρωπο, ήταν η λέξις "ύβρις", η οποία σήμαινε αλαζονεία του ανθρώπου έναντι της θείας βουλήσεως. Η  λέξη αυτή απεδόθη λοιπόν και στην ανάμειξη ειδών και φυλών, "υβριδισμός" απεκλήθη η τάση για φυλετικές μείξεις και "υβρίδια" οι μειγαδικοί απόγονοι. Η φυλετική μείξη ήταν αποκρουστική πάντα στην Ελλάδα, στις υψηλής πολιτιστικής τουλάχιστον στάθμης εποχές της.

Υπάρχει πράγματι σήμερα μια διεθνής συνωμοσία εναντίον του ανθρωπίνου εθνισμού. Συνωμοσία, στην οποία συμμετέχουν συμφέροντα οικονομικά μεγάλης ολκής, συμφέροντα κρατικά υπερδυνάμεων, συμφέροντα ιδεολογικά (πλουτοκρατικά και κομμουνιστικά) και συμφέροντα εβραϊκά. Μία ανίερη συνωμοσία έχει διεθνώς εξυφανθεί, με προπέτασμα τον Ο.Η.Ε., με στόχο να κάμψει τις εθνικές διακρίσεις μεταξύ των λαών, να μειώσει έτσι την εθνική αυθυπαρξία και βούλησή τους και να τους καταστήσει υποχείρια αυτών των συμφερόντων. Ο στόχος είναι όντως ανίερος, είναι πραγματική «ύβρις»… Προσπαθούν να δημιουργήσουν «ενιαία ανθρωπότητα» (One World) και «ενιαίο άνθρωπο». Πόσο όμως είναι εφικτό να γίνει η ύβρις πραγματικότης;

«Δεν υπάρχουν ούτε υψηλής ούτε χαμηλής άξιας, αλλά μόνον διαφορετικές ανθρώπινες φυλές, κάθε μία με ιδιαίτερα προσόντα, τα όποια σε απωτάτους χρόνους δημιουργήθησαν με κληρονομικά άλματα, απομόνωση, εξέλιξη και ενσυνείδητη επιλογή διασταυρώσεων, έκτοτε δε αυτές διακλαδίζονται και εξειδικεύονται. Η ανάμειξη τους λοιπόν θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε γενική εξαθλίωση, πράγμα το οποίο είναι σύμφωνο με τις επιδιώξεις των "αποστόλων του ενιαίου κόσμου", αφού οι χωρίς πρόσωπο και ιστορία μάζες καταληστεύονται πάντα ευκολότερα, παρά οι ενσυνείδητοι λαοί» (Dr. Hans Henning Festge, 1985).

O Χέλμουτ Ζύντερμαν (Helmut Sundermann), πρωτοπόρος της Βιοπολιτικής, αναλύει τo θέμα με κάθε σαφήνεια: «Στις σύγχρονες απόψεις της Βιολογίας ανήκει και η γνώση τού φοβερού νόμου του βιολογικού θανάτου: Μορφές ζωής, των οποίων διακόπτεται η αναπαραγωγή από θάνατο ή καταλύεται από διασταυρώσεις, δεν ξαναδημιουργούνται ποτέ πια. Όχι μόνον σωματικές μορφές, αλλά και πνευματικές - ψυχικές μορφές δράσεως και ικανότητες αποδόσεως χάνονται ανεπιστρεπτί, όταν διακόπτεται βιολογικά η κληρονομική γραμμή αναπαραγωγής. Η Γενετική διδάσκει κατά τρόπο αναμφίβολο, ότι τίποτε δεν γερνάει, όσο συνεχίζεται σύμφωνα με το είδος του».

O κόμης ντε Γκομπινώ έγραφε πριν ενάμισι αιώνα: «Όταν λέμε ένα λαό εκφυλισμένο, αυτό σημαίνει ότι ο λαός δεν έχει πια την εσωτερική αξία πού είχε άλλοτε, διότι δεν έχει πια το αρχικό αίμα, του οποίου περιόρισε την αξία με προοδευτική μείξη».

Η ύβρις τιμωρείται από την Φύση. Πέραν των ειδικών μειονεκτημάτων και κινδύνων, που υπάρχουν για τα μεικτά άτομα, καταδικάζονται και οι υβριδικοί λαοί: Πρώτον χάνουν την ψυχή τους και δεύτερον γίνονται ευάλωτοι σε εξωτερικές πιέσεις.

Όπως ήδη έχει εξηγηθεί, οι πνευματικές και ψυχικές ιδιότητες κάθε λαού, κάθε δηλαδή «ιστορικής φυλής», κληρονομούνται με την ίδια συνεπή αναγκαιότητα, που κληρονομούνται και τα σωματικά χαρακτηριστικά. Κάθε μείξη λοιπόν με ετερογενή στοιχεία αλλάζει και την ψυχή τού λαού.

Αν μεν η μείξη γίνει μεταξύ συγγενών φύλων, τότε η πολιτιστική κατάπτωση είναι λίγο - πολύ προσωρινή, μέχρις ότου ανακύψει με την επιλογή μία νέα ομοιογένεια, ένας νέος λαός, ο όποιος πάντως δεν θα έχει πια τις ιδιότητες των αρχικών φύλων. Όταν όμως η μείξη γίνει μεταξύ μη συγγενών, δηλαδή μεταξύ φύλων ανηκόντων σε ξένες φυλές, τότε το υβρίδιο θα είναι για πάντα μειονεκτικό και καταδικασμένο.

Κάθε εισχώρηση λοιπόν αλλοφύλων στον εθνικό κορμό διευρύνει τον φυλετικό γονότυπο κατά το εύρος του ξένου γονοτύπου. Έτσι, πρώτον μεν δημιουργούνται απόγονοι πολυποίκιλοι, χωρίς σωματική και πνευματική ομοιομορφία, δεύτερον δε γίνονται σπανιότερες οι ομοζυγωτίες των καλών ιδιοτήτων του νέου γονότυπου. Τα επακόλουθα θα είναι η πτώση του ομοπνόου και της ομοψυχίας και η πτώση των καλών ιδιοτήτων στον λαό. Η φυλή με τις μείξεις μετατρέπεται σε άμορφη μάζα. Μια Μάζα χωρίς ιδανικά, χωρίς Πόθους, χωρίς Μύθους, μ' άλλα λόγια, χωρίς την ζωοποιό Φυλετική Ψυχή.

Το παραπάνω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «Εισαγωγή στην Βιοπολιτική» του Δημητρίου Δημόπουλου, (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, 1997, σελ. 182-193). Ο συγγραφέας έγραφε στο πολυτονικό. Βλέπε άλλο άρθρο εδώ