1) "Έτσι οι Ρωμαίοι αγρότες σήκωναν τα χέρια ψηλά και παρέδιδαν τη γη τους στους δανειστές τους. Δεν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν τον τόκο των δανείων που είχαν πάρει για να πληρώσουν τους φόρους."
"Έτσι έρχονταν στην πόλη και εντάσσονταν στον Ρωμαϊκό όχλο. Αυτός ήταν ο αρχικός πυρήνας του Ρωμαϊκού όχλου - οι καταχρεωμένοι και άποροι αγρότες."
2) Τα χωράφια τους πωλούνταν στους νεοφερμένους μετανάστες, οι οποίοι δεν χρωστούσαν πουθενά. Αυτοί τα αγόραζαν, με, μοναδικό αντίτιμο την ανάληψη της οφειλής του προηγούμενου.
3) Οι πλούσιοι αγόραζαν γη και αποκτούσαν μεγάλη ακίνητη περιουσία. Από το 367 π.Χ. θεσπίστηκαν νόμοι για τον περιορισμό της έκτασης της ακίνητης περιουσίας των πλουσίων σε 1250 εκτάρια (περίπου 5.058.750τ.μ). Είχε δημιουργηθεί τέτοια κατάσταση, που δεν υπήρχε πλέον γη για τον μικρό καλλιεργητή.
4) Μέχρι το 100π.χ υπήρχαν μόνο 2.000 ιδιοκτήτες γής σε ολόκληρη την Ιταλία!!!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
ΦΟΡΟΙ - ΓΙΑ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ
"Ο τόκος προϋποθέτει βαριά φορολογία ώστε το χρήμα να μην συσσωρεύεται, αλλά να κυκλοφορεί. Έτσι θα μπορούν να ξεχρεώνονται οι τόκοι: Ο 4ος νόμος του Χόσκινς για τον τοκισμό"
Φόροι! Μια από τις λαμπρότερες εφευρέσεις της κλασσικής εποχής. Από εκεί ξεκίνησαν οι φόροι για την "Συμμετοχή στον πλούτο". Ενώ ανέκαθεν υπήρχαν φόροι, ο βασικός λόγος της επιβολής της βαριάς φορολογίας ήταν η απόσπαση μέρους των χρημάτων των πλουσίων και η επαναφορά του ρευστού στην κυκλοφορία. Οι πλούσιοι Αθηναίοι γκρίνιαζαν αλλά τους πλήρωναν. Οι ηγέτες μολις έπιαναν λεφτά
στα χέρια τους τα ξόδευαν αμέσως.
Το σύστημα δούλευε.
Οι συναλλαγές και το εμπόριο βγήκαν από τη στασιμότητα και άνθησαν. Χρειαζόταν ένα πολύ αυστηρό φοροεισπρακτικό σύστημα για να ανοίξει τα σφιχτά πορτοφόλια.
Δεν επιτρέπονταν οι καθυστερήσεις, επειδή σ' αυτή την περίπτωση ο οφειλέτης θα χρήσιμοποιούσε το Σύστημα για να μην πληρώσει. Δηλαδή θα εκμεταλλευόταν το κεφάλαιο που όφειλε, δανείζοντας τους άλλους με τόκο και εξοφλώντας τη φορολογία με τόκους τόκους που θα εισέπραττε.
