ΙΣΡΑΗΛ: «Είμαι τρομερά ρατσιστής». Προμαχώνες του ρατσισμού είναι τα Λύκεια στο Ισραήλ, ισχυρίζεται νέο ισραηλινό βιβλίο

Του Shmarya Rosenberg (Failed Messiah) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ *

«Για μένα, προσωπικά, οι Άραβες είναι κάτι που δεν μπορώ να βλέπω και δεν μπορώ να αντέξω. Είμαι τρομερά ρατσίστρια. Κατάγομαι από ένα ρατσιστικό σπίτι. Αν έχω την ευκαιρία στον στρατό να πυροβολήσω έναν από αυτούς, δεν θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά. Είμαι έτοιμη να σκοτώσω κάποιον με τα χέρια μου, και αυτός θα είναι Άραβας. Στην εκπαίδευση μου έμαθα ότι ... η εκπαίδευση τους είναι να είναι τρομοκράτες, και δεν υπάρχει καμία πίστη σε αυτούς. Ζω σε μια περιοχή με Άραβες, και κάθε μέρα βλέπω αυτούς τους Ισμαηλίτες, οι οποίοι περνούν από το σταθμό των λεωφορείων και σφυρίζουν. Τους εύχομαι να πεθάνουν».

Αυτά λέει ένα κορίτσι της 10^ης τάξης (15 -16 ετών) από ένα γυμνάσιο στο κεντρικό Ισραήλ και αναφέρεται σε ένα βιβλίο σχετικά με τα ισραηλινά σχολεία που λέγεται «Σκηνές από την Σχολική Ζωή» από τους ακαδημαϊκούς Idan Yaron και Yoram Harpaz (φώτο), όπως αναφέρει η ισραηλινή Ha’aretz.

 

Το βιβλίο βασίζεται στις παρατηρήσεις του κοινωνιολόγουYaron, μέσα από μια περίοδο 3 ετών, σε ένα κοσμικό Λύκειο – «το πιο μέσο σχολείο που μπορούσαμε να βρούμε," λέει ο συν-συγγραφέας Harpaz, καθηγητής εκπαίδευσης.

Στο βιβλίο τους και οι δύο παρουσιάζουν ότι παρατηρήσεις, όπως αυτές που αναφέρονται παραπάνω, είναι κάτι κοινό και αποτελούν συστατικό στοιχείο της ταυτότητας του μέσου μαθητή. Και αυτό δείχνει πόσο λίγο ενδιαφέρεται το εκπαιδευτικό σύστημα στο Ισραήλ για την καταπολέμηση του ρατσισμού, ισχυρίζονται οι συγγραφείς και επισημαίνουν ότι οι καθηγητές και οι διευθυντές σχολείων που προσπαθούν να καταπολεμήσουν τον ρατσισμό αποτελούν τη μειοψηφία.

Μεγάλο μέρος του βιβλίου για το ρατσισμό περιστρέφεται γύρω από τα μαθήματα από την Βίβλο που δίνονται στην ένατη τάξη. Το θέμα σε αυτά τα μαθήματα είναι η εκδίκηση.

«Το μάθημα αρχίζει, και οι προτάσεις των μαθητών για παραδείγματα εκδίκησης γράφονται στον μαυροπίνακα. Ένας μαθητής που ονομάζεται Yoav, επιμένει ότι η εκδίκηση είναι ένα σημαντικό συναίσθημα. Χρησιμοποιεί το υλικό που μελετά σαν για να προβάλει το κρυμμένο μήνυμά του: “Όλοι οι Άραβες πρέπει να σκοτωθούν”. Στην τάξη επικρατεί αναβρασμός. Πέντε μαθητές συμφωνούν με τον Yoav και λένε ανοιχτά: “Οι Άραβες θα πρέπει να θανατώνονται”», λέει η δασκάλα στον Yaron.

