http://www.webofdebt.com/articles/eu_imf.php
Τα μικρά και πνιγμένα στα χρέη μικρά κράτη της Ευρώπης θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Αργεντινής και απλά να αφήσουν τα χρέη τους. Αυτό θα μετατοπίσει το βάρος προς τις πιστώτριες χώρες, που απλώς θα έλυναν το πρόβλημα με την αλλαγή των λογιστικών κανόνων τους.
Η οικονομική κατάρρευση, που ήταν κάποτε πρόβλημα μόνο για τις αναπτυσσόμενες χώρες, πλανάται τώρα στην Ευρώπη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ζητά την επιβολή “μέτρων λιτότητας” για τον περιφερειακό κύκλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης( Ελλάδα, Ισλανδία και Λετονία) που πλήττεται περισσότερο. Αλλά οι 3 αυτές χώρες δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των συνήθως γονυπετών τριτοκοσμικών κρατων-ζητιάνων. Ιστορικά, οι Βίκινγκς της Ισλανδίας απώθησαν επανειλημμένα τους Βρετανούς εισβολείς . Λεττονικές φυλές απώθησαν ακόμη και τους Βίκινγκς και οι Έλληνες κατέλαβαν ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αν κάποιος μπορεί να αντέξει να τα βάλει με το ΔΝΤ, οι είναι αυτοί οι 3 ευρωπαϊκοί πολεμικοί και παλικαρήσιοι λαοί.
Δεκάδες χώρες έχουν κυρήξει αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με πιο πρόσφατη το Ντουμπάι, που κήρυξε αναστολή εξυπηρέτησης του χρέους του στις 26 Νοεμβρίου, 2009. Αν λοιπόν το σε ξεδιάντροπο βαθμό πλούσιο αραβικό εμιράτο μπορεί να κυρήξει πτώχευση, τότε μπορούν επίσης και χώρες που βρίσκονται σε πολύ πιο απελπιστική κατάσταση. Και ειδικά όταν η μόνη εναλλακτική οδός είναι η καταστροφή της τοπικής οικονομίας, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι δεν δικαιούνται να το κάνουν. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι πιστωτές είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για τα προβλήματα του οφειλέτη, και όταν υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα για να υποστηριχθεί οτι τα χρέη, επί της ουσίας δεν οφείλονται.
Τα προβλήματα στην Ελλάδα ξεκίνησαν από τα χαμηλά επιτόκια που ήταν ακατάλληλα για την Ελλάδα,διατηρήθηκαν χαμηλά, για τη διάσωση της Γερμανίας από την οικονομική ύφεση. Οι δε Ισλανδοί και Λετονοί έχουν επιβαρυνθεί με την ευθύνη υποχρεώσεων από συμφωνίες στις οποίες δεν ήταν μέτοχοι. Ο οικονομολόγος Michael Hudson γράφει:
“Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τους προέτρεψαν να μετατρέψουν τα χρέη του ιδιωτικού τομέα (σ.μ. δηλαδή των τραπεζών) σε δημόσιο χρέος, και αυτά να αποπληρωθούν με αύξηση της φορολογίας, με περικοπή των δημοσίων δαπανών και υποχρεώνοντας τους πολίτες να καταφύγουν στις αποταμιεύσεις τους, ουσιαστικά εξανεμίζοντας τες. Ως αποτέλεσμα αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και αυξάνεται όχι μόνο προς αυτούς που συσώρευσαν αυτά τα χρέη, αλλά και προς τους νεοφιλελεύθερους ξένους συμβούλους και τους πιστωτές, οι οποίοι πιέσανε τις εν λόγω κυβερνήσεις να πουλήσουν, τράπεζες και δημόσιες υποδομές τους σε ημέτερους..
Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΕ: ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ
Η Ελλάδα μπορεί να είναι η πρώτη στην ΕΕ από τις εν λόγω χώρες που θα επαναστατήσουν. Σύμφωνα με τον Ambrose Evans-Pritchard στην Κυριακάτικη Daily Telegraph, “Η Ελλάδα έχει καταστεί η πρώτη χώρα στο αναξιοπαθές περιθώριο της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης που αψηφά τις Βρυξέλλες και που ίσως απορρίψει την μεσαιωνικού τύπου βδελλοθεραπεία της περικοπής των μισθών.” Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου δήλωσε την Παρασκευή:
“Οι μισθωτοί δεν θα πληρώσουν για αυτή την κατάσταση: δεν θα προχωρήσουμε με το πάγωμα μισθών ή μείωση τους. Εμείς δεν ήρθαμε στην εξουσία για να γκρεμίσουμε το κοινωνικό κράτος.”
Σημειώνει ο Evans-Pritchard:
“Ο κ. Παπανδρέου έχει βάσιμους λόγους να ρίξει το γάντι στους Ευρωπαίους. Η Ελλάδα δέχεται πιέσεις για να εγκρίνει πακέτα λιτότητας τύπου ΔΝΤ, χωρίς να μπορεί να γίνει υποτίμηση του νομίσματος που είναι επιβεβλημένη σε τέτοιου είδους μέτρα. Η συνταγή είναι καταστροφική και προφανώς ηττοπαθης. “
Το νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί, διότι το ευρώ χρησιμοποιείται από όλους. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ η ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει το χρέος υπονομεύεται από τα μέτρα λιτότητας, δεν υπάρχει τρόπος να μειωθεί το κόστος του χρέους. Και ο Evans-Pritchard καταλήγει ως εξής:
“Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι λίγοι στην ευρωζώνη είναι πρόθυμοι να συζητήσουν το γεγονός ότι η ΟΝΕ είναι εγγενώς δυσλειτουργική – για την Ελλάδα, για τη Γερμανία, για όλους.”
Και για αυτό τον λόγο η Ισλανδία, η οποία δεν είναι ακόμη μέλος της ΕΕ, θέλει να επανεξετάσει τη θέση της. Ως προϋπόθεση για την ένταξη της, η Ισλανδία υποχρεούται να εγκρίνει μια συμφωνία με την οποία θα επιστρέψει τα χρήματα που έχασαν από την κατάρρευση της IceSave (offshore της μεγαλύτερης Ισλανδικής ιδιωτικής τράπεζας), στους Ολλανδούς και Βρετανούς καταθέτες της. Η Eva Joly, Μια νορβηγογαλλίδα δικαστής που είχε προσληφθεί για να ερευνήσει την κατάρρευση της ισλανδικής τράπεζας, αποκαλεί το όλο ζήτημα εκβιασμο. Προειδοποιεί ότι υποκύπτοντας στις απαιτήσεις της ΕΕ, η Ισλανδία θα υποστεί διαρροή των πόρων της και των ανθρώπων της, οι οποίοι θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά.
Η Λετονία είναι μέλος της ΕΕ και αναμένεται να υιοθετήσει το ευρώ, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη σε αυτό το στάδιο. Εν τω μεταξύ, η ΕΕ και το ΔΝΤ προτρέπουν την κυβέρνηση να δανείζεται σε ξένο νόμισμα προς σταθεροποίηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του τοπικού νομίσματος, προκειμένου να βοηθήσει τους δανειολήπτες να πληρώνουν τις υποθήκες που εγγράφονται σε ξένο νόμισμα από τις ξένες τράπεζες. Ως προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση από το ΔΝΤ, απαιτείται να γίνουν και οι συνήθεις περικοπές από την κυβέρνηση. Ο Nils Muižnieks, επικεφαλής του Ανώτερου Ινστιτούτου Κοινωνικών και Πολιτικών Ερευνών στη Ρίγα της Λετονίας, κατήγγειλε:
«Ο υπόλοιπος κόσμος εφαρμόζει πακέτα αναζωογόνησης των αγορών, που κυμαίνονται από οπουδήποτε μεταξύ 1% – 10% του ΑΕΠ, αλλά την ίδια στιγμή, η Λετονία καλείται να προβεί σε βαθιές περικοπές των δαπανών – σε σύνολο περίπου 38% φέτος στο δημόσιο τομέα – και να αυξήσει τους φόρους για την κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. “
Τον Νοέμβριο, η λεττονική κυβέρνηση ενέκρινε τον πιο σκληρό προϋπολογισμό των τελευταίων ετών, με περικοπές της τάξης του 11%. Η κυβέρνηση ενώ είχε ήδη αυξήσει τους φόρους, μείωσε τις δημόσιες δαπάνες και τους μισθούς και έκλεισε δεκάδες σχολεία και νοσοκομεία. Ως αποτέλεσμα, η εθνική τράπεζα προβλέπει συρρίκνωση της οικονομίας κατά 17,5% το τρέχον έτος, όταν το μόνο που χρειάζεται η χώρα είναι μια παραγωγική οικονομία για να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Στην Ισλανδία, η οικονομία συρικνώθηκε κατά 7,2% κατά τη διάρκεια του τρίτου τριμήνου, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση που έχει καταγραφεί. Όπως και σε άλλες χώρες που συμπιέζονται από τα νεοφιλελεύθερα εμπόδια, η παραγωγικότητα, η απασχόληση και η παραγωγή καταρρέουν με αποτέλεσμα οι οικονομίες τους να γονατίζουν.
