“ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ Ο ΨΕΥΤΟΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ Μ.ΓΛΕΖΟΣ. ΑΛΛΟΣ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ”

Προσωπικά, έχω παραλάβει διαφορετική ιστορία για την ελληνική σημαία, εκείνο το βράδυ.

 

Δεσμεύτηκα όμως να μην την δημοσιοποιήσω, αλλά να κρατήσω την αποκάλυψη, μόνο για μένα, όπως μολυ ζητήθηκε από τον άνθρωπο που μου την μετέφερε.

 

Όπως και να 'χει το θέμα, στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου, δεν έχω καμία εκτίμηση... κι αυτή, είναι προσωπική άποψη.

 

Καλλιόπη Σουφλή 

 

Γιος πολεμιστή της Πίνδου ανατρέπει ιστορικά δεδομένα ετών κατονομάζοντας 18χρονο ως τον πραγματικό ήρωα εκείνης της νύχτας

«Ο Μανώλης Γλέζος ήταν παρών από κάτω ενώ ο Σάντας δεν έχει καμία σχέση (και ο Γλέζος τον έβαλε σε αυτή την ιστορία για να δικαιολογήσει τα ψέματα του με τον Σάντα ήταν συμμαθητές από το σχολείο).»


 Η θρυλική ιστορία με την «απαλλοτρίωση» και την εξαφάνιση της Γερμανικής κατοχικής σημαίας που κυμάτιζε ή είχε υποσταλεί στο βράχο της Ακροπόλεως και εκλάπη από τους «αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης», Λάκη Σιάντα και Μανώλη Γλέζο, όπως την πληροφορηθήκαμε από
τους ίδιους τους πρωταγωνιστές εκείνης της κινηματογραφικής και επικίνδυνης νύχτας, είναι ίδια και ακλόνητη εδώ και 74 χρόνια. Κάποιοι ψίθυροι που επιχειρήθηκαν στο παρελθόν περί ανακρίβειας περιγραφής των περιστατικών, έπεσαν στο κενό. 

Αυτά που γνωρίζουμε-και έχουν καταγραφεί επίσημα από τον Τύπο της εποχής-είναι τα εξής:
«Κατά την νύκτα της 30ής προς 31ην Μαΐου 1941 υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και συνεργοί αυτών θα τιμωρηθούν διά της ποινής του θανάτου».

Ο φρούραρχος των Αθηνών, εκφράζοντας τα οργισμένα συναισθήματα των γερμανικών αρχών κατοχής, απειλεί με ποινή θανάτου τους δράστες της πρώτης αντιστασιακής πράξης εναντίον του εχθρού. Εκείνους που κατέβασαν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. 

Όπως θα γίνει γνωστό μετά την απελευθέρωση, οι ατρόμητοι Έλληνες που έκαναν αυτήν τη γενναία πράξη με κίνδυνο της ζωής τους, ήταν δυο σχεδόν αμούστακα παλικάρια, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας. 

Οι δυο φοιτητές και καρδιακοί φίλοι συνέλαβαν το παράτολμο σχέδιο ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, όταν από το Ζάππειο αντίκρισαν την Ακρόπολη. 

Στην Εθνική Βιβλιοθήκη διάβασαν ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο: τις σπηλιές, τις τρύπες και κάθε λογής χάρτες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μη γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου. 

Το πρωί της 30ής Μαΐου 1941, ακούν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στο γόητρο του κατακτητή. 

Θα δρούσαν το ίδιο βράδυ. Το περιστατικό έγινε γνωστό μέσα από δύο ταυτόχρονες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου στον «Ριζοσπάστη» και του Λάκη Σάντα στην «Ελευθερία» στις 5 Μαρτίου του 1945. 

Ο εμφύλιος και οι πολλαπλές πολιτικές εκτροπές που ακολούθησαν, σκόρπισαν τη στάχτη της λησμονιάς, αφού η ηρωική αυτή πράξη είχε γίνει από κομμουνιστές. Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για να υπάρξει υπόμνηση του γεγονότος μέσα, και πάλι, από δηλώσεις των πρωταγωνιστών». 
 

