ΠΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΣΩ..ΤΗΣ ADL...MIA AΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!

Το “The Little Grave in Georgia” (Ο Μικρός Τάφος στην Γεωργία) είναι ένα παλιό αμερικάνικο folk τραγούδι που έγραψε ο βιολιστής από τη Γεωργία των ΗΠΑ, Earl Johnson (1884-1965).

Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από την φρικτή δολοφονία της 13χρονης Mary Phagan στην Ατλάντα της Γεωργίας των ΗΠΑ το 1913 από τον Εβραίο επιχειρηματία Leo Frank, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο από το δικαστήριο. Ο Frank παρουσιάστηκε από τους Εβραίους των ΗΠΑ ως «αθώος» και «θύμα αντισημιτισμού» και ασκήθηκαν πολλές πιέσεις από επιφανείς Εβραίους να μην θανατωθεί. Τελικά, με απόφαση του κυβερνήτη, η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση, γεγονός που εξόργισε τον κόσμο στο Νότο, ο οποίος όρμησε στη φυλακή, απήγαγε τον Frank και τον λιντσάρισε στις 17 Αυγούστου του 1915 στην πόλη Marietta. Η πράξη χαρακτηρίστηκε εκδήλωση «αντισημιτισμού» και ο δολοφόνος Φρανκ ως «θύμα του αντισημιτισμού». Ο «κακός» Νότος κατηγορήθηκε και πάλι.

Ο Leo Max Frank (17 Απριλίου 1884 - 17 Αυγούστου 1915) ήταν επιστάτης στο εργοστάσιο της Εθνικής Εταιρείας Μολυβιού (National Pencil Company) στην Ατλάντα. Στις 26 Απριλίου του 1913 στραγγάλισε το 13χρονο κορίτσι που δούλευε στο εργοστάσιο το οποίο βρέθηκε νεκρό στο υπόγειο του εργοστασίου το επόμενο πρωί.

Ο Φρανκ καταδικάστηκε στις 25 Αυγούστου  του ίδιου έτους για τη δολοφονία της Phagan.  Η καταδίκη του Φρανκ στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη μαρτυρία του 27χρονου Αφροαμερικάνου James "Jim" Conley, ο οποίος παραδέχθηκε ότι ήταν συνεργός στο περιστατικό και ο οποίος εργαζόταν ως καθαριστής στο εργοστάσιο. Οι δικηγόροι του Frank υπερασπιζόμενοι τον πελάτη τους δεν δίστασαν να καταφύγουν σε φυλετικά στερεότυπα, κατηγορώντας τον Conley, ενώ προέβησαν σε μια σειρά εφέσεων μετά την καταδίκη, χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος έχασαν την υπόθεση και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Μετά την απόφαση αυτή ο απερχόμενος κυβερνήτης John M. Slaton μετέτρεψε την ποινή του Φρανκ σε ισόβια κάθειρξη. Ένα πλήθος 1.200 διαδήλωσε στο κυβερνητικό μέγαρο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Δύο μήνες αργότερα, ο Φρανκ απήχθη από τη φυλακή από μια ομάδα 25 ένοπλων ανδρών και οδηγήθηκε 170 μίλια (270 χιλιόμετρα) μακριά στη Marietta της Τζόρτζια, όπου και επεβλήθη ο νόμος του Λίντς (απαγχονίστηκε από το πλήθος).

Προερχόμενος από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης (αν και γεννήθηκε στο Τέξας), ο Φρανκ θεωρήθηκε ως εκπρόσωπος του Βόρειου (Γιάνκη) Αμερικανικού carpetbagging καπιταλισμού ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τα εργαζόμενα παιδιά του Νότου, σαν την μικρή Phagan την εποχή που ο αγροτικός Νότος διερχόταν τα δεινά της εκβιομηχάνισης.  

Ο Φρανκ ήταν επίσης ο πρόεδρος του παραρτήματος της πανίσχυρης εβραϊκής αδελφότητας B'nai B'rith στην Ατλάντα. 