Η κυνική άποψη είναι ότι μπορεί αυτή, να ήταν και η πρόθεση. Αντί να βοηθήσει τις μετασοβιετικές χώρες να αναπτύξουν αυτάρκεις οικονομίες, γράφει η Marshall Auerback, “Η Δύση τις θεωρεί ως οικονομικά στρείδια,που μπορούν να τα σπάσουν και να τα ανοίξουν δανείζοντας τες, χρεώνοντας τες δυσβάσταχτους τόκους και υπεραξίες κεφαλαίου, και αφήνοντας τα σαν ένα άδειο κέλυφος.”
Αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν δεχτεί αυτή την κατάσταση. Στη Λεττονία, την περασμένη εβδομάδα, ενώ το Κοινοβούλιο συζητούσε τι θα κάνουν με το χρέος της χώρας, χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές διαμαρτύρονταν στους δρόμους για το κλείσιμο εκατό σχολείων και τις μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών έως και 60%. Διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ που έλεγαν “Έχουν πουλήσει τις ψυχές τους στο διάβολο” και “Είμαστε κατά της φτώχειας”. Στην Ισλανδικό κοινοβουλίο, η συζήτηση για την IceSave είχε σύμφωνα με μια τελευταία ανταπόκριση διάρκεια πάνω από 140 ώρες που είναι ένα νέο ρεκόρ. Και ένα αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού αντιτίθεται στην ανάληψη ένος χρέους που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν χρωστά.
Σε ένα άρθρο της 3-12 στη Daily Mail με τίτλο “Τι μπορεί η Ισλανδία να διδάξει τους Συντηρητικούς,” η Mary Ellen Synon έγραψε ότι από τότε που η ισλανδική οικονομία κατέρρευσε πέρυσι, “η αυτοκρατορία των Βρυξελλών, έχει την πεποίθηση ότι οι πτωχευμένοι και φοβισμένοι Ισλανδοί πρέπει επιτέλους να είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν την ανεξαρτησία τους με τη σταθερότητα της ένταξης στην ΕΕ. “Αλλά τον περασμένο μήνα, μία δημοσκόπηση έδειξε ότι το 54% του συνόλου των Ισλανδών αντιτίθεται στη συμμετοχή της χώρας τους στην ΕΕ, με μόλις 29 τοις εκατό υπέρ. Η Synon έγραψε:
“Οι Ισλανδοί πέρυσι μπορεί φοβήθηκαν όσο ποτέ, αλλά τώρα αναρριχούνται έξω από τα ερείπια της παλιάς τους ευημερίας τους και αποφάσισαν ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που τους έχει μείνει, είναι η ανεξαρτησία τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να το ανταλλάξουν, ούτε καν για τη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. “
Η Ισλανδία, η Λετονία και η Ελλάδα είναι σε θέση να μην πέσουν στην μπλόφα του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε ένα άρθρο της 1ης Οκτωβρίου που ονομάζεται “Λετονία – η παράνοια συνεχίζεται,” ο Marshall Auerback υποστήριξε ότι το πρόβλημα του χρέους της Λεττονίας θα μπορούσε να καθοριστεί σε ένα Σαββατοκύριακο, με μια λίστα μέτρων, συμπεριλαμβανομένων (1) να μην απαντά κανείς στο τηλέφωνο, όταν ξένοι πιστωτές καλούν την κυβέρνηση, (2) κυρρήσοντας πτώχευση των τραπεζών και μετατρέποντας το εξωτερικό τους χρέος σε μετοχικό κεφάλαιο και επιτρέποντας την επαναλειτουργία τους με πλήρη ασφάλιση των τραπεζικών καταθέσεων που θα διασφαλίζεται σε τοπικό νόμισμα και (3) προσφέροντας “ένα ελάχιστο μισθό εργασίας που θα περιλαμβάνει την υγειονομική περίθαλψη σε τοπικό νόμισμα, σε οποιονδήποτε επιθυμεί και μπορεί να εργαστεί, όπως έγινε στην Αργεντινή, όταν το καθεστώς Kirchner αποκύρηξε το χρέος από τα τοξικά πακέτα του ΔΝΤ. “