Ένας μαθητής λέει ότι άκουσε σε συναγωγή το Σάββατο ότι “Aravim zeh erev rav” («οι Άραβες είναι το βιβλικό σύμμεικτο πλήθος», που διέφυγε με τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο και, στη συνέχεια, προκάλεσε προβλήματα στο λαό Ισραήλ) και ότι επίσης είναι οι «Αμαληκίτες» (ο βιβλικός εχθρός του εβραϊκού λαού, τους οποίους οι  Εβραίοι διατάχθηκε να εξαφανίσουν) και υπάρχει μια εντολή να τους σκοτώσουν όλους».

Ένας άλλος μαθητής απαντά ότι θα πάρει εκδίκηση για κάποιον που δολοφόνησε την οικογένειά του, αλλά δεν θα σκοτώσει όλους τους Άραβες.

«Μερικοί όμως από τους μαθητές εξοργίστηκαν με αυτή την (πολύ ευγενική) απάντηση. Ο μαθητής κάνει τότε σαφές ότι δεν έχει καμία αγάπη για τους Άραβες και ότι δεν είναι αριστερός», λέει η δασκάλα στον Yaron.

Μια άλλη μαθήτρια, η Michal, νιώθει σοκ μα αυτά που ακούει και λέει ότι πιστεύει ότι η επιθυμία για εκδίκηση θα προκαλέσει μόνο ένα κύκλο θανάτου και καταστροφής. Δεν είναι όλοι οι Άραβες κακοί, λέει, και όλοι δεν αξίζουν να πεθάνουν. «Οι άνθρωποι που κανονίζουν τόσο εύκολα την μοίρα των άλλων, δεν αξίζουν την ζωή», συμπεραίνει η Michal.

«Όλοι οι μαθητές αρχίζουν να φωνάζουν. Κάποιοι της επιτίθενται προσωπικά και την προσβάλουν», και η Michal αντιλαμβάνεται ότι είναι μόνη της απέναντι σε μια θύελλα επιθέσεων. “Arab Lover” («Ερωμένη Αράβων»), «αριστερή». Προσπαθώ να τους ηρεμήσω .. Η τάξη πλέον έχει ξεφύγει για να προχωρήσουμε στη βιβλική ιστορία. Το κουδούνι χτυπά. Θα τους αφήσουμε έξω και πιστεύω να είναι πιο ανεκτικοί ο ένας προς τον άλλο», λέει η δασκάλα.

Στο προαύλιο, η δασκάλα βλέπει ένα πλήθος μαθητών της 9^ης να έχουν περιτριγυρίσει την Michal και να την χλευάζουν, “Fie, fie, fie, the Arabs will die!”.

Η δασκάλα χώρισε τους μαθητές και πήρε την Michal στο γραφείο καθηγητών και την έβλεπε να ξεσπά σε κλάματα.

Έξι από τους μαθητές που την χλεύαζαν αποβλήθηκαν για δύο ημέρες. Αλλά η Michal συνεχίζει να υποφέρει.

«Συνεχίζει να είναι λακωνική. Αυτό είναι ό, τι συμβαίνει πάντα, λέει. Οι απόψεις είναι ρατσιστικές και λυπάται μόνο επειδή μίλησε ανοιχτά. Απλά θέλω να την αγκαλιάσω και της να πω ότι λυπάμαι που την έκανα να ζήσει αυτή την τραυματική εμπειρία. Ζηλεύω το θάρρος της να πει φωναχτά τα πράγματα που μερικές φορές είμαι ανίκανη να πω», είπε η δασκάλα.

Ένας από τους ρατσιστές μαθητές από την τάξη, ο Yoav, είπε στην Michal, «Κρίμα που δεν σκοτώθηκες σε κάποια τρομοκρατική επίθεση».

