Πως Διογκώνεται το Δημόσιο Χρέος μιας χώρας...
"Ελληνική Αναγέννηση" - Άρθρο του "Ορφέα
Ευχαριστούμε τον εκδοτικό οίκο «ΑΙΩΡΑ» που μας έδωσε την άδεια να δημοσιεύσουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του John Perkins «Η εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου»
Το δημόσιο χρέος μιας χώρας καταδεικνύει την οικονομική της ανεξαρτησία. Δείχνει σαφώς, την ικανότητά της να σταθεί στο ανταγωνιστικό περιβάλλον και ειδικότερα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Είναι φανερό, ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν σταματήσει οι πολεμικές εχθροπραξίες μεταξύ μεγάλων χωρών, μια τακτική που ήταν συνηθισμένη μέχρι τότε. Τι άλλαξε; Τι ήταν αυτό που προσανατόλισε τις κυβερνήσεις στην ειρηνική «ανάπτυξη», αφήνοντας πίσω τις επικίνδυνες, έτσι κι αλλιώς, πολεμικές επιχειρήσεις; Γιατί, όμως, συνεχίζονται αυτές μόνο όταν αντίπαλοι είναι μια δυνατή με μια αδύνατη χώρα;
Ήρθε το βιβλίο του John Perkins «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» των αξιόλογων εκδόσεων «Αιώρα» (προλογίζει ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου), για να μας δείξει τα πραγματικά αίτια αυτής της μεταστροφής των πολιτικών κυβερνήσεων όλων των μεγάλων κρατών, αναφερόμενος βασικά στην τακτική που ακολούθησαν οι Η.Π.Α. Το βιβλίο αυτό είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο για τον οποιοδήποτε θελήσει να συλλέξει στοιχεία, σχετικά με τον σύγχρονο, οικονομικό έλεγχο των χωρών και πως αυτές υποδουλώθηκαν εσαεί.
Ο John Perkins, εργάστηκε από το 1971 έως το 1981 στην πολυεθνική εταιρία συμβούλων Chas. T. Main, αρχικά ως οικονομικός διευθυντής και υπεύθυνος τοπικού σχεδιασμού. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας Οικονομικός Εκτελεστής, στρατολογημένος από τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου στάθηκαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Πως δούλευαν οι... οικονομικοί δολοφόνοι (ΟΔ).
Οι ΟΔ, είναι μαριονέτες του συστήματος με αποστολή να κατασκευάζουν ψεύτικες μελέτες γύρω από νέα σύγχρονα έργα «πνοής» για τις χώρες που εποφθαλμιά να ελέγξει το σύστημα, δίνοντας όραμα 25 και πλέον ετών, τονίζοντας τις υποτιθέμενες μακροχρόνια θετικές επιδράσεις που θα έχουν αυτά τα έργα στην κοινωνία των χωρών. Έτσι, πείθουν τις κυβερνήσεις για την κατασκευή των έργων. Επειδή όμως, τα έργα αυτά είναι πολυδάπανα οι ηγέτες των χωρών αναγκάζονται να δανειστούν από τράπεζες της Η.Π.Α.
Οι εταιρίες που αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν τα έργα υποδομής είναι θυγατρικές των τραπεζών. «Στην ουσία, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν φεύγει ποτέ από τις Η.Π.Α. Απλά μεταβιβάζεται από τα τραπεζικά γραφεία της Ουάσιγκτον στα τεχνικά γραφεία της Νέας Υόρκης, του Χιούστον ή του Σαν Φρανσίσκο» μας λέει επί λέξει ο John Perkins και συνεχίζει: «Παρά το γεγονός, ότι με τον τρόπο αυτό τα χρήματα επιστρέφονται σχεδόν αμέσως στις εταιρίες-μέλη της εταιρειοκρατίας (με άλλα λόγια στον πιστωτή), η υποχρέωση της χώρας να εξοφλήσει το δάνειο που έλαβε, μαζί με τους τόκους, παραμένει.
Αν ο ΟΔ εκτελέσει την αποστολή του με απόλυτη επιτυχία, τα δάνεια είναι τόσο μεγάλα που ο οφειλέτης μετά από λίγα χρόνια αδυνατεί να πληρώσει τις δόσεις του. Όταν συμβεί αυτό, απαιτούμε κάποιο αντίτιμο, κατά τα πρότυπα της Μαφίας, π.χ. έλεγχο πάνω στην ψήφο της χώρας στον ΟΗΕ, εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων ή πρόσβαση σε κερδοφόρες πρώτες ύλες ή υπηρεσίες, όπως είναι το πετρέλαιο. Φυσικά, ο οφειλέτης εξακολουθεί να μας οφείλει τα χρήματα που έχει δανειστεί – και άλλη μία χώρα προστίθεται στην παγκόσμια αυτοκρατορία μας». Το βιβλίο είναι τόσο ενδιαφέρον που το συνιστώ σε όλους ανεξαιρέτως, να το διαβάσουν.
