Η ΒΡΕΤΑΝΟΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Άρθρο του Α. Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Εμπρός»

Με τον όρο «Αγγλοϊσραηλιτική θεωρία» ή «Βρετανοϊσραηλιτική θεωρία» (που έφθασε να έχει την κοινωνική ισχύ Δόγματος!) αναφέρεται εκείνη η θεωρία κατά την οποία οι Άγγλοι φέρο­νται ως δήθεν απόγονοι των παλαιών εκείνων Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν αιχμαλωτισθεί από τους Ασσυροβαβυλώνιους το 721 π.Χ και οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου ανεμίχθησαν με τους Σάκκες και τους Σκύθες, κατόπιν δε ήλθαν και εγκατεστάθησαν μονίμως στην Βόρειο Ευρώπη, θεωρούμενοι έτσι ως πρόγονοι διαφόρων λαών της Δυτικής και Βορείου Ευρώπης, ιδίως δε των Σαξόνων και άλλων φυλετικών ομά­δων της Αγγλίας.

Αυτοί, λοιπόν, οι πρόγονοι των Άγγλων και λοιπών Βρετα­νών είναι κατά την εν λόγω θε­ωρία οι άμεσοι γραμμικά από­γονοι των δέκα χαμένων φυ­λών των αρχαίων Ισραηλιτών. Το δόγμα αυτό συχνά περιλαμ­βάνει και το δόγμα ότι η βρε­τανική βασιλική οικογένεια κατάγεται άμεσα από τη γραμ­μή του βασιλιά Δαβίδ! Η ανά­πτυξη αυτής της θεωρίας οφεί­λεται αποκλειστικώς στους «Πουριτανούς» Άγγλους, από τον 16o αιώνα, τους ώθησε δε σε αυτήν ο εξαιρετικός τους ζή­λος στην παθιασμένη προσή­λωση επί των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης.

Η εν λόγω θεωρία επέτρε­ψε στον Ιουδαϊσμό να διεκδικήσει και να επιτύχει τεραστία επιρροή στο παγκόσμιο εξουσιαστικό παίγνιο της Συ­ναρχίας και συνακόλουθα στον διεθνή Σιωνισμό να παίξει κυρίαρχο ρόλο σε αυτό, όπως επεσήμανε συνοπτικά και σα­φέστατα -εδώ και 40 χρόνια- ο Ιταλός Ούγκο ντι Νικόλα στην αναφορά του για τα σύγχρονα παγκοσμιοποιητικά κινήματα στο περιοδικό «Εναλλακτικά Τετράδια» (Ugo Di Nicola, «I movimenti mondialisti nella storia contemporanea», -«I Quaderni dell’Alternativa», εκ­δόσεις Chieti, τεύχος υπ’ αριθ­μόν 2, Μάιος 1976, σελ 6.)

Τα κεντρικά δόγματα της Βρετανοϊσραηλιτικής θεωρίας έχουν καταρριφθεί ασφαλώς από αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, προερχόμενα από την σύγχρονη γενετική, γλωσσική, αρχαιολογική και φιλολογική έρευνα. Το δόγμα εξακολου­θεί, ωστόσο, να έχει και σήμε­ρα ένα μικρό αριθμό οπαδών. Το αντίστοιχο πολυεπίπεδο κοι­νωνικό κίνημα δεν είχε ποτέ μιαν επικεφαλής – καθοδηγητική οργάνωση ή μια συγκεντρω­τική δομή. Διάφορες βρετανοϊσραηλιτικές οργανώσεις συ­γκροτήθηκαν σε ολόκληρη την Βρετανική Αυτοκρατορία και στην Αμερική από την δεκαετία του 1870 και ένθεν. Μάλιστα ένας μικρός αριθμός αυτών των οργανώσεων είναι ακόμα και σήμερα ενεργός, παρότι ουδεμία επιστημονική απόδειξη στη­ρίζει μια τέτοια θεωρία.

