Ανθρωποθυσίες

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Απο το βιβλίο Το Ξεσκέπασμα Του Ταλμούδ

-Τον Οκτώβριο του 1812, 3 Εβραίοι στην Κέρκυρα καταδικάζονται σε θάνατο εξαιτίας της ανθρωποκτονίας ενός παιδιού.
Τα δικόγραφα της εν λόγω ανθρωποθυσίας βρίσκο­νται στα επίσημα αρχεία της Κέρκυρας. Να τί διαβάζου­με σ' ένα φύλλο της εφημερίδας "Ακρόπολης":
"Κατά της Γαλλικής κατοχής του 1812 ο εν Κέρ­κυρα Κοέν, ο υιός διαβασμένου τινός και επισή­μου σφαγέως συνάμα, εσύχναζε εις τί καφενείον παρά την Εκκλησίαν του Αγ.Αντωνίου. Ολίγον κατ ολίγον συνήψε σχέσεις μετά του παιδός του καφεπώλου, δωδεκαετούς την ηλικίαν. Νύχτα τινά μετα-βάς έκρουσε την θύραν του καφενείου, όμως το παιδί δε ηθέλησε να ανοίξη, άκουσας όμως της φωνής του Εβραίου και αναγνωρίσας αυτόν, του ά­νοιξε. Την επαύριον το παιδί ευρέθη φονευμένο χωρίς ουδέ σταγόνα αίματος να φέρη. Η αστυνομί­α ήρξατο ανακρίσεων και εντός μεν του καφενείου εύρε τεμάχιο ακόνης, εντός δε γειτονικού φρέατος μάχαιραν, το δε έτερο ήμισυ της ακόνης ανευρέθη εν τη οικία του πατρός του Κοέν, όστις ήτο και ο επίσημος σφαγεύς έχων και ιδιαιτέρα μάχαιρα και ιδιαιτέρα ακόνην, άτινα θεωρούνταν ιερά. Εκ τού­των οδηγηθείσα η ανάκρισης κατόρθωσε ν' ανακά­λυψη ότι ο φονεύς του παιδιού ήταν πράγματι ο Κοέν, και τον παρέπεμψε εις το δικαστήριο.
Ο τότε διοικητής Κερκύρας, στρατηγός Λοζερώ, περιεκυκλώθη παρά των Εβραίων, οίτινες τω προ-σέφερον βαρυτιμώτατα δώρα, άτινα όμως ούτος δεν εδέχθη και διέταξε τον τουφεκισμόν του Κοέν. Ο Κοέν ετουφεκίσθη εις την Σπιανάδαν, εις το μέ­ρος όπου μετά ταύτα, ανηγέρθη το εις ανάμνηση της επανόδου του Αρμοστού Μαίτλανδ, μνημείον".

-Το 1815, στο ίδιο νησί της Κέρκυρας, το παιδί του Ι.Ρήγα, ο οποίος μετέπειτα μετανάστευσε στην Αλεξάν­δρεια, πέφτει θύμα στο βωμό του Εβραϊκού Μολόχ.

- Το 1825, η προσήλυτος Εβραία Βενούδ είχε δει -διηγείται - κατά το πρώτο της ταξίδι στην Αντιόχεια, ό­ταν ήταν 7 ετών και στο σπίτι το οποίο διέμενε, "δύο βρέφη κρεμασμένα από τα πόδια από την οροφή, με το κεφάλι προς τα κάτω". Τρομοκρατημένη ρώτη­σε τη 8εία της, η οποία της είπε ότι τα δύο παιδάκια τι­μωρούνταν έτσι, διότι ήταν άτακτα. Με τρόπο αυτά λέγο­ντα η θεία της, την διέταξε να εξέλθει στο δρόμο για να παίξει. "Κατά την επιστροφή μου" - όπως διηγεί­ται η Βενούδ - "δεν είδα βέβαια τα δύο σώματα, αλλά αντ' αυτών και στο ίδιο δωμάτιο παρετήρησα πολλά αίματα".

-Το 1829 στο Χαμάθ , πόλη της Συρίας, ανευρέθει το πτώμα μιας Οθωμανίδος μικράς, σε κάποι­ο κήπο στις όχθες του Ορόντο. Το σώμα ήταν φρικω-δώς ακρωτηριασμένο και γεμάτο πληγές που προξενήθη-σαν από επιμήκεις βελόνες που ράβουν τα πανιά των πλοίων. Οι ανακρίσεις απέδειξαν ότι οι διαμένοντες στην πόλη αυτή Εβραίοι απατήθηκαν για το θρήσκευμα της παιδίσκης και προέβησαν κατά λάθος στην ανθρω­ποθυσία αυτή. Μόλις μετά βίας κατόρθωσαν να γλυτώ­σουν τη ζωή τους με βοήθεια άφθονου Εβραϊκού χρυ­σού, εκδιωχθέντες από την πόλη αυτή.




