Ο ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΡΩΣΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 70ΕΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΙΩΓΜΟ 1917-1987

Σχεδόν εκατό χρόνια έχουν συμπληρωθεί από την επικράτηση της κομουνιστικής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917. Επί 70 έτη ο ρωσικός λαός, γνωστός για τη μεγάλη του προσήλωση στην Ορθοδοξία, υπέφερε και στέναζε κάτω από το βάρος μιας στυγνής τυραννίας. Μεγάλη σιγή έχει καλύψει τα δεινά, που η Ρωσική Εκκλησία και ένα μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού υφίστατο κατά τη διαδρομή των 70 αυτών ετών.

 

Τη Ρωσική Ορθόδοξο Εκκλησία ευθύς εξ αρχής την πολέμησαν αμείλικτα οι άθεοι του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Την αποψίλωσαν από τα στελέχη της, την απομόνωσαν από το ποίμνιο της και την οδήγησαν στην περιφρόνηση, στην εξουθένωση, στο διωγμό, στο μαρτύριο και στο αίμα.

Το κομουνιστικό καθεστώς έκανε σχεδόν τα πάντα για να αφανίσει από το πρόσωπο της γης την Ορθόδοξη Πίστη και την Εκκλησία. Άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε απροσχημάτιστα έθεσε σε ενέργεια ένα πανούργο και δολοφονικό μηχανισμό όχι μόνο για να διαλύσει την Εκκλησία αλλά και για να εξαλείψει, όπως πίστευε, και αυτό ακόμη το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού.

Διώξεις και κατατρεγμοί, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, δολοφονίες, βασανιστήρια, νόμοι και προπαγάνδα, επιστήμη και στρατός, όλα χρησιμοποιήθηκαν με λύσσα για να αφανιστεί κάθε Ιερό και Όσιο και να οδηγηθεί ένα ολόκληρο Έθνος προς την εθνική καταστροφή και τον όλεθρο.

Το αντιθρησκευτικό κίνημα στη Σοβιετική Ένωση άρχισε αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους. Για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο του εκριζωμού του θρησκευτικού συναισθήματος και η καταπολέμηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπήρχε από το κομουνιστικό κόμμα πρόγραμμα βιαιότητας συνδυασμένο με προπαγάνδα.

Αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, το Νοέμβριο του 1917, οι κομουνιστές άρχισαν τον αγώνα ενάντια στην Εκκλησία. Κήρυξαν την Εκκλησία εχθρό της επανάστασης και κατηγόρησαν τον Κλήρο για πολιτική αναξιοπιστία. Το δικτατορικό κόμμα δεν περιορίστηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις των κληρικών. Κατέσχεσαν τους θησαυρούς της Εκκλησίας, έκλεισαν ή κατέστρεψαν τις Εκκλησίες, τα Μοναστήρια και όλες τις Εκκλησιαστικές σχολές. Άνοιξαν τα μνήματα των Αγίων (1920), έκαναν αντιθρησκευτικές επιδείξεις στους δρόμους και έκαιγαν Άγιες εικόνες στις πλατείες των πόλεων σε μια σκόπιμη προσπάθεια να προσβάλλουν τα αισθήματα του λαού.

Ο πρώτος επίσκοπος στο μακρύ κατάλογο αυτών που μαρτύρησαν ήταν ο Μητροπολίτης Κιέβου Βλαδίμηρος οποίος συνελήφθηκε, χτυπήθηκε βάναυσα με το Σταυρό και το εγκόλπιο που φορούσε, στη συνέχεια αφού προσευχήθηκε και συγχώρησε τους στρατιώτες που είχαν πάρει την εντολή να τον εκτελέσουν, υπέστη το δια τουφεκισμού θάνατο. Την ίδια χρονιά είχαν φονευθεί ή εξοριστεί σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως 2.691 εφημέριοι, 1.962 μοναχοί και 3.447 μοναχές.

Το κόμμα διεκήρυττε αναιδώς ότι «η δικτατορία του δε συγκρατείται από τίποτε, δεν περιορίζεται από κανένα νόμο ή κανονισμό και η εξουσία του βασίζεται εξ ολοκλήρου στη βία».

Οι πολιτικές κατηγορίες του εναντίον της Εκκλησίας ήταν μόνον ένα παραπέτασμα, για να καλύπτει το βαθύτερο μίσος του για τη θρησκεία. Εκείνοι οι οποίοι δεν δέχτηκαν να εγκαταλείψουν την Πίστη τους, θεωρήθηκαν ύποπτοι και υποβλήθηκαν σε διωγμό και μαρτύρια.