Η καθολική φορολογία, τα πλεονεκτήματα της οποίας ήταν γνωστά από καιρό στην Ελλάδα, είναι ζωτικής σημασίας για το τοκογλυφικό σύστημα. Κατά καιρούς οι άνθρωποι έχουν καταφερθεί εναντίον της. Όσοι έχουν πληρώσει φόρους έχουν θελήσει να απαλλαγούν απ' αυτούς. Τι συμβαίνει όμως όταν καταργείται η φορολογία; Οι τραπεζίτες τόκογλύφοι μαζεύουν όλο το ρευστό και δεν υπάρχει στην κυκλοφορία. (Σ.Α: Σήμερα δυστυχώς η χώρα βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση που όταν δίνεις τους φόρους στο ελληνικό κράτος, αυτό επειδή χρωστάει απίστευτα ποσά στους Διεθνείς Τραπεζίτες, τα δίνει κατευθείαν σε αυτούς! Με λίγα λόγια όλα μας τα λεφτά πάνε στους τραπεζίτες)
Το μόνο πράγμα που έχει κάνει το τοκογλυφικό σύστημα να λειτουργεί όλους αυτούς τους αιώνες είναι η φορολογία. Όμως παρά τις θετικές του επιδράσεις, στα καταραμένα και καταχρεωμένα εμπορικά κέντρα του κόσμου, τα πιο μεγάλα και σύγχρονα κτίρια είναι ακόμα και σήμερα αυτά των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιριών.Και οι δύο αυτοί οργανισμοί ασκούν τοκογλυφία με κάπως διαφορετικό τρόπο η κάθε μια - και έχουν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου.Οι άνθρωποι που έχουν καταφερθεί εναντίον της φορολογίας δεν έχουν εμβαθύνει στο θέμα.
Η μοναδική περίπτωση στην οποία δεν χρειάζεται η βαριά φορολογία , είναι όταν δεν υπάρχει τοκογλυφικό σύστημα.
(Σημείωση: Σήμερα, ειδικοί φόροι όπως ο φόρος κληρονομιάς χρησιμοποιούνται για να αναγκάσουν τους ιδιοκτήτες να πωλούν τις επιχειρήσεις τους και τη γή τους σε ομίλους που ανήκουν στους διεθνείς τοκογλύφους.Ένας επιχειρηματίας μπορεί να αγοράσει την επιχείρησή του για 50.000 δολάρια. Πεθαίνει, και η αξία της επιχείρησης του υπολογίζεται γύρω 1.000.000 δολάρια.Ο γιός συχνά αναγκάζεται να δανειστεί υπέρογκα ποσά για να πληρώσει το φόρο κληρονομιάς.Αν δεν καταφέρει να πληρώσει του γίνεται κατάσχεση.Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για ν’αρπάξουν οι τοκογλύφοι τις οικογενειακές περιουσίες που περνούν απο γενιά σε γενιά).
Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΛΥΣΗ ΠΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΒΕΣΗ ΔΑΝΕΙΩΝ...
Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ!
Ο πρώτος Καρχηδονιακός πόλεμος απέφερε στη Ρώμη 3.200, και ο δεύτερος 10.000 τάλαντα. Τα χρήματα ξοδεύτηκαν για την εξόφλη ση χρεών. Μετά λίγο καιρό, η Ρώμη βρέθηκε πάλι σε δύσκολη οικο¬νομική θέση και αναγκάστηκε να κατακτήσει την Ελλάδα. Ο Ελληνικός πλούτος κράτησε τη Ρώμη για κάποιο χρονικό διά¬στημα, και μετά, όπως ακριβώς η Ελλάδα, η Περσία και η Βαβυλώνα, η Ρώμη ήταν ανα¬γκασμένη να κατακτά, να κατακτά και... να κατακτά.
Μετά από την Ελλάδα ήλθε η σειρά της Συρίας, και ύστερα πάλι της Καρχηδόνας. Μέχρι το 14 μ.Χ. είχε κατακτήσει ό,τι απο¬καλούμε σήμερα Βόρεια και Νότια Ιταλία, Σικελία, Ελλάδα, την απέρα¬ντη ακτογραμμή της Βορείου Αφρικής, την Τουρκία, την Αλγερία, την Ισπανία, την Αίγυπτο και τη Γαλλία.
Έως το 98 μ.Χ. είχε προσθέσει στις κτήσεις της το Μαρόκο, την Αγγλία, το μεγαλύτερο μέρος της Σκωτίας, και από το 98 μέχρι το 116 μ.Χ., τήν Αραβία, τη Μεσοποταμία και την Αρμενία.