Η B'nai B'rith είναι μια διεθνής τεκτονικής δομής αδελφότητα των Εβραίων (αποκλειστικά Εβραίων – δεν γίνονται δεκτά ως μέλη άτομα άλλης εθνικότητας) που ιδρύθηκε το 1843 στη Νέα Υόρκη. Δηλώνει ότι έχει δεσμευτεί για την ασφάλεια και τη συνέχεια του εβραϊκού λαού και του Κράτους του Ισραήλ. Είναι συνδεδεμένη με το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο (World Jewish Congress).

Ο Adolph Kraus, πρόεδρος τότε της B'nai B'rith, κάλεσε 15 εξέχοντα μέλη της στο Σικάγο για να παραβρεθούν στο σχηματισμό της Anti-Defamation League της B'nai B'rith στον Οκτώβριο του 1913, δύο μήνες μετά την καταδίκη του Φρανκ. Η Anti-Defamation League (ADL), είναι η πασίγνωστη εβραϊκή οργάνωση με έδρα τη Νέα Υόρκη, που έχει σαν σκοπό της την «καταπολέμηση του αντισημιτισμού». Συνεπώς, η ADL, όπως και οι οργανώσεις Hillel και BBYO, όλες ξεκίνησαν από την B'nai B'rith. 

Στις 20 Ιουλίου, 2015, o Abe Foxman ολοκλήρωσε "50 χρόνια υπηρεσίας" στην ADL, τα είκοσι οκτώ από αυτά ως Εθνικός Διευθυντής της. Η ADL ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1913 ως άμεση αντίδραση στην καταδικαστική απόφαση που εξέδωσε το δικαστήριο στην Ατλάντα της Τζόρτζια κατά του Leo M. Frank δύο μήνες νωρίτερα, στις 25 του Αυγούστου του 1913.

Το γεγονός ότι ένας εξέχων Εβραίος εκτέθηκε ως διεστραμμένος βιαστής-δολοφόνος, και ότι ολόκληρη η Αμερική είχε παρακολουθήσει μέσω του τύπου τη συγκλονιστική δίκη, τρομοκράτησε το εβραϊκό κατεστημένο. Όπως ειπώθηκε ο Leo Frank ήταν πρόεδρος του παραρτήματος της B'nai B'rith στην Ατλάντα και ήταν ο γαμπρός της πλούσιας εβραϊκής οικογένειας της πόλης, των Selig. Και τώρα ένας επιφανής δικός τους, είχε προγραμματιστεί να κρεμαστεί για τη δολοφονία του 13χρονου κοριτσιού μιας χριστιανικής οικογένειας που εργαζόταν στο Εθνικό Εργοστάσιο Μολυβιού στο οποίο ήταν επιστάτης.

Ως εκ τούτου, η "Anti-Defamation League" δημιουργήθηκε με παραγγελία της B'nai B'rith ως ο ακτιβιστικός βραχίονας της οργάνωσης με την ακόλουθη αποστολή:

«Για να σταματήσει, με εκκλήσεις στη λογική και την συνείδηση, και, αν είναι απαραίτητο, με εκκλήσεις προς το νόμο, τη δυσφήμιση του εβραϊκού λαού».

Στην φώτο: η νεκρή Mary Phagan με το σημάδι στο λαιμό της από το καλώδιο που τυλίχθηκε γύρω της για να στραγγαλιστεί.

Λίγο μετά την καταδίκη του Frank, ξεκίνησε από εβραϊκά συμφέροντα μια πανεθνική εκστρατεία για την απαλλαγή του. Ο Adolph Ochs (φωτο), Εβραίος εκδότης των The New York Times, ήταν ο πιο ενεργός. Συνεργάστηκε με τον A.D. Lasker, μια «ιδιοφυΐα της διαφήμισης» για να πραγματοποιήσει μια σειρά από διαφημιστικές εκστρατείες. Μια άλλη εφημερίδα, η New York Sun δημοσίευσε το άρθρο «Οι Εβραίοι αγωνίζονται για να σωθεί ο Leo Frank». 

