Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ

 

---

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Η ανάγκη να χτιστεί μια νέα, υπερεθνική και χωρίς σύνορα τάξη του κόσμου, αποδεικνύεται η κυρίαρχη δύναμη του ρεύματος του διεθνισμού που βασίζεται σε γνωστικές και χιλιαστικές πεποιθήσεις καμπαλιστικού υποβάθρου.

Σύμφωνα με τον χιλιασμό (δηλαδή την ιδέα της επικράτησης μιας ιδανικής κοινωνίας επί χίλια χρόνια πάνω στη Γη) ο παρών κόσμος πρέπει να καταστραφεί και να αναδομηθεί πάνω στις αρχές μιας «ανοιχτής κοινωνίας» που θα αποτελείται από την ανάμειξη όλων των λαών και όλων των θρησκειών του κόσμου.

Ωστόσο, επισημαίνω ότι η εν λόγω ιδεολογία στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στη χριστιανική Ευρώπη, ενώ δεν έχει καμμία επίδραση στον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτή ακριβώς η καταστροφή των ευρωπαϊκών παραδοσιακών, εθνικών κοινωνιών, αποκαλείται από τους εμπνευστές της δημιουργική, ενώ οι θιασώτες της αδιαφορούν παντελώς για τη μοίρα των ευρωπαϊκών λαών, τους οποίους μισούν θανάσιμα.

Η εν λόγω νοσηρή πεποίθηση εμφανίζεται δυστυχώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα εδώ και χιλιετίες στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αποτυγχάνοντας μεν να επιβληθεί, αλλά προκαλώντας κάθε φορά εκατομμύρια αθώα θύματα.

Εξετάζοντας τις μεταμορφώσεις της στο διάβα της Ιστορίας θα εκπλαγούμε από την επαναληπτικότητα και τη βιαιότητα με την οποία ενσκήπτει, ενώ κάθε φορά εμφανίζεται φορώντας νέες μάσκες.

Η πιο πρόσφατη, είναι αυτή που φορούν τα ιδρύματα της Open Society του Τζορτζ Σόρος, συνεπικουρούμενα από μια κατάλληλα δομημένη νομοθεσία για την υποτιθέμενη προστασία των «δικαιωμάτων του ανθρώπου», (στη πραγματικότητα των δικαιωμάτων ορισμένων μειοψηφιών που βολεύουν το ατλαντικό νεοφιλελεύθερο κεφάλαιο και τον εβραϊκό μεσσιανικό ιμπεριαλισμό), μια νομοθεσία που θεσμοθέτησε τις κατηγορίες του ρατσιστή και του αντισημίτη για κάθε ευρωπαίο φιλόπατρι, και που δεν στοχεύει παρά στη γενοκτονία των ευρωπαϊκών γηγενών λαών.

Όπως ήδη ανέφερα στη προηγούμενη δημοσίευση, τα τελευταία 500 χρόνια στην ευρωπαϊκή ήπειρο συναντάμε αυτή την εμμονή κυρίως στους εβραίους αιρετικούς σαββαταίους (ή σαμπαταϊστές) και στους αντι-ταλμουδιστές ζοχαριστές (ή φρανκιστές) από τους οποίους επηρεάστηκε τελικά ο Καρλ Μαρξ που ήταν εβραϊκής καταγωγής και δεν είχε σε καμμία εκτίμηση τις εθνικές αξίες.

Εν συνεχεία, τη βρίσκουμε αναθεωρημένη στον επαναστατικό πολιτιστικό μαρξισμό των μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης, στον Καρλ Πόπερ ¹, απ’ όπου τη δανείστηκε ο Τζορτζ Σόρος και οι πολυάριθμες ΜΚΟ τύπου Αντίφα, υπό τον μανδύα της α λα καρτ φιλανθρωπίας τους.

Πανευρωπαϊκή Ένωση, ανοιχτή κοινωνία και εβραϊκά κεφάλαια

Στον 20ό αιώνα την ιδεολογία που στρεφόταν κατά των ευρωπαϊκών χριστιανικών λαών και την αντικατάστασή τους από αφροασιάτες μουσουλμάνους, υιοθέτησε πλήρως και ο αυστρο-ιάπων κόμης, φιλόσοφος και διπλωμάτης Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλλέργης ή Καλέργκι (Richard von Coudenhove-Calergi, 1894 –1972), μέλος της τεκτονικής στοάς Humanitas της Βιέννης, στο μανιφέστο του Πανευρώπη.

O κόμης Κουντενχόβε-Καλλέργης συνδεόταν με τον Σίγκμουντ Φρόυντ, πυλώνα της Σχολής της Φρανκφούρτης και υψηλού βαθμού τέκτονα της διεθνούς εβραϊκής Στοάς Μπενέ Μπερίτ.

Ο Φρόυντ το 1922 ήταν τακτικός θαμώνας στα συνέδρια της Πανευρωπαϊκής Ένωσης (Pan-European Union – PEU), πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που περιστρέφονταν γύρω από την υλοποίηση της ιδέας μιας ενοποιημένης Ευρώπης.

Αυτής της νέας Ευρώπης θα ηγούνταν οι παλαιές ευρωπαϊκές βασιλικές και φεουδαρχικές οικογένειες μαζί με τις εβραϊκές πνευματικές ελίτ (που λόγω επιγαμίας είχαν εισχωρήσει στην ευρωπαϊκή αριστοκρατία, ειδικά μέσω φρανκισμού) οι οποίες θα εξουσίαζαν ένα μείγμα γηγενών ευρωπαϊκών λαών και εισαγόμενων αφροασιατικών μουσουλμανικών φυλών, έτσι ώστε να επέλθει και ο συγκερασμός των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών: του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού, και του μωαμεθανισμού, ενώ ο αρχετυπικός τόπος λατρείας του Θεού αυτών των τριών προβαλλόταν ως ο Ναός του Σολομώντα.

Αυτή είναι και η εξήγηση γιατί σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ θέλουν οι «εισαγόμενοι» λαθρέποικοι στην Ευρώπη να είναι αποκλειστικά μουσουλμάνοι και όχι χριστιανοί, βουδιστές, ινδουϊστές ή λοιποί παγανιστές. Εβραίοι λαθρομετανάστες, φυσικά δεν υπάρχουν.

Σύμφωνα με τις επιδιώξεις του κόμη Καλλέργη και των χρηματοδοτών του (όπως θα δούμε παρακάτω) στα βασικά του δοκίμια Πρακτικός Ιδεαλισμός και Πανευρώπη, οι ευρωπαϊκές αριστοκρατικές ελίτ και οι πνευματικές εβραϊκές ελίτ, αντιπροσωπεύουν τους «ανθρώπους της ποιότητας» που είναι επιφορτισμένοι με μία, ελέω Θεού, ανώτερη αποστολή.