Η κατάκτηση ήταν ακρι¬βή υπόθεση και τα κέρδη ελάχιστα. Όσο υπήρχαν χώρες για να κατακτά και χρυσός για να πλουτίζει, η Ρώμη ήταν μια σφριγηλή αυτοκρατορία που επεκτεινόταν ολοένα και περισσότερο.
Όταν όμως οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέληξαν να περιπλανώνται στις καυτές, άγονες έρημους της Αραβίας και στις εξίσου άγονες και παγωμένες Ρωσικές στέπες, η Ρώμη έφτασε στα όρια της. Για τις ανάγκες της τοκογλυφίας καμία ποσότητα χρυσού δεν είναι αρκετή.
ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ - ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ
Οι άνθρωποι σπάνια καταφεύγουν με τη θέληση τους στο δανεισμό. Είδαμε πως εννοεί το Σύστημα τη δημιουργία χρήμα¬τος μέσω του δανεισμού, με το να είναι ο οφειλέτης αναγκα¬σμένος να επιστρέψει 11 τάλαντα - όταν έχει δανειστεί 10 και όταν υπάρχουν διαθέσιμα στην αγορά μόνο 10.
Αυτό το μοντέλο πετυχαίνει τους σκο¬πούς του όταν έχει να κάνει με την κατηγορία των πολιτών που είναι πάντοτε χρεωμένοι. Αποτυγχάνει όμως με τους πολίτες που είναι σταθεροί, και λόγω θρησκευτικών ή επιχειρηματικών πεποιθήσεων δεν πρόκειται να δανειστούν και να αποκτήσουν χρέη.
Αυτό το είδος ανθρώπων πρέπει να υποχρεωθεί να δανειστεί μεσώ άλλων μέθοδών, για το καλό του κοινωνικού συνόλου.Αυτό επιτυγχάνεται σε καιρό πολέμου. Τότε αυτό βαφτίζεται ως "πατριωτικό μέτρο".
Ο ιδεώδης πόλεμος είναι αυτός που καταλήγει σε κατακτήσεις και έχει λίγες απώλειες. Αν δεν υπάρχουν τέτοιοι πόλεμοι, τότε ο καθένας πρέπει να αρκεστεί σε ό,τι έχει.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν η Ισπανία. Η Ρώμη διεξήγε ένα μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον της, που κράτησε γενιές ολόκληρες. Όποτε λιγόστευαν τα χρήματα -εξαιτίας των τόκων που τα "έβγαζαν" απ' την κυκλοφορία - αναζωπυρωνόταν ο Ισπανικός Πόλεμος. .
Αυτό παρείχε το πρόσχημα της επιβολής νέων φόρων, η πληρωμή των οποίων απαιτούσε από τους Ρωμαίους πολίτες τη σύναψη δανείων με τους ευνοϊ¬κά διακείμενους σ' αυτούς τραπεζίτες.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
Το 54 π.Χ. υπήρξε ένα πρόβλημα. Ο Κράσσος, ο σπουδαίος αυτός αριστοκράτης, οδήγησε τα ρωμαϊκά στρατεύματα στη Συρία για να επεκτείνει τη Ρωμαϊκή επικράτεια. Κάθε στρατηλάτης εκείνη την εποχή, για να έχει το προνόμιο της κατάκτησης μίας επαρχίας, έπρεπε να πληρώσει. Αν νικούσε, αποκτούσε το δικαίωμα της οικονομικής εκμετάλλευσης της περιοχης για πέντε χρόνια.
Αυτό βέβαια γινόταν αφού πλήρωνε τα έξοδα της "χρήσης" του Ρωμαϊκού" στρατού. Οτιδήποτε - πέρα από τα έξοδα συντήρησης των στρατευμάτων - υπήρχε στην κατακτημένη περιοχή ανήκε στον στρατηγό. Μετά από την πενταετή εκμετάλλευση της κτήσης από το στρατηγό, η νέα επαρχία επέστρεφε στη δικαιοδοσία της Ρώμης.
Ο πλουτισμός ή η χρεοκοπία του στρατηγού - χορηγού εξαρτάτο από δύο παράγοντες:
Ο πρώτος ήταν η έκβαση (επιτυχής ή όχι) της εκστρατείας.
