Στα καθεστωτικά και αριστερά ΜΜΕ, εδιάβασα την παρακάτω είδηση:
«Μια γεύση από την ανέκδοτη ως σήμερα ποιητική συλλογή «Το Υπερώον» του Γιάννη Ρίτσου - γραμμένη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 - έδωσαν στη δημοσιότητα οι εκδόσεις «Κέδρος». Δέκα ολιγόστιχα πεζόμορφα ποιήματα του μεγάλου ποιητή - από τα 72 συνολικώς που γράφτηκαν σε ...
πολυτονικό σύστημα το 1985 και περιλαμβάνονται στη συλλογή που κυκλοφορεί εντός του Νοεμβρίου -προδημοσιεύονται στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων».
Ωστόσο, τα ανέκδοτα ποιήματα του «ποιητή της Ρωμιοσύνης» -όπως τον αποκαλούν οι κομμουνιστές- δεν είναι μόνο δέκα. Είναι… δώδεκα. Τους θυμίζουμε τα δύο που… ξέχασαν:
Το πρώτο, είναι αφιερωμένο στη σοβιετική εισβολή στην Πράγα, το 1968. Θαυμάστε τον ποιητή των σοβιετικών τανκς:
«Τα τανκς πέρασαν κι αυτά μ’ ένα ρυθμό χορευτικό.
Ίσως ήταν το δικό μου αίσθημα που τους έβλεπα με αγάπη και φιλία.
Καθώς οι στρατιώτες ήταν λευκοί και με το κρύο είχαν κοκκινίσει
έμοιαζαν παιδιά που είχαν βγει μόλις απόνα σχολείο
κάνοντας παρέλαση χαμογελαστοί μπροστά στους δασκάλους τους».
Το δεύτερο, είναι λιγάκι πιο παλιό. Γράφτηκε το 1953 και είναι μια ωδή στον πιο μεγάλο δολοφόνο των λαών στην σύγχρονη ιστορία, στον Στάλιν:
Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Όσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει.
Όταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ’ όνειρο κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ’ τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν’ ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα – μέρα με την ημέρα – με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ’ ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπίστε, Λαοί, την Ειρήνη».
Γεώργιος Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
No comments:
Post a Comment