Αυτά και βέβαια πολλά ακόμα έχουν γραφεί για εκείνη την ηρωική πράξη. Μέχρι σήμερα. Όμως, μέσω αναλυτικής επιστολής, γιος πολεμιστή της Πίνδου που τραυματίστηκε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, ο Χρήστος Βαφόπουλος, αμφισβητεί τόσο την ηρωική πράξη των δύο φίλων όσο και την παρουσία του ενός στο αντιστασιακό κατόρθωμα. Το ΜΑΚΕΛΕΙΟ σαφώς δεν υιοθετεί τα γραφόμενα. 

Είναι όμως υποχρεωμένο (όπως έχει κάνει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν για Δεξιούς και Αριστερούς) να προβάλλει απόψεις που μπορεί μεν να ακούγονται ως αιρετικές, προσφέρουν ωστόσο στην διακρίβωση και αποτύπωση της ιστορικής πραγματικότητας ακόμα κι αν αυτές δεν είναι αληθείς ή ακριβείς, είναι όμως επώνυμες και φέρουν υπογραφή.




Η επιστολή


 «Αυτή είναι η αλήθεια για την υπόθεση της Γερμανικής Σημαίας»

«Όλα τα παρακάτω που θα δείτε σε αυτή την επιστολή είναι η πραγματικότητα , η απόλυτη αλήθεια για την υπόθεση της γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη που με τόσο θράσος και απάτη καταχράστηκε εδώ και 33 χρόνια ο ψευτο-αντιστασιακός Μανώλης Γλέζος, μαζί με τον Απόστολο Σάντα.

Ο πατέρας μου Κωνσταντίνος Βαφόπουλος καθώς και ο θειος μου Αλέξανδρος Βαφόπουλος που έζησαν αυτό το γεγονός στα 30-31 Μαΐου 1941 μου το εξήγησαν με όλες τις γνωστές σε αυτούς λεπτομέρειες και αυτή τη στιγμή είμαι ο μοναδικός που το γνωρίζει και ελπίζω με τη δική σας παρέμβαση να ξεσκεπάσουμε αυτόν τον απατεώνα εν ζωή πριν πεθάνει και τον θάψουν με δημόσια δαπάνη με ελληνική σημαία.

Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκαν από πρώην ΠΑΣΟΚους και ΚΚΕδες που έχουν «φάει» το παραμύθι Γλέζου και προσχωρήσαν στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΟΣυμμοριτισμού στις συνιστώσες του χάους.

Στις 27 Απριλίου 1941, όταν μπήκαν στην Αθήνα τα Γερμανικά στρατεύματα πήγαν στις 9 το πρωί στο Ιερό Βράχο για να ανεβάσουν τη γερμανική σημαία . Ο νεαρός Εύζωνας Κων/νος Κουκίδης φρουρός της ελληνικής σημαίας μη αντέχοντας το βάρος που υπεστάλη η σημαία μας από τον ιστό έπεσε με τη γαλανόλευκη κάτω στα βράχια με γενναιότητα, αυταπάρνηση. Γι αυτή την πράξη ο Γερμανός διοικητής διέταξε μαζί με τη γερμανική σημαία να στηθεί ένας μιαρός ιστός για να κυματίζει και η ελληνική σημαία σεβόμενος την πράξη αυτοθυσίας του Κ. Κουκίδη, φαλαγγίτη της ΕΟΝ.

Οι κάτοικοι στα Αναφιώτικα βλέποντας τη γερμανική σημαία στον υψηλό ιστό με πρωτοπόρο τον Δημήτριο Περγαμάλλη 18 ετών (φοιτητή ηλεκτρολόγο που εργαζόταν τότε στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών, τα αδέλφια Ανδρέα και Παναγιώτη Ξυνό και κάποιους άλλους που ξέρω τα επώνυμα τους , Αλιμπέρτης, Ξαγοράρης – όλοι τους πρόσφυγες από Ανάφη, Σαντορίνη Νάξο, – σκέφτηκαν να οργανώσουν αυτό το εγχείρημα. 

Ο Ξυνός, γνώριζε τον Γλέζο (που δεν έμενε όμως στα Αναφιώτικα, αφού είχε καταγωγή από τις Κυκλάδες , όπως και ο Γλέζος από την Απείρανθο της Νάξου.

Ο Δημ. Περγαμάλλης ήταν στην ΕΟΝ από μικρός και ήξερε τον Κουκίδη αφού ήταν και οι δυο τους φαλαγγίτες και αγωνιστές της νεολαίας του Μεταξά και συνομήλικοι.

