Άρθρο από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"
Κάθε φορά που ξημερώνει η 1η Νοεμβρίου, η Καρδιά κάθε Ανδρα και Γυναίκας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σφίγγει και πονά. Αυθόρμητα ετοιμάζεται να κυλήσει το δάκρυ στα πρόσωπα εκείνων που πραγματικά σκέφτονται και θυμούνται. Μια θύμηση, η οποία παρά το πικρό και άχαρο περιεχόμενό της μπορεί να αποβεί για εμάς ενεργητική, ευεργετική, λυτρωτική, εφόσον γίνει με ηθική, ευλάβεια και ευθύνη. Ειδάλλως, θα είναι μια θύμηση κενή και περιττή, μία θύμηση καθαρά εθιμοτυπική και κάλπικη.
Κάθε 1η Νοεμβρίου, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Τιμά την Μνήμη του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη. Του Γιώργου και του Μάνου, για εμάς τους υπόλοιπους Χρυσαυγίτες και Χρυσαυγίτισσες. Ο Γιώργος και ο Μάνος, τόσο από εκεί ψηλά που βρίσκονται όσο και από την (αόρατη μα τόσο αισθητή) «περιπολία» τους «στα στενά», μας βλέπουν, μας μιλούν, ανασαίνουν και περιμένουν κάτι συγκεκριμένο για να ησυχάσουν και να αναπαυθούν. Περιμένουν την Δικαίωση. Μια Δικαίωση, η οποία απορρέει (και) από την δική μας στάση, ημών των Χρυσαυγιτών, από την δική μας συνέπεια και συνέχεια απέναντι στην δική τους αδαμάντινη Στάση Ζωής, των δικών τους Αιωνίων Αρχών, Αξιών, Ιδανικών και Οραμάτων, όλων αυτών που πήραν μαζί τους εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής 1 Νοεμβρίου 2013, ως Ανεξίτηλο Εφόδιο στην Χώρα της Αιωνιότητας.
Ο Γιώργος και ο Μάνος περιμένουν από εμάς να παραμείνουμε απόλυτα συνεπείς στην Πίστη που διαχρονικά «κουβαλούν» οι Αθάνατες στον Χρόνο Ιδέες μας. Μια Πίστη, για την οποία τα δύο Αδέρφια μας έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσαν να δώσουν, δηλαδή την ίδια τους την Ζωή. Περιμένουν από όλους μας, από όσους από εμάς ισχυριζόμαστε ότι έχουμε Ονειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι, να μην απεμπολήσουμε αυτήν την Πίστη για την οποία οι ίδιοι θυσίασαν το Αγαθό της Ζωής, θεωρώντας την το πολυτιμότερο εφόδιο, το «εισιτήριο» που θα τους μετέφερε με ασφάλεια στην Ζωή της Αθανασίας. Περιμένουν αυτήν ακριβώς την Πίστη να μην την αλλοιώσουμε, να μην την ξεπουλήσουμε στον βωμό ανίερων και ανομολόγητων σχεδίων και στιγμιαίων καρπών, σε φτηνά πολιτικάντικα τερτίπια (που χαρακτηρίζουν διάφορους «εθνικιστές», «πατριώτες», «ελληνόψυχους», που αναπνέουν όχι για να αντιληφθούν το ατελείωτο εύρος της Εθνικιστικής Ιδέας, αλλά για την εξυπηρέτηση των πιο στενών (και χυδαίων) συντηρητικών συμφερόντων τους, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως κάτι τέτοιο θα σημάνει τον δικό μας πνευματικό μαρασμό και θάνατο, το θλιβερό ξεσκέπασμα μιας υποκριτικής και γλοιώδους συμπεριφοράς.