Αυτή είναι να άρχουν πάνω στους «ανθρώπους της ποσότητας», δηλαδή στην επιμειξία των γηγενών ευρωπαϊκών λαών με πλήθος αφροασιατικών φυλών που θα αποτελέσει μία νεγροειδή φυλή, παρόμοια στην εμφάνιση με τους αρχαίους Αιγυπτίους και θα αντικαταστήσει την ποικιλία των λαών με την ποικιλία των ατόμων.

Τέτοια μορφή ονειρεύονται οι παράφρονες εχθροί του ελληνισμού να έχουν μελλοντικά οι «κάτοικοι» της πατρίδας μας, αλλά και όλων των ευρωπαϊκών χωρών

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ηγεμονία της χρηματοοικονομικής ελίτ θα διευκολυνθεί και θα πάψουν να υπάρχουν εθνοτικές ομάδες, αλλά μόνον ατομικές ιδιοπροσωπίες. Η ελίτ θα συνίσταται στην εβραϊκή αριστοκρατία και στη γερμανική δύναμη, ενσαρκωμένη στον ιμπεριαλισμό των …Τευτόνων ιπποτών.

Ο Καλλέργης ονειρευόταν τη μετατροπή των κρατών σε περιφέρειες και τη μετατροπή των κρατικών συνόρων σε σύνορα περιφερειών, την εξάλειψη της εθνικής ταυτότητας και την αντικατάστασή της από άτομα, ώστε τα κράτη να μην έχουν εθνική αναφορά, ούτε παράδοση, κάτι που επιχειρείται λυσσωδώς να επιβληθεί και στη πατρίδα μας.

Η διάσπαση του πατριωτικού χώρου σε ανερμάτιστες μικρές εστίες, η προώθηση της ασημαντότητας εις βάρος των εθνικών παραδόσεων, η τοποθέτηση διεφθαρμένων και εκβιαζόμενων πολιτικών σε θέσεις διαχείρισης της εξουσίας, είναι μέρη του ιδίου σχεδίου.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόμης Καλλέργης όχι μόνο επηρεάστηκε από τον εβραίο θεωρητικό του πολιτιστικού σιωνισμού και συγγραφέα, Ασέρ Σβι Χιρς Γκίνσμπεργκ (Asher Zvi Hirsch Ginsberg, 1856 – 1927), περισσότερο γνωστό με το όνομα Αχάντ Χαάμ (Αhad Ha’am), και ότι γενικότερα θαύμαζε τον εβραϊσμό και τους πνευματικούς του ηγέτες, αλλά ότι, όπως και οι εβραίοι Μπολσεβίκοι, χρηματοδοτήθηκε και αυτός αδρά από εβραίους κεφαλαιοκράτες: τον τραπεζίτη Λούις Ροθτσάιλντ, τους Πωλ και Μαξ Βάρμπουργκ, και τον χρηματιστή Μπερνάρ Μπαρούχ.

Αστικές επαναστάσεις, θεοσοφία και κατασκοπεία

Μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, που ήταν κατασκεύασμα του διεθνούς εβραϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης και οι «Πανευρωπαϊστές» έδρασαν σχεδόν ταυτόχρονα με το θεοσοφικό κίνημα της Αλίκης Μπέιλη (Alice Bailey, 1880 – 1949), ιδρύτριας του νεοταξίτικου οργανισμού Lucis Trust, (επίσημο σύμβουλο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών), σε αγαστή συνεργασία με τις αγγλοσαξονικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Ωστόσο, ο Χίτλερ και οι ναζί είχαν αντιληφθεί ότι τα σχέδια μιας μιγαδοποιημένης Ευρώπης, εξυπηρετούσαν αποκλειστικά και μόνο τις εβραϊκές ελίτ της διασποράς, τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, όντας πεπεισμένοι ότι ήταν έργο τεκτονικών Στοών, και είχαν από την αρχή ταχθεί εναντίον τους.

Το σχέδιο καταστροφής των χριστιανικών κοινωνιών όμως, είναι πολύ παλαιότερο. Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά γιατί, πότε, και πού γεννήθηκε τόσο μίσος προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Σαμπατάι Τσεβί, ο εβραίος ψευτομεσσίας

O Σαμπατάι Τσεβί ή Ζεβί (Sabbataï Tsevi ή Zevi) γεννήθηκε στην οθωμανοκρατούμενη Σμύρνη το 1626, και πέθανε το 1676 στο Μαυροβούνιο.

Υπήρξε ο εμπνευστής της σέχτας των σαββαταίων ή σαμπαταϊστών που τελικά ασπάστηκαν το Ισλάμ και έγιναν γνωστοί ως ντονμέδες (εξισλαμισμένοι εβραίοι), καθώς και των αντι-ταλμουδιστών ζοχαριστών, που τελικά ασπάστηκαν τον καθολικισμό και έγιναν γνωστοί ως φρανκιστές (εκχριστιανισμένοι εβραίοι).

Αν ανατρέξουμε ακόμα πιο πίσω στο παρελθόν, θα δούμε ότι ο Τσεβί είχε επηρεαστεί από τον καμπαλιστή ραββίνο Ισαάκ Ασκενάζι Λουρία (1534 – 1572), τον πρώτο σύγχρονο «Μεσσία» που θεωρείται ο βαθύτερος στοχαστής του εβραϊκού μυστικισμού. Ο Λουρία αναγνωρίστηκε ακόμη και από εβραίους σοφούς ότι υπήρξε ένας «Χριστός» ή ένας μετενσαρκωμένος Μεσσίας.

Το έτος 1648 σηματοδοτούσε το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου που διέλυσε την Ευρώπη. Το επόμενο έτος, πραγματοποιήθηκε ο αποκεφαλισμός του βασιλιά Καρόλου Α΄ της Αγγλίας και η ίδρυση της Δημοκρατίας του Κρόμγουελ που ευνόησε την εγκατάσταση της εβραϊκής σεφαραδικής κοινότητας της Διασποράς στην Αγγλία.

Το 1648 είναι επίσης η χρονιά των πογκρόμ των εβραίων της Ουκρανίας, όπου εξοντώθηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες.

Στο μεταξύ, 200.000 εβραίοι Σεφαραδίτες, διωγμένοι ήδη από το 1492 από την Ισπανία, και αναγκασμένοι να μεταστραφούν δια της βίας στον καθολικισμό και να γίνουν μαράνοι (κρυπτο-εβραίοι), είχαν καταφύγει κυρίως στη Θεσσαλονίκη, στη Σμύρνη και στο Άμστερνταμ.

Μέσα σ’ αυτό το ιδιότυπο ιστορικό πλαίσιο των διωγμών ενός ολόκληρου λαού, ευνοήθηκε εκ νέου η εμφάνιση του χιλιασμού: αυτή τη φορά όμως επρόκειτο για την ένδοξη επιστροφή του εβραίου Μεσσία και την αποκατάσταση του βασιλείου του Ισραήλ.