Ο Γλέζος εκείνο το διάστημα έφυγε από την ΕΟΝ προσχωρώντας στο ΚΚΕ. Τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1941 ιδρύθηκε από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Στις 9-10 Μαΐου 1941 ο Δ Περγαμάλλης έκανε πρώτη απόπειρα να κάνει την άνοδο της σημαίας όμως είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ και δεν είχε για πολλές ημέρες σκοτάδι ώστε να μη γίνει αντιληπτός. 

Ο Περγαμάλλης έμενε στην οδό Θεωρίας ακριβώς απέναντι από τη σημερινή πλαϊνή είσοδο της Ακροπόλεως, όπου σήμερα λειτουργεί το Μουσείο Κανελλοπούλου, όπου η μητέρα του ήταν καντηλανάφτης και χτυπούσε την καμπάνα. Ο πατέρας του λεγόταν Αναστάσιος Περγαμάλλης.


«Το 18χρονο παλληκάρι, ο Δημήτριος Περγαμάλλης»
 

 Στις 30 Μαΐου το βράδυ ο Περγαμάλλης που δούλευε στην Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών έφτιαξε μια τετράγωνη επιγραφή περίπου 2.50Χ3.50 μέτρα έβαλε λάμπες με καλώδιο και σύνδεσε περίπου 300 μέτρα καλώδιο σε ξύλινη κολώνα παροχής ρεύματος που ήταν στην οδό Θεωρίας.

Αφού ανέβηκε επάνω στο χώρο του ιστού της σημαίας πήρε τη γερμανική σημαία που ήταν σε υποστολή από τις 7 μμ έριξε σχοινί κάτω από το τείχος ανέβασε την επιγραφή με τις λάμπες την στερέωσε στο τείχος μπροστά από τον ιστό της σημαίας πήρε τη γερμανική σημαία κ έφυγε κατεβαίνοντας κάτω.

«Ο Σάντας ήταν απών, ο Γλέζος απλώς παρακολουθούσε»

Στην διάρκεια όλης της επιχειρήσεως φύλαγαν τσίλιες κάτω από το βράχο τα αδέλφια Ανδρέας και Παναγιώτης Ξυνός και στην κολώνα της Ηλεκτρικής Εταιρίας ο Αναστάσιος Περγαμάλλης . 

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν παρών από κάτω ενώ ο Σάντας δεν έχει καμία σχέση (και ο Γλέζος τον έβαλε σε αυτή την ιστορία για να δικαιολογήσει τα ψέματα του με τον Σάντα ήταν συμμαθητές από το σχολείο).

Η γερμανική σημαία κόπηκε στα δυο την μισή την πήρε ο Παναγιώτης Ξυνός , ο Δημήτρης Περγαμάλλης και μικρά κομμάτια πήραν ο Γλέζος και ένας δυο άλλοι κάτοικοι στα Αναφιώτικα που δε γνωρίζω τα ονόματά τους.

Ο πατέρας μου Κ. Βαφόπουλος ήταν εκείνο το βράδυ στο τελευταίο σπίτι που έμενε η Μαρίνα και η Λένα Βρανά που ήταν αδελφές και θειες της Σπεράτζας Βρανά. 

Ο πατέρας μου πολέμησε στην Πίνδο τους Ιταλούς τραυματίστηκε και γύρισε στην Αθήνα στις 18-19 Απριλίου το 1941.

Σήμερα στο σπίτι του Π. Ξυνού μένει η κόρη του Ελένη(γεννημένη το 51)και δίπλα ο αδελφός της. 

Πριν τρία χρόνια μίλησα μαζί της μου είπε ότι ο πατέρας της Παναγιώτης Ξυνός φυλαγε τσίλιες πήρε κομμάτι της σημαίας (1/2) και ότι ο Γλέζος δε λέει την αλήθεια όμως ο πατέρας της δεν έχει πει τίποτα για τον Περγαμάλλη. 

Αυτοί που το γνώριζαν ήταν οι δυο αδελφές (Λένα και Μαρίνα Βρανά) η και Γεωργία Καλογρίδου στο διπλανό σπίτι και ο θειος μου Αλέξανδρος Βαφόπουλος.