Ο δεύτερος ήταν η ικανότητα του στρατηγού στη συλλογή των φόρων της κατακτημένης περιοχής.
Ο Κράσσος ήταν καλός στρατηγός, αλλά συγκρούστηκε με ένα έθνος που δεν ήταν και τόσο εύκολο να υποταχθεί.
Ο στρατός του, αλλά και ο ίδιος, συνετρίβησαν από τους Πάρθες.
Αυτό ενέπλεξε τη Ρώμη σε ατελείωτους πολέμους με τους Πάρθες. Ήταν μια ανοιχτή πληγή που κόστιζε στη Ρώμη τους άνδρες της, αλλά ταυτόχρονα έδινε και μια πρόφαση για τον ασταμάτητο δανεισμό ολοένα και μεγαλύτερων ποσών.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αυξάνονται διαρκώς τα χρέη των
Ρωμαίων και η Ρωμαϊκή νεολαία να φεύγει σε εκστρατείες, από τις οποίες δεν επρόκειτο να επιστρέψει ποτέ.
ΧΕΡΜΑΝ (ΗΕRΜΑΝ): 16 π.Χ. - 21 μ.Χ.
Το δεύτερο πρόβλημα της Ρώμης ήταν η αντίσταση των Γερμανών υπό την ηγεσία του Χέρμαν. Ο Χέρμαν ήταν ένας Γερμανός (;) που υπηρετούσε στον Ρωμαϊκό στρατό. Έμαθε ότι η Ρώμη σκόπευε να εισβάλλει στη γενέτειρα του. Έκανε συνεχώς ταξίδια πέρα από το Ρήνο, υποκρινόμενος ότι τακτοποιεί κρατικές υποθέσεις.
Ξεσήκωσε τις σκόρπιες Γερμανικές φυλές, που ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη εισβολή.
Οταν οι Ρωμαίοι ολοκλήρωσαν τις προετοιμασίες τους, οι λεγεώνες τους πέρασαν το Ρήνο και έφτασαν στα Γερμανικά δάση.
Ο Χέρμαν και οι πολεμιστές του, τους περίμεναν στο δάσος Teutoberg. Επιτέθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Η μάχη κράτησε τρεις ημέρες. Όταν τελείωσε, οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες είχαν αποδεκατιστεί.
Στον τόπο της μάχης βρίσκεται ακόμα το μνημείο που ανεγέρθηκε προς τιμήν του Χέρμαν, για να θυμίζει αυτή τη σπουδαία του νίκη. Η νίκη αυτή ατσάλωσε τους Γερμανούς, οι οποίοι από τη μέρα της νίκης και έπειτα, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, πίεζαν την αυτοκρατορία.
Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΙΡΗΝΗ: 25 π.Χ. -185 μ.Χ.
Η Ρώμη διεξήγε τριμέτωπο πόλεμο: Εναντίον της Ισπανίας, της Συρίας και της Γερμανίας. Αυτό ήταν υπερβολικό. Ακόμα και για τη Ρώμη. Η προσπάθεια της να κλείσει τα μέτωπα του πολέμου, οδήγησε στην περίοδο που είναι γνωστή ως "Ρωμαϊκή Ειρήνη".
Η "ειρήνη" αυτή δεν ήταν εντελώς απαλλαγμένη από τον πόλεμο. Ήταν όμως πιο ήσυχη από τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης αποτέλεσε την καθοριστική αιτία της διάλυσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Είτε με ειρήνη είτε με πόλεμο, ο Ρωμαϊκός στρατός είχε ανάγκη τροφής, στέγασης και εξοπλισμού. Για να ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες, η υποχρέωση της συλλογής των φόρων μεταφέρθηκε στις επαρχίες. Αυτές με τη σειρά τους μετέφεραν αυτή την υποχρέωση στις πόλεις. Τέλος, οι πόλεις έριξαν τα φορολογικά βάρη στους ιδιώτες, στις βιοτεχνίες, και στις αγροικίες που τις περιστοίχιζαν. Αυτό σημαίνε ότι σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία έπρεπε, πάση θυσία, να καταβληθεί ένας συγκεκριμένος φόρος. Το ύψος του ποσού το καθόριζαν οι ανάγκες της αυτοκρατορίας. Κανείς δεν μπορούσε να αποφύγει αυτή την υποχρέωση.
