Το διεθνές αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ (Photo via Flickr user Ilee_wu)
Την ώρα που το βαν της ισραηλινής αστυνομίας έστριβε τη γωνία, με μένα μέσα στο πίσω μέρος του, ο Michael Bublè ακουγόταν από τα ηχεία. «Let me go home / I’ve had my run / Baby, I’m done / I gotta go home» (Άσε με να πάω σπίτι…).
Και οι δύο θέλαμε να πάμε σπίτι, ο Michael και εγώ, αλλά υποθέτω ότι εκείνος ήταν σε ελαφρώς καλύτερο μέρος από ότι εγώ. Με οδηγούσαν παρά τη θέλησή μου -μαζί με ένα σωρό παράνομους μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη- στο κέντρο απομάκρυνσης στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, κι όλο αυτό επειδή είχα κάνει το αποτρόπαιο λάθος να γράψω για την παράνομη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ.
Λίγες ώρες νωρίτερα μου είχαν πει ότι ήμουν persona non grata στο Ισραήλ. Μια βλοσυρή, σκληρή γυναίκα αξιωματικός χτυπούσε τα βαμμένα κόκκινα νύχια στο πληκτρολόγιο, ψάχνοντας ενοχοποιητικά στοιχεία στον κυβερνοχώρο εναντίον μου. «Τι είναι αυτό;» γαύγισε, στρέφοντας την οθόνη προς την πλευρά μου. Ήμουν σίγουρη ότι μπορούσε να δει τον ιδρώτα να πέφτει από το μέτωπό μου καθώς διάβαζα τον τίτλο του άρθρου που μου έδειχνε.
«Οι κίνδυνοι από τον πετροπόλεμο» έγραφε. Το όνομά μου ήταν καθαρά και αναμφισβήτητα αναρτημένο εκεί, στην κορυφή ενός θέματος που είχα γράψει για την καταδίκη μερικών Παλαιστίνιων εφήβων από το Ισραήλ με την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας ρίχνοντας πέτρες σε έναν έποικο. Το μυαλό μου έκανε αγώνα δρόμου για να βρει μια πιστευτή ιστορία να το καλύψω. Μία συνονόματη; Ένα παιδαριώδες λάθος; Ένα στραβοπάτημα στην πορεία μου να ασπαστώ τον Ιουδαϊσμό; Η ιστορία που είχα για κάλυψη, ότι δηλαδή ήμουν για τρίτη φορά διακοπές στον «ψεύτικο» Ιταλό ξάδερφό μου στη Χάιφα άρχιζε να αποκαλύπτεται, τόσο μαλακία που ήταν.
«Έχεις γράψει ποτέ κάτι καλό για το Ισραήλ;».
Διέτρεξα τη σύντομη δημοσιογραφική καριέρα μου ως freelancer στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, προσπαθώντας να βρω μια θέση που θα με έσωζε.
«Χμμ. Όχι».
Με αυτή την απάντηση, μόλις είχα κερδίσει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το σπίτι καθώς επίσης και μια τριήμερη διαμονή με τους ανεπιθύμητους για το Ισραήλ, στο κέντρο απομάκρυνσης Μπεν Γκουριόν. Μόνο όταν επέστρεψα στο Μιλάνο, ανακάλυψα ότι πλέον απαγορεύεται η είσοδος μου στο Ισραήλ μέχρι το 2019.
Αυτός ο τελευταίος όρος είναι πολύ βολικός για την κυβέρνηση του Ισραήλ. Απαγορεύει τους αυτόπτες μάρτυρες της κατοχής, κάνοντας δύσκολο το να επιστρέψουν και να ενημερώσουν το διεθνές κοινό τους για την κατάσταση του παλαιστινιακού λαού. Και παρόλο που κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την είσοδο σε αλλοδαπούς, φαίνεται ότι το Ισραήλ επεκτείνει την έννοια της «απειλής για την ασφάλεια» σε οποιονδήποτε εκφράζει δυσμενείς πολιτικές απόψεις. Για παράδειγμα, στον Νόαμ Τσόμσκι -επί μακρώ επικριτή της ισραηλινής πολιτικής- αρνήθηκαν την πρόσβαση στα ελεγχόμενα από το Ισραήλ εδάφη στη Δυτική Όχθη, πριν από λίγα χρόνια, παρά το ότι ο 80άρης ήταν εξαιρετικά απίθανο να κάνει κάτι τόσο πολύ ριζοσπαστικό εκεί, απαγόρευσαν το θεμελιώδες δικαίωμά του στην ελευθερία του λόγου.
Το διαβατήριο της συντάκτριας με τη σφραγίδα «Απαγορεύεται η είσοδος»
Κάτι παρόμοιο συνέβη στον πρώην ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ στα παλαιστινιακά εδάφη, τον Richard Falk, στον οποίο αρνήθηκαν την είσοδό του στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, πριν τον βάλουν σε δωμάτιο κράτησης και του συμπεριφερθούν ως «κάποιου είδους απειλή για την ασφάλεια, τον υπέβαλαν σε σωματική έρευνα πόντο-πόντο και στον πιο σχολαστικό έλεγχο αποσκευών που είχα ποτέ δει».