-Το 1791, στην Τασνάδ της Τρανσυλβανί ας, οι Ταλμουδικές τίγρεις διέπραξαν νέα ανθρωποθυσί­α σφαγιάζοντας τον 12ετή Ανδρέα. Οι Ούγγροι δικα­στές, άξιοι της θέσης τους, καταδίκασαν σε θάνατο 4 Ε­βραίους που κρίθηκαν ένοχοι, μεταξύ αυτών και ο Ραββίνος Καρολυέ της Τασνάδ.

-Το 1798, ενώ βασίλευε ο Σουλτάνος Σελίμ ο Τρί­τος (1789-1808) στην Τουρκία, εξαιτίας ανθρωποθυσίας Ορθοδόξου παιδιού, ανευρέθει σε κάποιο Εβραϊκό σπί­τι - λίγες στιγμές πριν το θάνατο του - με ανοιγμένες φλέβες και με το κεφάλι κρεμασμένο προς τα κά­τω. 60 Εβραίοι κατηγορήθηκαν για το έγκλημα αυτό και καταδικάσθηκαν σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέσθηκε απαγχονισθέντες ανά 10, στις θύρες του Βεζεστενίου της Κωνσταντινούπολης.

-Ο Δόκτωρ Φέλλερ παραθέτει στην "Ιστορία της Μεγάλης Στρατιάς του 1812" μερικές σελίδες από το έργο που έγραφε ο Στρατηγός του Μεγάλου Ναπολέο­ντα, ο κόμης Σέγγυρος.
"20.000 άνδρες - λέγει ο ανωτέρω ιστορικός - εκ των οποίων 300 αξιωματικοί διαφόρων βαθμών και 7 στρατηγοί έμειναν στην Βίλνα της Ρωσίας μη δυναμέ­νων των στρατιωτών αυτών λόγω των πληγών και των κακουχιών τους, ν' ακολουθήσουν την οπισθοχώρηση της υπόλοιπης στρατιάς. Οι Λιθουανοί, τους οποίους ε­νοχοποιήσαμε απέναντι στους Ρώσους και τους οποίους ήμασταν αναγκασμένοι να τους εγκαταλείψουμε στον κίνδυνο, χορηγούσαν αφιλοκερδώς κάθε βοήθεια και φροντίδα για τους ανήμπορους στρατιώτες μας, οι Ε­βραίοι, τους οποίους στις πρώτες επιτυχίες μας στη Ρω­σία τους προστατεύσαμε, όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν κατ' ελάχιστο από τις δυστυχίες μας, αλλά απεναντίας οι δυστυχίες αυτές εξήψαν και υποδαύλισαν το αρπακτικό και ληστρικό χαρακτήρα της μυσαρός αυτής φυλής σε ανήκουστο βαθμό. Και αν βέβαια αρκούνταν οι Ε­βραίοι μόνο στην απογύμνωση των ασθενών θυμάτων, τα οποία είχαν παραλάβει στα σπίτια τους με το πρόσχη­μα της φιλανθρωπίας, η Ιστορία δεν θα κατερχόταν μέχρι του να ρυπάνει τις σελίδες της, αναγράφουσα τη ληστεία, την απογύμνωση και τα μαρτύρια, τα οποία εί­χαν υποστεί οι τραυματίες μας στρατιώτες από τις ειδε­χθείς αυτές βδέλλες, αλλ' εκείνο που δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε, εκείνο το οποίο οφείλουμε να καταγγείλουμε σ' όλη την ανθρωπότητα είναι ότι οι Εβραίοι, οι "φίλοι" μας, μόλις προσέγγισαν τα Ρωσικά στρατεύματα, αφού πρώτα ατίμως δολοφόνησαν τους πε­ρισσότερους από τους τραυματίες μας, έριξαν γυμνά και μισοπεθαμένα τα θύματα από τα παράθυρα στους δρό­μους, σε καιρό δριμύτατου χειμώνα. Επειτα, επαιρόμενα για το "γενναίο" αυτό έργο, τόλμησαν να προσέλθουν στους Ρώσους και υποκρινόμενοι αφοσίωση και πίστη σ' αυτούς, να καυχηθούν με υψηλή φωνή για τα φρικώδη βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τα θύματα τους. Τέ­τοια μυσαρά κακουργήματα πρέπει να γίνονται γνωστά και στους σημερινούς και στους μέλλοντες αιώνες. (General Comte de Segur-Histoire de la Grand Annee de L.Livre XXI chap.11)

-Το 1810, στο Χαλέπι, κάποια φτωχιά Χριστιανή με-ταπράτρια θυσιάσθηκε στο σπίτι του Εβραίου μεσίτη Ραφφούλ Αγκώνα και από πολλούς άλλους της ίδιας φυ­λής, με σκοπό τη χρησιμοποίηση του αίματος της κατά τις εορτές του Εβραϊκού Πάσχα.