Η κεντρική διοίκηση, συνήθως, δεν δανειζόταν χρήματα. Έτσι το βάρος έπεφτε στον Ρωμαίο πολίτη. Ο μέσος Ρωμαίος είχε πολύ λίγα χρήματα, και για να πληρώσει τους φόρους αναγκαζόταν να δανειστεί από ιδιώτες τραπεζίτες.
Η υποχρέωση της κάταβολής 20 αργυρών νομισμάτων όταν είχε δανειστεί 10 - μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, ήταν εξοντωτική.
Έτσι οι Ρωμαίοι αγρότες σήκωναν τα χέρια ψηλά και παρέδιδαν τη γη τους στους δανειστές τους. Δεν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν τον τόκο των δανείων που είχαν πάρει για να πληρώσουν τους φόρους.
Έτσι έρχονταν στην πόλη και εντάσσονταν στον Ρωμαϊκό όχλο. Αυτός ήταν ο αρχικός πυρήνας του Ρωμαϊκού όχλου - οι καταχρεωμένοι και άποροι αγρότες. Τα χωράφια τους πωλούνταν στους νεοφερμένους μετανάστες, οι οποίοι δεν χρωστούσαν πουθενά. Αυτοί τα αγόραζαν, με,μοναδικό αντίτιμο την ανάληψη της οφειλής του προηγούμενου.
ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Η πρόνοια σε μια τοκογλυφική κοινωνία, έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να εξυπηρετεί πρωτίστως τις ανάγκες του συστήματος και δευτερευόντως του ατόμου. Η Ρώμη δεν αποτέλεσε εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα. Ο άπορος Ρωμαίος αγρότης, όταν έφτανε στην πόλη είχε τρεις επιλογές:
1. Μπορούσε να καταταγεί στον Ρωμαϊκό στρατό. Αυτό θα του εξασφάλιζε μία σχετικά ξένοιαστη ζωή. Δεν θα τον βάρυναν οι ευθύνες του Ρωμαίου πολίτη και ασφαλώς θα απαλλασσόταν από την υποχρέωση καταβολής φόρων. Θα ήταν υποχρεωμένος βέβαια να εργάζεται στην οδοποιία, στα οχυρωματικά έργα και να βοηθά στη συντήρηση των τειχών των πόλεων. Επιπλέον θα είχε και την ατελείωτη εκπαίδευση και τις μάχες που είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός στη ζωή ενός στρατιώτη.
2. Μπορούσε να εγκατασταθεί σαν άποικος στις νέες κτήσεις της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Αφρικής. Δυστυχώς ούτε και εκεί θα γλύτωνε από τους φόρους. Το γεγονός αυτό καθιστούσε εξαρχής την καλλιέργεια της γης στις νέες κτήσεις ασύμφορη υπόθεση.
3. Μπορούσε να μείνει στη Ρώμη και να γραφτεί στις λίστες πρόνοιας. Έτσι θα εξασφάλιζε την τροφή του και ταυτόχρονα θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες του κράτους.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, κατά τη διάρκεια της "ειρηνικής περιόδου", ο κεντρικός στόχος της Ρώμης, ήταν η αύξηση του χρηματικού αποθέματος. Οι κατακτήσεις είχαν σταματήσει. Δεν υπήρχε πια εισροή χρυσού από τις κατακτημένες περιοχές για την πληρωμή των δανείων. Οι περισσότεροι γηγενείς Ρωμαίοι κολυμπούσαν στα χρέη και δεν μπορούσαν να δανειστούν άλλα.