Ο Evans-Pritchard πρότεινε μια παρόμοια θεραπεία για την Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να την βοηθήσει να ξεφύγει από τον θανατηφόρο οικονομικό βρόχο ακολουθώντας το παράδειγμα της Αργεντινής. Θα μπορούσε να «αποκαταστήσει το νόμισμά της, να το υποτίμήσει, να περάσει με έναν νόμο την αλλαγή του εσωτερικού χρέους από ευρώ στο τοπικό νόμισμα και να επανακαθορίσει τις ξένες συμβάσεις.”
Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: ΣΝΟΜΠΑΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΝΤ
Η αντιπαράθεση με το ΔΝΤ, δεν είναι ένας δοκιμασμένος δρόμος, αλλά η Αργεντινή έχει δείξει τον δρόμο. Απέναντι στις τρομερές προβλέψεις ξένων ιδρυμάτων που έλεγαν ότι η οικονομία θα καταρρεύσει, το 2001 αψήφησε τους πιστωτές της και απλά αποχώρησε από τα χρέη της. Μέχρι το φθινόπωρο του 2004, τρία χρόνια μετά την στάση εξυπηρέτησης ενός χρέους άνω των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η χώρα ήταν σε καλό δρόμο ανάκαμψης και το πέτυχε άνευ εξωτερικής βοήθειας. Η οικονομία είχε ρυθμό ανάπτυξης 8% για 2 συνεχόμενα έτη. Οι εξαγωγές αυξήθηκαν, το νόμισμα παρέμεινε σταθερό, οι επενδυτές επέστρεψαν και η ανεργία μειώθηκε. “Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο ιστορικό γεγονός, που ακύρωσε 25 χρόνια αποτυχημένων πολιτικών», δήλωσε ο οικονομολόγος Mark Weisbrot σε συνέντευξή του 2004 στην The New York Times. «Ενώ άλλες χώρες χωλαίνουν, η Αργεντινή έχει μια πολύ υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη, με εισροές ξένων κεφαλαίων χωρίς να κάνει παραχωρήσεις.”
Ο κύριος Weisbrot είναι συνδιευθυντής σε ένα think tank της Ουασιγκτον, το Κέντρο Οικονομικής Πολιτικής και Έρευνας, το οποίο εξέδωσε μια μελέτη τον Οκτώβριο του 2009 σχετικά με 41 χώρες- οφειλέτες του ΔΝΤ. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι αυστηρές πολιτικές του ΔΝΤ, καθώς και η μείωση των δαπανών σε συνδυασμό με την αυστηρότερη νομισματική πολιτική, περισσότερο ζημίωσαν αντί να βοηθήσουν αυτές τις οικονομίες.
Αυτό ήταν και το συμπέρασμα μιας μελέτης που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο από τον Yonca Özdemir από το Middle East Technical University της Άγκυρας, όπου σύγκρινε τις επιπτώσεις από την βοήθεια του ΔΝΤ στην Αργεντινή και την Τουρκία. Και οι δύο αυτές αναδυόμενες αγορές που αντιμετώπιζαν σοβαρές οικονομικές κρίσεις το 2001, ακολουθούμενες από δημοσιονομικά ελλείμματα, ανεπαρκή αύξηση των εξαγωγών, υψηλό χρέος, πολιτική αστάθεια και ανισότητα πλούτου.