Στις 31Μαιου το πρωί οι γερμανοί στρατιώτες που πήγαν να κάνουν έπαρση της γερμανικής σημαίας στις 6.20 πμ η σημαία έλειπε και στον εξωτερικό τοίχο κρεμόταν το ξύλινο κατασκεύασμα με τις λάμπες που φωτιζόταν από το στύλο της Ηλεκτρικής Εταιρίας .

Στη γωνία Ρηγίλλης και Μουρούζη στο Ζάππειο (εκεί που είναι τα γραφεία της ΕΡΤ) από το 1938 ήταν ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών όπου λειτουργούσε η ραδιοφωνία και ταυτόχρονα υπήρχε κινηματογραφικό αρχείο και υπήρχαν τα κινηματογραφικά μέσα με φορητές κάμερες που τα χειριζόντουσαν γερμανοί στρατιώτες.

Το πρωί εκείνο τα χαράματα έγινε συναγερμός και εικονολήπτες γερμανοί κατέγραψαν με εικόνα και ήχο το ξύλινο φωτισμό με τις λάμπες στο τείχος της Ακροπόλεως αναφέροντας στα γερμανικά το συμβάν. 

Η Γκεστάπο μετά ξεκίνησε έρευνες. Αυτό το υλικό αποθηκεύτηκε στο αρχείο της ραδιοφωνίας κι επειδή πήγαινα στην ΕΡΤ (λογω της δουλειάς μου)το είδα τυχαία το 1995(και το 2008 από εκπομπή χρονικών της ΕΡΤ. Διατηρήθηκε για 10ετιες και υπάρχει και σήμερα . 

Ο Γλέζος το 82 στην εκπομπή του Φρεντυ Γερμανού βγήκε με τον Απόστολο Σάντα λέγοντας ψέματα και ανοησίες λίγους μήνες μετά την εκλογή του με το ΠΑΣΟΚ το 81, όπου εξελεγη με τον Π. Βαφειάδη.

Το 1945 ο Γλεζος ανέλαβε τον Ριζοσπάστη μετά τα Δεκεμβριανά και δημοσίευσε ότι αυτός κατέβασε τη γερμανική σημαία όμως τότε υπήρχαν εν ζωή κάποιοι που ήξεραν και σίγουρα μετά τις δολοφονίες που έκαναν ΚΚΕ – ΕΑΜ- ΕΛΑΣ στη μάχη των Αθηνών τον διέψευσαν. 

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας στις 12-2-1945 και την ύπουλη στάση του ΚΚΕ – ΕΑΜ με την παράδοση των όπλων ο Γλέζος έκανε ότι μπορούσε καιροσκοπικά και έπρεπε να εκτελεστεί όταν τον συνέλαβαν γιατί αυτό του άξιζε.

Κατά τη διάρκεια της μάχης του τμήματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη δόθηκε εντολή από την κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ να ανατινάξουν την Ακρόπολη ! ένοπλα τμήματα του ΕΑΜ ΕΛΑΣ επειδή πάνω σε αυτή είχαν πολυβολεία Έλληνες και Άγγλοι στρατιώτες και αυτό το έγραψε ο Ριζοσπάστης στις 3-4-1945.




Ο άνθρωπος που πήρε τη σημαία, βρέθηκε νεκρός!

Περίπου τον Ιούνιο του 1951 ο Δ Περγαμάλλης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του απέναντι από την είσοδο (πλαϊνή Ακροπόλεως) 

Ο Γλέζος κρατεί σιγήν ιχθύος κοροϊδεύοντας τόσες δεκαετίες τον κόσμο και ουσιαστικά αυτός είναι που έδωσε τεράστιο ποσοστό ψήφων στον Σύριζα αφού τον έχουν σαν σύμβολο αντίστασης με το παραμύθι που πούλησε.

Για τον θάνατο του Περγαμάλλη που σίγουρα οδηγεί σε σκέψεις και όλα όσα ανέφερα με ονόματα – διευθύνσεις γεγονότα που έζησαν κάτοικοι στα Αναφιώτικα νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στη φαρσοκωμωδία Γλέζου.

Έχω να αναφέρω αρκετές ακόμα μικρές λεπτομερές και πολλά γεγονότα που γνωρίζω από τον πατέρα, τη μητέρα, τους θείους και τη γιαγιά μου για τη περίοδο του πολέμου και με την πρώτη ευκαιρία είμαι διαθέσιμος να μιλήσω.
Ειλικρινά, ταπεινά φιλικά,
Χρήστος Βαφόπουλος».