Η αναμενόμενη έλευση της μυστικιστικής ημερομηνίας 1666 καθώς και η επιρροή του καμπαλιστικού συστήματος που ανέπτυξε ο Λουρία, είναι στοιχεία που εξηγούν την εμφάνιση ενός περιβάλλοντος ευνοϊκού για μεσσιανισμούς, αλλά και την επιτυχία που συνάντησε ο Σαμπατάι Τσεβί.

Ο Τσεβί έλαβε στη Σμύρνη ταλμουδική, καμπαλιστική και βιβλική εκπαίδευση, και ήδη από τα δεκαοκτώ του χρόνια θεωρείτο μεγάλος καμπαλιστής. Ανακηρύσσοντας τον εαυτό του ως Μεσσία το 1648, σε ηλικία μόλις 22 ετών, επρόκειτο να προκαλέσει ένα βαθύ σχίσμα στον ιουδαϊσμό.

Ο Τσεβί βασιζόταν σε «ουράνιες» αποκαλύψεις που τον είχαν πείσει ότι έπρεπε να σώσει τον εβραϊκό λαό και σε μια αμφιλεγόμενη ερμηνεία του Ζοχάρ (ενός «απόκρυφου» βιβλίου του εβραϊκού μυστικισμού), σύμφωνα με το οποίο το έτος 1648 θα επήρχετο η λύτρωση του εβραϊκού λαού.

Οι σαββαταίοι περιφρονούσαν τους αυστηρούς κανόνες σεμνότητας που επέβαλλε ο ορθόδοξος ιουδαϊσμός, και όπως ισχυρίζονταν οι ραββίνοι, διήγαν βίο ακόλαστο και γεμάτο καταχρήσεις.

Εκεί έχει τις ρίζες της η ιδέα της αποποινικοποίησης πάσης φύσεως ακολασιών που ταλανίζει μεταπολεμικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Στην αρχή, η επιτυχία του Τσεβί ήταν περιορισμένη. Έμεινε στη Σμύρνη για αρκετά χρόνια όπου η φήμη του μεγάλωνε, έως ότου ο ίδιος και οι υποστηρικτές του εξορίστηκαν, και μετά από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.

Βιογραφία του «Μεσσία των Εβραίων» Σαμπατάι Τσεβί που εξεδόθη το 1669 στη Ρώμη

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο αυτόκλητος ψευτο-Μεσσίας καταγγέλθηκε στις οθωμανικές αρχές από τους ηγέτες της τοπικής εβραϊκής κοινότητας ως ταραχοποιός, και το 1666 κλήθηκε στο παλάτι για να απολογηθεί.

Ο Τσεβί στάλθηκε τελικά στη φυλακή όπου αρχικά είχε προνομιακή μεταχείριση, αλλά στη συνέχεια υπέστη βασανιστήρια. Επειδή όμως ο ενθουσιασμός των πιστών του δεν είχε μειωθεί, ο Τσεβί κλήθηκε τελικά από τις οθωμανικές αρχές να αποδείξει τις υπερφυσικές του δυνάμεις, επιζώντας από εκτόξευση βελών που θα τον είχαν ως στόχο. Αρνούμενος αυτή τη σίγουρα θανατηφόρα δοκιμασία, αποδέχτηκε τελικά να ασπαστεί το Ισλάμ και έγινε ντονμές.

O ψευτο-Μεσσίας Σαμπατάι Τσεβί όταν είδε τα δύσκολα έγινε ντονμές

Στη συνέχεια όμως, κράτησε μια διφορούμενη στάση, διατηρώντας ορισμένες εβραϊκές και καμπαλιστικές πρακτικές για τις οποίες τελικά τιμωρήθηκε με εξορία σε μια μικρή πόλη της Αδριατικής, όπου πέθανε μόνος το 1676.

Επισημαίνω ότι ντονμές θεωρείται και ο σφαγέας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, που εκτός από τις θηριωδίες του, φημιζόταν και για την κατάχρηση αλκοόλ, από την οποία και τελικά πέθανε.

Ο Μουσταφά Κεμάλ θεωρείται ότι ήταν εξισλαμισμένος εβραίος.

Ιακώβ Φρανκ, ο ζοχαριστής

O Ιακώβ Φρανκ (Jacob Joseph Frank) ήταν Πολωνο-εβραίος αιρεσιάρχης που γεννήθηκε στην Ποδολία της τότε ανατολικής Πολωνίας (σημερινής Ουκρανίας) το 1726 ως Γιακούμπ Ζοζέφ Λέιμποβιτς και πέθανε το 1791 στο Όφενμπαχ της Γερμανίας.

Ο Λέιμποβιτς που καταγόταν από οικογένεια εμπόρων υφασμάτων και πολυτίμων λίθων, επισκεπτόταν συχνά τα οθωμανικά εδάφη, και έτσι απέκτησε το παρωνύμιο «Φρανκ», που δινόταν στους Ευρωπαίους που σύχναζαν στην Ανατολή.

Στο μεταξύ, το 1722 οι Πολωνοί ραββίνοι είχαν προσπαθήσει δίχως επιτυχία να απαγορεύσουν την αίρεση των σαββαταίων, καθώς είχε καταστεί πλέον πολύ δημοφιλής μεταξύ της νεοσυσταθείσης εβραϊκής μεσαίας τάξης.

Ο Φρανκ ζούσε τον περισσότερο καιρό του στα κέντρα όπου ανθούσε ο σαμπαταϊσμός: στη Θεσσαλονίκη και στη Σμύρνη.

Ο Ιακώβ Ζοζέφ Φρανκ.

Οι εβραϊκές θρησκευτικές αρχές της Πολωνίας αναγκάστηκαν να αφορίσουν τον Φρανκ και τους οπαδούς του εξ αιτίας των οργιαστικών τους τελετών και των αιρετικών τους απόψεων.

Αυτές περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, έναν ανεστραμμένο αντινομικό κόσμο (οι απαγορευτικοί νόμοι έναντι των εγκλημάτων εκλαμβάνονταν ως θετικές προτροπές, ακόμα και η αιμομιξία), τη θεοποίηση του Φρανκ ως μέρους μιας τριαδικής θεότητας και τον νεο-καρποκρατικό καθαρισμό μέσω παραβίασης. ²

Η ανάπτυξη του φρανκισμού ήταν αποτέλεσμα της επίδρασης του σαμπαταϊσμού στους εβραίους της Πολωνίας, της Ποδολίας, της Γαλικίας (περιοχών της σημερινής Ουκρανίας), και της Λιθουανίας. Τα μέλη εκείνων των κοινωνιών προσδοκώντας την έλευση της μεγάλης μεσσιανικής επανάστασης παραβίαζαν συνειδητά τους εβραϊκούς νόμους και τα έθιμα, επιδιώκοντας να τα ανατρέψουν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1750 ο μεγαλομανής Φρανκ συνήψε δεσμούς με τους ηγέτες των σαββαταίων και πέντε χρόνια μετά άρχισε να κηρύττει τις «αποκαλύψεις» του στην Ποδολία, που έλαβε από ντονμέδες της οθωμανοκρατούμενης Θεσσαλονίκης.

Μία απ’ αυτές τις αποκαλύψεις ήταν η απόρριψη της εβραϊκής βίβλου του Ταλμούδ και η αντικατάστασή της από το Ζοχάρ, πράξη που προκάλεσε το μένος των ραββίνων.

To Ζοχάρ ή αλλιώς Βίβλος της Λαμπρότητας αποτελεί ένα ολοκληρωμένο θεογονικό σύστημα που στηρίζεται σε πανάρχαιες κεκρυμμένες, ερμητικές και καμπαλιστικές αρχές.
Πρόκειται, επί της ουσίας, για επιστημονικές γνώσεις κοσμολογίας, φυσικής, γεωμετρίας και τοπολογίας που κατείχαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί οι οποίοι, όπως μας λέει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο», μετέφεραν στην Αίγυπτο και παρέδωσαν προς φύλαξη στο αιγυπτιακό ιερατείο τα ιστορικά και τα επιστημονικά τους αρχεία, προκειμένου να τα διασώσουν από τον κατακλυσμό.
Όλες αυτές οι γνώσεις τις οποίες αργότερα κατείχαν οι Πυθαγόριοι διδάσκαλοι, ο Πλάτωνας και οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι, παραδίδονταν πάντα σε μια κλειστή ομάδα μυστών και μάγων μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μωυσής, που είχε θητεύσει στο αιγυπτιακό ιερατείο, και οι εβραίοι ραββίνοι μύστες που τις ενσωμάτωσαν στο σύστημα της Καμπάλα.

Ο Φρανκ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ποδολία, ενώ οι οπαδοί του κυνηγήθηκαν και καταγγέλθηκαν από τους ραββίνους στις τοπικές αρχές.

Όπως παλαιότερα και οι οπαδοί του Τσεβί, στο ραββινικό δικαστήριο κατηγορήθηκαν για παραβίαση των θεμελιωδών εβραϊκών νόμων της ηθικής και της σεμνότητας και αφορίστηκαν.

Οι αντι-ταλμουδιστές όμως, ενημέρωσαν τον καθολικό επίσκοπο της Πολωνίας ότι αφού πλέον είχαν απορρίψει το Ταλμούδ και αναγνώριζαν μόνο το Ζοχάρ, δεν βρίσκονταν σε αντίθεση με το χριστιανικό τριαδικό δόγμα, και δήλωσαν ότι θεωρούσαν τον Μεσσία – Λυτρωτή ως μία από τις ενσωματώσεις του χριστιανικού τριαδικού Θεού.

Ο επίσκοπος διαβλέποντας το πολιτικό όφελος της μεταστροφής χιλιάδων εβραίων στον καθολικισμό, έθεσε τον Φρανκ και τους οπαδούς του υπό την προστασίαν του. Όταν όμως ο επίσκοπος πέθανε, οι ζοχαριστές υπέστησαν σοβαρές διώξεις από τους ραββίνους.

Εκείνη την κρίσιμη στιγμή ο Ιακώβ Φρανκ ισχυρίστηκε ότι είναι ο νέος Μεσσίας, και μάλιστα η μετενσάρκωση του Τσεβί, του σαββαταίου ηγέτη Οσμάν Μπαμπά, του βασιλιά Δαβίδ και του πατριάρχη Ιακώβ ταυτοχρόνως, διαβεβαιώνοντας τους οπαδούς του ότι είχε λάβει και άλλες «ουράνιες» αποκαλύψεις.

Οι εν λόγω αποκαλύψεις απαιτούσαν τη μεταστροφή του Φρανκ και των οπαδών του στη χριστιανική θρησκεία, ως μεταβατικό στάδιο προς τη θρησκεία – συγκερασμό του εβραϊσμού, του χριστιανισμού και του Ισλάμ που ονειρευόταν ο Φρανκ, και την οποία ο ίδιος θα αποκάλυπτε στο μέλλον.

Η πανθρησκεία λοιπόν, που τόσο θέλει να επιβάλλει η παγκόσμια υπέρ-τάξη, και η αντιστροφή των εννοιών που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη, ανάγονται σε εκείνη την εποχή.

Τελικά ζητήθηκε από τους φρανκιστές να αποδείξουν στην πράξη την προσήλωσή τους στον χριστιανισμό, και εκείνοι προχώρησαν σε ομαδικές βαπτίσεις.

Οι βαπτίσεις γιορτάστηκαν με μεγάλη λαμπρότητα στις εκκλησίες της πόλης Λβιβ, με μέλη της πολωνικής αριστοκρατίας να ενεργούν ως νονοί τους.

Οι νεοφώτιστοι υιοθέτησαν τα ονόματα των νονών τους και τελικά εντάχθηκαν στις τάξεις τους. Μέχρι το 1790, 26.000 εβραίοι βαφτίστηκαν στην Πολωνία χριστιανοί, ενώ μερικές από τις επιφανέστερες οικογένειες των εκχριστιανισμένων εβραίων της Πολωνίας ήταν οι Γκραμπόφσκι και οι Μπαλαμπάν.

Ωστόσο, οι ζοχαριστές λόγω της ιδιότυπης συγκεραστικής θεολογίας τους συνέχισαν να αντιμετωπίζονται με καχυποψία από τους υπόλοιπους καθολικούς.

Ο Φρανκ συνελήφθη τελικά το 1760 και παραδόθηκε στο εκκλησιαστικό δικαστήριο με την κατηγορία του αιρετικού, και εν συνεχεία φυλακίστηκε σε μοναστήρι.

Η φυλάκισή του που διήρκεσε δεκατρία χρόνια, είχε σαν αποτέλεσμα να αυξήσει την επιρροή του, περιβάλλοντάς τον με αύρα μάρτυρα.

Ο Φρανκ ενέπνεε τους οπαδούς του μέσω μυστικιστικών ομιλιών και επιστολών στις οποίες δήλωνε ότι η σωτηρία θα μπορούσε να αποκτηθεί υιοθετώντας πρώτα τη «θρησκεία του Εδώμ» και αργότερα τη περίφημη μελλοντική θρησκεία που ο Φρανκ ονόμαζε daas (από τη daat, ή γνώση στα εβραϊκά).

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι όπως ο γνωστικισμός επηρέασε τον σαμπαταϊσμό και όλες τις τεκτονικές αδελφότητες, εξ ίσου επηρέασε και τον φρανκισμό.

Μετά την πρώτη διχοτόμηση της Πολωνίας, ο Φρανκ αφέθηκε ελεύθερος και ζούσε στη Μοραβία μέχρι το 1786, περιτριγυρισμένος από οπαδούς και προσκυνητές.

Η επιρροή του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ακόμα και ο μελλοντικός τσάρος της Ρωσίας Παύλος Α΄ τον επισκέφτηκε μαζί με τον αυτοκράτορα της τότε Aγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιωσήφ Β΄ της «Πεφωτισμένης Δεσποτείας» των Αψβούργων και αδελφό της Μαρίας Αντουανέττας της Γαλλίας.

Αργότερα ο Φρανκ κρίθηκε ανεπιθύμητος και υποχρεώθηκε να φύγει από την Αυστρία. Μετακόμισε με την κόρη του και τον γραμματέα του στο Όφενμπαχ της Γερμανίας, όπου έζησε με άνεση ως πλούσιος ευγενής, λαμβάνοντας οικονομική υποστήριξη από τους οπαδούς του. Μετά τον θάνατό του, την ηγεσία της αίρεσης ανέλαβε η κόρη του Εύα.

Ωστόσο οι ζοχαριστές-καμπαλιστές μέσω του ανηψιού του Φρανκ, Μωυσή Ντομπρούσκα (Moses Dobruška), αναμείχθηκαν ιδιαιτέρως στο πρώτο μαζικό κόμμα της Ιστορίας, τους Ιακωβίνους της Γαλλικής Επανάστασης.

Ο Τζούνιους Φρέυ και οι Ιακωβίνοι

Ο Μωυσής Ντομπρούσκα, γνωστός περισσότερο ως Τζούνιους Φρέυ (Junius Frey, 1753 – 1794), ανήκε στις φρανκιστικές εβραϊκές ελίτ της Βοημίας και ήταν αλχημιστής, συγγραφέας και ποιητής.

Το 1775, όπως χιλιάδες άλλοι εβραίοι, μετεστράφη στον καθολικισμό και ως ευγενής έλαβε το γερμανοπρεπές όνομα Φραντς Τόμας φον Σόινφελντ (Franz Thomas von Schönfeld).

Άνθρωπος της αυλής του Ιωσήφ Β΄, που όπως είδαμε επηρεαζόταν από τον θείο του Φρέυ, Iακώβ Φρανκ, είχε ήδη πραγματοποιήσει ορισμένες αποστολές για λογαριασμό του αυτοκράτορα.

Ο Σόινφελντ υπήρξε βασικός συντελεστής του εβραϊκού τεκτονικού «Τάγματος των Αδελφών του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή της Ασίας στην Ευρώπη», γνωστό επίσης με την ονομασία «Ασιάτες Αδελφοί», μιας προσπάθειας εισχώρησης των εβραίων στις γερμανικές τεκτονικές στοές που ονομάστηκαν «του Μελχισεδέκ», ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος των Ιλλουμινάτων της Βαυαρίας.

Ενώ έφερε ακόμα το όνομα Σόινφελντ, το 1792, εισχώρησε, όπως και πολλοί άλλοι ξένοι, στους Ιακωβίνους της επαναστατικής Γαλλίας, και κατάφερε να λάβει τον τίτλο του Γάλλου πολίτη, διαλέγοντας το όνομα Τζούνιους Φρέυ.

Ο φρυγικός σκούφος, σύμβολο των Ιακωβίνων

Αρχικά οι Ιακωβίνοι υπήρξαν οι πρώτοι σοσιαλιστές. Ωστόσο, σύντομα παρεκτράπησαν, εφαρμόζοντας πράξεις βίας και τρομοκρατίας κατά κόρον, προκειμένου να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνική τάξη.

Το 1793 ο Φρέυ δημοσίευσε ένα έργο που θεωρούσε ως τη συμβολή του στη Γαλλική Επανάσταση, με τίτλο Κοινωνική φιλοσοφία αφιερωμένη στον γαλλικό λαό.

Ωστόσο, κατά τον Γκέρσομ Σόλεμ ³, στόχος του Φρέυ ήταν «να διαρρήξει τα θεολογικά θεμέλια των τότε δημοκρατικών καθεστώτων και μέσω των Ιακωβίνων και των Ασιατών Αδελφών να προσφέρει έναν συγκερασμό των αρχών του Μωυσή, του Σόλωνα και του Ιησού».

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως δεν ήταν μόνο αυτός ο στόχος του, αλλά η κατάλυση της γαλλικής μοναρχίας, εις όφελος του οίκου της Αυστρίας, αλλά και ο προσωπικός του πλουτισμός μέσω παραεμπορίου πολεμικών εφοδίων.

Ακολουθώντας λοιπόν έναν τρυφηλό τρόπο ζωής προδόθηκε, και παρά τα όσα έγραφε υπέρ της Γαλλικής Επανάστασης, κίνησε υποψίες ότι ήταν κατάσκοπος.

Τελικά ο Φρέυ συνελήφθη, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα το 1794 μαζί με τους δαντωνιστές. Οι ιδέες του όμως επηρέασαν την εβραϊκή ελίτ της Γερμανίας στην οποία ανήκε ο Καρλ Μαρξ, αλλά και τον Φρίντριχ΄Ενγκελς στη συγγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (1848), και άλλων έργων τους.

Η ιδεολογία του Φρέυ, εν συνεχεία διαπότισε τους Μπολσεβίκους και τη Σχολή της Φρανκφούρτης, της οποίας οι θεωρίες εξακολουθούν σήμερα να καταστρέφουν όσες ευρωπαϊκές χώρες έχουν πολιτικούς που μισούν το έθνος τους.

Σήμερα δε, η ίδια δολοφονική ιδεολογία της δημιουργικής καταστροφής των προαναφερθέντων εβραίων αιρεσιαρχών, επιβάλλεται υπό τον ψευτοφιλάνθρωπο μανδύα της Open Society, υποχρεώνοντας όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αποποινικοποίηση των εγκλημάτων πάσης φύσεως, μέσω ειδικών νομοθετημάτων.

Θεοπολιτική και ανοιχτή κοινωνία

Με βάση όμως την ιδέα μιας διεθνιστικής ανοιχτής κοινωνίας και μιας ενοποιημένης ανθρωπότητας χωρίς πολέμους και αντιπαλότητες, είμαστε αντιμέτωποι με έναν θανάσιμο μεσσιανισμό.

Και τούτο, διότι μελετώντας προσεκτικότερα ορισμένα κείμενα του Τζορτζ Σόρος στο βιβλίο του με τίτλο Le défi de l’argent, L’homme qui fait trembler les marchés, (H πρόκληση του χρήματος, ο άνθρωπος που κάνει τις αγορές να τρέμουν), εκδ. Plon, 1996, διαβάζουμε τα εξής:

«Για να πω την αλήθεια, από την παιδική μου ηλικία έχω μερικές ισχυρές μεσσιανικές φαντασιώσεις. Φαντασιώσεις που πάντα ένιωθα ότι πρέπει να ελέγξω, διαφορετικά κινδυνεύω να καταλήξω στο φρενοκομείο. Αλλά αφότου έγινα κάποιος, ήθελα να τους αφήσω ελεύθερο χώρο ώστε να αναπτυχθούν, στο μέτρο βέβαια που μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο».

Ο όρος που πρέπει να συγκρατήσουμε εδώ είναι «μεσσιανικές φαντασιώσεις». Τι μπορεί να καλύπτει ο όρος «μεσσιανικός» για κάποιον που δεν κρύβει τον αθεϊσμό του και που οι ενέργειές του θέλει πάνω απ’ όλα να διέπονται από κριτική σκέψη;

Ο Τζορτζ Σόρος έχει ομολογήσει ότι είχε μεσσιανικές φαντασιώσεις και θεωρεί τον εαυτό του ένα είδος σύγχρονου Μεσσία

Τι μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτή η σκέψη για μία από τις μεγαλύτερες περιουσίες του πλανήτη μας και έναν από τους ισχυρότερους ανθρώπους της εποχής μας;

Ως μεσσιανισμός ορίζεται το ιδεώδες που είναι πλησιέστερο σε εκείνο που διέπει την «ανοιχτή κοινωνία» του Σόρος: πράγματι, στην Εγκυκλοπαίδεια των Κοινωνικών Επιστημών, εκδ. Macmillan, 1935, στο λήμμα «Μεσσιανισμός», ως μεσσιανισμός ορίζεται:

«μια θρησκευτική κυρίως πεποίθηση στην έλευση ενός λυτρωτή που θα βάλει τέλος στην παρούσα τάξη πραγμάτων, είτε για μία μεμονωμένη ομάδα, είτε για όλη την ανθρωπότητα, και ο οποίος θα εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη, φτιαγμένη από δικαιοσύνη και ευτυχία.

»Πρακτικά, αυτός ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την παραπλήσια έννοια του χιλιασμού, που περιγράφει εκείνο το κοινωνικο-θρησκευτικό κίνημα όπου πρωταγωνιστής είναι ένας Μεσσίας.

»Σε κάθε περίπτωση, οι δύο έννοιες συνδέουν αδιάρρηκτα θρησκευτικούς και κοινωνικούς παράγοντες, τις ουράνιες και τις επίγειες αξίες, τόσο για την κατάργηση της αδικίας την οποία ευαγγελίζονται, όσο και για την εγκαθίδρυση της νέας τάξης την οποία αναγγέλλουν.

»Η διαφορά συνίσταται στο ότι ενώ ένας προφήτης ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε αποστολή διατεταγμένη από τον Θεό ή μια ανώτατη υπερφυσική οντότητα, ο μεσσιανισμός απαιτεί έναν ισχυρότερο σύνδεσμο ταυτοποίησης μ’ αυτόν τον Θεό, και πιο συγκεκριμένα, συγγενική σχέση: ενώ ο προφήτης συνδέεται με τον Θεό με σχέση αιρετή (εκλεκτός του Θεού), ο Μεσσίας συνδέεται με σχέση συγγενείας Α΄ βαθμού (υιός του Θεού)».

Ο μεσσιανικός χιλιασμός ανευρίσκεται σε μεγάλο αριθμό θρησκευτικών ρευμάτων: στον ετερόδοξο χριστιανισμό, σε παραθρησκευτικές σέχτες όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, στον ιουδαϊσμό, στο Ισλάμ, στον βουδισμό και στον ινδουϊσμό, αλλά και κάτω από πολιτικές ιδεολογίες όπως το περίφημο Ράιχ των Χιλίων Ετών (Tausendjährige Reich), που υποσχόταν ο Αδόλφος Χίτλερ ως νέος Μεσσίας.

Πρόκειται για μια θεοπολιτική αντίληψη που συνενώνει τη πολιτική με τη θρησκευτικότητα. Μια αντίληψη που συνεχίζει να υποκρύπτει τον ακτιβισμό σύγχρονων θεοπολιτικών κινημάτων όπως, για παράδειγμα, της σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, και των ιδρυμάτων της Open Society που λανθασμένα εκλαμβάνονται ως αθεϊστικά ή αθρησκευτικά από το ευρύ κοινό.

Αιρετικός εβραϊσμός και η ουτοπία ενός κόσμου δίχως σύνορα

Ας ξαναθυμηθούμε όμως τι κοινό έχουν τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης: τη κοινή εβραϊκή τους καταγωγή και την ουτοπία ενός κόσμου δίχως σύνορα ως ορίζοντα μεταπολιτικής αναμονής.

Ο ίδιος ο Τζορτζ Σόρος, πάλι στο βιβλίο του Η πρόκληση του χρήματος, έχει ομολογήσει την επίδραση της εβραϊκής ουτοπίας στη σκέψη και στη δράση του:

«Έχω συνειδητοποιήσει ότι ένα μέρος του τρόπου σκέψης μου έχει επηρεαστεί από την εβραϊκή ουτοπία. Να γιατί η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με παθιάζει τόσο πολύ. Διότι εκεί όλα τα έθνη είναι μειοψηφικά, κι αυτός είναι ο λόγος που έχω αυτό το σχέδιο στη καρδιά μου.

»Κατά συνέπειαν, για να απαντήσω στην αρχική σας ερώτηση −αν οι απόψεις μου σχετίζονται με την εβραϊκή μου κληρονομιά− θα έλεγα ΝΑΙ, δίχως να διστάσω. Και δε βλέπω γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πρόβλημα».

Φυσικά και είναι αδύνατον να δει το πρόβλημα ο μεγιστάνας της χρηματιστηριακής σπέκουλας, εφόσον θεωρεί εχθρικά όσα έθνη είναι όμαιμα, ομόθρησκα και ομόγλωσσα, όπως το ελληνικό.

Και δυστυχώς εκπροσώπους αυτής της ανθελληνικής αντίληψης έχουμε παντού στην παρούσα κυβέρνηση, όπως είχαμε και σε όσες ακολούθησαν τη μεταπολίτευση.

Εβραϊκός μεσσιανισμός και νεοφιλελευθερισμός

Πώς βλέπουν όμως οι ίδιοι οι μεγάλοι εβραίοι διανοητές τη σχέση ανάμεσα στον εβραϊκό μεσσιανισμό και στον διεθνιστικό νεοφιλελευθερισμό;

O διάσημος μαρξιστής πολιτικός φιλόσοφος Μικαέλ Λεβί (Michael Löwy), σήμερα επίτιμος διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας, μελέτησε τις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού, και ειδικότερα τους δεσμούς του με τον εσχατολογικό μεσσιανισμό των εβραίων ουτοπιστών διανοητών.

Σε ένα άρθρο του με τίτλο Εβραϊκός μεσσιανισμός και φιλελεύθερες ουτοπίες στη Κεντρική Ευρώπη από το 1905 ως το 1923, καταδεικνύει τους δεσμούς που ενώνουν την ουτοπία της κοσμοκρατορίας με ορισμένες επίμονες αρχαϊκές θρησκευτικές επαναληπτικότητες μεταξύ συγγραφέων και ακτιβιστών που δεν φανταζόμαστε ως «θρησκευόμενες» προσωπικότητες:

«Σύμφωνα με τον Γκέρσομ Σόλεμ, η λύτρωση για τον εβραϊκό μεσσιανισμό, σε αντίθεση με τον χριστιανικό, είναι ένα γεγονός που επιτελείται απαραιτήτως μέσα στη σκηνή της Ιστορίας, σε δημόσια θέα, και πάντα στον ορατό κόσμο.

»Για τι είδους ορατού γεγονότος πρόκειται; Κατά τη θρησκευτική εβραϊκή παράδοση, η έλευση του Μεσσία είναι πάντα μια καταστροφική έκρηξη. Ο εβραϊκός μεσσιανισμός στη προέλευση και στη φύση του είναι μια θεωρία καταστροφής.

»Στα μάτια του Σόλεμ, οι κληρονόμοι αυτής της εβραϊκής παράδοσης, είναι εκείνοι που ονομάζει «οι πιο σπουδαίοι ιδεολόγοι του επαναστατικού μεσσιανισμού του αιώνα μας», δηλαδή τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης Ερνστ Μπλοχ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Τεοντόρ Αντόρνο και Χέρμπερτ Μαρκούζε».

Κατά συνέπειαν, πίσω από την ριζοσπαστική κριτική των ευρωπαϊκών κοινωνιών του 20ού αιώνα που διεξήγε συστηματικά η Σχολή της Φρανκφούρτης, διαπιστώνουμε ότι ουδόλως βρίσκεται ο αθεϊσμός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά αιρετικές εβραϊκές πεποιθήσεις.

Περί τίνος πρόκειται τελικά; Για επιχείρηση επιβολής μιας εβραϊκής εσχατολογίας ή πολιτικής χειραγώγησης της ευρωπαϊκής ηπείρου;

Σαφέστατα για το τελευταίο, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, οι εβραίοι αιρεσιάρχες δεν ήταν οι μόνοι στην Ιστορία που επεδίωκαν την υφαρπαγή της εξουσίας και την επιβολή τους πάνω στα πλήθη.

Ήδη από την απώτατη αρχαιότητα, σε διάφορα μέρη του κόσμου, ένας συρφετός από «πεφωτισμένους» και «εκλεκτούς» του Θεού ή ενσαρκώσεις άλλων «ανώτερων» όντων, υποσχόταν κάθε φορά «σωτηρία».

Ανάμεσά τους θυμίζουμε τον Ινδό μουσουλμάνο Μαχτί (Μεσσία) του 19ου αιώνα Μίρζα Γκουλάμ Αχμάντ, ιδρυτή της αίρεσης των Αχμαντίγια, τα διάφορα μεσσιανικά κινήματα του Λευκού Λωτού που εμφανίστηκαν στη Κίνα και που υπόσχονταν την έλευση του βουδιστικού Μεσσία (Μαϊτρέγια), τον σωτήρα-Μεσσία του ταοϊσμού Λι Χονγκ, τον Καλκί (Μεσσία) του ινδουϊσμού, ως δέκατη ενσάρκωση του θεού Βισνού, τον βασιλιά Σεβαστιανό της Πορτογαλίας που κάποτε θα επέστρεφε ως Μεσσίας για να σώσει τη χώρα του, τον Χίτλερ που ως νέος Μεσσίας θα έσωζε τη Γερμανία, και άλλους πολλούς.

Σ’ αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων αναφέρουμε ως κινητήριο δύναμη της ιδεολογίας των σοσιαλιστικών κινημάτων και της Σχολής της Φρανκφούρτης, τον εβραϊκό μεσσιανισμό, διότι αυτόν ακριβώς ασπάζεται ο Τζορτζ Σόρος και τα ιδρύματά του που καταδυναστεύουν τη πατρίδα μας.

Μετανθρωπισμός: η ύστατη ουτοπία

Διακόσια τριάντα χρόνια μετά από τη τρομοκρατία των Ιακωβίνων και εκατό και πλέον χρόνια από την τρομοκρατία των Μπολσεβίκων, η ίδια τρομοκρατία έχει λοιπόν επανέλθει στις μέρες μας υπό τον μανδύα της Open Society.

Ωστόσο, όπως με το «σοσιαλιστικό σύστημα παγκόσμιας απήχησης» του 1918, δεν ήλθε τελικά ο χιλιετής παράδεισος, δεν πρόκειται να έλθει ούτε με την «ανοιχτή κοινωνία» του Τζορτζ Σόρος και των Αντίφα μεραρχιών του.

Και τούτο διότι η φύση έχει δημιουργήσει δύο φύλα για τα θηλαστικά, και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, ούτε ίδιοι μεταξύ τους, οπότε ούτε άφυλες, ούτε τέλειες, ούτε πανομοιότυπες κοινωνίες – χυλοί μπορούν να υπάρξουν.

Εκεί ακριβώς όμως στηρίζεται και το μετανθρωπιστικό κίνημα που δεν είναι παρά το φονικότερο όπλο της Ανοιχτής Κοινωνίας μετά τη λαθρομετανάστευση: στη μετάλλαξη της ανθρώπινης φυσιολογίας (που παραμένει ίδια εδώ και χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια χρόνια), προκειμένου ο άνθρωπος να γίνει «τέλειος» με το ζόρι και ο Μεσσίας να εγκαθιδρύσει τον επίγειο χιλιετή του παράδεισο.

Όπως αντιλαμβάνεται κάθε εχέφρων άνθρωπος, είμαστε ξανά αντιμέτωποι με ένα επικίνδυνο και θανατηφόρο ιδεώδες που στο παρελθόν έχει δημιουργήσει εκατομμύρια αθώα θύματα.

Ένα ιδεώδες που στη νεώτερη Ιστορία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, προέκυψε από την εμμονή ορισμένων περί της ιερότητας του «εκλεκτού λαού του Θεού» και της ανοικοδόμησης του Τρίτου Ναού, αλλά και από τα προβλήματα ταυτότητας που ταλάνιζαν επί αιώνες τους εβραίους της Διασποράς.

Οι διώξεις που υπέστησαν, ο κατακερματισμός των παραδόσεών τους, οι διαφορετικές γλώσσες που μιλούσαν ανάλογα με τη χώρα διαμονής τους, και η διασπαστική θεολογία που ανέπτυξαν μερικοί εβραίοι αποστάτες, είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μεσσιανικών, σωτηριολογικών αιρέσεων.

Η προσπάθεια εξάλειψης των χριστιανικών ευρωπαϊκών εθνών που βιώνουμε σήμερα, είναι λοιπόν αιρετικής εβραϊκής προελεύσεως, συνεπικουρείται από την αγγλοαμερικανική νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία και πηγάζει από την παραληρηματική αντίληψη ορισμένων εβραίων θρησκευτικών ηγετών ότι υπεύθυνοι για το ότι οι εβραίοι δεν είχαν δική τους χώρα επί δύο χιλιετίες, ήταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική, επειδή οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες (που κυνήγησαν απηνώς τους τελευταίους καμπαλιστές ραββίνους) ασπάζονταν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, αφενός μεν κανείς ευρωπαίος δεν πρέπει να έχει πατρίδα, και αφετέρου δε ο ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός πρέπει να καταστραφεί για πάντα.

Μια αντίληψη που στη πραγματικότητα υποκρύπτει τη βούληση ορισμένων εκπροσώπων της αγγλοαμερικανικής ελίτ και της σιωνιστικής ολιγαρχίας όχι μόνον για ένα Μείζων Ισραήλ, κυρίαρχο στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω γεωπολιτικών τριγώνων (Ισραήλ – Ελλάδας – Κύπρου / Ισραήλ – Ελλάδας – Τουρκίας / Ισραήλ – Κύπρου – Τουρκίας) και στη Μέση Ανατολή, αλλά και να πάρει ο εβραϊκός μεσσιανικός ιμπεριαλισμός τη θέση των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα, αλλοιώνοντας και τις ίδιες εκ των έσω.

Το ιερό χρέος των Ελλήνων

Επί του πρακτέου λοιπόν, τον ίδιο θανάσιμο κίνδυνο αντιμετωπίζει και το ελληνικό έθνος, όπως και τα περισσότερα ευρωπαϊκά.

Το ελληνικό έθνος όμως είναι παντελώς ξένο σε τέτοιου είδους κοσμοθεωρήσεις. Το ελληνικό έθνος αν και κατακτήθηκε αρκετές φορές, πάντα παρέμεινε στο ιστορικό του λίκνο, και δεν οδηγήθηκε ποτέ σύσσωμο σε τόσο μαζικές αιχμαλωσίες και εξανδραποδισμούς.

Ο δε ελληνικός πολιτισμός, ουδόλως ευθύνεται για τα δεινά του εβραϊκού έθνους. Το ελληνικό έθνος δεν εποφθαλμιά την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία καμμίας άλλης χώρας. Ως θεμέλιος λίθος δε του ευρωπαϊκού πολιτισμού, πέπρωται να επιβιώσει και θα επιβιώσει.

Και τούτο, πάντα μέσα στην πανάρχαιη πατρίδα του, και ας βρίσκεται αντιμέτωπο με μια Τουρκία που κυβερνάται σκιωδώς από μια ελίτ ντονμέδων κεμαλιστών και ας είναι περικυκλωμένο από εχθρούς.

Στη λαίλαπα της ελληνοκτόνου θεοπολιτικής του Σόρος, οι Έλληνες έχουν ιερό χρέος απέναντι στους προγόνους τους, να αποβάλλουν κάθε μόρφωμα της Ανοιχτής Κοινωνίας, προασπίζοντας πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους και της πανάρχαιης πατρίδας τους.

ΠΗΓΕΣ:

• Pierre-Antoine Plaquevent, Soros et la société ouverte, εκδ. Le Retour aux Sources, 2018.
• Michael T. Kaufman, Soros: The Life and Times of a Messianic Billionaire, εκδ. Vintage Books / Random House, 2003.
• Gershom Scholem, Sabbataï Tsevi. Le messie mystique, 1626-1676, εκδ. Verdier, 2008.
• Gershom Scholem, Les grands courants de la mystique juive, εκδ. Payot, 1960.
• Gershom Scholem, Du frankisme au jacobinisme. La vie de Moses Dobruska, alias Franz Thomas von Schönfeld, alias Junius Frey, εκδ. Gallimard / Seuil, 1981.
• Wilhelm Schmidt, Franc-Maçonnerie Hermétique et Kabbalistique au XVIIIe Siècle : les Chevaliers et Frères de Saint-Jean l’Évangéliste d’Asie en Europe, εκδ. Sesheta, 2017.
• Olga Tokarczuk, Les livres de Jacób ou Le grand voyage à travers sept frontières, εκδ. Νoir sur Blanc, 2018.
• Chabad.gr – μέρος Ι
• Chabad.gr – μέρος ΙΙ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Kαρλ Πόπερ (Karl Raimund Popper): εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός φιλόσοφος και μελετητής της επιστημολογίας (1902 -1994) που εισήγαγε την έννοια της Ανοιχτής Κοινωνίας στο βιβλίο του Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της (The Open Society and Its Enemies), 1945.

   Σύμφωνα με τον Πόπερ, οι κοινωνίες πρέπει να πάψουν να είναι οργανικές, δηλαδή «φυσικές» και να γίνουν «αφηρημένες», «ρευστές», να απαρτίζονται δηλαδή από άτομα με χαλαρούς δεσμούς και αντιστροφές ρόλων, να μην έχουν παρελθόν, ιστορία, παραδόσεις και οντολογικά στοιχεία, βιολογικούς, ψυχολογικούς και συναισθηματικούς δεσμούς, όλα όσα δηλαδή ορίζουν τους έμβιους οργανισμούς.

   Κατά τον Πόπερ, η κοινωνία δεν πρέπει να εμφανίζει συγκινησιακές εκδηλώσεις, ούτε να είναι μέρος της φύσης (να πάψει να είναι δηλαδή παραδοσιακή κοινωνία ή «κλειστή», όπως αναφέρει), αλλά υποκατάστασή της.

   Μ’ άλλα λόγια ο Πόπερ φαντάστηκε μια, επί της ουσίας, μετανθρωπισμένη, ρομποτοποιημένη κοινωνία, στην οποία οι άμεσες επαφές μεταξύ των μελών της έχουν σταματήσει και πραγματοποιούνται μόνον εξ αποστάσεως, με αποτέλεσμα να έχει εξαφανιστεί κάθε συλλογικότητα, κάτι που στην εποχή μας υλοποιείται σε μεγάλο βαθμό από την εξάπλωση της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που τελικά καταστρέφουν τις φυσικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, και εν έτει 2020 με την πανδημία του κορωνοϊού.

   Και επειδή μια τέτοια κοινωνία είναι εφιαλτική και μη ανθρώπινη, όλοι οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ του Σόρος που ισχυρίζονται ότι κόπτονται για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, και τον «ανθρωπισμό» που τόσο διαφημίζουν, στην πραγματικότητα είτε αγνοούν εντελώς την ιδεολογία εκείνων που τους χρηματοδοτούν, είτε ψεύδονται ασύστολα, αποκρύπτοντας τους αποτρόπαιους στόχους που επιδιώκει η Ανοιχτή Κοινωνία την οποία ευαγγελίζονται: τη διάλυση των φυσικών, βιολογικών κοινωνιών που καθορίζονται από τις ανθρώπινες αισθήσεις, και την οριστική εξαφάνιση του είδους Ηomo Sapiens.

2. Ο όρος φέρεται να ήταν εμπνευσμένος είτε από το όνομα του αιγυπτιακού θεού Αρποκράτη, στα ελληνικά γνωστού ως Ώρου, ή του γνωστικού Αλεξανδρινού φιλοσόφου Καρποκράτη που έδρασε στις αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα.
3. Γκέρσομ Σόλεμ (Gershom Scholem): Εβραίος ιστορικός και φιλόσοφος, ένας από τους μεγαλύτερους ειδικούς στο σύστημα της καμπάλα και στον εβραϊκό μυστικισμό. 

πηγη