Μνημόσυνο τη Κυριακή στο Φενεό: Οι κομμουνιστές έσφαζαν πολύ πριν τα Δεκεμβριανά

Το βάραθρο Φενεού

Αυτήν την Κυριακή,14 Ιουλίου 2013, στις 09.30 το πρωί,  θα γίνει και φέτος στο «Ματωμένο Μοναστήρι» του Αγίου Γεωργίου ,στον Φενεό Κορινθίας , το μνημόσυνο για τις ψυχές των 3000-4000 αγνών Ελλήνων από τη Βόρεια Πελοπόννησο, που σφαγιάσθηκαν από τους κομμουνιστές κατά την διάρκεια της Κατοχής, και μέχρι το τέλος του Ιουλίου 1944. Πολύ πριν δηλαδή από τις Συμφωνίες Λιβάνου/Καζέρτας και τη Στάση των Δεκεμβριανών. 

Οι πρώτοι Εαμοελασίτες εμφανιστηκαν στο οροπέδιο του Φενεού, στις αρχές του 1943 και οι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν πανηγυρικά. Στις 10 Μαρτίου 1943 η ΟΠΛΑ, μετά από οδηγίες από την Αθήνα, κατέλαβε το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στον Φενεό, και το «απελευθέρωσε» από τους μοναχούς, που τους εκτέλεσε . Από τότε άρχισε να λειτουργεί ως φυλακή και στρατόπεδο συγκέντρωσης. των «αντιφρονούντων- αντιδραστικών», από όλη τη βόρεια και κεντρική Πελοπόννησο. 
Το ΚΚΕ είχε ήδη λάβει από το Φεβρουάριο του 1943, μετά τα νέα από το Στάλινγκραντ, αποφάσεις, για την «εξουδετέρωση» όλων των «επικίνδυνων εχθρών της επανάστασης», ώστε να πάρει την εξουσία «μόλις φύγουν οι Γερμανοί». Τα σχέδια αυτά που προέβλεπαν συλλήψεις και δολοφονίες των αντιφρονούντων παρουσιάστηκαν σε κομματικές συσκέψεις τον Αύγουστο του 1943 και οριστικοποιηθήκαν τον Νοέμβριο του 1943, όπως έχουν ομολογήσει οι Ιωαννίδης και Μπαρτζώτας . 
Σε αυτό το πλαίσιο έφθαναν καθημερινά, στη Μονή Αγ.Γεωργίου, συνοδεία οπλοφόρων της ΟΠΛΑ ομάδες μελοθανάτων. 

Οι δολοφόνοι του ΕΑΜ/ΚΚΕ, μετά από κράτηση 2-3 ημερών. οδηγούσαν τους κρατούμενους στις παρακείμενες χαράδρες , όπου τους εκτελούσαν και τους άφηναν άταφους βορά των αγριμιών. Οι εκτελέσεις γινόντουσαν στο Διάσελο της Ζαρούχλας, στη Μακριά Λάκα της Ζήρειας, στις περιοχές γύρω από τα χωριά Καλύβια και Γκούρα. Από τα κελιά του μοναστηριού, κάθε βράδυ, ξεκινούσαν ομάδες τυραννισμένων ανθρώπων, που δαρμένοι, βασανισμένοι, νηστικοί και διψασμένοι, με τα χέρια δεμένα πίσω από τις πλάτες , βάδιζαν χιλιόμετρα προς τον θάνατο. 

Την άνοιξη του 1944,οι κομμουνιστές έμαθαν από βοσκούς την «τρύπα», το βάραθρο, που βρίσκεται στη θέση Κακόβουνι-Ντουρντουβάνα, 6 χιλιόμετρα από το μοναστήρι, και άρχισαν να μεταφέρουν εκεί τα θύματα για εκτέλεση. Στο βάραθρο εκτελέσθηκαν μέχρι το τέλος Ιουλίου περίπου 600, τα πτώματα των οποίων ανασυρθήκαν. 

Οι δολοφόνοι του ΚΚΕ , οδηγούσαν τα θύματα τους δύο - δύο στο βάραθρο, και χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι άλλοι που περίμεναν, τους εκτελούσαν «αθόρυβα», δηλαδή, τους έκοβαν το λάρυγγα με το μαχαίρι και τους έριχναν μέσα στην τρύπα, αφού τους έγδυναν τελείως και τα ματωμένα ρούχα, που έπαιρναν, τα πήγαιναν πίσω στο Μοναστήρι, για να τα πλύνουν οι επόμενοι μελλοθάνατοι, και μετά τα έδιναν για να τα φορέσουν , «τα διάφορα μέλη της οργανώσεως». 

Στη διάρκεια της Κατοχής, οι εξαφανισμένοι και αγνοούμενοι από τη βόρεια και κεντρική Πελοπόννησο ήσαν περισσότεροι από 5000.
Από το «Ματωμένο Μοναστήρι», πέρασαν περισσότεροι από 3000 από τους οποίους εξακριβώθηκε η τύχη των 1800. 

Παράλληλα με τη γενοκτονία του Φενεού, εκτεταμένες σφαγές από τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ έγιναν και στην περιοχή Στιμάγκας Κορινθίας, επί του λόφου της Ευαγγελίστριας. Κατορθώθηκε να αναγνωριστούν πάνω από 800 πτώματα που βρέθηκαν μετά την απελευθέρωση διάσπαρτα, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στο μνημείο της Στιμάγκας. 

Ομαδικές σφαγές έγιναν το καλοκαίρι του 1944 και στο Αγιονόρι της Κορινθίας, στην χαράδρα προς την Προσύμνα, όπου εκτελέσθηκαν από τους επαγγελματίες χασάπηδες-εκδοροσφαγείς, Δημήτριο Κούρο και Κώστα Χαύτα, με εντολή Μπελογιάννη, οικογένειες ολόκληρες, ακόμη και τρίχρονα νήπια. Συνολικά δολοφονήθηκαν γύρω στους 160 Έλληνες , από το Αγιονόρι, τη Μιδέα, τις Λίμνες, το Αγγελόκαστρο, και τα γύρω χωριά. 
Άλλη σφαγή έγινε στο ξεροπήγαδο της Κρίπηζας Επιδαύρου, όπου μαρτύρησαν 80 «αντιφρονούντες» από το Αραχναίο και την Αγνούντα. 

Δυτικά, στην Αχαΐα, πάνω στον Ερύμανθο, λειτουργούσε άλλο «στρατόπεδο» όπου στη διάρκεια της Κατοχής εκτελέσθηκαν περίπου 300.

Στη Λακωνία ,οι «αντιφρονούντες» των Μολάων, σφάχτηκαν και ρίχτηκαν από τον καπετάν Καλόγηρο, (Νίκο Λάτση) , στην «τρύπα του Ταράτσα», ένα βάραθρο με το πολύ στενό άνοιγμα και τεράστιο βάθος. Στο Γεράκι Λακωνίας, υπήρχε μεγάλο το στρατόπεδο σε μία αυλόμαντρα. Μεταξύ των δολοφονημένων εκεί ήταν και ο Αξιωματικός της Χωροφυλακής και Βουλευτής Αρκαδίας Γεώργιος Τουρκοβασίλης, που συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1943. Άλλο στρατόπεδο λειτουργούσε στον Ταΰγετο, στην Άρνα. 
Στην επαρχία Μεσσήνης ήσαν δύο στρατόπεδα: Του Χαλβάτσου στην Κάτω Μεσσήνη και. της Γαράτσας στην Άνω Μεσσήνη. 

Σπύρος Χατζάρας
http://deltio11.blogspot.gr/2013/07/blog-post_10.html