Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1936 και μεταφράστηκε σε πολλές
γλώσσες επί δεκαετίες, με την πρώτη μετάφραση στα αγγλικά να δημοσιεύεται το
1979. Το βιβλίο είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό, με λίγα τμήματα να
παραθέτουν αποκλειστικά φιλοσοφικές ή ιδεολογικές σκέψεις και απευθύνεται στους
Λεγεωνάριων που τον ακολούθησαν. Το βιβλίο δίνει πολλές πληροφορίες για τη ζωή του
Codreanu και τον συναρπαστικό
και ηρωικό αγώνα του εναντίον των διεφθαρμένων πολιτικών και της εβραϊκής χειραγώγησης,
προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο, θρησκευτικά Χριστιανικό και
πολιτισμικά καθαρότερο ρουμανικό έθνος.
Ο Codreanu, ο οποίος ήταν δικηγόρος, γεννήθηκε στις 13
Σεπτεμβρίου του 1899 και δολοφονήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1938. Ο «καπιτάν», όπως
ήταν γνωστός ο Codreanu, υπήρξε αφοσιωμένος μαχητής για το ρουμανικό έθνος,
καθώς και αφοσιωμένος Χριστιανός. Η Λεγεώνα ανέπτυξε μια επαναστατική θεωρία
επικεντρωμένη γύρω από την ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα, την αγάπη για
το έθνος, τη θυσία, την ιεραρχία και την προσωπική ευθύνη για την εξάλειψη της
πολιτικής διαφθοράς και του καθαρισμού του έθνους. Ο Ρουμάνος θρησκειολόγος,
λογοτέχνης και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Mircea Eliade, είχε πει:
«Εάν, όπως λέγεται, ο εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται πάνω στο έθνος και ο φασισμός
πάνω στο κράτος, τότε το κίνημα των Λεγεωνάριων έχει το δικαίωμα να αξιώνει να
είναι ο μοναδικός χριστιανικός μυστικισμός που μπορεί να καθοδηγήσει τις
ανθρώπινες κοινωνίες. Μία χριστιανική επανάσταση, μία πνευματική επανάσταση,
ασκητική και ανδρεία που δεν έχει ιδωθεί ποτέ πριν στην ευρωπαϊκή ιστορία».
Μετά την ρουμανική Επανάσταση του 1989 η οποία ανέτρεψε το
κομμουνιστικό καθεστώς, διάφορες εθνικιστικές ομάδες άρχισαν να ισχυρίζονται
ότι εκπροσωπούν την κληρονομιά του Codreanu. Μια από αυτές ήταν η βραχύβια Mişcarea pentru România ("Κίνημα
για τη Ρουμανία"), που ιδρύθηκε από τον ηγέτη των φοιτητών Marian
Munteanu. Σύντομα ακολούθησαν και άλλες ομάδες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν
την κληρονομιά των λεγεωνάριων. Μεταξύ των
τελευταίων είναι η Noua Dreaptă (Νέα Δεξιά), που τον απεικονίζει ως μια
πνευματική μορφή και συχνά με χαρακτηριστικά Ορθόδοξου αγίου. Κάθε χρόνο γύρω στις 30 Νοεμβρίου, αυτές οι
διαφορετικές ομάδες μαζεύονται στο Tâncăbeşti, όπου οργανώνουν εορταστικές
εκδηλώσεις για την μνήμη του Codreanu.