(Σ.Α: Αλήθεια ποιοί ήταν τότε αυτοί οι τραπεζίτες που δάνειζαν χρήματα σε όλους και όλοι χρωστούσαν σε αυτούς; Γιατί τόσο ισχυροί Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες δεν τους πήραν ποτέ τον πλούτο με την βία όπως έκαναν στις χώρες που κατακτούσαν; Μήπως είναι οι ίδιοι στους οποίους χρωστάει και σήμερα όλη η ανθρωπότητα;)
Οι μόνοι που μπορούσαν να πάρουν δάνεια ήταν οι νεοφερμένοι μετανάστες, οι οποίοι δεν χρωστούσαν. Αυτοί πήραν τη θέση των γηγενών Ρωμαίων στη σύναψη δανείων.
Ο χρεωκοπημένος δεν έχει χρέη. Έτσι ο χρεοκοπημένος Ρωμαϊκός όχλος εγγραφόταν στις λίστες πρόνοιας -για το επίδομα απορίας. Με αυτή την ελεημοσύνη της κυβέρνησης οί άποροι μπορούσαν να αγοράζουν με πίστωση αγαθά που κόστιζαν πολύ περισσότερο από το ποσό του επιδόματος. Εφόσον οι έμποροι έπαιρναν τα χρήματα τους, και οι πιστωτές και οι δανειζόμενοι ήταν ευχαριστημένοι. Έτσι, το χρηματικό απόθεμα αυξανόταν. Αυτό ωφελούσε τους πάντες.
ΡΩΜΑΪΚΟΙ ΦΟΡΟΙ
Το επίδομα βοήθησε τον όχλο να αυξήσει το απόθεμα χρημάτων. Αυτό βέβαια ήταν θετικό, αλλά μιας και η κυβέρνηση δεν δανειζόταν, τα χρήματα έπρεπε από κάπου να βρεθούν. Αυτά βρέθηκαν από τους αυξημένους φόρους που ανέλαβαν να πληρώσουν οι επαρχίες. Η ζωή των λίγων αγροτών και των εμπόρων που είχαν απομείνει εκεί έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα.
Κατ' αρχήν ήταν τόσο δύσκολο γι' αυτούς τους αγρότες και τους εμπόρους να βγάζουν χρήματα και να πληρώνουν τους φόρους, που αναγκάζονταν να παρατήσουν τις δουλειές τους και να ενταχθούν στον Ρωμαϊκό όχλο. Γι' αυτό το λόγο θεσπίστηκαν νόμοι που απαγόρευαν στους πολίτες να εγκαταλείπουν τις ασχολίες τους.
ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
Αφού τα έξοδα ήταν τόσο μεγάλα και η απόκτηση χρημάτων τόσο δύσκολη, οι πολίτες, ήταν απρόθυμοι να κάνουν παιδιά. Μέχρι το 65 μ.Χ. τοτοκογλυφικό συστη-μα είχε αδειάσει το κέντρο της Ρώμης από τους Ρωμαίους. Οι ταφόπλακες μαρτυρούν ότι το 90% του πληθυσμού είχε ή μη - Ρωμαϊκά ή Ρωμαιοποιημένα ονόματα. Εξαιτίας επίσης της εθελοντικής ατεκνίας, χάνουμε κάθε ίχνος 400 οικογενειών συγκλητικών (επί Νέρωνα) μόλις μια γενιά αργότερα.
Υπήρχαν περισσότεροι Ρωμαίοι στη Β. Αφρική και στη Γαλατία παρά στην Ιταλία. Η έλλειψη χρημάτων εξώθησε τη Ρώμη να χρησιμοποιήσει βία για να μαζέψει τους φόρους.
Καθοριζόταν το ποσό που έπρεπε να πληρώσει κάθε πόλη στην αυτοκρατορία, και το έλλειμμα καλυπτόταν από τους "Curiales", τους υπεύθυνους αξιωματούχους. Σε παλαιότερες εποχές αυτό το αξίωμα ήταν περιζήτητο. Όταν συμπληρωνόταν το ποσόν που απαιτούσε η αυτοκρατορία, τα υπόλοιπα (αν υπήρχαν) μπορούσαν να τα κρατήσουν αυτοί οι φοροεισπράκτορες. Τώρα ήταν αδύνατον ακόμα και να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο "αυτοκρατορικό" ποσό. Πόσο μάλλον να υπάρξει πλεόνασμα.