«Μόλις άκουσα για την διαμάχη με αυτή την αριστερή (Michal), ήμουν έτοιμη να ρίξω ένα τούβλο στο κεφάλι της και να τη σκοτώσω. Κατά τη γνώμη μου, όλοι οι αριστεροί μισούν το Ισραήλ. Προσωπικά αυτό με πονάει πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία θέση στη χώρα μας - Τόσο οι Άραβες όσο και οι αριστεριστές», λέει η μαθήτρια που εξέφρασε την επιθυμία του να σκοτώσει Άραβες στον Yaron.

«Ο ρατσισμός είναι μέρος της ζωής μας, ασχέτως το πόσο πολύ οι άνθρωποι λένε ότι είναι κακός», είπε ένας άλλος μαθητής στον Yaron.

Σε ένα "εργαστήριο αντι-ρατσισμού", ο συντονιστής ζήτησε από τους μαθητές να του πουν πώς μπορεί να εξαφανιστεί ο ρατσισμός.

«Λιγοστέψτε τους Άραβες», ανταποκρίνεται ένας μαθητής αμέσως.

«Θέλω να φύγεις από εδώ με τη γνώση ότι το φαινόμενο υπάρχει, να κάνεις αυτοκριτική, και τότε ίσως το αποτρέψεις», απάντησε ο συντονιστής.

Ένας άλλος μαθητής απαντά περιφρονητικά, «Αν δεν είμαστε ρατσιστές, θα είμαστε αριστεροί».

Ο συντονιστής, τώρα απελπισμένος, προσπαθεί να βρει κάτι μικρό να πάρουν μαζί τους οι μαθητές από το εργαστήριο. «Θα το ήθελα αν μπορείτε να πάρετε τουλάχιστον κάτι μικρό από αυτό το εργαστήριο».

Ένας μαθητής απαντάει, «Ότι ο καθένας θα πρέπει να ζει με τον τρόπο που θέλει, και αν κάποιος νομίζει ότι είναι ρατσιστής, αφήστε τον να πιστεύει ό, τι θέλει, και αυτό είναι όλο».

Ο Yoav, ένας από τους ρατσιστές μαθητές που αναφέρονται παραπάνω, δήλωσε ότι η αντίθεση στο ρατσισμό είναι μια απόφυση του μίσους των Ασκενάζι προς τους Σεφαραδίτες και τους Mizrahim (Εβραίους από τη Μέση Ανατολή και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής) - ένα μίσος που ο Yoav λέει, παραμένει δυνατό ακόμα.

Υπάρχει «διάκριση μεταξύ Mizrahim και Ασκεναζίμ. Μας τιμώρησαν βαριά για το περιστατικό (με την Michal, που είναι Ασκενάζι), αλλά αν συνέβαινε το αντίθετο, δεν θα είχε γίνει τίποτα», ο Yoav.

Αργότερα ο Yaron είπε ότι το ρητό που υπάρχει “What’s this, a shuk ?” («Τι είναι αυτό, ένα Shuk [υπαίθρια αγορά];», προσβλητικό, γιατί όλη η οικογένειά του δουλεύει στην τοπική αγορά προϊόντων.

«Η επιχείρησή μας υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ», είπε ο Yoav. «Είμαι περήφανος για τον πατέρα μου, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος της αγοράς. Τι προσπαθούν να μας πουν αυτοί, ότι ο πατέρας μου δεν είναι καλλιεργημένος; Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για «Άραβες», μας λένε να μην κάνουμε γενικεύσεις, αλλά όταν λένε «αγορά», όλα είναι εντάξει. Όταν οι άνθρωποι λένε «αγορά», στην πραγματικότητα μιλάνε για τους Mizrahim. Πρέπει να αλλάξουμε τις προκαταλήψεις σχετικά με την αγορά και τους Mizrahim. Οι άνθρωποι λένε ότι εγώ είμαι ρατσιστής, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο», επέμεινε ο Yoav.