Στον ΚΟ έχουν δημοσιευθεί τα παρακάτω άρθρα για τον Κοντρεάνου:
-
Για
την μεγάλη αυτή μορφή του εθνικισμού, στην ελληνική βιβλιογραφία,
υπάρχει έλλειψη και μέχρι πρόσφατα, ελάχιστα βιβλία είχαν εκδοθεί. Για
την ακρίβεια μόλις δύο. Το ένα
είναι το «Ο Ρουμανικός Εθνικισμός» του Γιάννη Σορώτου, εκδόσεις "Πρωτοβουλία",
του 1988. Ένα βιβλίο γραμμένο σαφώς από εθνικιστική σκοπιά, αλλά αρκετά μικρό και
περιεκτικό. Έπρεπε να περάσουν 20 σχεδόν χρόνια για να διαβάσουμε για τον Κοντρεάνου,
με την κυκλοφορία από τις εκδόσεις «ΛΟΓΧΗ» του βιβλίου «Ο Εθνικισμός στον Μεσοπόλεμο»
(2007) του Κωνσταντίνου Τσοπάνη, διδάκτορα στον τομέα της Ιστορίας και
Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων. Το βιβλίο αυτό είναι αρκετά πιο πλούσιο, με άρτια αφήγηση
και αρκετές εικόνες, αλλά αφ’ ενός μεν αναφέρεται γενικότερα σε αρκετές ηγετικές
μορφές του εθνικισμού την περίοδο του μεσοπολέμου, συμπεριλαμβανομένου του Κοντρεάνου
(σελ. 109 – 1190), αφετέρου δε, η εξιστόρηση γίνεται από ιστορική σκοπιά (αν
και σίγουρα όχι αρνητική).
Από αυτό το βιβλίο ένα απόσπασμα:
Υπέρτατος και αδιαμφισβήτητος αρχηγός ο ίδιος (Κοντρεάνου),
καλλιέργησε την απεριόριστη προσωπολατρία καθώς και την τυφλή πειθαρχία.
"Να έρθουν στις γραμμές μας εκείνοι που πιστεύουν απεριόριστα. Να μείνουν
έξω εκείνοι που έχουν αμφιβολίες", έγραφε ο Κοντρεάνου στο βιβλίο του
"Για τους Λεγεωνάριους". Όσον αφορά τώρα τον ίδιο τον Κοντρεάνου
επρόκειτο για μια χαρισματική προσωπικότητα της οποίας ο πολιτικός λόγος και τα
πιστεύω εξέφραζαν έναν ακραίο εθνικισμό.
Ως ικανός χειριστής του λόγου, ο νεαρός Κοντρεάνου ήξερε να
παρασύρει και να πείθει. Το ευειδές παρουσιαστικό του μάλιστα τον βοηθούσε πολύ
σε αυτό. Λεπτός, μελαχρινός, με λατινικά μεσογειακά χαρακτηριστικά είχε το
προφίλ του ηγέτη και ήξερε καλά να δημιουργεί και να χειρίζεται τις εντυπώσεις.
Στην επαρχία εμφανιζόταν έφιππος και φορώντας την παραδοσιακή ενδυμασία της
χώρας του φάνταζε στα μάτια του αγροτικού πληθυσμού σαν τον μυθικό τους
πρίγκιπα, τον Φατ Φρουμός, που θα λύτρωνε το γένος του από τις αδικίες και τα
βάσανα και θα το οδηγούσε ξανά σε ημέρες προγονικής δόξας. "Ήταν σαν τον
ίδιο τον Αρχάγγελο!" αναφώνησε έκπληκτη μια γριά καθώς τον αντίκρισε
έφιππο και ευθυτενή μπροστά στην εκκλησία ενός χωριού της Μολδαβίας την στιγμή
που ετοιμαζόταν να μιλήσει στον κόσμο. Στην πρωτεύουσα όμως, ο Κοντρεάνου
εγκατέλειπε την φολκλόρ περιβολή και εμφανιζόταν ντυμένος με ένα λιτό κοστούμι
έχοντας την κόμη του επιμελώς ατημέλητη. Το περιεχόμενο των λόγων του ωστόσο
ήταν πάντοτε το ίδιο. Μιλούσε πάντα για την "Ανάσταση της Φυλής" και
τον "μεγάλο προορισμό του Χριστιανικού Έθνους" που για να σταθεί άξιο
της αποστολής του έπρεπε "να μείνει μακριά από την αθεΐα και να αποβάλλει
από τους κόλπους του κάθε προδότη". Τα λόγια του σαγήνευαν το πλήθος που
ως επί το πλείστον είχε ενστερνισθεί την ιδεολογία του Εθνικισμού.
