Εβραίος ιστορικός: «Ο άγγελος που υπαγόρευσε το Κοράνι στον Μωάμεθ του μίλησε με εβραϊκή προφορά».

Κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το βιβλίο “The Sacred Chain: a History of the Jews” ("Η Ιερή Αλυσίδα: μια Ιστορία των Εβραίων") του Εβραίου ιστορικού Norman Cantor:

Αναπόφευκτα, η παρουσία του Μωάμεθ στα εμπορικά συμφέροντα της συζύγου του τον έφερε σε επαφή με Εβραίους εμπόρους και από αυτούς έμαθε τα βασικά στοιχεία της εβραϊκής ιστορίας στο πρότυπο του ραβινικού-μυθολογικού μοντέλου. Ο Μωάμεθ έβλεπε  τον εαυτό του και την αρχικά μικρή ομάδα των οπαδών του ως άμεσους απογόνους του Αβραάμ, όπως οι Εβραίοι, αλλά μέσω του Ησαύ, του γιου που απέρριψε ο πατριάρχης Ισαάκ και αδελφού του Ιακώβ.

Τα βασικά στοιχεία της πίστης που ο Μωάμεθ έθεσε στο Κοράνι μπορεί, όπως πιστεύουν οι μουσουλμάνοι, να του υπαγορεύτηκαν από έναν αρχάγγελο. Αν συνέβη αυτή η υπαγόρευση, ο άγγελος μίλησε με εβραϊκή προφορά, επειδή η θεολογία και η ηθική και σε κάποιο βαθμό οι διατροφικοί νόμοι του Ισλάμ που παρουσιάστηκαν στο Κοράνι είναι κάτι περισσότερο από μια ηχώ της εβραϊκής Βίβλου. Το Ισλάμ είναι μάλλον μια απλούστευση, μια εκλαΐκευση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.

... μετά το θάνατο του Μωάμεθ, καθώς οι νεοεμφανιζόμενοι και επιθετικά διαμορφωμένοι Άραβες προσπάθησαν να φύγουν από τη ξερή χερσόνησο τους και να διεισδύσουν στο ανατολικό άκρο της Μεσογείου και πέραν αυτής, οι εβραϊο-ισλαμικές σχέσεις βελτιώθηκαν γρήγορα.

Πρώτον, οι Εβραίοι που ζούσαν κάτω από τη διωγμό χριστιανών ηγεμόνων στη βυζαντινή αυτοκρατορία και στην Ισπανία μπορούσαν να βοηθήσουν την αραβική εισβολή, και μάλλον το έκαναν, ειδικά στην Αίγυπτο και την Ισπανία. Δεύτερον, οι Εβραίοι μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα νέα ισλαμικά κράτη με την εμπορική, πολιτική και διοικητική τους τεχνογνωσία.

Αφού άνοιξαν τις πύλες των χριστιανικών πόλεων στους αραβικούς στρατούς, οι Εβραίοι υπηρέτησαν τους νέους μουσουλμάνους πρίγκιπες ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, τραπεζίτες και ιδιαίτερα ηγέτες στο διεθνές εμπόριο, που εκτείνεται από τη Δυτική Ευρώπη μέχρι την Ινδία. Επισήμως οι Εβραίοι, όπως και οι Χριστιανοί, ήταν dhimmis, πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μια υποδεέστερη μειοψηφία στα αραβικά κράτη. Έπρεπε να πληρώσουν φόρο και να φορούν ειδικά διακριτικά ή ρούχα για να δείχνουν την κατώτερη θέση τους. Αλλά στην πράξη, σε ουσιαστικές εκτάσεις του μουσουλμανικού μεσογειακού κόσμου και ιδιαίτερα στην Ισπανία πριν από τα μέσα του δωδέκατου αιώνα, αυτοί οι περιορισμοί κατά των Εβραίων επιβλήθηκαν συχνά ελαφρώς.

Η μεταχείριση των Εβραίων από τους Άραβες μεταξύ 900 και 1150 π.Χ., ήταν καλή. Οι Εβραίοι δεν πέτυχαν ποτέ την ισότητα αλλά συχνά δεν απείχαν πολύ μακριά από αυτή, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ένθερμη αφοσίωση στην αραβική κυριαρχία από τις εβραϊκές κοινότητες, που αύξαναν ξανά σε μέγεθος και πλούτο. Άλλωστε, υπήρξε συγγένεια μεταξύ Εβραίων και Αράβων - ήταν ξαδέλφια, και οι δύο δυνητικώς άμεσοι απόγονοι του πατριάρχη Αβραάμ. Οι Εβραίοι ήταν επίσης άνθρωποι του Βιβλίου και μεγάλες αναφορές της Βίβλου και του Κορανίου ήταν πλήρως συμβατές ή και παρόμοιες στις διδασκαλίες.