Η εντύπωση που μένει στον αναγνώστη είναι ότι σίγουρα όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν με την ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου.
Όντας φοιτητής, καθηγητές οικονομολόγοι που ζούσαν στην Πάτρα, μας μιλούσαν με αγανάκτηση για την απόρριψη των μελετών τους από την τότε Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, περί ασύμφορης οικονομικά κατασκευής του εν λόγω έργου. Υποστήριζαν δηλαδή, ότι η γέφυρα, παρόλο που θα ανέπτυσσε την περιοχή, δεν θα είχε θετικό αντίκτυπο για το σύνολο της οικονομίας μιας και ο επικείμενος δανεισμός για την κατασκευή της θα διόγκωνε το χρέος της Ελλάδος, καθιστώντας το έργο τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας.
Ο John Perkins μας εξηγεί το γιατί τελικά προχώρησε η εκτέλεση του έργου: «...Η εκπαιδεύτριά μου Κλοντίν, μου είχε πει να μην είμαι φειδωλός στις προβλέψεις μου για τα θετικά σημεία του κάθε έργου. Καθώς επίσης, να μην πτοούμαι από τις αρνητικές εκθέσεις των ντόπιων επιστημόνων. Άλλως τε, ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί σε 25 χρόνια! Κι έτσι, επέμενα με ύφος για την ορθότητα των στοιχείων μου...». Ίσως, τώρα να φαίνεται ξεκάθαρα η λογική της διοίκησης της τότε Κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, καθώς και του Κώστα Καραμανλή. Να τα βλέπουν αυτά, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι εν λόγω Πρωθυπουργοί, άφησαν... αναπτυξιακή παρακαταθήκη στην Ελλάδα! Χρέος και μόνο χρέος άφησαν...
Το χειρότερο από όλα τα σενάρια, μετά από μια υποτιθέμενη αποτυχία των ΟΔ, ήταν η εμπλοκή των ανθρώπων της CIA, τα λεγόμενα «τσακάλια». Αυτοί ακολουθούσαν κατά πόδας τους ΟΔ και δε δίσταζαν ακόμα και να δολοφονήσουν προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Αν δεν πετύχαιναν το σκοπό τους, πράγμα ομολογουμένως σπάνιο, τότε υπήρχε μόνο μία λύση για την επιβολή της κυριαρχίας επί της αδύνατης χώρας. Ο στρατός! Υπό αυτό το πρίσμα, μπορούμε να εξηγήσουμε καλύτερα τους πολέμους στο Ιράκ και Αφγανιστάν.
Συμπερασματικά, μπορούμε να αντιληφθούμε το λόγο που το δημόσιο χρέος της Ελλάδος είναι υπερβολικά υψηλό. Όλα τα έργα υποδομής που έκανε η κατά τα κοινώς λεγόμενα «επιτυχημένη» Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, όπως επίσης και η παρελθούσα Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, «ευθύνονται» για την υπερδιόγκωσή του (όχι ότι πριν δεν υπήρχε χρέος και μάλιστα υψηλό).
Και τίθεται το ερώτημα: «Υπάρχει λύση;» Βραχυχρόνια, προφανώς όχι! Μακροχρόνια όμως, υπό προϋποθέσεις, ναι! Μπορούμε λοιπόν, και να αναπτυχθούμε και να μειώσουμε δραστικά το χρέος. Όλα επιτυγχάνονται με τη πατριωτική διπλωματία, προς το συμφέρον της Ελλάδος. Χρειάζεται δουλειά, και παράλληλα τη δική μας αυτοκριτική. Τη δική μας Αναγέννηση...
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τέτοιες μειοδοτικές Κυβερνήσεις να ξαναπεράσουν από την πατρίδα μας... Δυστυχώς, οι Έλληνες είμαστε φτερά που πηγαίνουμε όπου μας φυσά ο άνεμος, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα των τελευταίων Εθνικών Εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, κάνοντας εμφανές το μέγιστο ελάττωμα της φυλής μας: Τη μνήμη... χρυσόψαρου!
Ορφεύς
Αναδημοσίευση απο το πολύ καλό blog http://elliniki-anagennisi.blogspot.com
No comments:
Post a Comment