«Δεν γίνεται καμία συζήτηση για το θέμα του ρατσισμού στα σχολεία και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ. Εμείς δεν είμαστε προετοιμασμένοι για μια βαθιά, μακροχρόνια διαδικασία που είναι απαραίτητη. Αν και έχω επίγνωση του προβλήματος, δεν το προβάλω. Προέρχεται κατ’ αρχάς από το σπίτι, την κοινότητα και την κοινωνία, και είναι δύσκολο για μας να το αντιμετωπίσουμε. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ένας άλλος λόγος που είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με το πρόβλημα-είναι ότι αυτό υπάρχει επίσης μεταξύ των καθηγητών. Θέματα όπως «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» ή «ανθρωπισμός», σε κάθε περίπτωση, θωρούνται «αριστερά», και όποιος ασχολείται με αυτά θεωρείται μολυσμένος», λέει ο διευθυντής του σχολείου στον Yaron.

Σύμφωνα με την έκθεση της Ha’aretz, μαζί με τον αδύναμο χειρισμό του σχολικού συστήματος πάνω στο θέμα του ρατσισμού, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά άλλων θεμάτων, που δεν συνιστώνται για συζήτηση στα σχολεία, προκειμένου να διατηρηθεί η ηρεμία. Μεταξύ των θεμάτων αυτών είναι οι αξιώσεις των Παλαιστινίων ότι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ («Νάκμπα» ή «καταστροφή», όπως οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν) έβλαψε τους Παλαιστίνιους αναγκάζοντας πολλούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να καταστούν πρόσφυγες και θέματα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και θέματα ηθικής γύρω από ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις.

* ΚΟ: Το παραπάνω άρθρο διαβάστε το έχοντας στο νου το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο», ο πέλεκυς του οποίου συντόμως θα πέσει πάνω στα κεφάλια των «κακών» - «ρατσιστών» Ελλήνων από τις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου». Τον ρατσισμό τον βάζω πάντα σε εισαγωγικά, γιατί τις περισσότερες φορές, δεν είναι παρά το ένστικτο επιβίωσης ενός λαού, το οποίο ανάγεται αρχικώς, από τις δυνάμεις της Νέας Τάξης σε παθολογική κατάσταση («-φοβία»), εν συνεχεία  δαιμονοποιείται και στο τέλος ποινικοποιείται. Εάν υπήρχε αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, πρώτον – πρώτον τον Γεώργιο Καραϊσκάκη θα είχανε καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, για τα όσα «ισλαμοφοβικά» είπε περί… Μωχαμέτη. Σημειώστε επίσης, ότι είναι δεδομένο ότι πίσω, όχι μόνο από τον «δικό μας», αλλά και από τους άλλους «αντιρατσιστικούς» νόμους σε Ευρώπη, αλλά και Αμερική, υπάρχουν οι έντονες πιέσεις από το εβραϊκό λόμπι. Το εβραϊκό στοιχείο πιέζει να τεθούν νόμοι που θα καταπολεμήσουν τον «ρατσισμό», την ίδια ώρα που ο «ρατσισμός» θεριεύει στο Ισραήλ, το οποίο Ισραήλ - ω! του θαύματος- από ό,τι φαίνεται, δεν έχει «αντιρατσιστικό νόμο»!!! Συγκρίνετε δε την αντιμετώπιση των φαινομένων «ρατσισμού» από τους Ισραηλινούς εκπαιδευτικούς (και τον φόβο μήπως τους πουν «αριστερούς»! - ακριβώς το αντίθετο από ότι συμβαίνει εδώ!) με αυτά γίνονται τα τελευταία χρόνια στα σχολεία μας και τους τόνους αντεθνικής αριστερής προπαγάνδας μέσα και από τα σχολικά βιβλία και όλα αυτά υπό την αιγίδα του επίσημου κράτους και πείτε μου αν ξέρετε πιο ραγιάδικο και αυτοκτονικό κράτος από το δικό μας.          

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