Το 1919 ιδρύθηκε στο Λονδί­νο η Βρετανοϊσραηλιτική Πα­γκόσμια Ομοσπονδία (BIWF), και οι «Εκδόσεις Διαθήκη» (αναφέρεται στην Διαθήκη Ιε­χωβά – Ισραήλ) το 1922. Ο Γουίλιαμ Πάσκοε Γκόαρντ ήταν ο πρώτος διευθυντής του εκδοτι­κού οίκου. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου πολλές εξέχουσες προσωπικότητες υπεστήριξαν την οργάνωση BIWF και τον εκδότη της: Η Πριγκίπισσα Αλίκη, κόμισσα του Άθλον, ήταν η κατ’ εξοχήν προστάτις της οργανώσεως στις ημέρες προ του Β’ Μεγάλου Πο­λέμου. Ένα από τα πλέον αξιο­σημείωτα μέλη της οργάνωσης ήταν ο Γουίλιαμ Μάσσεϋ, μετέπειτα πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Λόγω της επεκτατι­κής φύσης της Βρετανικής Αυ­τοκρατορίας, οι πιστοί στο βρετανοϊσραηλιτισμό έχουν εξα­πλωθεί σε όλο τον κόσμο και η BIWF επεκτάθηκε στην Βρετανι­κή Κοινοπολιτεία. Ο Χάουαρντ Ραντ επεξέτεινε την θεωρία και έγινε Εθνικός Επίτροπος της Αγγλοσαξονικής Ομοσπονδίας της Αμερικής το 1928. Εξέδωσε «Το Δελτίο» που αργότερα με­τονομάστηκε ως «Ο Αγγελιαφόρος της Διαθήκης» και πρό­σφατα έχει μετονομαστεί σε «Πεπρωμένο».

Κατά την διάρκεια της ακμής της, κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, η αγγλοϊσραηλιτική θε­ωρία υποστηρίχθηκε επίσης από τον διάσημο Ναύαρχο Τζων Φίσερ, 1ο Βαρόνο Φίσερ.

Ένας εξόχως παραγωγικός συγγραφέας στην αγγλοϊσραηλιτική θεωρία κατά την διάρ­κεια των μετέπειτα δεκαετιών του 1930 και 1940 ήταν ο περι­βόητος απολογητής του βρετα­νικού ιμπεριαλισμού Αλεξάντερ Τζέιμς Φέρρις, του οποίου το αντιγερμανικό και «προφητι­κό» βιβλίο «Όταν η Ρωσία Βομ­βαρδίζει την Γερμανία» (1940) πούλησε πάνω από 60.000 αντίτυπα.