... Όταν στα μέσα του 19ου αιώνα οι Εβραίοι μελετητές στην Κεντρική Ευρώπη έφεραν για πρώτη φορά τα ερευνητικά μέσα της σύγχρονης κοσμικής μελέτης για να καθορίσουν την πορεία της μεσαιωνικής εβραϊκής ιστορίας, γρήγορα ανακάλυψαν αυτό που ο Heinrich Graetz χαρακτήρισε ως χρυσή εποχή της μουσουλμανικής Ισπανίας από το 900 έως το 1150 μ.Χ.. Η συχνή υπεροπτική προσωπική περιφρόνηση της μουσουλμανικής άρχουσας τάξης για τους Εβραίους υπονομεύθηκε και η σημασία των Εβραίων στην αραβική κυβέρνηση και τα αξιοσημείωτα πνευματικά επιτεύγματα των αραβόφωνων Εβραίων υπογραμμίστηκαν και ίσως μεγαλοποιήθηκαν.

Το μοντέλο της καλής Αραβικής μεταχείρισης των Εβραίων του Graetz και η εβραϊκή αντίδραση με την πολιτιστική δόξα, καθώς και τις πολιτικές δεξιότητες και την εμπορική ακτινοβολία, παραμένουν η κεντρική εικόνα της εβραϊκής ιστοριογραφίας, η οποία παρουσιάζεται στο τρίτομο έργο για τους Εβραίους στη Μουσουλμανική Ισπανία από τον Ισραηλινό Eliyahu Ashtor, που δημοσιεύθηκε στη δεκαετία του 1950 και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκε από την Jewish Publication Society στη Φιλαδέλφεια το 1992.

Αν η εβραϊκή ιστορία της Διασποράς στις χριστιανικές χώρες θεωρείται γενικά ως μια περίοδος χιλίων πεντακοσίων χρόνων φόβου και θλίψης, αυτοί οι δύο αιώνες ευτυχισμένων χρόνων κάτω από το Ισλάμ, ειδικά στη χρυσή μεσαιωνική Ισπανία, έγιναν ο αντίθετος άλλος τρόπος απέναντι στην οποία η καταπίεση, τα πογκρόμ και τα γκέτο των χριστιανών έδειχναν ακόμα χειρότερα.

... Οι Εβραίοι τον ενδέκατο αιώνα υπηρετούσαν το Ισλάμ με το ρόλο που είχαν στο εμπόριο, την κυβέρνηση και την επιστήμη. Γερμανο-Εβραίοι μελετητές στις αρχές του εικοστού αιώνα υπηρέτησαν το Ισλάμ, εισάγοντας τη μελέτη του μεσαιωνικού αραβικού κόσμου στη σύγχρονη έρευνα. Σίγουρα ο αραβικός κόσμος πριν από τη δεκαετία του 1920, ίσως πριν από τη δεκαετία του 1940, δεν είχε καμία δυνατότητα για τέτοιου είδους ιστορική έρευνα. Οι Άραβες μελετητές εκείνης της εποχής μπορούσαν να διαβάσουν το Κοράνι και τις Παραδόσεις του Προφήτη, αλλά δεν μπορούσαν να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν αυτά τα κείμενα σύμφωνα με τις μεθόδους και την ορολογία της Δυτικής επιστήμης. Ήταν κυρίως Γερμανο-Εβραίοι μελετητές, με κάποια βοήθεια από Άγγλους και Γάλλους που παρουσίασαν την μοντέρνα επιστημονική έρευνα του μεσαιωνικού ισλάμ.

... Στα πανεπιστήμια της Δύσης τη δεκαετία του 1950, οι Εβραίοι εξακολουθούσαν να είναι κάτοχοι πολλών σημαντικών εδρών ισλαμικών σπουδών, ενώ εκείνη την εποχή, μόνο ένας Άραβας, ο Philip Hitti, ένας χριστιανός Λιβανέζος καθηγητής στο Princeton, είχε μεγάλη φήμη.

ΚΟ