Το αποκλειστικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τους Εβραίους, τότε και τώρα, αποτελείται από την διαχρονική κατηγορία του «αντισημιτισμού, η οποία λειτουργεί σε κάθε περίπτωση. Στην περίπτωση του Λέοντα Φρανκ, επιμένουν ότι ο «αντισημιτισμός» δηλητηρίασε το μυαλό του Νότιου πληθυσμού εναντίον του. Με τον τρόπο αυτό απέφευγαν το θέμα των αποδείξεων.

Οι ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι του Frank άσκησαν έφεση και μετά από δύο χρόνια, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, έκρινε ότι δεν υπάρχει σφάλμα στην πρωτόδικη απόφαση και κανένας «αντισημιτισμός» δεν αποδείχθηκε. Αλλά οι Εβραίοι δεν βασίστηκαν μόνο σε ένα σχέδιο δράσης. Την παραμονή της ημέρας που ο Φρανκ είχε προγραμματιστεί να κρεμάσει, ο εξερχόμενος κυβερνήτης της Γεωργίας John Slaton μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη γιατί, κατά αυτόν, η θανατική ποινή ήταν «άδικη».... Ο Slaton ήταν συνεργάτης στην ίδια δικηγορική εταιρεία που ήταν ο επικεφαλής συνήγορος του Φρανκ, ο Luther Z. Rosser (η εταιρία λεγόταν ‘Rosser, Brandon, Slaton και Phillips’). Έτσι, ο Slaton μετέτρεψε την καταδίκη ενός άνδρα που τον υπερασπιζόταν το δικό του δικηγορικό γραφείο!

Αυτή, ωστόσο, η μετατροπή δεν έγινε δεκτή από το νεοεκλεγέντα κυβερνήτη, Nathaniel Harris, ο οποίος υποστήριξε την καταδίκη και την εκτέλεση του Φρανκ, αλλά ούτε και από κοινό που εξοργίστηκε από αυτήν την εξέλιξη. Σύντομα ένας όχλος συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι του Slaton, και ο ίδιος και η σύζυγός του, αισθάνθηκαν την ανάγκη να σηκωθούν να φύγουν από τη Γεωργία αμέσως μετά την ορκωμοσία του νέου κυβερνήτη.

Οι γονείς και συγγενείς της Phagan στην κηδεία

Αυτή η αντίδραση δεν ήταν «αντισημιτισμός». Ήταν η οργισμένη απάντηση του λαού εναντίον της ελαφριάς αντιμετώπισης της δολοφονίας ενός 13χρονου εργαζόμενου κοριτσιού. Επιφανείς άνδρες της κοινότητας οργανώθηκαν στους λεγόμενους "Ιππότες της Mary Phagan," και άρχισαν να σχεδιάζουν την απαγωγή του Frank από τη φυλακή. Ο λαϊκιστής πολιτικός Tom Watson έγραψε στο περιοδικό του, «Ο Νόμος του Λύντς είναι ένα καλό σημάδι. Δείχνει ότι η αίσθηση της δικαιοσύνης ζει μεταξύ των λαού».

Όπως ειπώθηκε, η απαγωγή έλαβε χώρα και ο Frank λιντσαρίστηκε το πρωί της 17^ης Αυγούστου του 1915 έξω από την πόλη της Μαριέττας όπου η Μαίρη Phagan ζούσε με τη μητέρα της, τον πατριό της και τα αδέλφια της. Και λέγεται ότι μέχρι σήμερα είναι το μόνο γνωστό λιντσάρισμα ενός Εβραίου στην αμερικανική ιστορία.

Από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα, η ADL και το εβραϊκό κατεστημένο των ΗΠΑ, αγωνίζεται να ανατρέψει τα συμπεράσματα της δίκης, για να απαλλαγεί πλήρως, (μετά θάνατον) ο Leo Frank και να «αποδειχθεί» ότι υπήρξε ένας αθώος άνθρωπος που ήταν ένα άλλο εβραϊκό θύμα του «αντισημιτισμού» στην Αμερική.