Ο Γιώργος και ο Μάνος περιμένουν από τα αδέρφια τους που «κρατάνε για πάντα τα στενά» να σκεφτόμαστε και (κυρίως) να πράττουμε ως Αληθινοί Χρυσαυγίτες και Συνειδητοποιημένοι Ελληνες, να συνεχίσουμε να ορθώνουμε σφριγηλή αντίσταση σε κάθε εχθρό μας που επιχειρεί να επιβάλει τον εθνομηδενισμό, την πολυπολιτισμικότητα, οτιδήποτε οδηγεί την Πατρίδα και τον Λαό στον όλεθρο και την καταστροφή. Μας ζητούν να επιμείνουμε στην Υπεράσπιση του Μύθου της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που δημιούργησε τόσο θαυμασμό όσο και μίσος. Επιθυμούν να μην φοβόμαστε, να μην ντρεπόμαστε, στο ελάχιστο να λέμε ότι είμαστε Χρυσαυγίτες, και κυρίως να δρούμε ως τέτοιοι, ακριβώς γιατί αυτό είναι που ενοχλεί σφόδρα και δημιουργεί κι άλλη ταραχή στην (έτσι κι αλλιώς) ψυχικά διαταραγμένη συνείδηση των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας τους εκείνο το σκοτεινό απόγευμα.
Ελπίζουν να μην ξεχάσουμε ποτέ πως ό,τι κατέκτησε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ το έκανε κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, πολεμώντας τον Αγώνα της Αρετής ενάντια σε εχθρούς ύπουλους, μοχθηρούς, ανέντιμους, άνανδρους, ανήθικους που υπερίσχυαν πάντοτε μόνο στην ισχύ των χρημάτων και της καθεστωτικής δομής τους. Ο Γιώργος και ο Μάνος περιμένουν να μην τους λησμονήσουμε ούτε μια ημέρα του έτους, γιατί ό,τι ξεχνιέται πεθαίνει, ενώ ό,τι μένει ανέγγιχτο και άσπιλο στην ροή του Χρόνου ζει, παραδειγματίζει και (μας) προστατεύει από ατοπήματα, λάθη, παραλείψεις και αδιέξοδα. Η Ιστορία εκδικείται με τον δικό της τρόπο αυτούς που λησμονούν τα αλησμόνητα και γι’ αυτό δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λάθους ή αγνωμοσύνης απέναντι στην Μνήμη του Γιώργου και του Μάνου.
Για να συνεχίζει να ζει και να Δημιουργεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, πρέπει οι Χρυσαυγίτες να στρέφουν την Σκέψη τους πίσω, να ανασκαλέψουν τις Μνήμες τους και να τις (ξανά)κάνουν Οραμα και Στόχο, να παραδειγματιστούν και να οπλιστούν με το Σθένος, τον Ηρωισμό, τις Αρχές και την Πίστη ΕΚΕΙΝΩΝ που έφυγαν φυλάσσοντας τις δικές τους Θερμοπύλες στο Νέο Ηράκλειο την 1η Νοεμβρίου 2013. Ο Γιώργος και ο Μάνος είναι οι δύο Σύντροφοί μας που μέσα από την προσωπική τους τραγωδία μπόρεσαν να βγουν από τον φαύλο κύκλο των συνηθισμένων. «Φρενάροντας» το «όχημα» που τους οδηγούσε στα μονότονα πεδία της απέραντης μετριότητας, ο Γιώργος και ο Μάνος καταλαβαίνουν από εκεί ψηλά ότι το νόημα της επί της γης Ζωής είναι «αλλού», με την Αιώνια Ζωή να της μοιάζει και (απλώς) να την ξεπερνάει σε χρόνο, ακριβώς με την αιώνια διάρκειά της. Αποτίοντας, για μια ακόμη φορά, τον απαραίτητο Φόρο Τιμής στα δύο Αδέρφια μας, ας συνειδητοποιήσουμε εκ νέου ότι αυτά που μας αφορούν είναι αυτά που μας ταιριάζουν. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ στην περίοδο του μεταφορικού, αλλά και κυριολεκτικού, χειμώνα της ζωής μας που είναι προ των πυλών.
Γιώργος και Μάνος: ΑΘΑΝΑΤΟΙ! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
No comments:
Post a Comment