Πράγματι μέχρι τις αρχές του Μεσαίωνα, οι Βρετανοί προήγαγαν και διέσπειραν (μέσω των γραφίδων πολυαρίθμων αγνώστων και σκοτεινών αντιγραφέων) τις ιστορικές συλλο­γές του Βέδα ή Αγίου Βέδα ή Σεβάσμιου Βέδα (Λατινικά: Be- da Venerabilis/ 672 – 735). Αυ­τός ήταν ένας πολυμαθής σο­φός Βενεδικτίνος μοναχός σε μοναστήρι της Νορθουμβρίας, περίφημος εκκλησιαστικός συγγραφέας και ιστορικός, δη­μιουργός του έργου «Εκκλησια­στική ιστορία της Αγγλίας». Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ανεγνώρισε την αγιότητά του μετά τον θάνατο του. Πέρασε όλη του την ζωή διδάσκοντας και γράφοντας. Προσήλθε στον εκ­κλησιαστικό κλάδο από την ηλικία των 7 ετών, ενώ απέκτη­σε τον βαθμό του διακόνου στα 19 και του ιερέα στα 30. Ολο­κλήρωσε το έργο του σε ηλικία 59 ετών. Η συλλογή της βιβλιο­θήκης του περιελάμβανε περί τα 500 βιβλία. Ήταν η μεγαλύ­τερη ευρωπαϊκή συλλογή της εποχής του. Κύρια ασχολία του πλην της γραφής ήταν η ανά­γνωση και ερμηνεία αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων. Στην «Εκκλησιαστική ιστορία», (το σημαντικότερο έργο του), περι­γράφεται σε 5 βιβλία και 400 σελίδες η ιστορία της χώρας του από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα μέχρι την ημερομηνία που ολοκλήρωσε το έργο του (731). Είναι ο μοναδικός με­σαιωνικός συγγραφέας που πε­ριγράφει στοιχεία της ιστορίας της χώρας του στην προ Χρι­στού εποχή.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις ιστορικές αφηγήσεις του Βέδα συνδέθηκαν συγχυτικά οι Άγ­γλοι μέσα από αυθαίρετες προϋποθέσεις και παραδοχές με τους απογόνους του Σημ, γιού του Νώε, από τον οποίον ακριβώς προήλθε ο αρχαίος λαός του Ισραήλ. Σε συμμόρ­φωση με αυτό το συγκεκριμένο ψευδοεπιστημονικό ερμηνευτι­κό κλειδί των γεγονότων του μακρινού παρελθόντος, πολλές μυθικοϊστορικές μορφές της αγγλοσαξονικής παράδοσης «εβραιοποιήθηκαν» ριζικά. Για παράδειγμα, ο Σκεφ (ή Σκέφιος ή Στρέφιος ή Στρεσαίος ή Σκέαφ), ο λομβαρδικής κατα­γωγής, λαμπρός φανταστικός – θρυλικός Αγγλοσάξονας «βα­σιλιάς παιδί», αρχικά μετονο­μάσθηκε σε Σηθ και στην συνέ­χεια Σένι, κατόπιν δε παρουσιάσθηκε έτσι ώστε να ταυτίζε­ται κατ’ ευθείαν με τον «προφητάνακτα» Δαβίδ.

Σύμφωνα με την ιστορία του, ο Σκεφ εμφανίστηκε μυστηριωδώς, ως ένα παιδί που ήλθε από την θάλασσα μέσα σε ένα άδειο σκάφος. Αντίθετα η γενε­αλογία του στο «Αγγλοσαξονικό Χρονικό» (855 μ.Χ), στις εκδό­σεις Β και Γ, εξηγεί ότι ο Σκεφ γεννήθηκε στην … Κιβωτό του

Νώε, ερμηνεύοντάς τον ως έναν μυ­στικό, μη-βιβλικό γιο του Νώε, ενώ κατόπιν συνεχίζει με την καταγωγή του Νώε μέχρι τον Αδάμ, όπως κα­ταγράφεται στην Γένεση.

Ανάλογη ψευδολαογραφική δή­θεν «τεκμηρίωση» συμβαίνει και στην περίπτωση του Εβρόκου (ουαλικά Εφράουγκ ή Εφρόγκ), του «χρυσού ιππότη» – θρυλικού βασι­λιά των Βρετανών, όπως καταγρά­φεται από τον Ουαλό Επίσκοπο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ (1090 – 1155) στην «Ιστορία των βασιλέων της Αγγλίας» που εγράφη τον 11ο αιώ­να, ο οποίος είχε συγκεντρώσει τους μύθους και τις παραδόσεις από κάθε περιοχή των Βρετανικών νήσων, όπως και όλους τους μύ­θους του αρθουριανού κύκλου. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ατρόμη­τος Εβρόκος που βασίλευσε 39 χρόνια, ήταν ιδιαίτερα σωματώδης και ισχυρός, ενίκησε δε σε όλους τους πολέμους με τους Γαλάτες και έγινε από τους πλουσιότερους αν­θρώπους του κόσμου. Είχε 20 γυ­ναίκες με τις οποίες απέκτησε 20 γιούς και 30 κόρες. Και αυτού η κα­ταγωγή ανάγεται στον «προφητά- νακτα» !