Το 1982, η ADL της B'nai B'rith, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή, η εβραϊκή ομοσπονδία της Ατλάντα και πολλές άλλες εβραϊκές οργανώσεις παρουσίασαν κάποια "νέα στοιχεία" για να πιέσουν να δοθεί μια μεταθανάτια απονομή χάριτος και να απαλλαγεί ο Leo M. Frank. Η αναφορά δεν έγινε δεκτή στις 22 Δεκεμβρίου 1983.

Το 1986, ωστόσο, έγινε μια άλλη προσπάθεια όπου ζητούσαν μόνο από την πολιτεία της Γεωργίας να αναγνωρίσει την ευθύνη του για το θάνατο του, που σημαίνει ότι δεν τον προστάτευσε από τους lynchers. Κάτι τέτοιο έγινε δεκτό και οι εβραϊκές οργανώσεις εξέφρασαν την ικανοποίησή τους.

Το 2003, στην 90η επέτειο από την ίδρυση της Anti-Defamation League, στήθηκε ένα μνημείο αφιερωμένο από την ADL κοντά στην είσοδο του νεκροταφείου Mount Carmel στο Κουίνς, της Νέας Υόρκης, όπου ο Leo Frank είναι θαμμένος.. Εκεί λέει:

Leo Frank: Η δίκη του Leo Frank το 1913 υποκινήθηκε από τον ανεξέλεγκτο αντισημιτισμό της εποχής. Η ίδρυση της Anti-Defamation League, την ίδια χρονιά είχε ως κίνητρο το πάθος για την εξάλειψη τέτοιων αδικιών και περιστατικών μισαλλοδοξίας. Παρά την αθωότητά του, ο Frank απήχθη από τη φυλακή το 1915 και λιντσαρίστηκε. Η ADL θυμάται το θύμα Leo Frank και έχει ταχθεί στο να εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλα θύματα αδικίας και μισαλλοδοξίας.

Το 2008, στήθηκε μια πινακίδα κοντά στην τοποθεσία του λιντσαρίσματος στην Marietta. Έχει ως εξής:

Κοντά θέση αυτή στις 17 Αυγούστου 1915, ο Λέων Μ Φρανκ, ο Εβραίος επιστάτης της Εθνικής Εταιρείας Μολυβιού στην Ατλάντα, λιντσαρίστηκε για τη δολοφονία της δεκατριάχρονης Mary Phagan, μιας υπαλλήλου του εργοστασίου. Μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη δίκη που τροφοδοτήθηκε από κοινωνικές εντάσεις και αντισημιτισμό οδήγησε σε μια καταδικαστική απόφαση το 1913. Μετά την μετατροπή της ποινής του από θανατική σε ισόβια φυλάκιση, από τον κυβερνήτη John M. Slaton, ο Frank απήχθη από την πολιτειακή φυλακή στο Milledgeville και οδηγήθηκε στη γενέτειρα της Phagan, την Μαριέττα όπου απαγχονίστηκε μπροστά σε ένα πλήθος ντόπιων. Χωρίς να αντιμετωπιστεί ένοχος ή αθώος και, σε αναγνώριση της αποτυχίας της πολιτείας να προστατεύσει τον Frank ή να φέρει τους δολοφόνους του ενώπιον της δικαιοσύνης, του χορηγήθηκε μια μεταθανάτια απονομή χάριτος το 1986.

Ανεγέρθηκε από την Ιστορική Εταιρεία της Γεωργίας, την Εβραϊκή Αμερικανική Εταιρεία για την Ιστορική Συντήρηση και το Ναό Kol Emeth.

Το 1988, γυρίστηκε για την τηλεόραση η ταινία για τη δολοφονία της Mary Phagan, με τίτλο, «Η δολοφονία της Μαρίας Phagan», με πρωταγωνιστή τον Τζακ Λέμμον. Η ταινία προσπαθεί να πείσει το κοινό ότι ο Φρανκ, ένας άνθρωπος, ο οποίος «κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού», κατηγορήθηκε άδικα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /