ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’ – Ο Μάρξ ήτο Εβραίος.
Επειδή ίσως θα ευρίσκονται καλής πίστεως συζητηταί, οι οποίοι θ’ αντιτάξουν ότι δέχονται μεν ότι ο κομμουνισμός είναι πράγματι εβραική σύλληψις, αλλά αδιαφορούντες προς τούτο, εξετάζουν το ζήτημα μόνον από επιστημονικής απόψεως, είμαι υποχρεωμένος ν’ ανατρέξω συντόμως εις τα πραγματικά αίτια τα οποία εγέννησαν την πρώτην Διεθνή (1847) και το περίφημον μανιφέστον του Μάρξ. Μόνον βαθεία μελέτη των γεγονότων εκείνων δύναται να χύση φως εις τας αποφάσεις και τας ενεργείας της τρίτης Διεθνούς, της οποίας σημαιοφόρος και πιστός εκτελεστής είναι ο ρωσσικός μπολσεβικισμός.



Παραπέμπω τους αναγνώστες μου και ιδία τον κ. Σοφιανόπουλον εις έργα εβραικά, διά να μη θεωρηθή η πηγή των πληροφοριών μου ως ύποπτος.
Η δωδεκάτομος ‘Εβραική Εγκυκλοπαιδεία’, η οποία εξεδόθη ρωσσιστί εν Πετρουπόλει, υπό την αιγίδα του πολυεκατομμυριούχου βαρώνου Γκίνσβουργ, τονίζει ως γνωστόν ότι πάν ό,τι διακρίνει τον ευρωπαικόν πολιτισμόν οφείλεται εις τον εβραισμόν. Ο τρίτος τόμος του ογκώδους τούτου συγγράμματος αφιερούται εν γένει εις την δράσιν των εβραίων διανοουμένων του ΙΘ’ αιώνος.
Ο Μάρξ ήτο εβραίος, ονομαζόμενος πραγματικώς Κεσιλέ Μαρδοχαίος. ΄Ητο συγχρόνως τέκτων, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι όλοι οι τέκτονες ή όλοι οι εβραίοι και όλαι αι τεκτονικαί στοαί ήσαν υπεύθυνοι διά τας ενεργείας του.
‘Την εποχήν εκείνην,’ γράφει η Εβραική Εγκυκλοπαοδεία, ‘όλοι οι νέοι Εβραίοι όχι μόνον της Γερμανίας, αλλά και της Γαλλίας, υπεστήριζον την γνώμην ότι μετά την παροχήν πολιτικών δικαιωμάτων εις τους Εβραίους, όλων σχεδόν των ευρωπαικών Κρατών, - αποτέλεσμα της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789 – ήτο καιρός να παύση η μυστική, σκοτεινή και μυστικοπαθής εργασία εις τας εβραικάς μασωνικάς στοάς και ότι έπρεπεν η εργασία αύτη να λάβη του λοιπού τον χαρακτήρα της δημοσιότητος.’
‘Ο Μάρξ δαιμονίως ευφυής, ετέθη επικεφαλής της κινήσεως ταύτης των νέων εβραίων μασώνων.’ Αναλαβών τω 1842 εις ηλικίαν 25 ετών καθήκοντα αρχισυντάκτου της ‘Ρηνικής Εφημερίδος’ υπεστήριξεν αρχάς τόσον ριζοσπαστικάς ώστε η γερμανική κυβέρνησις απηγόρευσε την έκδοσιν αυτής τή 1η Ιανουαρίου 1843.
Ο Μάρξ μετέβη βραδύτερον εις Παρισίους και κατόπιν εις Λονδίνον, όπου εβοήθησεν αυτόν χρηματικώς ο κεφαλαιούχος βαρώνος Ρότσχελδ, Εβραίος άγγλος προς εφαρμογήν του προγράμματός του. Και τον Νοέμβριον του 1847 συνεκλήθη εις Λονδίνον η Πρώτη Διεθνής, η οποία ανέθεσεν εις τον Μάρξ και τον ΄Εγκελς να συντάξουν το περίφημον Κομμουνιστικόν Μανιφέστον. Εφηρμόζετο ούτω το σχέδιον των νέων εβραίων μασώνων περί φανεράς εργασίας προς ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος, ενώ οι γέροντες εβραίοι παρέμενον συνησπισμένοι εις τας μυστικάς εβραικάς στοάς των.
Μόλις τώ 1867 απεφάσιζον να τολμήσουν, συγκροτούντες την Alliance Israelitte Universelle (Παγκόσμιον Εβραικήν ΄Ενωσιν) με πρόγραμμα και επίφασιν μεν εκπαιδευτικόν, πράγματι δε εξυπηρετούν το εβραικόν ιδεώδες της κοσμοκρατορίας.
Τώ δε 1897 συνήρχοντο εις Βασιλείαν της Ελβετίας αντιπρόσωποι των Εβραικών Οργανώσεων όλης της Γης προς συντονισμόν των προσπαθειών των.

Οι αλληλοσπαραγμοί των ευρωπαικών λαών, ο παγκόσμιος πόλεμος, η εκρίζωσις του χριστιανικού, ελληνικού και αρμενικού πολιτισμού εκ Μ. Ασίας και προ παντός η αποσύνθεσις της Ρωσσίας αποδεικνύουν περιφανώς ότι αι προσπάθεια αύται δεν απέβησαν άκαρποι.
Εν πλήρει εικοστώ αιώνι διαπράττονται εις την διεθνή πολιτικήν κονίστραν ανηθικότητες ή απανθρωπίαι, αι οποίαι εις ουδεμίαν εποχήν της ιστορίας διεπράχθησαν και αι οποίαι με την σημερινήν πρόοδον των επιστημών και των τεχνών παραμένουν τελείως ανεξήγητοι.
Ο κ. Σοφιανόπουλος αναπτύσσων την δράσιν του μπολσεβικισμού, εξεδήλωσε περιέργως αφ΄ενός μεν συμπάθειαν προς αυτάς τας αρχάς του Μάρξ, αφ΄ετέρου δε ικανοποίησιν ως προς τα αποτελέσματα της εφαρμογής των εν Ρωσσία.
Θα αποδείξω αμέσως ότι ευρίσκετο εκτός της αληθείας και ως προς το πρώτον και ως προς το δεύτερον.
Και κατά πρώτον λόγον οφείλω να στιγματίσω κατά τον εντονώτερον τρόπον την ανήθικον τακτικήν των κομμουνιστών όλων των χωρών, την οποίαν εφήρμοσαν με ιδιαιτέραν προσπάθειαν οι Ρώσσοι κομμουνισταί και την οποίαν επίσης ακολουθούν οι ΄Ελληνες κομμουνισταί – καθ’ ήν κομμουνισμός είναι δήθεν αρπαγή των περιουσιών των πλουσίων υπέρ των πτωχών. Ούτε επιτρέπεται εις τιμίους διανοουμένους αν είναι τοιούτοι οι κομμουνισταί, να διακηρύττουν ότι ο μαρξισμός είνε μία οικονομική μόνον θεωρία, έν οικονομικόν απλώς σύστημα. Όχι δεν είναι αληθές ότι ο κομμουνισμός προσβάλλει μόνον το κεφάλαιον και επιζητεί την δικαίαν κατανομήν του πλούτου.
Ο κομμουνισμός-μαρξισμός αποτελεί ολόκληρον ιδιαίτερον σύστημα στηριζόμενον επί του υλισμού, και θίγον όχι μόνον την οικονομικήν ζωήν, αλλά και την οικογένειαν, την θρησκείαν και την πατρίδα, επί τη βάσει των υλιστικών αντιλήψεων.
Ενώ δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτον εις την γην μας, εκείνος παίρνει ως απολύτως ορθήν την θεωρίαν του ιστορικού υλισμού, καθ’ ήν την ιστορίαν όλων των λαών γράφει δήθεν πάντοτε το οικονομικόν συμφέρον των. Αποκρύπτει – διότι θέλει να αποκρύψη – ότι το αίσθημα ωδήγησε και οδηγεί ακόμη τα έθνη και τους ανθρώπους, αν όχι εις όλας, τουλάχιστον εις τας περισσοτέρας των πράξεών των. Αυτή είναι η θεμελιώδης πλάνη και πλάνη όχι ακουσία, αλλά κακόβουλος, των κομμουνιστών. Οι τυχόν αμφιβάλλοντες περί αυτού δεν έχουν παρά να διαβάσουν τα πολύκροτα τρία άρθρα του Λενίν περί Μαρξισμού, δημοσιευθέντα τώ 1918 εις την εφημερίδα ‘Προσβεστένιε’. Εκεί ο Λενίν λέγει ρητώς ότι ‘η φιλοσοφία του μαρξισμού είναι ο υλισμός’, δηλαδή η άρνησις όχι μόνον του κεφαλαίου, αλλά και της θρησκείας, και της οικογενείας και της πατρίδος, η άρνησις όλων των ηθικών αρχών, τας οποίας η ανθρωπότης εξήγαγε εκ της ζωής εκατομμυρίων ετών. Και εγείρεται αμέσως το ερώτημα:
Διατί οι αρχηγοί του ρωσσικού μπολσεβικισμού απέκρυψαν από τον ρωσσικόν λαόν την πραγματικήν έννοιαν του μαρξισμού, προτού κατακτήσουν την αρχήν;
Διατί κάμνουν το ίδιον και οι ΄Ελληνες κομμουνισταί;
Διατί οι πρώτοι διετυμπάνιζον προ της εκπορθήσεως της εξουσίας και διατί οι δεύτεροι διατυμπανίζουν ακόμη και σήμερον ότι ο κομμουνισμός είναι η αρπαγή των περιουσιών των πλουσίων υπό των πτωχών;

Μία είναι η επιτρεπομένη απάντησις εις το άνω ερώτημα. Διότι οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού δεν ήσαν ανιδιοτελείς Ιδεολόγοι, πραγματικώς ονειρευόμενοι να καταστήσουν ευτυχή τον ρωσσικόν λαόν. ΄Ησαν Εβραίοι – κατά το πλείστον – υπηρετούντες το ιδεώδες της εβραικής κοσμοκρατορίας, οι οποίοι διά να ανέλθουν εις την αρχήν έπρεπε να κολακεύσουν κατά τον ανηθικώτερον δημοκοπικόν τρόπον τα εγωιστικά, τα κτηνώδη ένστικτα του πλήθους διά να
αιώνα, υπό τον οικονομικόν έλεγχον εβραίων τοκογλύφων, ενώ από το 1917 η Σοβιετική Ρωσσία συμπράτει και υποστηρίζει τους μασόνους και ντονμέδες Νεότουρκους] διασώσασα επί αιώνας εκατομμύρια χριστιανών και με αυτούς τον ελληνικόν πολιτισμόν εις την Ανατολήν. διαλύσουν μίαν μεγάλην χριστιανικήν χώραν, η οποία αν εστιγματίσθη εις την ιστορίαν της από τας κατακτητικάς βλέψεις του πανσλαβισμού, εδοξάσθη όμως από τους αγώνας της κατά της βαρβαρότητος, [της τουρκικής, των σουλτάνων, οι οποίοι τελούσαν μετά τον 15ον
Εάν εις τους 447 Εβραίους κομμισαρίους προσετέθησαν και 30 Ρώσσοι χριστιανοί, εάν οι περισσότεροι των αρχηγών του Ελληνικού κομμουνισμού είναι Έλληνες την εθνικότητα, τούτο εξηγείται εκ του γενικού φαινομένου, του παρατηρουμένου απανταχού της γης, καθ’ ό ευρίσκονται πάντοτε άνθρωποι πλανώμενοι, οι οποίοι γίνονται όργανα των πλέον εγκληματικών πράξεων.
Οφείλω αμέσως να τονίσω μίαν σπουδαιοτάτην αντίφασιν μεταξύ της θεωρίας του ιστορικού υλισμού, την οποίαν υποστηρίζει ο εβραικός μαρξισμός και του κυριωτέρου γνωρίσματος της ιστορίας του εβραικού λαού. Εις την ογκώδη ‘Ιστορίαν του Πολιτισμού’ ο Δυκουδραί εξετάζων την όλην δράσιν του εβραικού έθνους τονίζει ότι ‘ο βαθύς σεβασμός του προς τα δικαιώματα της οικογενείας και της ιδιοκτησίας, ο ανθρωπισμός του, η πνευματική πίστις του, η προσήλωσις του προς τας θεμελιώδεις αληθείας της ηθικής, απετέλεσαν διά τον λαόν τούτον μίαν τοιαύτην δύναμιν, η οποία τώ εξησφάλισε την αιωνιότητα και η ιστορία του συνεχίζεται σήμερον εν μέσω των ιστοριών όλων των εθνών’.
Τετάρτην και κυριωτάτην απόδειξιν αποτελεί το γεγονός ότι ο κομμουνισμός εφαρμοσθείς εν Ρωσσία οδήγησεν αυτήν εις την φρικωδεστέραν δυστυχίαν και αποσύνθεσιν, εγκαταλειφθείς υπό των ιδίων θιασωτών του, ρωσσοεβραίων, ευθύς μόλις ούτοι διά της πλέον αιμοσταγούς τρομοκρατήσεως εστερεώθησαν επί της αρχής.
΄Αρα σκοπός του ρωσσικού μπολσεβικισμού δεν ήτο ούτε η ευτυχία των ρώσσων εργατών και αγροτών, η οποία συγκινεί τους Εβραίους ολιγώτερον παντός άλλου, ούτε η ευημερία του όλου ρωσσικού λαού, αλλά η εκπόρθησις της αρχής υπό των Εβραίων, η αποσύνθεσις ενός μεγάλου χριστιανικού λαού, η διά της πλέον ψευδολόγου προπαγάνδας υπονόμευσις των άλλων αστικών κρατών και η εν γένει εξυπηρέτησις του εβραικού ιδεώδους της κοσμο-κρατορίας επί της γης.
Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας, ενώ οι ίδιοι – όπως όλοι οι Εβραίοι – αποφεύγουν την επιμιξίαν μετά αλλοφύλων, ενώ εις τας ατομικάς σχέσεις των σέβονται το κεφάλαιον όσον ουδείς, εν τούτοις ειργάσθησαν λυσσωδώς διά την καταστροφήν της ρωσσικής παραγωγής, διά την διάλυσιν της οικογενείας, διά την διαπόμπευσιν και την εξόντωσιν της χριστιανικής θρησκείας, διά την εξαφάνισιν παντός πατριωτικού αισθήματος.
Κατελύθησαν ούτω οι οικογενειακοί δεσμοί, διαφθορά απίστευτος κατέκλυσεν όλην την Ρωσσίαν, η παραγωγή ηλαττώθη εις το ελάχιστον, η έννοια της πατρίδος κατέρρευσε τόσον ώστε 200.000 καλώς οργανωμένου στρατού δύνανται σήμερον να καταλάβουν ευκόλως την Μόσχαν, παρά τα αντίθετα κηρύγματα της μπολσεβικικής προπαγάνδας.
Πώς εξαπατώνται οι εργάται και οι χωρικοί.
Διά να εξαπατήσουν τον ρωσσικόν λαόν και να κερδίσουν την συμπάθειάν του, οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν κατ’ αρχάς περί διανομής των μεγάλων κτημάτων εις τους χωρικούς, οι οποίοι ούτω θα εγίνοντο ιδιοκτήται.
Παρασυρόμενοι από την τόσον ελκυστικήν υπόσχεσιν, οι αθώοι χωρικοί εγκατέλειψαν το μέτωπον – προς μεγάλην χαράν του Κάιζερ – και επέστρεψαν εις τα χωρία των, διά να γίνουν κύριοι των γαιών, σφάζοντες ή καίοντες ζωντανούς ή υποβάλλοντες εις φρικώδη μαρτύρια τους τέως κυρίους των. Ουδέποτε οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είπον, προ της εκπορθήσεως της αρχής, την αλήθειαν εις τον λαόν. Ουδέποτε εδήλωσαν ότι ο κομμουνισμός καταργεί πάσαν ιδιοκτησίαν και ότι αι γαίαι θα ήσαν του λοιπού κοιναί. Ουδέποτε διεκήρυξαν την γενικήν αρχήν της κοινοκτημοσύνης, άνευ της οποίας δεν υπάρχει κομμουνισμός.
Ευκόλως όθεν εννοείται η αγανάκτησις, η οποία κατέλαβε και κατέχει ακόμη τους ρώσσους χωρικούς όταν οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν περί καταργήσεως της ιδιοκτησίας. Το όλον μπολσεβικικόν οικοδόμημα ηπειλήθη δι’ αμέσου καταρρεύσεως. Ευφυέστατοι όμως οι ρωσσο-Εβραίοι δικτάτορες εσιώπησαν, ωργάνωσαν την περίφημον διά τας θηριωδίας της φρουράν των Κινέζων Μισθοφόρων και κατόπιν την αιμοσταγή στρατιάν της Τσέκα, εκ των ρώσσων βαρυποινιτών.
΄Ηρχισαν ταχύν και συστηματικόν αφοπλισμόν, επειδή δε ευθύς εξ αρχής συνήντων μεγάλην αντίδρασιν, επανέφερον εν ισχύι την θανατικήν ποινήν. Οφείλω μάλιστα να τονίσω ότι το πρώτον Διάταγμα του μπολσεβικικού Κράτους δεν αφεώρα την βελτίωσιν της τύχης των εργατών, ούτε των χωρικών. ΄Ητο το Διάταγμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής – περί του οποίου σιωπά ο κ. Σοφιανόπουλος. Το μέτρον τούτο έχει τόσω μεγάλην σημασίαν, καθόσον οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είναι εκείνοι οι οποίοι είχον άλλοτε ζητήση λυσσωδώς και επιτύχη την κατάργησιν της θανατικής ποινής.
Πόσον δε ολίγη φειδώ έδωσαν εις την χρήσιν του, πόσον άφθονον εχύθη το χριστιανικόν αίμα, ανέπτυξα εις προηγούμενα άρθρα μου. Εις εκατοντάδας χιλιάδων ανέρχονται οι χωρικοί οι οποίοι ετυφεκίσθησαν διότι ηρνούντο να παραχωρήσουν τα προιόντα των εις το Κράτος της κοινοκτημοσύνης. Αδυνατούντες δε να εννοήσουν την σημασίαν αυτής, ηρκέσθησαν να περιορίσουν την καλλιέργειαν των τόσον ώστε να θεραπεύουν μόνον τας ανάγκας της οικογενείας των.
Εξ ού η τεραστία ελλάτωσις της σιτοπαραγωγής, αναγκάσασα την σοβιετικήν Ρωσσίαν ν’ αγοράση προσφάτως ακόμη άλευρα εκ Πειραιώς! Μόνον το γεγονός τούτο αρκεί να δείξη εις τους ΄Ελληνας χωρικούς πού οδηγεί ο μπολσεβικισμός. Η Ρωσσία, η αχανής Ρωσσία, η κατ’ εξοχήν σιτοπαραγωγός χώρα, αγοράζει σήμερον άλευρα εξ Ελλάδος, η οποία και διότι το πλείστον του εδάφους της είναι ορεινόν και διότι οι κάτοικοί της προτιμούν το εμπόριον, και διότι εδέχθη έν και ήμισυ εκατομμύριον προσφύγων, είναι δυνατόν να μήν είναι αυτάρκης εις σιτηρά.
Η αυτή τραγική κατάστασις ενεφανίσθη και εις την βιομηχανίαν.
Οι εργάται των διαφόρων εργοστασίων, αφού έγιναν κύριοι αυτών, ηρκούντο εις τόσην παραγωγήν, όση θα ήρκει διά τας ανάγκας των οικογενειών των. Αι ανάγκαι της όλης χώρας και των πελατών του εξωτερικού, τας οποίας εγνώριζον και ικανοποίουν προηγουμένως οι Ρώσσοι βιομήχανοι, δεν ενδιέφερον, ούτε συνεκίνουν τα Συμβούλια των Εργατών, ταύτα δεν έβλεπον πέραν της ρινός των και δεν εδέχοντο να εξυπηρετούν ανάγκας, μη προσπιπτούσας εις την άμεσον αντίληψιν των. Εξ ού και η αποσύνθεσις της ρωσσικής βιομηχανικής παραγωγής.
Η αρχή της κοινοκτημοσύνης εφαρμοσθείσα εις την ‘ Ενωσιν των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’, όπως απεκλήθη η Ρωσσία, προυκάλεσε ανεργίαν απίστευτον, απείρως τραγικωτέραν εκείνης η οποία εσημειώθη εις Αγγλίαν και Αμερικήν. Ανεργίαν εις Κράτος κυβερνώμενον υπό εργατών! Ιδού έν άλλο οξύμωρον τραγικώς κωμικόν, όπως η προμήθεια αλεύρων
υπό της Ρωσσίας εξ Ελλάδος. Μόνον εις τοιαύτα οξύμωρα οδηγεί η ουτοπία του κομμουνισμού, η οποία, όπως έγραφον χθες, επενοήθη υπό των εβραίων προς χρήσιν όχι των ιδίων, αλλά των χριστιανικών λαών! Θα εχρειαζόμην ημέρας και μήνας διά να περιγράψω την φρικώδη κατάστασιν εις ήν ευρίσκονται σήμερον αι μυριάδες των ρώσσων εργατών, οι οποίοι ζητούν εργασίαν και δεν ευρίσκουν. Οι άεργοι είνε τουλάχιστον διπλάσιοι των εργαζομένων. Αλλά και αυτοί δεν λαμβάνουν κάν τα ημερομίσθια τα πρό του πολέμου.
Μία υπόκωφος αγανάκτησις, υπόκωφος διά τον φόβον της σατανικής
κατασκοπείας και της αγρίας τρομοκρατίας βασιλεύει απ’ άκρου εις άκρον της Ρωσσίας. Ψυχολογικώς τα θεμέλια του μπολσεβικισμού έχουν υπονομευθή προ πολλού. Η εξόντωσις όλων των διανοουμένων, όσοι θα ηδύναντο να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτησιν αυτήν δεν επέτρεψε μέχρι σήμερον την εμφάνισιν αρχηγού ικανού να εκμεταλλευθή την λαικήν αγανάκτησιν. ΄Αλλως τε και η ελαχίστη εκδήλωσις αυτής γίνεται γνωστή εις τα Σοβιέτ, τα οποία άνευ διαδικασίας τυφεκίζουν τους διατυπώνοντας και την πλέον ακίνδυνον μεμψιμοιρίαν.
Είνε απιστεύτως τεράστια τα ποσά, τα οποία διατίθενται διά κατασκοπείαν και
προπαγάνδαν εν τώ εσωτερικώ και τώ εξωτερικώ. Ιδού διατί πάσα απόπειρα – και έγιναν απόπειραι τοιαύται – εξεγέρσεως των εργατών και χωρικών συντρίβεται προ της εκδηλώσεώς της. Το δήθεν Κράτος των εργατών και χωρικών κατασκοπεύει αυτούς με χαφιεδικόν σύστημα πρό του οποίου ωχριά ο περίφημος χαφιεδισμός του σουλτάνου Χαμίτ.
Εξ άλλου διά να ικανοποιήσουν την λαικήν αγανάκτησιν, τα Σοβιέτ εφρόντισαν να ποδοπατήσουν άνευ του ελαχίστου ηθικού ή επιστημονικού δισταγμού την ιερωτέραν αρχήν του κομμουνισμού, δηλαδή την κατάργησιν της ιδιοκτησίας και την ελευθερίαν των συμβάσεων. Η αναγνώρισις της μικράς ιδιοκτησίας και η επαναφορά του χρήματος, μαρτυρούν αδιασείστως ότι δεν υπάρχει πλέον κομμουνισμός εν Ρωσσία. Υπάρχει μόνον μία Εβραική Δικτατορία. Και όμως ο ελληνικός κομμουνισμός αγωνίζεται διά την …επέκτασιν εις την Ελλάδα, του μη υφισταμένου ρωσσικού κομμουνισμού. Είνε διά τούτο ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων εργατών και χωρικών.
Από απόψεως διοικήσεως, το Μπολσεβικικόν Κράτος, παρά τας αντιθέτους διαβεβαιώσεις του κ. Σοφιανοπούλου, παρουσίασε θέαμα οικτρότατον. Συγκεκριμένως ο από 11 Νοεμβρίου 1917 διαρρεύσας χρόνος πρέπει να διαιρεθή εις δύο περιόδους. Μίαν αρχομένην από του 1917 και λήγουσαν τώ 1922 και δευτέραν αρχομένην από του 1922 και εφεξής.
Κατά την πρώτην εξ αυτών η ‘΄Ενωσις των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’ εκυβερνήθη με Νομοθετικά διατάγματα, καθ΄εκάστην τροποποιούμενα και διαρκώς αλληλοσυγκρουόμενα. ΄Ηκουσα ανωτέρους υπαλλήλους της Πετρουπόλεως και της Μόσχας να εκφράζονται με αηδίαν και αγανάκτησιν διά την αφάνταστον αυτήν πολυνομίαν, η οποία εγέννησε λαβύρινθον άγνωστον εις την ιστορίαν των λαών. ΄Ητο η περίοδος των ‘δοκιμών’ τας οποίας έκαμνον οι αρχηγοί του ρωσσικού κομμουνισμού επί της ράχεως ενός μεγάλου χριστιανικού λαού. Μόνον μετά την εγκατάλειψιν της κοινοκτημοσύνης και δή κατά τα τέλει του 1922 ήρχισε μια σχετικώς συστηματική εργασία προς ψήφισιν σοβαρών νόμων και τάσις προς κωδικοποίησιν αυτών.
Κατά δε το 1923 συνετελέσθη η τελική κωδικοποίησις του αστικού και ποινικού δικαίου.
Η αστική νομοθεσία ομολογουμένως έχει απαλλαχθή από όλας εκείνας τας πολυπλόκους διατυπώσεις της πρώην Ρωσσικής αστικής νομοθεσίας.
Η ποινική όμως νομοθεσία επιβάλλει τόσον αγρίας ποινάς, ώστε εάν άλλο κράτος επεχείρει να την εφαρμόση, ασφαλώς θα προεκάλει γενικήν εξέγερσιν. Τοιαύτη δρακόντιος νομοθεσία δύναται να εφαρμοσθή μόνον προς δουλοπαροίκους, οίους θεωρούν τους Ρώσσους χριστιανούς οι Εβραίοι Δικτάτορες.
Και η μεν νέα αστική νομοθεσία ήδη υπάρχει, αλλά ουδαμού εφαρμόζεται, αφού οι δικασταί στηρίζονται πάντοτε επί του αξιώματος ότι πας δικαζόμενος και ανήκον εις την αστικήν τάξιν ευρίσκεται εν αδίκω. Επί της αντιλήψεως ταύτης βασίζεται και η απόφασις του δικαστηρίου. Η δε ανήκουστος αυστηρότης της ποινικής νομοθεσίας εφαρμόζεται με όλην την αγριότητά της, εις βάρος μόνον των αστών.
Και επειδή η τρομοκρατία έχει ενώση όλας τας άλλας τάξεις, εκτός των κομμουνιστών, όλη η αυστηρότης του νόμου πίπτει επί τας κεφαλάς των πολιτών, οι οποίοι είχον κατά δυστυχίαν των πατέρα ή πάππον ανήκοντα εις την τάξιν των διανοουμένων, των ιερέων, των εμπόρων και εν γένει των αστών.
Εν τη πράξει αμφότεραι ήτε αστική και η ποινική νομοθεσία υφίστανται μόνον επί του χάρτου και δι’ επίδειξιν προς τον έξω κόσμον, όπως ο κ. Σοφιανόπουλος.
Ο κώδιξ των νόμων, είτε υφίστανται είτε μη, είνε τελείως άχρηστος διά τον Ρώσσον πολίτην, αφού εφαρμόζεται αποκλειστικώς προς όφελος μιάς τάξεως. Ουδέποτε ουδέν κράτος εις ουδεμίαν εποχήν ηδίκησε και εξηπάτησε τους ιδίους του πολίτας κατά τοιούτον τρόπον.
Ο νόμος περί εργασίας π.χ. ορίζει οκτάωρον διά τους ενηλίκους και εξάωρον διά τους ανηλίκους, κάτω του 18ου έτους. Συγχρόνως όμως λέγει ότι όστις εργάζεται περισσότερον των οκτώ ωρών αμείβεται αναλόγως της προσθέτου εργασίας του. Δεν απαγορεύει αυτήν ως ώφειλε να πράξη έν εργατικόν Κράτος. Αλλά και πάλιν εάν ούτως είχον τα πράγματα θα ήτο ένας νόμος κατά το μάλλον ή ήττον προστατευτικός διά τον εργάτην.
Οι Εβραίοι νομοθέται σατανικώτατα τον κατεστρατήγησαν ορίσαντες ασήμαντον ημερομίσθιον διά οκτάωρον εργασίαν, τοιούτον ώστε να μη επαρκεί εις τας ανάγκας μιάς εργατικής οικογενείας. ΄Ετσι οι εργάται αναγκάζονται να εργάζονται 12-14 ώρας διά να δυνηθούν να ζήσουν.
Και όμως οι ερυθροί άνθρωποι της Μόσχας αποτεινόμενοι εις όλον τον κόσμον ζητούν την εφαρμογήν του οκταώρου, ενώ εις το …εργατικόν Κράτος ο δυστυχής εργάτης εργάζεται 12 ως 14 ώρας.
Εις κανέν κράτος του κόσμου δεν υπάρχουν εργάται μάλλον δυστυχείς, υποβαλλόμενοι εις τόσον βαρείαν φυσικήν εργασίαν.
Ομολογουμένως είναι ανυπέρβλητοι εις το να θέτουν εις κυκλοφορίαν ωραία αξιώματα προς χρήσιν των χριστιανικών λαών οι διεθνείς αυτοί συνωμόται της ανθρωπότητος. Διότι δι’ αυτών και μόνον κατώρθωσαν να εξαπατήσουν τον Ρωσσικόν λαόν και πολλούς αφελείς των άλλων εθνών.
Πρέπει να έχη τις άφθαστον δόσιν θρασύτητος και αναιδείας διά να λέγη χωρίς να ερυθριά ότι θέλει δήθεν πολίτας εργατικούς και χαρωπούς, ενώ εις την πραγματικότητα οι Μπολσεβίκοι ειργάσθησαν να δημιουργήσουν πολίτας διεφθαρμένους, οκνηρούς και δηλητηριασμένους από κοκαίνην και μορφίνην, των οποίων η χρήσις εγενικεύθη ευρύτατα εις όλην την Ρωσσίαν.
Ουδεμία χώρα της υφηλίου δύναται να επιδείξη τοιαύτην ανισότητα ήν σήμερον έχει το Σοβιετικόν κράτος. Εις όλα τα κράτη υπάρχει
α) ισότης σχεδόν τελεία απέναντι των νόμων, η οποία δεν υφίσταται
σήμερον εν Ρωσσία,
β) όσον αφορά τον πλούτον, εις όλα τα κράτη υπάρχει μία διαβάθμισις, ενώ
εις το Σοβιετικόν κράτος αποτόμως διακρίνονται δύο τάξεις, μία
προνομιούχος, η κομμουνιστική, ολιγαριθμοτάτη περιλαμβάνουσα μόλις
600,000 άτομα (της χειρίστης υποστάθμης τα πλείστα) και η άλλη περιλαμβάνουσα όλον τον Ρωσσικόν λαόν εν καταστάσει δουλείας.
Πού είναι η ισότης; Ουδαμού.
Μία κατάφωρος τυραννική ανισότης παρουσιάζεται αναγλυφικώς.
Και η μέν προνομιούχος, ολιγαρχική και τυραννική τάξις έχει άφθονα τα πάντα, ενδύεται καλά, τρώγει καλά, κατέχει τας καλυτέρας οικίας, εκμεταλλεύεται και εκβιάζει αισχρότατα τους εργάτας, χωρικούς και πολίτας, η δε άλλη η πολυαριθμοτάτη χάνουσα διαρκώς υπό την πίεσιν της τρομοκρατίας κάθε ανθρωπισμόν, μεταβάλλεται βραδέως εις αγέλην θηρίων, δεσμευμένων με αλύσεις. Αλλοίμονον εις τους μπολσεβίκους εκείνους οι οποίοι θα ευρεθούν εν Ρωσσία την στιγμήν καθ’ ήν αι αλύσεις αύται θα λυθώσι.
Ομιλών περί της σοβιετικής διοικήσεως ο κ. Σοφιανόπουλος εβεβαίωσεν ότι η συμπεριφορά των ρώσσων Μπολσεβίκων προς τους αστούς υπήρξε δήθεν πλήρης ‘ημερότητος’. Δεν θα επιμείνω εις τον περίεργον τόνον προστασίας υπέρ των σοβιέτ, τον οποίον λαμβάνει ο αρθρογράφος της πρωινής εφημερίδος, εμφανιζόμενος οιονεί συνήγορος της Τσέκας. Θα περιγράψω μόνον τινάς εκ των διοικητικών και τρομοκρατικών μεθόδων της, διά να φανή πόσον φρικωδώς αιμοδιψής υπήρξεν η διοίκησις των Εβραίων κομμουνιστών, εμφανισθέντων υπό το προσωπείον ‘εργατών και χωρικών’.
Αι καταδιώξεις, πιέσεις, δολοφονίαι και εκτελέσεις εφηρμόσθησαν γενικώς εις όλους τους ευγενείς, αστούς, διανοουμένους, αξιωματικούς, υπαλλήλους, κλπ. Εξαίρεσιν απετέλεσαν εκείνοι οι οποίοι εξυπηρέτησαν ανάνδρως τους διεθνείς αυτούς συνωμότας της ανθρωπότητος. Η εξυπηρέτησις αύτη συνίστατο εις το να καταδίδουν εις την Τσέκαν τα κρησφύγετα όπου έντρομα κατέφευγον πρόσωπα της ανωτέρας κοινωνίας, άνθρωποι των γραμμάτων, κτλ.
Προς απόδειξιν του γεγονότος τούτου δύναταί τις ν’ αποταθή προς τους διασωθέντας πρόσφυγας Ρώσσους, οίτινες μετά βδελυγμίας αναφέρουν τοιαύτα ονόματα, αλλ’ εκτός τούτου πληροφορώ τον κ. Σοφιανόπουλον ότι εγώ προσωπικώς μεταβάς πλειστάκις όπως επιτύχω την αποφυλάκισιν Ελλήνων πολιτών εις την περίφημον ‘Γκαροχοβάι’ συνήντησα κυρίας της ανωτέρας κοινωνίας, αίτινες εχρησίμευον ως κατάσκοποι της απεχθούς αυτής οργανώσεως, ήτις εκαλείτο Τσέκα. Λέγω εκαλείτο διότι η λέξις αύτη κατέστη τόσον μισητή εν Ρωσσία, ώστε η Τσέκα εβαπτίσθη τελευταίως εις ‘Γκεπεού’.
Όταν ομιλή ο κ. Σοφιανόπουλος περί προλεταριάτου της Ρωσσίας πρέπει να κάμη διάκρισιν. Διότι όχι όλο το προλεταριάτον έγινεν όργανον των μπολσεβίκων, αλλά μόνον 30%, το δε 70% και μέχρι της στιγμής ταύτης είνε τρομοκρατημένον διά συχνών πιέσεων και τυφεκισμών. Ουδέν ψευδέστερον ότι αντιπροσωπεύουν δήθεν όλους τους εργάτας και μάλιστα και τους χωρικούς της Ρωσσίας.
Ιδού μία πρόχειρος περιγραφή των κέντρων εις τα οποία εγένοντο αναγνωρίσεις επιφανών αντικομμουνιστών και τα βδελυρώτερα όργια:
Εν Πετρουπόλει υπάρχουν και λειτουργούν 64 οικήματα ονομαζόμενα παρά των ιδίων κομμουνιστών ‘οικήματα συνωμοσίας’ (κονσπιρατίβνι ντομά). Τα σπίτια αυτά είναι άριστα επιπλωμένα (εκ κλαπέντων επίπλων) με άμεμπτον καθαριότητα, εις τα οποία συχνάζουν ‘επίτροποι του λαού’ και τα όργανα της Τσέκας.
Καθ’ εσπέραν επιτάσσονται αι ωραιότεραι γυναίκες της πόλεως και οδηγούνται εις τα σπίτια αυτά όπου υπό άπλετον φως και αφθονίαν οίνου ή καμπανίτου τελούνται ανήκουστα όργια. Αι επιτασσόμεναι γυναίκες ανήκουν εις τας αστικάς τάξεις. Πλείσται όσαι εξ αυτών σύν τώ χρόνω προσλαμβάνονται εις την μυστικήν υπηρεσίαν της Τσέκας και των οποίων η αποστολή είναι να αναγνωρίζουν τους παλαιούς αστούς ή ευγενείς, οίτινες κρύπτονται υπό ψευδώνυμα και οίτινες αποκαλυπτόμενοι ρίπτονται εις τας φυλακάς, όπου τους αναμένουν τα πλέον φρικιαστικά βασανιστήρια και ο θάνατος.
Τοιαύτας οικίας σημειώ την απέναντι της πρώην αυτοκρατορικής Τραπέζης εις το Εκατερίνσκυ κανάλ αρθμ. 27. Την κατοικίαν αυτήν διευθύνει ο Λιθουανός Πόλ, αρκούντως μορφωμένος, όστις καθ’ εκάστην μεταμφιεζόμενος πότε εις στρατιωτικόν, πότε εις έμπορον, πότε εις ιερέαν, πότε εις επαίτην, εκτελεί το έργον του κατασκόπου, αναδειχθείς ένας εκ των πλέον αιμοχαρών διωκτών των άτυχων ρώσσων αστών.
Άλλη τοιαύτη κατοικία ευρίσκεται εις το ‘Νέφσκι Προσπίντ’ και διευθύνεται υπό ωραίας κυρίας της ανωτάτης άλλοτε κοινωνίας της οποίας το όνομα μού διαφεύγει.
Άλλη εις την οδόν Νικολάεβσκι αρθμ. 4, ετέρα εις την οδόν Σεργκιέβσκα. Εις τους οίκους τούτους ως εις παγίδας έπιπτον τα καλλίτερα και ευγενέστερα τέκνα της Ρωσσίας.
Η μεσαιωνική αύτη κατάστασις εξακολουθεί μέχρι σήμερον, με μίαν διαφοράν ότι η Τσέκα μετωνομάσθη ως είπον, εις Γκεπεού και ότι τα μέσα της καταθλίψεως και της συστηματικής εξολοθρεύσεως των χριστιανών Ρώσσων ετελειοποιήθησαν.
Η περίφημος Τσέκα διαιρείται εις διάφορα τμήματα, έν εκ των φοβερών τμημάτων της είνε και το λεγόμενον σιδηροδρομικόν. ΄Ας περιγράψωμεν μερικά τοιαύτα κέντρα της σιδηροδρομικής Τσέκας.
Α) Το εδρεύον εις το Σεστρορέσκι. Το Σεστρορέσκι είναι ένα λαμπρόν προάστειον της Πετρουπόλεως, επί των συνόρων της Φιλλανδίας, εις τας εκβολάς του ποταμού Σεστρά.
Εκεί είνε εγκατεστημένος ο Εβραίος Ραποπόρτ, ο υπογράψας αναριθμήτους θανατικάς καταδίκας. Κατέχει την ωραιοτέραν έπαυλιν, με αφάνταστον πολυτέλειαν επίπλωσιν, με ολόκληρον επιτελείον θαλαμηπόλων, μαγείρων, υπηρετριών, κλπ. Καθ’ ήν εποχήν η πείνα εμάστιζε την Πετρούπολιν και το προλεταριάτον ελάμβανεν 25-50 δράμια ψωμί με το δελτίον, ο κ. Ραποπόρτ με τα όργανα του έπλεεν εντός της πολυτελεστέρας χλιδής και ακολασίας, την οποίαν η έκφυλος φαντασία του επεθύμει. Αυτή είναι η κυριαρχία του προλεταριάτου και η ισότης των πολιτών!
Β) Εις το ‘Κράσνοε Σέλο’ όχι μακράν της Πετρουπόλεως είνε εγκατεστημένον άλλο τμήμα της Τσέκας, εις μίαν των ωραιοτέρων επαύλεων ενός Μεγάλου Δουκός.
Εις την έπαυλιν ταύτη λαμβάνουν χώραν εξωφρενικά όργια. Εκεί εσύροντο και σύρονται αι ωραιότεραι κόραι του δυστυχούς ρωσσικού λαού, των οποίων αι οιμωγαί και κραυγαί, εκβιαζομένων υπό των εν κραιπάλη διατελούντων οργάνων της Τσέκας, σβήνονται από τα μελωδικά άσματα των επιτασσομένων εκάστοτε αοιδών του πρώην αυτοκρατορικού θεάτρου.
Ο κ. Σοφιανόπουλος έπρεπε να πλησιάση έστω και μακρόθεν ένα εκ των τοιούτων κέντρων διά να αισθανθή καλύτερον τ’ αγαθά της δήθεν εργατικής επαναστάσεως και της …πιστής εφαρμογής των δημοκοπικών αξιωμάτων τα οποία εκήρυξε.
Αι καταδιώξεις, πιέσεις και θανατικαί ποιναί εξακολουθούν μέχρι σήμερον, αλλ’ ως επί το πλείστον ολίγον μακράν της Πετρουπόλεως και Μόσχας, ίνα μη προσπίπτουν ευκόλως εις την αντίληψιν των αντιπροσώπων ξένων κρατών και των ξένων επισκεπτών.
Η διάλυσις της Οικογενείας.
Η τραγικωτέρα εκ των ολεθρίων συνεπειών του κομμουνισμού, την οποίαν πρέπει να προσέξουν όχι μόνον οι ΄Ελληνες εργάται και εν γένει οι ΄Ελληνες πολίται, αλλά όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι όλης της γης, είνε η διάλυσις της οικογενείας, την οποίαν εκήρυξαν και εφήρμοσαν λυσσωδώς εις βάρος των Ρώσσων Χριστιανών οι Εβραίοι Δικτάτορες.
Είνε αφάνταστος η βδελυρά ακολασία η οποία προέκυψεν εξ αυτής εις όλην την Ρωσσία. Η Αλεξάντρα Κολοντάι, μία εκ των μεγάλων κομμουνιστριών, εις φυλλάδιόν της υπό τον τίτλον ‘ Η οικογένεια και το κομμουνιστικόν Κράτος’ γράφει επί λέξει τα εξής:
‘Η παλαιά οικογένεια καταστρέφεται μόνη της, διότι μετεβλήθησαν αι συνθήκαι της ζωής. Η οικογένεια παύει να είναι αναγκαία διά το Κράτος. Το παιδί θα το θρέψη και θα το μορφώση το Κομμουνιστικόν Κράτος. Εις την θέσιν του σημερινού αδιαλύτου γάμου, θα γεννηθή η ελευθέρα ένωσις, ο ελεύθερος έρως’.
Και επειδή η αρχή αυτή εφαρμοσθείσα προυκάλεσε την αγανάκτησιν όλου του ρωσσικού λαού, συμπεριλαμβανομένων και των εργατριών, η μεγάλη Κομμουνίστρια αναφωνεί:
‘Γυναίκες εργάτριαι μη λυπείσθε διότι βλέπετε την σημερινήν οικογένειαν να εξαφανίζεται’.
Προτού αναλύσω τας τραγικάς συνεπείας της διαλύσεως της οικογενείας θα απαριθμήσω τα μέτρα, δι’ ών οι Εβραίοι μπολσεβίκοι επεδίωξαν να επιτύχουν του σκοπού των.

1) Εξέδωσαν τ’η 18η Δεκεμβρίου 1918 Διάταγμα καταργούν τον εκκλησιαστικόν γάμον και καθιστόν ευρύτατον το δικαίωμα του διαζυγίου. Αρκεί να κάμη τις μίαν δήλωσιν ότι δεν επιθυμή πλέον να συζή με την σύζυγόν του ή αντιστρόφως η σύζυγος με τον σύζυγόν της και αμέσως λαμβάνεται άνευ πολλών διατυπώσεων το διαζύγιον. Η διάταξις αύτη είχε και τα κωμικά της επεισόδια.

Ωρισμέναι υπηρέτριαι και μαγείρισσαι κακής διαγωγής στρατολογηθείσαι επί τούτω συνεκρότουν εις τα θέατρα συλλαλητήρια και ανερχόμεναι εις την σκηνήν ετόνιζον τα αγαθά του διαζυγίου. ΄Εβλεπε κανείς π.χ. χονδροειδεστάτην μαγείρισσαν εν μέθη διατελούσαν ν’ αποτείνεται με ζωηράς χειρονομίας προς το ακροατήριον και με ασχήμους κινήσεις του σώματος να δηλώνη ότι έφθασε η ευτυχής εποχή που ειμπορεί κάθε μήνα ν’ αλλάσση τον σύζυγόν της.
Οφείλομεν να τονίσωμεν ιδιαιτέρως ότι τόσον ο κηρυσσόμενος αθεισμός, όσω και ο νόμος ούτος περί διαζυγίου αποβλέπουν μόνον τους Χριστιανούς, ουχί δε και τους οπαδούς των άλλων θρησκευμάτων. Ούτω ενώ είδομεν άπειρα διαζύγια Χριστιανών, δεν είδομεν ούτε έν τοιούτον εβραίου ή μουσουλμάνου.

2) Άλλο διάταγμα των μπολσεβίκων εκήρυξεν επισήμως ότι οι γονείς

κανέν ηθικόν δικαίωμα δεν έχουν επί των τέκνων των και ότι τα
τέκνα είνε ελεύθερα να πράττουν ό,τι θέλουν. Είνε ευνόητοι αι
συνέπειαι της διατάξεως ταύτης. Επηκολούθησεν τελεία διαφθορά των
ανηλίκων, ήτις εξεδηλώθη αμέσως διά των εξής γεγονότων: Πρώτον τα παιδία ήρχισαν να κλέπτουν διάφορα αντικείμενα του σπιτιού των και
να τα πωλούν διά ν’ αγοράσουν καπνόν ή σιγαρέττα και το χείριστον
πάντων κοκαίνην. Συχνά συναντά κανείς εις τους δρόμους όμιλον
παιδίων ηλικίας 12-15 ετών αμφοτέρων των φύλων ζωηρώς
συζητούντων πώς το έν απερρόφησεν περισσοτέραν κοκαίνην ή το
άλλο. Ούτω δε συζητούντα μεταβαίνουν εις την σχολήν.

3) Εις τα σχολεία ενεργείται διδασκαλία κυριολεκτικώς κλονίζουσα

όλας τας ηθικάς βάσεις άς είχον οι μαθηται από την πρώην σχολήν ή την
οικογένειά των.
Καλός μαθητής θεωρείται εκείνος ο οποίος γνωρίζει ποίαν θέσιν κατέχει ο Α ή Β Εβραίος ‘Επίτροπος του λαού’ και ποίας υπηρεσίας προσέφερεν εις την κοινωνικήν επανάστασιν. Επί της βάσεως αυτής κρίνονται και οι διδάσκαλοι οι οποίοι υποβάλλονται εις εξετάσεις από τους επιθεωρητάς.
Εάν δεν είνε εις θέσιν ν’ απαντήσουν ικανοποιητικώς εις τοιούτου
είδους ερωτήματα, αμέσως παύονται διά να καταδικασθούν εις τας
πλέον φρικώδεις στερήσεις, διότι ούτοι θεωρούνται εστιγματισμένοι
εχθροί του προλεταριάτου.
Αποβλέποντες εις την ηθικήν παράλυσιν της παρούσης γενεάς οι
Εβραίοι Δικτάτορες εφήρμοσαν το μικτόν σύστημα της φοιτήσεως εις το
σχολείον, αρρένων και θηλέων.
Παρέστημεν ολίγους μήνας βραδύτερον μάρτυρες προ του απεχθεστέρου θεάματος, να βλέπωμεν κορασίδας 13, 14, 15 ετών εγκύους.
4) Προς εξολόθρευσιν του ρωσσικού λαού οι ερυθροί τύραννοι της Μόσχας
εξέδωκαν Διάταγμα δυνάμει του οποίου οι εκτρώσεις είνε
ελεύθεραι και τα νοσοκομεία είνε υποχρεωμένα να προβαίνουν
εις την έκτρωσιν δωρεάν
5) Άλλο Διάταγμα ομιλεί περί κοινοκτημοσύνης των γυναικών, αλλά
τούτο δεν εφηρμόσθη εις όλην την Ρωσσίαν.
Χάριν περιεργείας, ιδού επί λέξει μερικά τοιαύτα διατάγματα.
‘ Ο σύντροφος Καρασέεβ έχει το δικαίωμα της κοινοκτημοσύνης
εις την πόλιν Αικατερινοδάρ, επί δέκα νεανίδων από 16 έως 20
ετών, κατά την εαυτού εκλογήν’.
Ιδού και έτερον διάταγμα αρκετά ενδεικτικόν:
‘Διά του παρόντος πιστοποιείται, ότι ο σύντροφος Εθιόνικος
εξουσιοδοτείται να λάβη δι εαυτόν νέαν κόρην. Κανείς δεν έχει το
δικαίωμα να του απαγορεύση ή ν’ αντισταθή. Είναι
εξουσιοδοτημένος με απεριόριστον δικαίωμα, όπερ και
πιστοποιείται διά των υπογραφών’.
Ο ιερός χαρακτήρ της οικογενείας, βάσις όχι μόνον του πολλαπλασιασμού, αλλά και της υπάρξεως παντός έθνους, κατηργήθη, ο ελεύθερος γάμος επετράπη μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε η συμβίωσις ανδρός και γυναικός να διαρκή μόνον μερικούς μήνας, τα δε καθήκοντα των συζύγων περιορίζονται αποκλειστικώς εις την κτηνώδη ηδονήν.
Ευκόλως φαντάζεται πάς τις ποίαι υπήρξαν αι συνέπειαι των μέτρων τούτων.
Αι γεννήσεις ηλαττώθησαν κατά 50% τουλάχιστον και βαίνουν ελαττούμεναι, τα αφροδίσια νοσήματα έχουν τόσον διαδοθή ώστε να εγερθή συζήτησις σοβαρά εις τας Κομμουνιστικάς εφημερίδας, πρωτοσταντούντος του Κομμισάρου της Υγιεινής Σιμάσκο.
Ούτος προέτεινε διάφορα μέτρα προληπτικά, αλλ’ όλα αυτά προς το θεαθήναι. Και ο δυστυχής Ρωσσικός λαός κλαίει τα φθίνοντα πολλά εκατομμύρια τέκνων του από την φοβεράν μάστιγα της συφιλίδος, ήτις τόσον ευρέως έχει διαδοθή, όχι μόνον εις τας πόλεις, αλλά και την ύπαιθρον.
Εις την τεχνητήν πείναν, εις τας διαφόρους επιδημίας, εις τα νοσήματα, ο Ρωσσικός λαός αναγνωρίζει σκόπιμα μέσα, τα οποία μεταχειρίζεται η σπείρα αύτη των διεθνών συνωμοτών προς εξόντωσιν του Χριστιανικού Ρωσσικού λαού, τρομοκρατουμένου διά της Τσέκας ή Γκεπεού, ξενικής μισθοφόρου στρατιάς, οργάνου της Τρίτης Διεθνούς, ήτις αποτελείται από πάν άλλον, ή από Ρώσσους. Διότι εις την φρουράν αυτήν τα 50% είνε Εσθονοί και Λιθουανοί και τα έτερα 50% Κινέζοι και [τουρκόφωνοι] Μωαμεθανοί της κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου, [μεταξύ των οποίων και Χάζαροι], ανέκαθεν μισούντες τον Ρωσσικόν Χριστιανικόν λαόν.
Είνε περίεργον πώς ο κ. Σοφιανόπουλος ουδέν εκ των ανωτέρω αντελήφθη ή καίτοι αντιληφθείς δεν εσημείωσε εις τα μακρά άρθρα του υπέρ του μπολσεβικισμού.
Είνε γνωστόν εκ της ιστορίας του πολιτισμού ότι ο άνθρωπος είνε κατ' εξοχήν ζώον κοινωνικόν και ότι αφ' ής στιγμής συνέπηξε την πρώτην κοινωνίαν ησθάνθη την ανάγκην να περιορίζη τας ατομικάς πράξεις του διά να μη θίγη υλικώς και ηθικώς τον πλησίον του. Ο περιορισμός ούτος εκάστου εγώ, δηλαδή ο αμοιβαίος σεβασμός των πολιτών εδημιούργησε την έννοιαν της ηθικής και του δικαίου. Είνε δε αυταπόδεικτον ότι άνευ του αμοιβαίου τούτου σεβασμού πάσα κοινωνία, πάν έθνος είναι προωρισμένον να διαλυθή αφού τα διάφορα μέλη αυτού θα επιτίθενται το έν κατά του άλλου διά να ικανοποιήσουν τας ορέξεις των εις βάρος των άλλων.
Η έννοια αύτη της ηθικής δεν υπάρχει σήμερον εν Ρωσσία. Ο κομμουνισμός ειργάσθη να την καταστρέψη. Το κτηνώδες ένστικτον της γενετησίου ορμής, το οποίον αφομοιώνει τον άνθρωπον πλήρως προς τα άλογα ζώα, απολαύει της πλέον αχαλινώτου ελευθερίας. Η αγάπη προς την οικογένειαν, πηγή των ωραιοτέρων φίλτρων, δεν υπάρχει πλέον. Ο σεβασμός προς τον Θεόν, πηγή των ευγενεστέρων θυσιών, εξέλειπεν τελείως. Η αγάπη προς την εθνικήν πατρίδα, πηγή απαραμίλλων ηρωισμών, υπενομεύθη τελείως.
΄Ολαι αυταί αι ηθικαί αρχαί, αι οποίαι αποτελούν τον απαραίτητον συνεκτικόν κρίκον πάσης κοινωνίας, εξηφανίσθησαν.
Ο Ρωσσικός λαός, και αν ακόμη ταχέως απηλλάσσετο εκ του μπολσεβικικού ζυγού, θα χρειασθή αιώνας ολοκλήρους διά να επανεύρη την ψυχικήν, ηθικήν και εθνικήν του συνείδησιν.
Ουδείς χαλινός, ούτε θρησκευτικός, ούτε οικογενειακός, ούτε εκπαιδευτικός, υπάρχει σήμερον διά να εμποδίζη την διάπραξιν αδικημάτων προς κορεσμόν ιδίων ορέξεων.
Η παρατηρουμένη αποσύνθεσις δεν είναι απλώς πολιτική ή εθνική. Δεν πρόκειται απλώς περί της εξαφανίσεως του πατριωτικού αισθήματος. Πρόκειται περί της εξαλείψεως του στοιχειώδους σεβασμού τον οποίον πας άνθρωπος οφείλει προς τους ομοίους του.
Ουδέποτε η εγκληματικότης των ανηλίκων έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν, όπως εν τώ γηίνω αυτώ …παραδείσω του κομμουνιστικού κράτους.
Μέχρι τοιούτου σημείου έχει προχωρήσει η εγκληματικότης της νέας γενεάς, ώστε ήρχισε να θεωρείται επικίνδυνος και εις τους διεθνείς αυτούς τυράννους. Αυτός ο επίσημος σοβιετικός τύπος ησχολήθη πλειστάκις με το ζήτημα τούτο.
Δεν θέλομεν να προφητεύσωμεν. Αλλ’ εκφράζομεν την βεβαιότητα εξ όσων είδομεν ότι εκ της εγκληματικής και διεφθαρμένης ταύτης γενεάς θα εξέλθουν οι εκδικηταί οι οποίοι θα τιμωρήσουν αμειλίκτως τους Εβραίους Δικτάτορας.
Σημειωτέον ότι τας Κυριακάς και τας μη εργασίμους ημέρας εκατοντάδες χαμινίων γυμνοπόδων με ερυθρούς χιτώνας, επί τούτω στρατολογουμένων, περιφέρονται εις τας οδούς με ερυθράς σημαίας, ψάλλοντα άσεμνα άσματα, καταλήγοντα εις την επωδόν: ‘Κάτω ο Θεός’, ‘Ζήτω η Κομμουνιστική Διεθνής’.
Εν τη αφελεία των τα μικρά παιδία χαίρουν, διότι είνε ελεύθερα να ικανοποιούν οιονδήποτε πόθον, οιανδήποτε όρεξίν των. Δεν ημπορούν να εκτιμήσουν ότι η ακόλαστος αυτή ελευθερία, αυξάνει αντί να ελαττώνη τα εγωιστικά των ένστικτα, των οποίων η βαθμιαία άμβλυνσις αποτελεί τον σκοπόν παντός ανθρωπίνου πολιτισμού. Ιδού διατί εις όλην την Ρωσσίαν, τόσον εις τας πόλεις, όσω και τα χωρία, βλέπει τις όλα τα παιδία δηλητηριασμένα με το ψεύδος και με την πορνείαν. Είνε απιστεύτως φοβερά η επιδημία της ανηθικότητος, η οποία χαρακτηρίζει το Κομμουνιστικόν πολίτευμα.
΄Ολοι ψεύδονται. Όλοι κλέπτουν, όλοι έγιναν ταπεινοί και δειλοί.
Οι ανώτεροι επίτροποι του λαού οίτινες κατά 80% είνε Εβραίοι, άπαξ της εβδομάδος συνέρχονται εις το Μουσείον Αλεξάνδρου του Ι’, όπου λέγεται ότι λαμβάνουν χώραν ανθρωποθυσίαι, κατόπιν των οποίων ακολουθούν όργια.
Εν Μόσχα εκδίδεται περιοδικόν το οποίον υβρίζει κατά τον ασεβέστερον τρόπον την χριστιανικήν θρησκείαν. Διά να καταστήση δε αυτήν μισητήν δεν διστάζει να κηρύττη ότι ‘ο Ιησούς Χριστός ήτο συνεργός των κεφαλαιούχων και των εργοστασιαρχών’ και ότι αυτός έδιδε το σύνθημα του φόνου τών υπέρ των δικαίων των αγωνιζομένων …εργατών. Το περιοδικόν τούτον εδημοσίευσε μεταξύ άλλων μίαν γελοιογραφίαν παριστώσαν τον ‘Γαλιλαίον’ όπως ονομάζουν τον Χριστόν εντός οίκου ανοχής, διδάσκοντα εις τας ημιγύμνους γυναίκας να υποκύψουν αγογγύστως εις την μοίραν των. Κάτωθεν δε της γελοιογραφίας υπήρχον διάφορα ρητά του Ευαγγελίου.
Όπως δε επανειλημμένως ετόνισα όχι μόνον δεν γίνεται καμμία επίθεσις κατά της εβραικής θρησκείας, αλλά και τιμωρείται διά θανάτου πάς προσβάλλων αυτήν.
Οι εγγεγραμμένοι εις το κόμμα Κομμουνισταί δεν έχουν το δικαίωμα να παρακολουθήσουν την λειτουργίαν της χριστιανικής θρησκείας, ούτε δε να ταφούν υπό τα ευχάς της Εκκλησίας.
Χαρακτηριστικώτατον είναι το θέαμα κηδείας κομμουνιστού, το οποίον πολλάκις παρηκολούθησα. Φέρετρον ερυθρόν, επί ερυθράς νεκροφόρου, άνευ σταυρού και άνευ ιερέως. Οι ίπποι είναι κεκαλυμμένοι επίσης με ερυθρά υφάσματα, οι δε ακολουθούντες την κηδείαν συγγενείς κρατούν εις ένδειξιν πένθους ταινίας ερυθράς.
Η σπουδαιοτέρα όμως πηγή ανηθικότητος και η πλέον επικίνδυνος δεν είνε ούτε το κήρυγμα κατά της θρησκείας, ούτε το κήρυγμα κατά της οικογενείας. Είναι η έλλεψις πίστεως εις την εργασίαν, την οποίαν έλλειψιν εγέννησεν αυτό τούτο το κομμουνιστικόν καθεστώς μη επιτρέπον εις τον εργαζόμενον ν’ απολαμβάνη τους καρπούς των μόχθων του.
Η κοινοκτημοσύνη, η ιδέα ότι δεν θα κερδίση τις τίποτε εντείνων τας προσπαθείας του, η εξίσωσις του ευφυούς προς τον ηλίθιον, του φιλέργου προς τον οκνηρόν, του υγιούς προς τον ασθενικόν, του ευσυνειδήτου προς τον ασυνείδητον, εξήλειψε την αγάπην προς την εργασίαν και επεξέτεινε την οκνηρίαν, η οποία είνε το καταστρεπτικώτερον ελάττωμα διά τα άτομα και τους λαούς.
Αποσύνθεσις ηθική, κοινωνική, οικονομική, Εθνική. Ιδού τα αποτελέσματα της αιμοσταγούς δικτατορίας του μπολσεβικισμού.
Οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού έχουν ένα μόνον εξαιρετικόν προσόν. Είναι ανυπέρβλητοι δημοκόποι. Ξεύρουν να παίζουν με τας λέξεις περισσότερον από κάθε άλλον διά να εξαπατούν τον αθώον λαόν. Το χάρισμα αυτό – εάν είνε χάρισμα – το ανέπτυξαν με άφθαστον επιτηδειότητα εις το ζήτημα της …πνευματικής αναπτύξεως του Ρωσσικού λαού, δηλαδή της πνευματικής αποκτηνώσεώς του.
Αφ’ ενός λέγουν ότι η θεμελειώδης αρχή του μπολσεβικισμού είνε η αρχή της αυτοδιαθέσεως κάθε έθνους. Και αφ’ ετέρου αρνούνται εις τον Ρωσσικόν λαόν κάθε ελευθερίαν διαθέσεως των ιδικών του υποθέσεων. Ερωτώμενοι τότε διά την αυνέπειαν αυτήν, απαντούν ότι η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή των ωργανωμένων κομμουνιστών, δεν επιτρέπει την χορήγησιν πάσης ελευθερίας αντιθέτου προς τα συμφέροντά του. Με άλλας λέξεις 600 χιλιάδες ρώσσων Κομμουνιστών δικαιούνται να τυραννούν, να σφάζουν, να ληστεύουν 120 εκατομμύρια ανθρώπων. Και πρό παντός δικαιούνται να τώ αρνηθούν πνευματικήν ελευθερίαν εις την Ρωσσίαν.
Εις το περίφημο έργον του ‘Το Πρόγραμμα των Μπολσεβίκων’, ο Ν. Μπουχαρίν, ένας εκ των κορυφαίων κομμουνιστών λέγει ρητώς ότι ‘όλοι φωνάζουν με μανίαν εναντίον των μπολσεβίκων, διότι παύουν τας εφημερίδας, φυλακίζουν, απαγορεύουν τας συγκεντρώσεις, επαναφέρουν την απολυταρχίαν, είναι τύραννοι, δολοφόνοι και άλλα παρόμοια’.
Εις την κατηγορίαν ταύτην απαντά ο ίδιος ο σύντροφος Ν. Μπουχαρίν ως εξής:
‘Τώρα ότε έχομεν δικτατορίαν εργατών και χωρικών, της οποίας σκοπός είνε να πλήξη τελευταίως την αστικήν τάξιν (δηλαδή όλον τον Ρωσσικόν λαόν, πλήν 600 χιλιάδων κομμουνιστών) είνε προφανές ότι δεν είνε δυνατόν να δοθούν εις αυτή πολλαί ελευθερίαι, ούτε το δικαίωμα να ψηφίζη’.
Και ενώ έχομεν τοιαύτας βαρυσημάντους ομολογίας αυτών των μπολσεβίκων, έρχεται ο κ. Σοφιανόπουλος να εξάρη την επιστημονικήν και πνευματικήν κίνησιν του μπολσεβικικού κράτους.
Μελετήσας μετά προσοχής την αρθρογραφίαν του κ. Σοφιανοπούλου ανεγνώρισα όλα όσα χιλιάκις ανέγνωσα εις την αρθρογραφίαν των κορυφαίων μπολσεβίκων δημοσιογράφων και μάλιστα του Εβραίου Ναχαμκές (του φέροντος το ρωσσικόν ψευδώνυμον Στέκλωφ) και του επίσης Εβραίου Ράδεκ. Αλλ’ η αρθρογραφία αύτη δεν είνε τίποτε άλλο ειμή μία συστηματική προπαγάνδα διαγράφουσα αναιδέστατα όλα τα εν Ρωσσία γεγονότα και προσπαθούσα να τα παρουσιάζη ομολογουμένως μετά μεγάλης τέχνης, όπως διατάσσει το Ανώτατον Συμβούλιον της Εργασίας και Αμύνης, το καλούμενον (ΣΤΟ), το και εκτελεστικόν της Γ’ Διεθνούς, διά την εσωτερικήν διοίκησιν της Ρωσσίας.
Η αρθρογραφία του κ. Σοφιανοπούλου υπήρξεν ένα συμπίλημα διαφόρων άρθρων των δύο μπολσεβικικών εφημερίδων της Μόσχας, ήτοι της ‘Ισβέστιας’ (Ειδήσεων) και της ‘Πράβδας’ (Αληθείας), εις τα οποία προ πολλού κανείς σοβαρός άνθρωπος εν Ρωσσία δεν τα πιστεύει πλέον, πλήν των μελών του κομμουνιστικού κόμματος και τούτο υποχρεωτικώς διότι τα 90% εξ αυτών είνε σχεδόν αγράμματοι.
Απόδειξιν τούτου ο κ. Σοφιανόπουλος ηδύνατο να ανεύρη εις αυτήν την ‘Πράβδαν’, ήτις εξ αφορμής της εκκαθαρίσεως του κομμουνιστικού κόμματος κατά το 1922 έγραφεν αυτολεξεί τα εξής:
‘Ημείς δεν έχομεν ανάγκην να γνωρίζωμεν εάν κάθε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος είναι εγγράμματον ή αγράμματον, ημείς δεν θέλομεν να γνωρίζωμεν εάν κατέχη το κομμουνιστικόν αλφάβητον. Θέλομεν να γνωρίζωμεν μόνον εάν είνε πιστόν μέλος, εάν υπακούη τυφλώς εις τας διαταγάς του κεντρικού κομιτάτου του κόμματος.’
Λόγου γενομένων περί των πηγών εξ ών ο κ. Σοφιανόπουλος ήντλησε τας πληροφορίας του, οφείλομεν να σημειώσωμεν ότι αν και ο Τύπος είναι μονοπώλιον του κράτους εν Ρωσσία, αι δύο εφημερίδες η ‘Ισβέστια’ και η ‘Πράβδα’, τα επίσημα όργανα του κράτους δεν έχουν κυκλοφορίαν μεγαλυτέραν των 30-35 χιλιάδων φύλλων καθημερινώς, μ’ όλον ότι όλαι αι υπηρεσίαι είναι υποχρεωμέναι να εγγράφωνται συνδρομηταί, επί πλέον δε εκδίδονται εις χώραν 121 εκατομμυρίων κατοίκων.
Ο κ. Σοφιανόπουλος, ακριβώς όπως και ο μονοπωλιακός τύπος του μπολσεβικικού κράτους επήνεσε με υπερβολικόν ενθουσιασμόν και θορυβώδη θαυμασμόν έν σοβιετικόν διάταγμα, το της καταργήσεως της αγραμματωσύνης (Νταλόι μπεζγραμτνός). Αλλά κατόπιν δύο ετών θορυβώδους ρεκλάμας απεδείχθη ότι ώδινεν όρος και έτεκεν μύν. Και αντί το διάταγμα τούτο να ελαττώση, ηύξησε τον αριθμόν των αγραμμάτων, εις βαθμόν απίστευτον. Από τα υπάρχοντα πρότερον δημοτικά σχολεία 50% έκλεισαν δι’ έλλειψιν πόρων, τα δε άλλα 50% ευρίσκονται εις ελεεινοτάτην κατάστασιν.
Τα σχολεία της μέσης εκπαιδεύσεως ανέμενεν η αυτή τύχη. Τα πλείστα έκλεισαν, εις δε τα υφιστάμενα επιβάλλεται φορολογία βαρυτάτη εις τους φοιτητάς, ούτως ώστε οσημέραι ο αριθμός των μαθητών ελαττούται.
Εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα η φοίτησις εμποδίζεται εις τους γνησίους ρώσσους φοιτητάς, ως μη δυναμένους δήθεν ν’ απαντήσουν κατά την εγγραφήν των εις τα τιθέμενα 34 κομμουνιστικά ερωτήματα. Κατά το 1924 απήτησαν τοιαύτας απαντήσεις όχι μόνον από τους εισερχομένους το πρώτον εις τα Πανεπιστήμια, αλλά και από τους τριετείς και τετραετείς. Οι μη δυνηθέντες ν’ απαντήσουν απεβλήθησαν. Οι αποβληθέντες μόνον εν Μόσχα και Πετρουπόλει κατά το 1924 ανήλθον εις 12.000 φοιτητάς.
Εις το παρελθόν η Ρωσσία διεκρίνετο διά τας πλουσίως οργανωμένας ανωτέρας της σχολάς, διά τα άφθονα μέσα τα οποία διέθετον και διά τινους διακεκριμένους επιστήμονάς της. ΄Ηδη όλα αυτά ανήκουν εις το παρελθόν. Πλείστοι των διακεκριμένων καθηγητών διδάσκουν ήδη εις ξένα Πανεπιστήμια, εις την Τσεχοσλοβακίαν, άλλοι εις την Γερμανίαν και άλλοι εις την Γαλλίαν. Οι υπολειφθέντες είνε ηναγκασμένοι να εργάζωνται συμφώνως προς τας απολυταρχικωτάτας διαταγάς του εξ Εβραίων έλκοντος το γένος Επιτρόπου επί της Παιδείας Λουνατσάρσκυ. Και ο μεγαλόσχημος αυτός Κομμισάριος εξετόπισε πολλούς διακεκριμένους επιστήμονας από την επί μακρά έτη διεύθυνσιν ιατρικής κλινικής και εν ταύτη διώρισε νεαρούς Εβραίους ιατρούς, τους δε πρώην διευθυντάς και καθηγητάς τους έθεσε υπό τας διαταγάς των.
Εάν επισκεφθή τις τας διαφόρους σχολάς τας οποίας τώρα ονομάζουν ‘Μπούζ’, τουτέστι ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποκομίζει αμέσως την εντύπωσιν ότι ευρίσκεται οπουδήποτε αλλαχού πλήν της Ρωσσίας, διότι αι φυσιογνωμίαι των σπουδαστών εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων είνε ξένων φυλών και δή εβραικαί.
Είναι ακόμη άγνωστα τα βαθύτερα αίτια της περιφήμου ‘ασθενείας’ του Λενίν, η οποία όχι μόνον τον απεμάκρυνε εκ της αρχής, αλλά και τον ωδήγησεν εις τον τάφον. Τα αυτά αίτια προυκάλεσαν μετά δύο περίπου έτη πρώτον την ‘ασθένειαν’ και κατόπιν την απομάκρυνσιν του Τρότσκυ εκ της αρχής.
Καθ’ ήν στιγμήν χαράσσω τας γραμμάς ταύτας αγγέλλεται η συμφιλίωσίς του προς την Μόσχαν. Το γεγονός όμως τούτο, έστω και επαληθεύον, δεν αφαιρεί την σημασίαν των κατωτέρω πληροφοριών, αι οποίαι χύνουν φώς επί της αιμοδιψούς τυραννίας, η οποία κυβερνά σήμερον την ατυχή Ρωσσίαν.
Οι εκ των παρασκηνίων εμπνέοντες τους εβραίους δικτάτορας της Μόσχας είναι τόσον δαιμόνιοι εις την σκηνοθεσίαν ώστε σπανιώτατα κατορθώνει κανείς να διακρίνη τα νήματα διά των οποίων κινούνται τα επί σκηνής εμφανιζόμενα νευρόσπαστά των.
Ο Τρότσκυ κατηγορήθη, όπως κατηγορήθη ακριβώς και ο Λενίν, ότι ήρχισε ν’ αποκλίνη προς την δεξιάν, ότι δηλαδή ήρχισε να θυσιάζη τας κομμουνιστικάς αρχάς και να κλίνη προς τας αστικάς, καθιστάμενος ούτω εμπόδιον διά την …ευημερίαν της ‘Ενώσεως των Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών’.
Θα ηδύνατο κανείς να παραδεχθή προς στιγμήν την κατηγορίαν ταύτην ως βάσιμον. Αλλά τότε διατί το Μπολσεβικικόν Κράτος ευθύς μετά την αποχώρησιν του Λενίν εφήρμοσε διάφορα μέτρα, μαρτυρούντα ότι απεδέχετο τας αντιλήψεις, τας οποίας κατέκρινεν;
Ο Τρότσκυ απολογούμενος προ μηνός προς το Κεντρικόν Κομιτάτον των Σοβιέτ έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:
‘ Επειδή ο πρόλογος του βιβλίου μου «Μαθήματα εκ της Επαναστάσεως του Οκτωβρίου» έδωκε την τυπικήν αφορμήν διά την τελευταίαν συζήτησιν, θεωρώ απαραίτητον ν’ αποκρούσω την κατηγορίαν, ότι δήθεν έγραψα το βιβλίον μου εν αγνοία του Κεντρικού Κομιτάτου και του Κόμματος. Το βιβλίον μου εξετυπώθη κατά τον αυτόν ακριβώς τρόπον, καθ’ όν και όλα τα βιβλία των λοιπών μελών του Κεντρικού Κομιτάτου και του Κόμματος. Τα διάφορα δε κεφάλαια αυτού εδημοσιεύθησαν εις την «Πράβδαν» επίσημον όργανον του Ρωσσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, της οποίας η σύνταξις όχι μόνον δεν έκαμε καμμίαν υποσημείωσιν, αλλά και ουδέποτε μοί υπέδειξεν ότι δεν συνεφώνει προς οιονδήποτε σημείον αυτών’.
Αι φράσεις αύται του Τρότσκυ αποδεικνύουν ότι εν τη πραγματικότητι ουδεμία υφίσταται διαφωνία αρχών μεταξύ αυτού, Εβραίου την Εθνικότητα (Μπρονστάιν ονόματι) και του κατ’ επίφασιν αντιπάλου του Ζηνόβιεφ, επίσης Εβραίου (καλουμένου πράγματι ΄Απφελμπάουμ). Ακριβώς όμως ουδεμία υφίστατο διαφωνία μεταξύ του Λενίν και του Τρότσκυ, όταν ο πρώτος ηναγκάζετο να αποσυρθή εκ της αρχής υπό τας αυτάς συνθήκας, υφ’ άς και ο Τρότσκυ.
Αλλαχού λοιπόν και ουχί εις διαφωνίαν αρχών πρέπει να αναζητηθούν τα πραγματικά αίτια, τα οποία ώθησαν το Κεντρικόν Κομιτάτον της Μόσχας να επιβάλη εις τον Τρότσκυ να ‘ασθενήση’ και να εγκατασταθή εις Κριμαίαν.
Τα κατωτέρω αναπτυσσόμενα γεγονότα, επιτρέπουν, νομίζω, να βεβαιώση τις ότι τόσον η απομάκρυνσις του Λενίν όσω και του Τρότσκυ οφείλονται εις διαταγήν των εμπνεόντων τον Διεθνή Κομμουνισμόν, οι οποίοι ανυπερβλήτως ως ψυχολόγοι αισθάνονται:

1) Την ανάγκην να προσφέρουν εξιλαστήρια θύματα, εις την ογκουμένην αγανάκτησιν, όχι πλέον των ρώσσων αστών, αλλ’ αυτών των κομμουνιστών, όσοι εξ αφελείας ηκολούθησαν το σατανικόν των πρόγραμμα.

2) Την ανάγκην της εκκαθαρίσεως και της ανανώσεως τού Κομμουνιστικού Κόμματος διά της αποβολής ή και της εξοντώσεως των κομμουνιστών εκείνων, όσοι εκδηλούν δυσφορίαν διά την κατάστασιν.

Ιδού τα γεγονότα, εφ’ ών στηρίζω τας πληροφορίας μου ταύτας.
Τη 15η Οκτωβρίου 1923 – ευρισκόμην ακόμη εν Μόσχα – υπεβλήθη έγγραφος διαμαρτυρία προς την ανωτάτην Εκτελεστικήν Επιτροπήν, του Ρωσσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, υπογεγραμμένη παρά 45 μελών αυτής, ως και του γραμματέως Σαπρόνωφ, διότι δήθεν το Κεντρικόν Κομιτάτον δεν εφαρμόζει πιστώς τας αποφάσεις των τελευταίων Πανσοβιετικών Συνεδρίων. Παρήλθε ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος και ουδέν ελέχθη ή ηκούσθη τι περί της διαμαρτυρίας ταύτης.
΄Εξαφνα κατά τας πρώτας ημέρας του Δεκεμβρίου ήρχισαν ζωηραί συζητήσεις εις τα διάφορα κομμουνιστικά κέντρα της Μόσχας, ως εις Σακολκικώφ, εις Κράσνο-Πρεσνένσκι, κ.α. και εις τας οποίας ήρχισαν να λαμβάνουν μέρος όλοι οι κορυφαίοι του κομμουνιστικού κόμματος. Εξετοξεύοντο αι φοβερώτεραι κατηγορίαι, αι τρομερώτεραι απειλαί, των μέν προς τους δε. Οι μη γνωρίζοντες ότι επρόκειτο περί σκηνοθεσίας ενόμισαν προς στιγμήν ότι πράγματι θα επέλθη σύρραξις μεταξύ των διαφωνούντων κομμουνιστών. Μετά τινας ημέρας η ατμόσφαιρα της Μόσχας εκαλύφθη από πυκνότερα νέφη. Εδημοσιεύθη απόφασις της Ανωτάτης Εκτελεστικής Επιτροπής ήτις εκεραυνοβόλει τους διαμαρτυρηθέντας. Την απόφασιν ταύτην υπέγραψε και ο Τρότσκυ.
Την επιούσαν, της εκδόσεως της αποφάσεως, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος μανθάνων ότι ο Τρότσκυ απέστειλε δύο επιστολάς, μίαν προς τους στρατιωτικούς κομμουνιστάς και ετέραν προς τα κομμουνιστικά Κέντρα του Κράσνο-Πρεσνένσκυ, δι’ ών ετάσσετο με τας βλέψεις της διαμαρτυρηθείσης δήθεν αντιπολιτεύσεως και εναντίον της αποφάσεως, την οποίαν όμως και αυτός υπέγραψεν.
΄Αμα τη λήψει των επιστολών τούτων, πολλοί αφελείς νεαροί στρατιωτικοί, ως και πολλοί των ζωηροτέρων κομμουνιστών, νομίσαντες ότι πραγματικώς ο Τρότσκυ τάσσεται παρά το πλευρόν των, ήρχισαν πλοκλητικώτερον να εκδηλώνουν τας σκέψεις των και ούτω απεκαλύφθησαν εις τα όμματα των άριστα ωργανωμένων μυστικών πρακτόρων της Τσέκας.
Μετά παρέλευσιν δύο ημερών η Μόσχα έκπληκτος επληροφορείτο ότι ο Τρότσκυ εξορίζεται εις το Σότσι και ότι τώ αφηρέθη το Κομμισαριάτον των Στρατιωτικών και Ναυτικών.
Και μεν Τρότσκυ, ως γνωστόν, μετά παρέλευσιν ολίγων μηνών επέστρεψε εις Μόσχαν, αναλαβών πάλιν την υπηρεσίαν του. Αλλά διά της Σατανικής προκλήσεώς του εγένετο υπαίτιος της εξοντώσεως πολλών χιλιάδων χριστιανών Ρώσσων στρατιωτικών, πολιτικών και εργατών, οι οποίοι είχον εκδηλώσει συμπαθείας προς αυτόν. Οι πλείστοι εύρον τον σκληρότερον θάνατον αποσταλέντες εν καιρώ χειμώνος καθ’ ομάδας 500-600 εις το βορειότερον σημείον της Σιβηρίας, όπου υπέκυψαν εις την πείναν και το ψύχος.
Ο ήδη εγερθείς πρότινος θόρυβος πέριξ του Τρότσκυ είναι ασφαλώς νέα σκηνοθεσία προς εξαπάτησιν όχι μόνον των δυσφορούντων κομμουνιστών, αλλά και προς διάσπασιν των προσφύγων Ρώσσων, οίτινες ευρίσκονται μακράν της πατρίδος των.
Και άλλαι ενέργειαι του Τρότσκυ, του Ζηνόβιεφ, και του Καμένεφ (επίσης Εβραίου καλουμένου πράγματι Ρόζενφελδ) τας οποίας θα αναλύσω αύριον, χύνουν επίσης άπλετον φως επί της σκοτεινής εν Ρωσσία καταστάσεως.
΄Αλλην απόδειξιν ότι η αποχώρησις του Τρότσκυ δεν σημαίνει διαφωνίαν αρχών προς τα Σοβιέτ, αλλά αποτελεί τέχνασμα, παρέχει είς βαρυσήμαντος λόγος του Ζηνόβιεφ (Άπφελμπάουμ) δημοσιευθείς εις την ‘Ισβέστια’ της Μόσχας τή 30η Νοεμβρίου 1924, αριθ. Φύλλου 274 (2309). Εις τον λόγον τούτον ο Ζηνόβιεφ, ο δήθεν αντίπαλος του Τρότσκυ έλεγε μεταξύ άλλων ότι ούτος αποτελεί προσωπικότητα ανωτέραν του Λενίν. Και εξηκολούθει ως εξής:
‘Εάν ο Λενίν είνε ο τύπος του επαναστάτου προλεταρίου, ο Τρότσκυ είνε κλασσικός τύπος επαναστάτου διανοουμένου. Ημείς συγκρίνομεν εδώ, όχι πρόσωπα, αλλά τους αντιπροσώπους δύο πολιτικών κατευθύνσεων. Αυτός ο διανοούμενος επαναστάτης, έχει ισχυροτέραν φυσιογνωμίαν, γνωρίζει πολλάκις ν’ αφομοιούται με την προλεταριακήν μάζαν, όταν πρόκειται να εξεγείρη τον όχλον. Αλλ’ εκείνο το οποίον αποτελεί την βάσιν της πολιτικής του δράσεως είνε το επαναστατικόν τού διανοουμένου.’
Αυτός είνε ο ήρως επαναστάτης, όπως ο Σουχάνωφ (Γκίμερ) αποκαλεί τον Τρότσκυ.
Η όλη δράσις του εξορίστου της Κριμαίας, μεγάλου Εβραίου, αποδεικνύει ότι ούτος υπεδύθη πάντοτε με εξαιρετικήν προθυμίαν και ακλόνητον πίστιν τον ρόλον τον οποίον διετάχθη υπό των αρχηγών των μεγάλων Εβραικών οργανώσεων, προς πραγματοποίησιν του εβραικού ιδεώδους της Κοσμοκρατορίας.
Πράγματι, τώ 1903 ο Τρότσκυ ήτο μενσεβίκος, δηλαδή αντιμπολσεβίκος, τώ 1904 απεχώρει από τους Μενσεβίκους και τώ 1905 επέστρεψεν πάλιν εις τας τάξεις των, τώ 1906 εκ δευτέρου απεχώρει από τους Μενσεβίκους, κατά το τέλος δε του ιδίου έτους, υπεστήριζε την σύμπραξιν αυτών με τους Καντέτ (συνταγματικούς μοναρχικούς). Την άνοιξιν του 1907 εις το Συνέδριον του Λονδίνου έλεγεν ότι διίσταται με την Ρόζαν Λούξεμπουργκ (Εβραίαν) και ότι η διάστασις αύτη έχει κατεύθυνσιν όχι πολιτικήν αλλ’ απλώς ατομικήν.
Τώ 1916 ήτοι προ της κομμουνιστικής επαναστάσεως εις το τεύχος του Σοσιάλ-Ντεμοκράτ αρθ. 1 ο Λενίν έγραφε μεταξύ άλλων:
‘Οποιαιδήποτε και εάν είναι αι υποκειμενικαί αγαθαί προθέσεις του Τρότσκυ και του Μάρτωφ (επίσης Εβραίου) αντικειμενικώς υποστηρίζουν τον Ρωσσικόν-Σοσιαλιστικόν Ιμπεριαλισμόν’.
Η φράσις αύτη του Λενίν ενέχει εξαιρετικήν σημασίαν. Ρωσσικός Σοσιαλιστικός Ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει τίποτε άλλο ειμή το εβραικόν ιδεώδες της Κοσμοκρατορίας, το οποίον πράγματι τόσον αποτελεσματικώς έμελλε να εξυπηρετήση ο Τρότσκυ. Αλλά μήπως και ο ίδιος ο Λενίν, δέσμιος των διεθνών συνωμοτών της ανθρωπότητος δεν εξυπηρέτησεν εμμέσως το αυτό ιδανικόν;
Δι’ εμέ όστις εμελέτησα εκ του σύνεγγυς το πνεύμα το διέπον τας οργανώσεις των κομμουνιστών είνε απολύτως βέβαιον ότι ο Τρότσκυ ενεργών από του 1922 ως ενήργησε δεν διέπραξε ποτέ σφάλμα απέναντι του αρχικού σχεδίου του διεθνούς κομμουνισμού. Απλώς έπαιξεν ως ο τελειότερος ηθοποιός τον ρόλον, τον οποίον αι παγκόσμιαι Εβραικαί οργανώσεις τώ επέβαλλον, τουτέστιν εις στιγμάς αμφιβόλου επιτυχίας πρέπει οι διευθύνοντες τον διεθνή κομμουνισμόν να φαίνονται ως διιστάμενοι διά να προπαρασκευάζουν ασφαλή υποχώρησιν εν περιπτώσει αποτυχίας.
Διατί ο ΄Απφελμπάουμ (Ζηνόβιεφ) ορίζει την μεταστροφήν του Τρότσκυ από του 1922; Διότι από της εποχής εκείνης εις τον ερυθρόν στρατόν παρετηρήθησαν τα πρώτα σημεία της δυσφορίας, τα προαναγγέλλοντα αποτυχίαν και πτώσιν του μπολσεβικισμού. Ιδού τινές εκ των ενδείξεων τούτων:
Α) Οι κληρωτοί ερυθροί στρατιώται ήσαν νέοι, οι οποίοι είδον ιδίοις όμμασι τας καταστροφάς τας οποίας οι κομμουνισταί διέπραττον εις τα χωρία των.
Β) Διότι δεν επίστευον εις το κήρυγμα των μπολσεβίκων ότι δήθεν αι καταστροφαί αύται έγιναν χάριν αυτών των νέων και ότι δι’ αυτούς προπαρασκευάζουν νέον κόσμον, επίγειον παράδεισον.
Γ) Όταν οι νέοι ερυθροί στρατιώται μετεφέρθησαν εις τα σώματά των, τα εδρεύοντα εις τας μεγάλας πόλεις της Ρωσσίας, εις Πετρούπολιν, Μόσχαν, Χάρκοβον, Κίεβοβ, κλπ. Ήλθον εις επικοινωνίαν με τους κατοίκους και ιδία με τους εργάτας, παρ’ ών έκπληκτοι εμάνθανον ότι διοικούνται υπό Εβραίων και ότι κανείς παράδεισος δεν υπάρχει εις τας πόλεις εκτός – πολλών – απεράντων νεκροταφείων, εις τα οποία κατακρεουργηθέντα ετάφησαν και θάπτονται τα ευγενέστερα τέκνα της πατρίδος των.
Η πρώτη εκδήλωσις της δυσαρεσκείας των εσημειώθη διά της ομαδικής απαιτήσεως όπως ο εν τώ Στρατώ βίος βελτιωθή. Και είδομεν τον Μπρόνστειν (Τρότρσκυ) να συνηγορή ανήσυχος υπέρ αυτών εις το Πανρωσσικόν συνέδριον του Σοβιέτ κατά το 1922, φθάσας μέχρι του σημείου να εκδώση και διάταγμα (το οποίον όμως δεν ηφηρμόσθη) της επαναφοράς των επωμίδων των αξιωματικών. Το διάταγμα τούτο κατηύνασε τα πνεύματα των απλοικών αυτών θυμάτων του Εβραικού μπολσεβικισμού. Μόνον οι γνωρίζοντες την Ρωσσίαν δύνανται να εκτιμήσουν ποίαν σημασίαν έχει το ζήτημα της επωμίδος διά τον Ρώσσον στρατιώτην.
Από του 1922, από της πρώτης εκδηλώσεως δυσαρεσκείας των ερυθρών στρατιωτικών, ο Τρότσκυ διετάχθη να παίζη τον ρόλον του αποκλίνοντος προς τον Μενσεβικισμόν (δεξιάν), διότι οι προνοητικοί αρχηγοί του Κομμουνισμού ηννόησον ότι το έδαφος ήρχισεν κλονιζόμενον υπό τους πόδας των.
Κατά το 1923 εις τους στρατιωτικούς κύκλους ήρχισε μία κίνησις κατά των Εβραίων τυράννων του Ρωσσικού λαού, οίτινες διά της μισθοφόρου ξενικής φρουράς τρομοκρατούν και αυτόν τον ερυθρόν στρατόν.
΄Αξιον πολλής προσοχής είνε το γεγονός ότι οι Εβραίοι δικτάτορες δεν εμπιστεύονται πολλά όπλα εις την ερυθράν στρατιάν, ήτις δεν έχει παρά μόνον ολίγα όπλα τα οποία μεταχειρίζονται εναλλάξ οι φρουροί.
Πράγματι οσάκις γίνονται τελεταί εις την Πλατείαν του Κρεμλίνου και είνε απαραίτητον να λάβουν μέρος 3-4 λόχοι ερυθρού στρατού, όλα τα πέριξ τετράγωνα καταλαμβάνονται προηγουμένως υπό των ταγμάτων της φρουράς της Τσέκας, μέχρις ότου τελειώσει η παράταξις και οι ερυθροί στρατιώται επιστρέφοντας εις τους στρατώνας αφοπλισθούν!
Ποσάκις δεν παρηκολούθησα το θέαμα τούτο ιδίοις όμμασι;
΄Ηδη ογκούται το ρεύμα των δυσανασχετούντων αξιωματικών διά την δουλείαν την οποίαν υφίσταται η πατρίς των από τους Εβραίους. Διά τούτο οι σατανικώτατοι αρχηγοί του μπολσεβικισμού εσκηνοθέτησαν μίαν κακοηθεστάτην πρόκλησιν της οποίας η εκτέλεσις ανετέθη εις τον Τρότσκυ και διά της οποίας ήλπισαν ότι θα εξηπάτουν τους αφελεστέρους και τολμηροτέρους εκ των δυσφορούντων αξιωματικών της ερυθράς στρατιάς.
Πράγματι, όσοι αξιωματικοί, στρατιώται, υπάλληλοι εκδηλούν συμπαθείας προς τον Τρότσκυ, όχι μόνον απομακρύνονται της υπηρεσίας, αλλά τυφεκίζονται ή εξορίζονται εις την Σιβηρίαν.
Αυτή είνε η πραγματική σημασία της αποχωρήσεως του Τρότσκυ. Δυστυχής ο Ρωσσικός λαός διότι πεισθείς εις τα δημοκοπικά κηρύγματα των μπολσεβίκων και εις τας ελκυστικάς επαγγελίας των – βλέπε και υποσχέσεις Ελλήνων κομμουνιστών – επέτρεψε να επικαθήσουν επί του τραχήλου του οι όφεις του κομμουνισμού, οι οποίοι απομυζούν το αίμα του και θα το απομυζούν τις οίδε επί πόσον ακόμη διάστημα!


[ 311206 - Σημείωσις: Το μεταφραστικόν Τμήμα της ΕΕΕ επεμελήθη του Κειμένου τούτου από σκαναρισμένον τοιούτον και πρόκειται συντόμως να το μεταφράση εις τα Αραβικά, Αγγλικά, Ρωσσικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Γαλλικά και Ιταλικά, το οποίον και θα διαθέσει ΔΩΡΕΑΝ μόνον εις σοβαρούς ερευνητάς, Πανεπιστημιακούς, Φοιτητάς και όσους έχουν εκ των προτέρων εκδηλώσει ενδιαφέρον να γνωρίσουν με στοιχεία ‘Τι Εστί Μπολσεβικισμός’.
Ο Κομμουνισμός δυστυχώς δεν απέθανεν. Απλώς ήλλαξε προβιάν και διά της Στρατηγικής τού Γκράμσκι, κυβερνά την Ανθρωπότητα μέσω λακέδων του στον ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζαν, Παγκόσμιον Νομισματικόν Ταμείον, λοιπούς Παγκόσμιους Οργανισμούς, καθώς και μέσω των ΗΠΑ, Αγγλίας, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας, Καναδά.
Οι διεθνείς Συνωμόται δεν έχουν εγκαταλείψει το Σχέδιόν των διά Κοσμοκρατορίαν και αν δεν αντισταθούμε μαχητικά, δυναμικά, ανυποχώρητα, τότε όλα όσα έχουν υποστεί οι δυστυχείς Ρώσσοι και οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης (1917-1991) θα είναι παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτά που ετοιμάζουν με ψηφισμένους ήδη παγκόσμια τους Νόμους ενός αδίστακτου, Φασιστικού, Στρατοκρατικού Δικτατορικού Καθεστώτος! Το μόνο που προς στιγμήν τούς σταμάτησε είναι το Κοράνι, με τους μαχητές των Ισλαμικών Ταξιαρχιών να μάχονται να σώσουν εαυτούς και τους ανυποψίαστους κατοίκους της …Δύσης, από την επερχόμενη λαίλαπα του Διεθνούς Σιωνισμού!!
Οι εντός αγκυλών ευρισκόμενες σημειώσεις είναι του μεταφραστικού τμήματος της ΕΕΕ.
΄Οσοι ενδιαφέρονται να διορθώσουν ορθογραφικώς, και/ή μεταφράσουν τμήμα ή ολόκληρον το κείμενον τούτο εις μίαν των παραπάνω γλωσσών ή εις οιανδήποτε άλλην, παρακαλούνται να το γνωρίσουν εις τον διαθέσαντα το κείμενον τούτο.]