Για κάθε αργυρό νόμισμα που υπήρχε οφείλονταν 25.Γι' αυτό ευθυνόταν η τοκογλυφία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προσπάθεια των αξιωματούχων να καλύψουν το έλλειμμα των φόρων, απέβαινε εις βάρος τους.
Αν οι "Curiales" δεν είχαν το προκαθορισμένο ποσό την ημερομηνία που έπρεπε, ήταν υποχρεωμένοι να δανειστούν οι ίδιοι. Κανένας δεν δεχόταν αυτό το πόστο.
Οι "Curiales" έπρεπε λοιπόν να διοριστούν. Ένας μελετητής αυτής της εποχής, βρισκόμενος σε πλήρη σύγχυση σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος: "Παίρνεις 10 - δίνεις 11", έκανε το εξής σχόλιο: "Κι όμως υπήρχαν" πολλά χρήματα στην αγορά, και χάρις σ' ένα προηγμένο τραπεζικό σύστημα, υπήρχαν διαθέσιμα δάνεια με επιτόκιο που σπάνια υπερέβαινε το 6%".
Ο συγγραφέας προφανώς δεν κατάλαβε ότι εκείνη την εποχή οι Ρωμαίοι ήταν βουτηγμένοι τόσο βαθιά στα χρέη, που δεν είχε καμία διαφορά το αν το επιτόκιο ήταν 100% ή 1%. Αυτός που ήθελε να πάρει δάνειο θα είχε την ίδια δυσκολία τόσο να πείσει ότι είναι κατάλληλος για να του χορηγηθεί, όσο και να το ξεπληρώσει. Οι πλούσιοι αγόραζαν γη και αποκτούσαν μεγάλη ακίνητη περιουσία. Από το 367 π.Χ. θεσπίστηκαν νόμοι για τον περιορισμό της έκτασης της ακίνητης περιουσίας των πλουσίων σε 1250 εκτάρια (περίπου 5.058.750τ.μ). Είχε δημιουργηθεί τέτοια κατάσταση, που δεν υπήρχε πλέον γη για τον μικρό καλλιεργητή.
Με τον "Αικίνιο Νόμο" θεσμοθετήθηκε η αφαίρεση του ποσού που είχε καταβληθεί για την πληρωμή τόκων από το οφειλόμενο αρχικό κεφάλαιο του δανείου.
Αυτό ουσιαστικά ισοδυναμούσε με την κατάργηση του τόκου. Κανείς από αυτούς τους μεταρρυθμιστικούς νόμους δεν κράτησε πολύ. Το 326 π.Χ. καταργήθηκε η δουλεία και η θανατική ποινή για τα ανεξόφλητα χρέη διαφορετικά θα εξανδραποδίζονταν οι πάντες.Οι εναπομείναντες Ρωμαίοι και Ελληνες αγρότες εγκατέλειψαν μαζικά την ύπαιθρο και εγκαταστάθηκαν στις πόλεις.
Το 135 π.Χ. ο Τιβέριος Γράκχος, διασχίζοντας την άλλοτε πλούσια και εύφορη επαρχία της Ετρουρίας, του φάνηκε ότι η περιοχή ήταν έρημη. Το 124 π.Χ. μοίρασε εκτάσεις, στην προσπάθεια του να ξαναφέρει τον όχλο της Ρώμης στην ύπαιθρο. Σκοτώθηκε σε μια εξέγερση. Το 121 πΧ, ο οδερφός του ο Γαϊος, έκανε το ίδιο, και δολοφονήθηκε.Μέχρι το 100π.χ υπήρχαν μόνο 2.000 ιδιοκτήτες γής σε ολόκληρη την Ιταλία.