Η κινδυνολογία δεν αρκούσε για τον Κοντρεάνου. Για να έχει
μέλλον η προσπάθειά του ήθελε να στηρίξει την οργάνωση του σε πολύ πιο σταθερές
βάσεις. Έγκαιρα κατάλαβε ότι προκειμένου να δημιουργήσει πιστούς-φανατικούς
οπαδούς, τού χρειαζόταν και μια μεταφυσική αναφορά, μια ιδεολογική πίστη. Έθεσε
λοιπόν την οργάνωση του υπό την προστασία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της έδωσε
έναν βαθύ θρησκευτικό χαρακτήρα. Χρησιμοποίησε τον Χριστιανισμό μετατρέποντας
τον σε ιδεολογία, αλλά και αυτό δεν του έφτανε. Έτσι δημιούργησε έναν ιδιότυπο
ορθόδοξο μυστικισμό…., ενώ μέσα από το
βιβλίο του: "Για τους Λεγεωνάριούς μου", κήρυττε έναν έντονο
μεσσιανισμό. Μιλούσε για την βεβαιότητα της Ανάστασης που ακολουθεί την
σταύρωση, για την φως της ημέρας που πάντα διαδέχεται τα σκοτάδια της νύχτας
και για την τελική νίκη και την σωτηρία που πάντα έρχεται ως αποτέλεσμα και
άνωθεν επιβράβευση των αγώνων κάθε πιστού χριστιανού.
Στηριζόμενος σε αυτόν τον ιδιότυπο ορθόδοξο μυστικισμό
κατόρθωσε να μετατρέψει τους Λεγεωνάριους σε ένα είδος χριστιανού ασκητή
στρατιώτη, κάτι παρόμοιο με τους ιππότες των Σταυροφοριών. Οι Λεγεωνάριοι
εγκαθίσταντο για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε στρατόπεδα της Σιδηράς Φρουράς
οργανωμένα με βάση τις στρατιωτικές δομές όπου ζούσαν ασκητική και λιτή ζωή,
τηρούσαν αυστηρή πειθαρχία και εργάζονταν ανιδιοτελώς προς όφελος της Λεγεώνας.
Ο Κοντρεάνου στην πραγματικότητα δημιουργούσε ένα στρατό που είχε καταφέρει να
τον πείσει ότι ο αγώνας τους είχε μεταφυσική χροιά αφού, όπως πίστευαν, πολεμούσαν
για την εφαρμογή του θεϊκού σχεδίου στον κόσμο. Για την επικράτηση της αρετής
έναντι της αμαρτίας, της πίστης έναντι της αθεΐας. Άρα, η μετά θάνατον σωτηρία
τους ήταν δεδομένη ως ανταπόδοση του αγώνα τους σε αυτήν τη ζωή. "Φέρτε
μου έναν φοβισμένο νέο και σε λίγο χρόνο θα τον έχω μετατρέψει σε έναν ατρόμητο
μαχητή", έλεγε ο ίδιος.
Η επίσημη Εκκλησία… είχε αποκηρύξει, δια στόματος του άκρως
πολιτικοποιημένου πατριάρχη Μύρωνος Κριστέα, τον ιδιόρρυθμο "ορθόδοξο
εθνικοσοσιαλισμό" του Κοντρεάνου καθώς και την ίδια τη Σιδηρά Φρουρά. Με
εντολή του ίδιου του πατριάρχη απαγορευόταν η είσοδος τους στις εκκλησίες. Ο
πατριάρχης όμως βρισκόταν πολύ μακριά από το λαϊκό συναίσθημα και όσο, ο
εποφθαλμιών τον πρωθυπουργικό θώκο, αρχιερέας αποκήρυσσε την Σιδηρά Φρουρά όλο
και περισσότεροι κληρικοί εισέρχονταν στις τάξεις της. Ο Κοντρεάνου στην στάση
του πατριαρχείου απέναντι του απαντούσε με τα λόγια του μεγάλου Ρώσου φιλοσόφου
και υπαρξιστή Νικολάι Μπερδιάγεφ: "Η τραγωδία της Ιστορίας συνίσταται εις
το εξής: Ο αληθινός Χριστιανισμός δεν μπορεί να βασιλεύσει στη γη διότι την
εξουσία του κόσμου τούτου την έχουν οι ψευτο-χριστιανοί."
Το βιβλίο «Για τους Λεγεωνάριους μου» κυκλοφορεί και
διατίθεται από το ΧΑ Κατάστημα (εδώ)
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
No comments:
Post a Comment