Από τη στιγμή που μου είπαν για την επικείμενη απέλασή μου, μπήκα σε μια «διαδικασία ασφαλείας», που σημαίνει με παρενοχλούσε ο συνοριοφύλακας που προφανώς είχε επιφορτιστεί να διασφαλίσει ότι δεν θα μιλούσα σε κανέναν, είτε κατά πρόσωπο, είτε στο τηλέφωνο. Όλα τα αιτήματά μου να τηλεφωνήσω στην πρεσβεία, απερρίφθησαν και είχα μόνο λίγα δευτερόλεπτα να πω σε ένα φίλο ότι με είχαν πιάσει, πριν ο τύπος που με παρενοχλούσε να κατασχέσει το τηλέφωνό μου.
Σε ένα από τα πίσω δωμάτια του αεροδρομίου, όλα τα προσωπικά αντικείμενά μου είχαν διασκορπιστεί σε ένα μεταλλικό πάγκο και εξετάζονται ένα προς ένα, με κάτι που έμοιαζε με βουρτσάκι τουαλέτας. Δεν χρειάζεται να πω ότι δεν βρήκαν καμία εκρηκτική συσκευή. Ωστόσο έπεσαν πάνω σε ένα πολύ εκφοβιστικό σετ ψηφιακής κάμερας και μικροφώνων.
Όλα αυτά τα υπάρχοντα, μου τα πήραν πριν με κλειδαμπαρώσουν. Προσθέτοντας έτσι στην πλήξη που συνδεόταν με τις τρεις μέρες που είχα περάσει στο ίδιο δωμάτιο. Έχετε υπόψη, ότι ενώ κοιτούσα στο σκοτάδι και η ιδρωμένη πλάτη μου ακουμπούσε στο πλαστικό κρεβάτι, βρήκα κάτι για να κρατήσω το μυαλό μου ζωντανό. Γραμμένες ή χαραγμένες στις ξύλινες σανίδες του από πάνω κρεβατιού ήταν μαρτυρίες εκείνων, οι οποίοι όπως εγώ, τους είχαν αρνηθεί την είσοδο στη χώρα επειδή έδειχναν την συμπάθειά τους στον παλαιστινιακό αγώνα.
Πιο κάτω έχω παραφράσει ότι μπορώ να θυμηθώ:
«Jo LT. Εδώ για να κάνω θέατρο με τους Παλαιστίνιους»
«Πίσω με την Free Gaza. 21 άτομα»
«Το Ισραήλ είναι πολύ κακό»
«Μου λείπει το σπιτικό χούμους. Μου λείπει το ταξίδι από τη Ναμπλούς στη Ραμάλα και το πόσο απόλαυσα το υπέροχο τοπίο. Μου λείπει ο τρόπος που οι Παλαιστίνιοι κάνουν πλάκα για την κατάστασή τους και που αποκαλούν όλοι, ο ένας τον άλλον χαμπίμπι (αγάπη)»
Ένα πράγμα που έμαθα από την εμπειρία μου, εκτός του γεγονότος ότι οι Παλαιστίνιοι, ο οποίοι χρησιμοποιούν πάρα πολύ πλαστικό, ήταν το πόσο λίγοι στο Τελ Αβίβ εύχονται να μάθουν τι συμβαίνει περίπου 40 χλμ από τις ακτές τους. Μία από τις φρουρούς, που τριγυρνούσε για να ανάψει τα τσιγάρα (οι αναπτήρες είναι πάρα πολύ επικίνδυνο εργαλείο για να παραδοθεί σε παράνομους εργαζομένους και δημοσιογράφους) σήκωσε το βλέφαρο, όταν του είπα ότι με απελαύνουν.
«Δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε για την Παλαιστίνη» παραδέχθηκε. «Οι Ισραηλινοί που ζουν δίπλα στα σύνορα με τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, αισθάνονται τι συμβαίνει, αλλά όχι στο βορρά. Κατάγομαι από την Νετάνια. Οι ακτές είναι εκπληκτικές , ακόμα κι αυτό το καλοκαίρι, στη διάρκεια πολέμου, η ζωή συνεχίστηκε κανονικά».
Ανακάλυψα ότι το μόνο πλεονέκτημα που έχεις όταν σε απελαύνουν είναι ότι αποφεύγεις τις ουρές για check-in. Το μίνι βαν από το κέντρο απομάκρυνσης σταμάτησε ακριβώς κάτω από το αεροπλάνο και ένας αξιωματικός της αστυνομίας των συνόρων παρέδωσε το διαβατήριο μου στο πλήρωμα του αεροσκάφους, σαστισμένος στο θέαμα ενός νέου ακίνδυνου κοριτσιού από την Ιταλία που φυγαδεύεται έξω από τη χώρα σαν μαφιόζος.
Πριν να πάω στη θέση μου, γύρισα στο φρουρό μου και σήκωσα το χέρι μου άτολμα -γνωρίζοντας πως ήδη είχε την άποψή του- μουρμουρίζοντας «Ελευθερώστε την Παλαιστίνη».
No comments:
Post a Comment