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Όσο καιρό προσπαθούσε να κατακτήσει τον κόσμο, η Ρώμη, δέχτηκε στους κόλπους της εκατομμύρια δούλους. Πολλοί απ' αυτούς ήταν Έλληνες. Αλλοι ήταν δούλοι από άλλες χώρες, που δόθηκαν στους Ρωμαίους από τα αφεντικά τους σαν πληρωμή φόρων και αγαθών.
Αυτοί οι δούλοι που ζούσαν στη Ρώμη, εξαιτίας της ιδιότητας τους, δεν είχαν το δικαίωμα να αγοράζουν και να δανείζονται χρήματα όπως ο υπόλοιπος Ρωμαϊκός πληθυσμός.
Όσο μειωνόταν ο γηγενής πληθυσμός οι αρχές αναγκάστηκαν να ελευθερώσουν αυτούς τους σκλάβους, ώστε και αυτοί με τη σειρά τους - συνάπτοντας δάνεια - να μπορούν να δημιουργήσουν κεφάλαια για το κράτος.
Ο Θεσμος της δουλείας δεν μπορεί να Επιβιώσει για πολύ σε μια τοκογλυφική κοινωνία. Οι δούλοι πάντοτε αποκτούν την ελευθερία τους για να δανειστούν χρήματα.
Οι ελεύθεροι μπορούν να δανειστούν περισσότερα χρήματα απ' όσα μπορεί ένας ιδιοκτήτης 10 δούλων. Το ίδιο το σύστημα της τοκογλυφίας επιτάσσει την απελευθέρωση των δούλων για να παίξουν κι αυτοί το ρόλο τους στη δημιουργία κεφαλαίου για το σύστημα μέσω των δανείων. Γύρω στο 200 π.Χ. άρχισε να εκλείπει η δουλεία.
Δεν έχω συναντήσει στην ιστορία ούτε μια περίπτωση απελευθέρωσης σκλάβων για ανθρωπιστικούς λόγους. Πρώτα απο όλα η τοκογλυφία προκαλεί άνοοδο τών τιμών (πληθωρισμός)-έπειτα βαριά χρέη, ακτήμονες, υπογεννητικότητα και μείωση του πληθυσμού.
Τελικά, για την πληρωμή των φόρων και τη δημιουργία κεφαλαίου μέσω των χρεών, η μετανάστευση νέων ανθρώπων ή η απελευθέρωση των δούλων γίνεται αναγκαίοτητα.
Ετσι σε πολλές περιπτώσεις έχουμε απελεύθερους να απολαμβάνουν τέτοια προνόμια και μεταχείριση που σε άλλες εποχές προορίζονταν μόνο για τους Ρωμαίους πολίτες.
Αυτό συμβαίνει πάντοτε. Ένας υποψήφιος δανειολήπτης, ο οποίος δεν έχει χρέη, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν καταχρεωμένο αυτόχθονα. Η ρωμαϊκή οικονομική κοινότητα δεχόταν με ορθάνοιχτες αγκάλες αυτούς τους απελεύθερους και περιφρονούσε τους πνιγμένους από τα χρέη πολίτες.
Μια επιπλέον πηγή εσόδων ήταν και το δικαίωμα του "Ρωμαίου πολίτη", το οποίο μπορούσε να αγοράσει κάποιος έναντι ενός λογικού ποσού. Τίποτε δεν απαγορευόταν. Όλα ήταν προς πώληση. Αρκεί να είχες τα λεφτά...(Και ποιοί είχαν τα λεφτά πάντοτε; Οι Διεθνείς Τραπεζίτες)
XPHΣIMH BIBΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Encyclopaedia Britannica, 14 ed., Banks, p.67.
2. "Hoskins" 7 Laws Of Interest.
3. Tenney Frank, An Economic History Of Rome, New Jork, 1962
4.Jean-Philippe Levy, The Econonic Life Of The Ancient World, Chicago, 1964 5. Rostovtzett, The Decline Of Rome — 3rd Century.
Απο παλαιότερο περιοδικό "Nexus". Το είχαμε βρεί παλαιότερα σε ιστοσελίδα που έκλεισε...
No comments:
Post a Comment