Οι Πουριτανοί

Όπως προαναφέρθηκε, το απο­κορύφωμα αυτής της διαδικασίας «ταυτοποιητικής αναγνώρισης» των στρωμάτων του αγγλικού λα­ού με τους αρχαίους Ισραηλίτες, επήλθε με την έλευση της συγκε­κριμένης μορφής του προτεσταντι­σμού που ονομάζεται Πουριτανι­σμός. Όπως απορρέει μέσα από την ιστορική πραγματικότητα, οι Πουριτανοί εθεώρησαν πως ήσαν οι κληρονόμοι του λαού του Ισρα­ήλ, όχι μόνον ιδεοπνευματικά και θρησκευτικά, αλλά ότι αποτελού­σαν πραγματικά τον νέο λαό του Ισραήλ που διαδέχθηκε τον πα­λαιό. Έτσι, οι Πουριτανοί συνέπη­ξαν μια νέα διαθήκη με τον Θεό, πολύ πιο ακριβή και λεπτομερή από την παρελθούσα εκείνη που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Γιαχβέ και Αβραάμ. Ο αγγλικανός πουρι­τανός θεολόγος Ρίτσαρντ Σιμπς (1577-1635) έγραψε: «Είναι ικανο­ποιημένος ο μεγάλος Θεός να ανα­θέσει σε εμάς, τα φτωχά πλάσματά του, μια συμφωνία και μια συνθή­κη, τα άρθρα της οποίας περιλαμ­βάνονται εδώ. Ο Θεός, από την πλευρά του, αναλαμβάνει την υπο­χρέωση να μας παρέχει οτιδήποτε σχετίζεται με την ευτυχία μας, εφ’ όσον δεχόμαστε τα άρθρα αυτά με πίστη σ’ αυτόν ..». Ο Σιμπς είναι

γνωστός ως σπουδαίος βιβλικός εξηγητής και ως εκπρόσωπος, του θρησκευτικού ρεύματος που ονο­μάζεται «Πουριτανισμός της Κύριας Γραμμής», καθώς παρέμεινε πά­ντοτε πιστός στην Εκκλησία της Αγ­γλίας και τελούσε την λατρεία σύμ­φωνα με το «Βιβλίο της Κοινής Προσευχής».

Ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και ιστορικός της διανόησης Πέρρυ Μίλλερ (1905 -1963), υπήρξε ο κορυφαίος μελε­τητής του αμερικανικού πουριτανι­σμού και ιδρυτής του πεδίου των «Αμερικανικών Σπουδών». Έγρα­ψε το σπουδαίο βιβλίο «Ο νους της Νέας Αγγλίας: Ο δέκατος έβδομος αιών» (εκδόσεις Harvard University Press – Cambridge, Massachusetts – London, England, 1939). Σε αυτό το διάσημο βιβλίο του ο Μίλλερ υιοθέ­τησε μια πολιτιστική προσέγγιση ώστε να διαφωτίσει την κοσμοθεώ­ρηση των Πουριτανών, αντίθετα με προηγουμένους ιστορικούς οι οποί­οι εφήρμοσαν μόνο ψυχολογικές και οικονομικές εξηγήσεις των πε­ποιθήσεων και συμπεριφορών των Πουριτανών. Ο πολυγράφος Αμερικανοεβραίος συγγραφέας και κρι­τικός της λογοτεχνίας Άλφρεντ Κάζιν (1915-1998), -διάσημος για πολ­λά γραπτά του που παρουσιάζουν την μεταναστευτική εμπειρία στην Αμερική του πρωίμου 20ου αιώνος- χαρακτήρισε εύστοχα και εμφατικά τον Μίλλερ ως «αυθεντία της αμερι­κανικής πνευματικής ιστορίας».

