Το Ολοκαύτωμα της Δρέσδης: 13 Φεβρουαρίου 1945

«…Η περισυλλογή των πτωμάτων είναι εφιαλτική. Συγκεντρώνουν 20.000 βέρες μέσα σε δοχεία. Πέντε πυρές επικήδειες θα υψωθούν στο Άλτμαρκτ και θα ταφούν με το φτυάρι σωροί ανθρώπινης στάχτης ύψους 2 μέτρων.»

ΡΑΙΗΜΟΝΤ ΚΑΡΤΙΕ - ΙΣΤΟΡΙΑ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ - ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΔΡΕΣΔΗΣ








Η 13η Φεβρουαρίου σημαδεύει την 64η επέτειο μιας γενοκτονίας. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης ήταν κάτι παραπάνω από ένα έγκλημα πολέμου. Ήταν μία εν ψυχρώ εκτέλεση αμάχων χωρίς κανένα στρατιωτικό σκοπό! Σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών όχι μόνο μετατράπηκε μια πόλη ολόκληρη σε φλεγόμενα ερείπια, αλλά και πάνω από 250.000 εκ των κατοίκων της - πιθανώς και μισό εκατομμύριο - χάθηκαν στην μεγαλύτερη σφαγή όλων των εποχών.
64 χρόνια πριν τα συμμαχικά αεροσκάφη σκορπούσαν τον θάνατο. Όταν οι πρώτοι συναγερμοί προμήνυαν την έναρξη μιας 14ωρης κόλασης, οι κάτοικοι της Δρέσδης συνέρευσαν στα καταφύγιά τους. Πολλοί δεν θα ξανάβγαιναν ζωντανοί. Οι πολίτες είχαν ελάχιστο χρόνο για να φτάσουν στα καταφύγιά τους. Η πρώτη βόμβα έπεσε στις 22:09. Η επίθεση διήρκησε 24 λεπτά, αφήνοντας το κέντρο της πόλης μια πύρινη θάλασσα. “Ακριβής βομβαρδισμός τέλειας καταστροφής” είχε δημιουργήσει την επιθυμητή πύρινη καταιγίδα, όταν εκατοντάδες μικρότερες εστίες φωτιάς ενώθηκαν σε μία μεγάλη πυρκαγιά. Τεράστιες μάζες αέρα “τρέφουν” την “κόλαση” δημιουργώντας έναν τεχνητό ανεμοστρόβιλο. Τα περισσότερα άτομα, που αναζήτησαν καταφύγιο σε υπόγειους χώρους πέθαναν από ασφυξία καθώς το οξυγόνο το ρουφούν οι φλόγες. Άλλοι εξοντώθηκαν από ένα κύμα “λευκοπυρώσεως”, κατάσταση κατά την οποία η θερμοκρασία είναι ικανή να λιώσει την ανθρώπινη σάρκα.
Ένας αυτόπτης μάρτυρας που επέζησε, είπε ότι είδε “νεαρές γυναίκες να κουβαλάνε τα μωρά τους τρέχοντας πάνω-κάτω στους δρόμους, ενώ τα φορέματα και τα μαλλιά τους καίγονταν, ουρλιάζοντας μέχρι που έπεφταν κάτω ή τα κτίρια που κατέρρεαν έπεφταν, αυτά, πάνω τους. Η δεύτερη επιδρομή ήρθε στις 01:22π.μ. χωρίς προειδοποίηση. Δυο φορές περισσότερα βομβαρδιστικά επέστρεψαν με ένα μεγάλο φορτίο εμπρηστικών βομβών. Οι περισσότεροι που κρύφτηκαν κάτω από το έδαφος πέθαναν. Αλλά πέθαναν ανώδυνα, απλά είδαν μια έντονη πορτοκαλί και μπλε λάμψη στο σκοτάδι. Καθώς η ζέστη εντεινόταν, είτε γινόντουσαν στάχτη, είτε έλιωναν σε ένα παχύρρευστο υγρό, που η στάθμη του έφτανε συχνά το ένα μέτρο. Λίγο αργότερα από τις 10:30 το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου η τελευταία επιδρομή έλαβε χώρα. Αμερικανικά βομβαρδιστικά σφυροκοπούσαν τα χαλάσματα της πόλης σταθερά για 38 λεπτά, αλλά αυτή η επίθεση δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο οι πρώτες δύο. Όταν και το τελευταίο αεροπλάνο έφυγε από τον ουρανό, η Δρέσδη δεν ήταν τίποτε άλλο από καμένα ερείπια και οι μαυρισμένοι δρόμοι της ήταν γεμάτοι πτώματα. Στην πόλη ένα κοπάδι από γύπες, που είχαν αποδράσει από τον ζωολογικό κήπο, τρέφονταν με τα απομεινάρια του μακελειού, ενώ την ίδια ώρα αρουραίοι είχαν μαζευτεί κι αυτοί γύρω από τα πτώματα.
Ένας Ελβετός που επισκέφθηκε την Δρέσδη δύο εβδομάδες μετά την επιδρομή είπε: “Έβλεπα χέρια και πόδια, λιωμένα σώματα και κεφάλια τα οποία είχαν αποκοπεί και κυλήσει μακριά. Σε πολλά μέρη τα πτώματα ήταν τόσο πολλά που έπρεπε να ανοίγω δρόμο προκειμένου να μην πατάω πάνω σε χέρια και πόδια”.


ΠΗΓΗ