Ενώ η Αργεντινή αυτομόλησε από το ΔΝΤ, η Τουρκία παρέμεινε υπό τις εντολές του. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Αργεντινή τελικώς ανέκαμψε, ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Η εξάρτηση της Τουρκίας από τις ξένες επενδύσεις την έχει καταστήσει ιδιαίτερα ευαίσθητη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση. Η Αργεντινή επέλεξε το δρόμο των τοπικών επενδύσεων με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της οικονομίας της.
Για να βρει τα χρήματα για την εξέλιξη αυτή, η Αργεντινή δεν χρειάστηκε ξένους επενδυτές. Εξέδωσε δικό της χρήμα και πιστώσεις μέσω της δικής της κεντρικής τράπεζας. Νωρίτερα, όταν το εθνικό νόμισμα κατέρρευσε ολοκληρωτικά το 1995 και πάλι μετά το 2000, οι τοπικές κυβερνήσεις της Αργεντινής εξέδωσαν τοπικά ομόλογα ανταλασσόμενα ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωναν τους εργαζόμενους με τοπικά ομόλογα ονομαζόμενα Χρεοακυρωτικά Ομόλογα που βρίσκονταν σε ισοτιμία με το Πέσο Αργεντινής. Τα ομόλογα ακύρωναν τα χρέη των επαρχιών στους υπαλλήλους τους και μπορούσαν να δαπανηθούν εντός των τοπικών κοινοτήτων. Οι επαρχίες είχαν στην πραγματικότητα “χρηματοποιήσει» τις οφειλές τους, μετατρέποντας τα ομόλογα τους σε νόμιμο χρήμα.
Η Αργεντινή είναι μια μεγάλη χώρα με περισσότερους πόρους από την Ισλανδία, τη Λετονία ή την Ελλάδα, αλλά τώρα οι νέες τεχνολογίες επιτρέπουν ακόμη και οι μικρές χώρες να καταστούν αυτάρκεις. Βλ. David Blume, Αλκοόλ:πως μπορεί να γίνει ένα φυσικό καύσιμο.
ΤΟΠΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Η χορήγηση δανείων και η έκδοση νομίσματος είναι κυρίαρχο δικαίωμα των κυβερνήσεων και είναι ένα δικαίωμα που η Ισλανδία και η Λετονία θα χάσουν εάν ενταχθούν στην ΕΕ, που απαγορεύει το κράτος-μέλος να δανείζεται από τις ίδιες τις κεντρικές τράπεζές του. Η Λετονία και η Ισλανδία έχουν και οι δύο φυσικούς πόρους που θα βοηθούσαν στην ανάπτυξή τους, αν είχαν διαθέσιμη πίστωση για να τους εκμεταλλευτούν. Και με κυριαρχικό έλεγχο των τοπικών νομισμάτων τους, θα μπορούσαν να πάρουν πίστωση από τα πιστωτικά ιδρύματα τους, απλώς δημιουργώντας την στα λογιστικά βιβλία των κρατικών τραπεζών.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα το τρομερό σε αυτή την πρόταση. Όλες οι ιδιωτικές τράπεζες πιστώνονται αυτά που δανείζουν, απλά δημιουργώντας την πίστωση αυτή στα βιβλία τους. Αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι τράπεζες δεν δανείζουν δικά τους χρήματα ή τα χρήματα των καταθετών τους. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ βεβαιώνει οτι, οι τράπεζες δανείζουν νέο χρήμα, που δημιουργήθηκε μέσω του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος που τις διέπει, ως μια κατάθεση του δανειολήπτη από την μια πλευρά και ως στοιχείο του ενεργητικού της τράπεζας από την άλλη.
Εκτός από το ξεπάγωμα των πιστωτικών συνθηκών, η κρατική δημιουργία πίστης έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να εκδοθεί άτοκα. Η εξάλειψη του κόστους των επιτοκίων μπορεί να μειώσει δραματικά το κόστος παραγωγής.
Τα εκδιδόμενα από την κυβέρνηση χρήματα για τη χρηματοδότηση των δημοσίων έργων, έχουν μια μακρά και επιτυχημένη ιστορία, που πηγαίνει πίσω τουλάχιστον στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η αμερικανική αποικία της Πενσυλβάνια εξέδωσε χρήματα που και δάνεισε και δαπάνησε η τοπική κυβέρνηση στην οικονομία. Το αποτέλεσμα ήταν μια άνευ προηγουμένου περίοδο ευημερίας που επιτεύχθηκε ,χωρίς πληθωρισμό των τιμών και χωρίς φορολόγηση των πολιτών.
Το νησιωτικό κράτος του Guernsey, που βρίσκεται στα Channel Islands μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας, χρηματοδοτεί όλη την υποδομή του με χρήματα που εκδίδει η κυβέρνηση, για περισσότερα από 200 χρόνια, χωρίς πληθωρισμό των τιμών και δημόσιο χρέος.
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες δάνειζαν με 6% επιτόκιο, στην Αυστραλία η κρατική τράπεζα Commonwealth Bank χρηματοδοτούσε την πολεμική προσπάθεια της αυστραλιανής κυβέρνησης, με επιτόκιο μικρότερο του 1%, εξοικονομώντας στους Αυστραλούς περίπου 12 εκατομμύρια δολάρια σε τραπεζικά έξοδα. Μετά τον 1ο ΠΠ, ο διοικητής της τράπεζας χρησιμοποίησε την πιστωτική δύναμη της τράπεζας για να σώσει τους Αυστραλούς από τις συνθήκες κρίσης που επικρατούσαν σε άλλες χώρες, χρηματοδοτώντας την παραγωγή γενικά, την οικοδομή και την τοπική αυτοδιοίκηση για την κατασκευή δρόμων, τραμ, λιμάνιών, εργοστασίων, και ηλεκτρικοπαραγωγικών σταθμών. Τα κέρδη της τράπεζας, επεστράφησαν στην κυβέρνηση.
Ένα επιτυχές πρόγραμμα υποδομών που χρηματοδοτήθηκε άτοκα, έλαβε χώρα στη Νέα Ζηλανδία από την πρώτη κυβέρνηση Εργατικών τη δεκαετία του 1930. Εκδιδόμενο από την εθνικοποιημένη κεντρική τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας χρήμα, επέτρεψε στην χώρα να ευημερήσει σε μια στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο κυριαρχούσε η φτώχεια.
Το επιχείρημα εναντίον της κρατικής έκδοσης και δανεισμού χρημάτων για τις υποδομές είναι ότι προκαλεί πληθωρισμό, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως αληθές. Ο πληθωρισμός είναι αποτέλεσμα της αυξησης της ζήτησης (χρήματος) σε μεγαλύτερο βαθμό από την προσφορά (αγαθά και υπηρεσίες). Όταν αυξάνουμε την κυκλοφορία χρήματος για τη χρηματοδότηση παραγωγικών έργων, η προσφορά ανεβαίνει μαζί με τη ζήτηση, αφήνοντας ανεπηρέαστες τις τιμές των αγαθών.
Σε κάθε περίπτωση, όπως προαναφέρθηκε, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν τα χρήματα που δανείζουν. Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήματα είναι εγγενώς πληθωριστική, διότι δανείζουν μόνο το αρχικό κεφάλαιο, και όχι το επιτόκιο που χρεώνουν για να πληρωθουν τα δάνειά τους. Για να βρεθεί το επιτόκιο, νέα δάνεια πρέπει να εκδοθούν, διογκώνοντας συνεχώς την προσφορά χρήματος. Και δεδομένου ότι τα χρήματα αυτά πηγαίνουν στους πιστωτές και όχι στην παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών, η ζήτηση (χρήματα) δεν αυξάνει την αύξηση της προσφοράς, με αποτέλεσμα να έχουμε πληθωρισμό των τιμών. Αν πιστωνόταν η δημιουργία υποδομών άτοκα, ο πληθωρισμός θα μειωνόταν με το να έμπαινε τέλος στην ανάγκη λήψης νέων δανείων προς εξυπηρέτηση των τόκων παλαιών δανείων.
Το κλειδί είναι η χρήση του νέου χρήματος σε παραγωγικά έργα που αυξάνουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και όχι στην αποπληρωμή τόκων του εθνικού χρέους σε ξένους πιστωτές. (Όπως έγινε στη Ζιμπάμπουε) Το εθνικό νόμισμα μπορεί να προστατεύεται από κερδοσκόπους με την επιβολή συναλλαγματικών ελέγχων, όπως στη Μαλαισία το 1998, ή με επιβολή ελέγχου κεφαλαίων, όπως γίνεται τώρα στην Βραζιλία και την Ταϊβάν, με την απαγόρευση των χρηματιστηρίων των παραγώγων και την επιβολή του φόρου Τόμπιν, που είναι ένας μικρός φόρος επί των συναλλαγών σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΑΚΕΡΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΥΓΙΕΙΣ.
Εάν οι πιστωτές ενδιαφέρονται πραγματικά για την εξόφληση των χρεών προς αυτούς, θα δουν το σοφόν του να αφήσουν το κράτος-οφειλέτη και την οικονομία του να παράξει αυτο με το οποίο θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Εάν οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την επιστροφή των χρημάτων, αλλά χρησιμοποιούν το χρέος ως εργαλείο για την απομείζηση του κράτους-οφειλέτη και την στέρηση των περιουσιακών του στοιχείων, τότε η μπλόφα των πιστωτών πρέπει απαντηθεί.
Όταν το κράτος- οφειλέτης αρνείται να πληρώσει, μεταθέτει το βάρος στους δανειστές και πρέπει αυτοί βγούν υγιείς. Ο Βρετανός οικονομολόγος Michael Rowbotham υποδεικνύει ότι στο σύγχρονο κόσμο του ηλεκτρονικού χρήματος, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δημιουργικές τραπεζικές ρυθμίσεις δηλαδή με μια απλή αλλαγή στους κανόνες λογιστικής. Το χρέος σήμερα δημιουργείται με λογιστικές εγγραφές, και μπορεί να αντιστραφεί με λογιστικές εγγραφές. Ο Rowbotham περιγράφει δύο τρόπους, με τους οποίους θα μπορούσαν να αλλάξουν οι κανόνες για να ρευστοποιηθουν δάνεια που δεν δύναται πλέον να εξυπηρετηθούν:
«Η πρώτη επιλογή είναι να αρθεί η υποχρέωση των τραπεζών να διατηρούν ισορροπία μεταξύ των στοιχείων του ενεργητικού και του παθητικού. . . . Έτσι, αν μια εμπορική τράπεζα που κατέχει ομόλογα αναπτυσσόμενων χωρών αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μετά την άρση, να της επιτρέπεται στο διηνεκές να έχει 10 δισεκατομμύρια δολάρια έλλειμμα. Είναι ένα απλό θέμα τήρησης αρχείων.
“Η δεύτερη επιλογή. . . είναι να ακυρωθούν τα ομόλογα, αλλά να επιτρέπεται στις τράπεζες η διατήρηση τους για λόγους λογιστικής. Τα χρέη όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες θα ακυρωθούν, αλλά θα εξακολουθούν να ισχύουν όσον αφορά τις τράπεζες, χάρην λογιστικής και μόνον. Τα ομόλογα, στη συνέχεια θα αντιμετωπίζονται ως μη διαπραγματεύσιμα περιουσιακά στοιχεία, και θα έχουν την ονομαστική τους αξία. “
Εάν επιτρεπόταν οι τράπεζες να έχουν στα στα βιβλία τους δάνεια μη εξυπηρετήσιμα, ή να δέχονται πληρωμές σε τοπικό νόμισμα, τα περιουσιακά τους στοιχεία και η φερεγγυότητά τους, θα μπορούσε να διατηρηθεί. Όλοι θα σφίγγανε τα χέρια τους και θα γυρίζαν στις δουλειές τους.
Ellen Brown. Ιστοσελίδες της είναι www.webofdebt.com και www.ellenbrown.com.
ΠΗΓΗ
No comments:
Post a Comment