Τι είχε εξιστορήσει ο Λάκης Σάντας για την «απαλλοτρίωση» της Γερμανικής σημαίας


Ο Λάκης (Απόστολος) Σάντας (22 Φεβρουαρίου 1922 – 30 Απριλίου 2011), γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου τότε υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. 

Οι γονείς του κατάγονταν από το χωριό Πηγαδισάνοι της Λευκάδας, με τη μητέρα του να κατάγεται και από την Βυτίνα Αρκαδίας. 

Το 1934, η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα. 
Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και αμέσως μετά εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση. 

Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941 θα κατεβάσει μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης(όπως έχει αναφερθεί κατά κόρον) και θα την κρύψει στο πηγάδι που οι αρχαίοι τάιζαν τον Εριχθόνιο, όπου και βρίσκεται θαμμένη ακόμα. 

Το 1942 εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ. 

Το 1943 βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. 

Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. 

Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία. 
Το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. 
Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. 

Το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου έζησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο ίδιος εξιστόρησε το εγχείρημα υποστολής της σημαίας και ορισμένα περιστατικά από τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση στον Ηλία Πετρόπουλο.


Οι ανασκαφές και η σημαία που δεν βρέθηκε ποτέ


Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες από τότε που η Μελίνα Μερκούρη ζήτησε να διενεργηθεί ανασκαφική έρευνα στο Πανδρόσειο, στη σπηλιά – βάραθρο, ώστε να βρεθεί η σημαία – λάφυρο που κατέβασαν από την Ακρόπολη ο Γλέζος και ο Σάντας. Οι ιδιαιτερότητες του σπηλαίου άφησαν τους αρχαιολόγους με χέρια αδειανά.


Η κ. Έβη Τουλούπα και ο κ. Κωνσταντίνος Τσάκος, που έχουν χρηματίσει έφοροι Ακροπόλεως, αναφέρουν πως οι ανασκαφές αυτές ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, αφού ήταν αδύνατο να διερευνηθεί ο χώρος λόγω κινδύνου ζωής των εργαζομένων. 

Ο Λάκης Σάντας τον είχε περιγράψει κάποτε αδρά: 

«Κάτω μας το βάραθρο άνοιγε το μαύρο του στόμα να μας καταπιεί στο πρώτο ξεγλίστρημα. 

Σαράντα μέτρα κάτω κατέβαινε η σπηλιά και κατόπιν ανοιγότανε το χείλος ενός ξεροπήγαδου, άλλα καμιά δεκαριά μέτρα».

Σε κάποιο κοίλωμα αυτής της σπηλιάς, οι δύο νεαροί τότε άνδρες είχαν παραχώσει τη μάλλινη γερμανική σημαία κάτω από χώματα και πέτρες. 

Εν τω μεταξύ, κύλησαν από πάνω άλλα χώματα, όπως και κομμάτια βράχου. 

Και τούτο επειδή ο βράχος είναι σχιστόλιθος και οι ρωγμές του δέχονται πολύ μεγάλες ποσότητες βρόχινων υδάτων. 

Έτσι, τα συσσωρευμένα αργιλικά χώματα διογκώνονται, με αποτέλεσμα μικρά κομμάτια του βράχου να πέφτουν.


Όπως όλα δείχνουν, η σημαία, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κοσμεί τις προθήκες κάποιου μουσείου, θα παραμείνει ένας θρύλος. «Λανθάνει» και πιθανώς δεν θα βρεθεί ποτέ, καθώς είναι αδύνατη η περαιτέρω διερεύνηση του χώρου. Κάτι που πιθανώς θα ήταν εφικτό, εφόσον οι έρευνες γίνονταν εγκαίρως. 

Σήμερα, έπειτα από 72 χρόνια, σίγουρα υπάρχουν φθορές στο υλικό της, το οποίο είναι οργανικό. 

Αν και, σύμφωνα με εκτιμήσεις χημικών μηχανικών, θα ήταν ακόμα δυνατή η εύρεση καταλοίπων». 

Τα παραπάνω γράφτηκαν σε εφημερίδα πριν από τρία χρόνια.

Το ερώτημα όμως παραμένει: 
Που είναι η σημαία-λάφυρο;


ΡΕΠΟΡΤΑΖ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΛΕΙΟ



Πηγή