Ειδικότερα, η πουριτανική «και­νή» διαθήκη πρέπει να εξετασθεί ως παραγωγός επιπτώσεων σε ένα τριπλό επίπεδο: το της «θείας χάριτος», το κοινωνικό και το εκκλη­σιαστικό. Μετά την μεθοδική συνεξέταση όλων αυτών απορρέει ότι οι Πουριτανοί υλοποίησαν αριστοτε­χνικά με την νέα τριεπίπεδη «διαθήκη-συμφωνία» τους με τον Θεό, αυτό ακριβώς το είδος της στάσης που η φροϋδική ψυχανά­λυση ορίζει με την έννοια της απώθησης. Στην φροϋδική ψυχα­νάλυση ονομάζεται «απώθηση» εκείνη η ψυχική διαδικασία με την οποία ένα στοιχείο ανυπόφορα ανεπιθύμητο μεταφέρεται από την σφαίρα του «συνειδητού» σε εκεί­νη του «ασυνειδήτου», στο οποίο εν τέλει και διαχωρίζεται από την ενεργό ψυχοδιανοητική ζωή. Η απώθηση αποτελεί συνεπώς την βασικότερη ψυχική άμυνα που επι­τρέπει στο άτομο να παραπέμψει και να απωθήσει στο ασυνείδητο, όποιες ενορμήσεις (φαντασιώσεις, συγκινήσεις, μνήμες και εικόνες)του προκαλούν αναστάτωση και απειλούν την ακεραιότητά του.

 Επισημαίνεται εδώ ότι σύμφωνα με τον μεγάλο Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, ορισμένες φορές το άτομο μπορεί να οδηγηθεί συνειδητά στην απώθηση και να προχωρήσει στην απώθηση σκέψεων, συναισθημά­των, διαισθήσεων, αισθήσεων, επι­θυμιών και αναγκών, όχι από φό­βο ή δειλία, αλλά από έλλογη αντι­μετώπιση των προβλημάτων που του δημιουργούν. Αυτή την λει­τουργία ο Γιούνγκ την ονόμασε «καταπίεση» σε αντιδιαστολή με την φροϋδική «απώθηση».

Έτσι, οι Προτεστάντες θεσμοποιώντας θεωρητικά και θεολογικά «απωθητικές» θεωρήσεις και με μια συλλογική εκλογίκευση μαγικοθρησκευτικών παραδοχών, κατέ­στησαν ο νέος «εκλεκτός λαός» του Θεού, από τον οποίον είχε πλέ­ον αφαιρεθεί το όνομα του θεοκτόνου, το άγος της δολοφονίας του Σωτήρος Χριστού. Το αφόρητο βά­ρος της φρικτής και ανίερης πρά­ξης, για περισσότερους από δεκα­πέντε αιώνες, επέπεσε μόνον στους ώμους των Εβραίων, του παλαιού «εκλεκτού λαού» του Θεού.

Επομένως, υπό αυτή την οπτική γωνία, το ταξίδι των Πουριτανών στον Νέο Κόσμο ήταν μια επανάλη­ψη και επανερμηνεία της παλαιάς αναζητήσεως για την «Γη της Επαγγελίας». Και υπό αυτήν την έννοια μπορεί να ειπωθεί ότι το ιου­δαϊκό πνεύμα διεισέδυσε για πρώ­τη φορά τις αποικίες της Νέας Αγ­γλίας και αργότερα διεμόρφωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα πολλοί σεκταριστές προτεστάντες είχαν φθάσει στο ακραίο σημείο να αυτοπροσδιορίζονται επιλέγοντας να περιτμηθούν, όπως ο «εκλεκτός λαός», ενώ ο Τζων Σάντλερ, ένας φίλος του Όλιβερ Κρόμγουελ, είχε εκφράσει την πρόθεση και το αίτη­μα οι αγγλοσαξονικοί νόμοι να είναι σύμφωνοι με το Ταλμούδ. Επίσης, καταγράφεται ότι η μαχητική κραυ­γή με την οποία η πουριτανική αστι­κή τάξη της Αγγλίας ανέτρεψε την μοναρχία φέρνοντας τον Κρόμγουελ στην εξουσία το 1649, ήταν: «Στις σκηνές σου, ω Ισραήλ !», (Leon Po­liakov, «Ιστορία του« αντισημιτι­σμού», 1ος τόμος, εκδόσεις «La Nuova Italia», Φλωρεντία 1974, σελ 49). Αντιιστορικές φαλκιδεύσεις; Πι­θανότατα, όμως και τέλεια ταύτιση παρελθόντος – παρόντος καθώς και ανθρώπων- ιδεών, με αξιοθαύμα­στη εμπράγματη επιτυχία !